Գեորգի Իվանով (գրող)

Գեորգի Իվանով
Ծնվել է	հոկտեմբերի 29 (նոյեմբերի 10), 1894 կամ նոյեմբերի 10, 1894(1894-11-10)
Ծննդավայր	Սեդա, Mažeikiai District Municipality, Լիտվա
Վախճանվել է	օգոստոսի 26, 1958(1958-08-26) (63 տարեկան)
Վախճանի վայր	Եր
Գերեզման	Սենտ-Ժենևիև-դե-Բուա
Մասնագիտություն	բանաստեղծ, թարգմանիչ, գրական քննադատ, արձակագիր և գրող
Լեզու	ռուսերեն
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն
Ժանրեր	արձակ և պոեզիա
Ուշագրավ աշխատանքներ	Disintegration of the Atom?
Ամուսին	Իրինա Օդոևցևա
Georgy Ivanov Վիքիպահեստում

Գեորգի Վլադիմիրովիչ Իվանով (ռուս.՝ Гео́ргий Влади́мирович Ива́нов, հոկտեմբերի 29 (նոյեմբերի 10), 1894 կամ նոյեմբերի 10, 1894(1894-11-10), Սեդա, Mažeikiai District Municipality, Լիտվա - օգոստոսի 26, 1958(1958-08-26), Եր), ռուս բանաստեղծ, արձակագիր և հրապարակախոս, թարգմանիչ, գրաքննադատ։ Ակմեիստ, ռուսական արտագաղթի առաջին ալիքի խոշորագույն հեղինակներից մեկը։

Կենսագրություն

Մանկություն

Ծնվել է 1894 թվականի հոկտեմբերի 29-ին (նոյեմբերի 10-ին), տոհմական զինվորական, ռուս-թուրքական պատերազմի վետերան, Վիտեբսկի ազնվականների դաշտային հրետանու կապիտան Վլադիմիր Իվանովիչ Իվանովի ընտանիքում (1902 թվականին զորացրվել է փոխգնդապետի կոչումով)։ Մայրը՝ Վերա Միխայլովնա Բրենշտեյնը, տոհմական զինվորականների ազնվական ընտանիքից էր, ըստ Իրինա Օդոևցևայի հուշերի, եղել է բարոնուհի Բիր-Բրաու-Բրաուեր ֆոն Բրենշտեյնը «հին հոլանդական տոհմածառի ընտանիքից, որոնց նախնիները եղել են խաչակիրներ»։

Նրա մանկության տարիները մասամբ անցել են Մինսկի նահանգի Պուկե-Բարշչե և Ստուդյոնկա կալվածքներում, վերջինն Իվանովները գնել են 1899 թվականին 48 հազար ռուբլով, որն ունեցել է 944 դեսյատին հողատարածք։ Ձմռանը ընտանիքն ապրել է Կովնո կայազորային քաղաքում, որտեղ ծառայել է Գեորգիի հայրը։ Վլադիմիր Իվանովիչը չի սիրել գյուղատնտեսությամբ զբաղվել և վաճառել է Ստուդյոնկի կալվածքի հողերի մեծ մասը, 1900 թվականին նա կալվածքը գրավադրել է Մոսկվայի հողային բանկում, ենթադրաբար, Վիլնայի նահանգում կալվածք գնելու համար։ 1905 թվականին ընտանիքը տեղափոխվել է Սանկտ Պետերբուրգ և ամառն անցկացրել Վիլնայի մոտ գտնվող Սորոկպոլի կալվածքում, որը գնել է 1902 թվականին։ 1906 թվականի փետրվարին Ստուդյոնկիում հրդեհ է բռնկվել։ 1907 թվականի մարտին Դվինսկում մահացել է Վլադիմիր Իվանովիչը։

1905 թվականին Գեորգին ընդունվել է Յարոսլավլի կադետական ​​կորպուս։ Եղել է միջակ սովորող։ Ամենաբարձր գնահատական ստացել է Աստծո օրենքից ՝ 11 բալ, աշխարհագրությունից՝ 10, գծագրությունից՝ 9։

Կյանքի պետերբուրգյան ժամանակաշրջան

1907 թվականի հունվարին հոր խնդրանքով տեղափոխվել է Սանկտ Պետերբուրգի 2-րդ կադետական ​​կորպուս։ Ուսումնական հաջողությունը անկում է ապրել՝ կապված ոչ միայն ի ծնե թույլ առողջության, այլև խիստ զինվորական կարգապահությանը չենթարկվելու հետ։

1909 թվականին ծանոթացել է Գեորգի Չուլկովի և Սերգեյ Գորոդեցկու հետ, սկսել է իր բանաստեղծություններն ուղարկել թերթերին և ամսագրերին։ Առաջին բանաստեղծությունները տպագրվել են կորպուսի «Կադետ-Միխայլովեց» և «Աշակերտ» ամսագրերում։ Առաջին լուրջ հրապարակումը կատարվել է 1910 թվականին պետերբուրգյան «Գրականության, արվեստի, թատրոնի, տեխնիկայի և արդյունաբերության բոլոր նորությունները» շաբաթաթերթում, որտեղ հրապարակվել են նրա 2 բանաստեղծությունները՝ «Աշուն եղբայր» («Նա վանական է։ Նա Աստված է») և «Իկար»։ Ենթադրաբար նույն ժամանակահատվածում ծանոթացել է նաև Ալեքսանդր Բլոկի հետ։ Նրա վրա իրենց ազդեցությունն են թողել Իգոր Սևերյանինը, Նիկոլայ Գումիլյովը, Միխայիլ Կուզմինը, վերջինս Ս. Գորոդեցկու հանձնարարությամբ ընդունվել է Արձակի ակադեմիա։ 1911 թվականից մասնակցել է նաև Էգոպոեզիայի Հյուսիսային ակադեմիայի դասընթացներին։ 1911 թվականի մարտի 17-ից ղեկավարել է «Gaudeamus» շաբաթաթերթի գեղարվեստական ​​բաժինը։ Հոկտեմբերի 25-ին «մոր խնդրանքով» «ազատվել է կորպուսից և անցել ծնողների խնամքի տակ» (5-րդ դասարանից)։ Դեկտեմբերին լույս է տեսել նրա առաջին ժողովածուն՝ «Նավարկություն դեպի Ցիտերու կղզի» (տիտղոսաթերթի վրա՝ 1912)։

1912 թվականին Իվանովն իր առաջին փոքր համբավն է ձեռք բերել Սանկտ Պետերբուրգի գրական շրջանակներում (Հրապարակումներ՝ «Նիժեգորոդեց», «Պետերբուրգյան ազդարար», «Նոր ամսագիր բոլորի համար», «Հիպերբորեա», «Սատիրիկոն» հրատարակություններում)։ Կոնստանտին Բալմոնտի բանաստեղծական գործունեության 25-ամյակին նվիրված հանդիպմանը «Թափառող շնիկ»-ում ծանոթացել է Նիկոլայ Գումիլյովի հետ։ Նույն հանդիպմանը ներկա են գտնվել նաև Աննա Ախմատովան և Վասիլի Գիպպիուսը և Օսիպ Մանդելշտամը։ 1912 թվականի գարնանն ընդունվել է «Բանաստեղծների արտադրամաս», նոյեմբերին հեռացել է էգոֆուտուրիստների խմբակից, դեկտեմբերին ծանոթացել է Նիկոլայ Կլյուևի հետ։

1913 թվականին նրա ստեղծագործությունները տպագրվել են «Ռուսական լուրեր», «Օր» թերթերում, «Ապոլոն», «Սատիրիկոն», «Նիվա», «Սովրեմեննիկ» ամսագրերում։ Եղել է Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանի ազատ ունկնդիր։ Ապրիլի կեսերին Օ. Մանդելշտամի հետ մասնակցել է Սանկտ Պետերբուրգի հրապարակում թուրքական Սուտարի բերդի չեռնոգորցիների կողմից գրավելու կապակցությամբ կազմակերպված ցույցին։ Հոկտեմբերի 13-ին Տենիշևյան ուսումնարանում ծանոթացել է Գեորգի Ադամովիչին՝ Կ. Չուկովսկու ֆուտուրիզմի մասին դասախոսության ժամանակ։

1914 թվականից դարձել է «Ապոլոն» ամսագրի մշտական ​​աշխատակից՝ զբաղեցնելով Առաջին համաշխարհային պատերազմին կամավոր մասնակցած Նիկոլայ Գումիլյովի տեղը։ Նա «Ապոլոն» ամսագրում հրատարակել է ակնարկային հոդվածներ պատերազմական պոեզիայի վերաբերյալ, մասնակցել է նաև «Պատերազմի արձագանքներ», «Քաղցրաբլիթ որբ երեխաների համար», «Կանաչ ծաղիկ» ալմանախներին։ 1915 թվականին «Լուկոմորիե» հրատարակչությունը հրատարակել է Իվանովի «Փառքի հուշարձան» պատերազմի մասին բանաստեղծությունների գիրքը։ 1916 թվականից Իվանովը դարձել է 2-րդ «Բանաստեղծների արտադրամաս»-ի մասնակից։ Գումիլյովի գլխավորած երրորդ «Բանաստեղծների արտադրամաս»-ում նա կարևոր դեր է խաղացել Ադամովիչի հետ միասին։ Գումիլյովի սպանությունից հետո ղեկավարել է «Բանաստեղծների արտադրամաս»-ը։

Նրա առաջին ամուսնությունը (1915-1918) եղել է ֆրանսուհի, Մեյերհոլդի թատրոնի պարուհի, Ադամովիչի քրոջ ընկերուհի Ելենայի դուստր՝ Գաբրիել Տերնիզենի հետ։ Երկրորդ անգամ ամուսնացել է ռուս բանաստեղծուհի Իրինա Օդոևցևայի (իսկական անունը՝ Իրաիդա Գուստավովնա Գեյնիկե) հետ, նրա հետ ապրել է 37 տարի։

Գումիլյովի հետ եղել է Տագանցևի ընդհատակյա կազմակերպության մասնակից, բայց մնացել է չբացահայտված։

Վտարանդիության մեջ

1922 թվականի սեպտեմբերի 26-ին Իվանովը «Կարբո» շոգենավով մեկնել է Գերմանիա։ 1922 թվականի հոկտեմբերի վերջից մինչև 1923 թվականի օգոստոսը ապրել է Բեռլինում։ Նրա կինը՝ բանաստեղծ Իրինա Օդոևցևան, ավելի ուշ է լքել Խորհրդային Ռուսաստանը՝ 1922 թվականի դեկտեմբերին նա Պետրոգրադից տեղափոխվել է Ռիգա։ 1923 թվականի հոկտեմբերի 12-ին Իվանովը և Օդոևցևան հանդիպել են Բեռլինում։ Փարիզ տեղափոխվելուց հետո Իվանովը դարձել է առաջին արտագաղթի ամենահայտնի ներկայացուցիչներից մեկը, և որպես բանաստեղծ և քննադատ համագործակցել է բազմաթիվ ամսագրերի հետ՝ գրելով արձակ, այդ թվում՝ «Երրորդ Հռոմ» անավարտ վեպը, իսկ 1938 թվականին՝ «Ատոմի քայքայումը» «արձակ պոեմը»։

Վտարանդիության մեջ Գեորգի Իվանովը Վլադիսլավ Խոդասևիչի հետ կիսել է «առաջին բանաստեղծի» կոչումը, թեև նրա ստեղծագործություններից շատերը, հատկապես հուշերն ու արձակը, բացասական գնահատականների են արժանացել ինչպես էմիգրացիոն միջավայրում, այնպես էլ Խորհրդային Ռուսաստանում։

1930-ական թվականներին Գեորգի Ադամովիչի հետ միասին եղել է «Թվեր» ամսագրի հիմնական աշխատակիցը։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկզբին կնոջ Իրինա Օդոևցևայի հետ ապրել է Բիարիցի ամառանոցում, որը ժառանգություն է ստացել հորից։ 1940 թվականի ամռանը քաղաքը գրավել են գերմանական զորքերը։ 1943 թվականին ամուսինները կորցրել են իրենց ամառանոցը, որը գրավել են գերմանացիները, իսկ 1944 թվականին այն ռմբակոծվել է օդային հարձակման ժամանակ։ Իվանովը և Օդոևցևան Բիարիցում մնացել են մինչև 1946 թվականը։ Հասարակական դիրքորոշումը, տեսակետները Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի իրադարձությունների վերաբերյալ, որոնց հավատարիմ է եղել Իվանովը, պատճառ են դարձել նրան մեղադրելու գերմանաֆիլության, հակասեմիտիզմի, թշնամու հետ համագործակցության մեջ և հանգեցրել են կոնֆլիկտի Գեորգի Ադամովիչի հետ (ով, մասնավորապես, պատմել է գերմանացի սպաների ընդունելությունների մասին, որոնք իբր կազմակերպել են Իվանով ամուսիններն իրենց տանը)։

1946 թվականից Իվանովը և Օդոևցևան բնակվել են Փարիզում՝ չունենալով ապրուստի բավարար միջոցներ։ 1951-1954 թվականներին նրանք ընդհատումներով բնակվել են Փարիզից հյուսիս գտնվող Մոնմորանսի փոքրիկ քաղաքում՝ ռուս էմիգրանտների համար նախատեսված «Ռուսական տուն» կոչվող պանսիոնատում։

Վերջին տարիներ։ Հիվանդություն և մահ

Գեորգի Իվանովի կյանքի վերջին երեքուկես տարին անցել է Ֆրանսիայի հարավում՝ Միջերկրական ծովի ափին գտնվող Վար դեպարտամենտի Իյեր առողջարանային քաղաքում։ 1955 թվականի փետրվարից նա և Իրինա Օդոևցևան ապրել են այնտեղ՝ սեփական բնակարան և քաղաքացիություն չունեցող անձանց համար նախատեսված պանսիոնատում՝ պետական ​​աջակցությամբ։ Դա Ֆրանսիայի սոցիալական քաղաքականության միանգամայն նորմալ գործելաոճ է, որը շարունակվում է մինչ օրս, որպեսզի իրենց թոռներին ու ծոռներին չծանրաբեռնեն իրենց մասին խնամք տանելու հոգսերով, քանի որ ֆրանսիացիները երկարակյաց են, նրանք ինչպես առողջարանում, ունեն հիգիենիկ կահավորված սենյակ, ամեն օր բժշկական հսկողություն է իրականացվում, սահմանված է հավասարակշռված սննդակարգ, անձնակազմի օգնություն, հաղորդակցություն։

Ամուսինների եկամտի միակ աղբյուրը Նյու Յորքում եռամսյակը մեկ լույս տեսնող էմիգրացիոն «Նոր ամսագրում» նրանց հրապարակումներից ստացվող չնչին հոնորարներն են եղել, ամսագրի հետ նրանք համագործակցել են 1950 թվականից։ Իվանովի Իյերեսում գտնվելու ընթացքում նրա առողջական վիճակը թեև դանդաղ, բայց անշեղորեն վատացել է։ Եվ չնայած առողջարանային քաղաքում կլիման մեղմ միջերկրածովյան էր, ամառային ամիսներին այնտեղ շոգ էր, երբեմն ավելի քան մեկ շաբաթ, ինչին Իվանովը բացարձակապես չէր դիմանում։ Միևնույն ժամանակ, չնայած ֆինանսական ծանր վիճակին և առողջության վատթարացմանը, Իվանովը վերջին տարիներին ստեղծել է իր լավագույն քնարական ստեղծագործությունները։

1958 թվականի գարնանից նրա վիճակը կտրուկ վատացել է։ Մարտ ամսին տեղի հիվանդանոցում կատարված հետազոտությունը չի բացահայտել հիվանդության պատճառը և բժիշկներին չի հաջողվել ախտորոշում հաստատել։ Իվանովի հիվանդության դրսևորումների մասին գրառումներ են պահպանվել նրա կնոջ նամակագրություններում, համաձայն որոնց հիվանդությունը նման է եղել լեյկոզի։

1958 թվականի օգոստոսի կեսերին Իվանովը հոգեվարքի մեջ ընդունվել է հիվանդանոց, որտեղ մահացել է 1958 թվականի օգոստոսի 26-ին։ Օգոստոսի 28-ին նրան թաղել են Իյերի քաղաքային գերեզմանատանը։

1963 թվականի նոյեմբերի 23-ին Իվանովի աճյունը վերաթաղվել է Փարիզի մերձակայքում գտնվող Սենտ-Ժենիվև-դե-Բուա ռուսական գերեզմանատանը (գերեզման թիվ 6695)։

Ստեղծագործության գնահատում

Իվանովի քնարերգությանը բնորոշ էր պարզությունը, մտքերը զարգանում էին բևեռային հակադրություններով։ Այն նշանավորվում էր աճող նեգատիվիզմով։ Իվանովը հաճախ բանաստեղծություններ է գրում բանաստեղծի և պոեզիայի մասին, գեղարվեստական ​​կոչեր է անում այլ բանաստեղծների։ Կասկածն այստեղ միախառնված է կյանքում ամենաէականը հասկանալու ցանկությանն ու բանաստեղծական ստեղծագործությանը։ - Վոլֆգանգ Կազակ

Ինքը՝ հեղինակը, ոչ մի բանում մեղավոր չէ և ես չեմ պարտավորվում որոշել՝ նման բանաստեղծությունների գրքեր կարելի՞ է տպագրել, թե՞ չի կարելի։ Հրապարակման օգտին կարող եմ ասել, որ Գ.Իվանովի գիրքը մեր սարսափելի դարաշրջանի հուշարձան է, ընդ որում՝ ամենապայծառներից մեկը, քանի որ հեղինակը երիտասարդ բանաստեղծներից ամենատաղանդավորն էր։ Սա քաղաքակրթության կողմից անարյուն մորթված մարդու գիրք է, որն ինձ համար ավելի սարսափելի է, քան այս դարի բոլոր արյունոտ տեսարանները՝ դա իսկապես զայրույթի անմարդկային դրսևորում է, որով ոչ ոք ոչինչ չի կարող անել, ինչը մեզ համար հատուցում է։ - Ալեքսանդր Բլոկ

…ինձ հիացրել է Գեորգի Իվանովի պոեզիայի երաժշտականությունը։ Եվ նաև այն հատկությունը, որը ակմեիստներն անվանում էին «գեղեցիկ պարզություն»։ Մեկ այլ որակ կար, որ ես որսացի այնտեղ։ Իսկ ավելի ուշ, երբ ծանոթացա նրա վաղ շրջանի ժողովածուներին, դա հասկացա որպես մի հատկանիշ, որը ես կանվանեի «լուսագրություն»։ Նա նման է գեղանկարչի, ով աշխատում ու խաղում էր գույների հետ։ Լույսի հետ աշխատելու և գույնի հետ խաղալու այս շնորհը տեսանելի է նրա բանաստեղծություններում։ Եվ նաև՝ պոեզիայի անկաշկանդ մշակույթ, բնականություն, անբռնազբոսիկություն, առանց միտումնավոր ջանքերի, ոչ մի արհեստականություն։ - Վադիմ Կրեյդ

Գրող Լև Լունցը, բարձր գնահատելով ակմեիզմի «առաջնորդներ» Նիկոլայ Գումիլյովին և Օսիպ Մանդելշտամին, հեգնանքով է խոսել նրանց հետևորդների մասին, մասնավորապես Գեորգի Իվանովի մասին, նա գրել է․

Նա գրում է ավելի քան տասը տարի և տասը տարվա ընթացքում չի շարժվել ոչ աջ, ոչ ձախ, ոչ առաջ, ոչ հետ։ Իսկ ամենաանհուսալին այն է, որ Իվանովը վատ պոեզիա չի ունեցել և չունի։ Ամեն ինչ հարթ է, ամեն ինչ տեղում է՝ ոչ մի սխալ։ <…> Ընդհանուր առմամբ, Գ. Իվանովի բանաստեղծությունները օրինակելի են։ Եվ ամբողջ սարսափն նրանում է, որ դրանք օրինակելի են։

Ճանաչում

Գեորգի Իվանովի նշանակալիությունը ռուսական պոեզիայի համար զգալիորեն վերանայվել է վերջին տասնամյակների ընթացքում, հատկապես 1980-1990-ական թվականներին նրա ստեղծագործությունների ներկայացուցչական ժողովածուների հրատարակումից հետո։ 1989 թվականից Իվանովի ստեղծագործությունները սկսել են հրատարակվել իր հայրենիքում։

Հայտնի են նրա հետևյալ տողերը․ «Բայց ես չեմ մոռացել այն, ինչ պատգամվել է ինձ։ Վերածնվել։ Վերադառնալ Ռուսաստան՝ բանաստեղծություններով»։

2023 թվականին «Ռուսաստանից հետո» նախագծի շրջանակներում, նվիրված ռուսական արտագաղթի առաջին ալիքի «աննկատ սերնդի» բանաստեղծներին, նրա «Սառցե երթ» բանաստեղծության հիման վրա գրված երգը կատարել է Nogu Svelo խումբը[ իսկ «Սոխակի դայլայլը դափնեվարդի ճյուղերին...» բանաստեղծության վրա՝ R.А.SVET խումբը։

Հասցեներ Պետրոգրադում

• 1920 թվականի վերջ - Կամեննոոստրովսկու պողոտա 38,
• 1920-1921 - Արվեստի տուն՝ Հոկտեմբերի 25-ի պողոտա (Նևսկի պողոտա) 15։

Մատենագիտություն

Բանաստեղծություններ

• Отплытье на о. Цитеру. — СПб.: Ego, 1912.
• Горница. — СПб.: Гиперборей, 1914.
• Памятник славы. — СПб.: Лукоморье, 1915.
• Вереск: Вторая книга стихов. — Пг.: Альциона, 1916.
• Сады: Третья книга стихов. — Пг.: Петрополис, 1921.
• Сады: Третья книга стихов. — Берлин: Изд-во С. Эфрон, 1922.
• Лампада: Собрание стихотворений. Книга первая. — Пг.: Мысль, 1922.
• Вереск: Вторая книга стихов. — 2-е изд. — Берлин; Пг.; М.: Изд-во З. И. Гржебина, 1923.
• Розы. — Париж: Родник, 1931.
• Отплытие на остров Цитеру. — Берлин: Петрополис, 1937.
• Портрет без сходства. — Париж: Рифма, 1950.
• 1943—1958. Стихи. — Нью-Йорк: Изд-во «Нового журнала», 1958.

Արձակ

• Петербургские зимы — Париж: Родник, 1928 — Իվանովի հուշերում նկարագրված են նրան մտերմիկ գրողների դիմանկարներն ու գրական կյանքի գեղարվեստական ​​պատկերը՝ գրված առանց ժամանակագրության։ Միևնույն ժամանակ, Իվանովն ազատորեն համատեղել է իրական իրադարձություններն ու փաստերը լեգենդների, ասեկոսեների և սեփական երևակայությունների հետ, ինչը կտրուկ բացասական արձագանքներ է առաջացրել որոշ ժամանակակիցների, մասնավորապես Մարիա Ցվետաևայի, Աննա Անդրեևնա Ախմատովայի, Նադեժդա Յակովլևնա Մանդելշտամի մոտ։
• Третий Рим. Роман, ч. 1 // «Современные записки», № 39-40, 1929; фрагменты из ч. 2 // «Числа», № 2-3, 1930
• Распад атома — Париж, 1938
• Петербургские зимы — Нью-Йорк: Изд. им. Чехова, 1952 — издание с дополнениями о Блоке, Гумилёве и Есенине.

Հրապարակումներ 1989 թվականից ԽՍՀՄ-ում և Ռուսաստանի Դաշնությունում

• Иванов Г. В. Стихотворения. Третий Рим (роман). Петербургские зимы. Китайские тени. Литературные портреты. — М.: Книга, 1989. — (Из литературного наследия)
• Иванов Г. В. Книга о последнем царствовании. Исторические эссе. / Сост. В. Крейд, — Orange/CT., 1990.
• Иванов Г. В. Собрание сочинений. В 3-х т. — М.: Согласие, 1993—1994?. — ISBN 5-86884-022-4.
  • Т. 1. Стихотворения / Сост., подгот. текста, вступ. статья Е. В. Витковского; коммент. Г. И. Мосешвили. — ISBN 5-86884-023-2.
  • Т. 2. Проза / Сост., подгот. текста Е. В. Витковского, В. П. Крейда; коммент. В. П. Крейда, Г. И. Мосешвили. — ISBN 5-86884-024-0.
  • Т. 3. Мемуары. Литературная критика / Сост., подгот. текста Е. В. Витковского, В. П. Крейда; коммент. В. П. Крейда, Г. И. Мосешвили. — ISBN 5-86884-025-9.
• Иванов Г. В. Закат над Петербургом. — М.: Олма-Пресс, 2002.
• Иванов Г. В. Стихотворения. — СПб., 2004. — (Новая библиотека поэта)
• Иванов Г. В. Стихи. Проза. — Екатеринбург: У-Фактория, 2007. — (Российская поэзия)
• Иванов Г. В. Стихотворения. / Сост., вступ. ст., примеч. В. Смирнова. — М.: Эксмо, 2008. — 384 с. — (Золотая серия поэзии)
• Иванов Г. В. Стихотворения. — СПб., M., 2009, 2010. — (Новая библиотека поэта)

Թարգմանություններ օտար լեզուներով

• Georgy Ivanov. On the Border of Snow and Melt: Selected Poems. Translated and Annotated by Jerome Katsell and Stanislav Shvabrin. Introduction by Stanislav Shvabrin. — Santa Monica: Perceval Press, 2011 (երկլեզու հրատարակություն ռուսերեն և անգլերեն լեզուներով; 532 cc., ISBN 978-0-9774869-4-6).

Գրականություն

• Андрей Юрьевич Арьев Жизнь Георгия Иванова. Документальное повествование. — СПб., 2009. — 488 с. — ISBN 978-5-7439-0138-8
• Берберова Н. «Курсив мой», Автобиография. — М.: Изд-во: «Согласие», 1996.
• Блок А. А. Собраний сочинений: В 8 тт. / Под общ. ред. В. Н. Орлова, А. А. Суркова, К. И. Чуковского. — М.; Л.: Государственное издательство художественной литературы, 1962. — Т. 6.
• Витковский Е. Жизнь, которая мне снилась // Иванов Г. В. Собр. соч. в 3 тт. — Т. 1. — С. 5—40. — ISBN 5-86884-023-2
• Лексикон русской литературы XX века․ Во́льфганг Ка́зак ; [пер. с нем.]. — М. : РИК «Культура», 1996. — XVIII, 491, [1] с. — 5000 экз. — ISBN 5-8334-0019-8.
• Крейд В. П. Георгий Иванов. — М.: Молодая гвардия, 2007. — 430 с. — ISBN 978-5-235-02985-9 — (Жизнь замечательных людей. Вып. 1054.)
• Одоевцева И. В. На берегах Невы: Литературные мемуары. — М.: Худож. лит., 1989. — 334 с. — ISBN 5-280-00873-7.
• Одоевцева И. В. На берегах Сены: Литературные мемуары. — М.: Худож. лит., 1989. — 333 с. — ISBN 5-280-01310-2.
• Георгий Иванов, Ирина Одоевцева, Роман Гуль. Тройственный союз. Переписка 1953-1958. — Петрополис, 2010. — ISBN 978-5-9676-0237-5
• Георгий Владимирович Иванов. Исследования и материалы.. — Издательство Литературного института им. А. М. Горького, 2011. — ISBN 5-7060-0119-7
• Марков В. Ф. Русские цитатные поэты: заметки о поэзии П. А. Вяземского и Георгия Иванова. Издание О свободе в поэзии. — СПб.: Издательство Чернышева, 1994. — С. 214—232. — ISBN 5-85555-023-0.
• Щербак Н. Любовь поэтов Серебряного века. — М.; СПб.: Астрель, 2012. — С. 182—192.

Արտաքին հղումներ

• Алехнович А. С. Эмигрантская поэзия Георгия Иванова как воплощение экзистенциального сознания // Информационный гуманитарный портал «Знание. Понимание. Умение». — 2014. — № 4 (июль — август) (архивировано в WebCite).
• Вадим Прокопьевич Вадим Крейд Георгий Иванов. Жизнь, которая снилась
• Георгий Иванов. Стихи в Антологии русской поэзии
• Георгий Иванов. По Европе на автомобиле
• Документальный фильм о жизни и творчестве поэта «Георгий Иванов. Распад атома»
• Игорь Фунт к 120-летнему юбилею Георгия Вл. Иванова
• Стихи Георгия Иванова, прочитанные вслух
• Чигиринская О. С. Мотив отплытия в эмигрантском творчестве Г. Иванова // Электронный журнал «Знание. Понимание. Умение». — 2008. — № 5 — Филология (архивировано в Archive.Today).

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Գեորգի Իվանով (գրող)» հոդվածին։