«Ալաշկերտի գավառակ»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
|||
Տող 88. | Տող 88. | ||
== Մշակույթային արժեքներ == |
== Մշակույթային արժեքներ == |
||
[[1903]] թ.-ի դրությամբ Ալաշկերտի գավառակում կար Ս. Հովհաննես (Ուչքիլիսա) վանքը և 32 հայական [[եկեղեցի]]ներ։ |
[[1903]] թ.-ի դրությամբ Ալաշկերտի գավառակում կար Ս. Հովհաննես (Ուչքիլիսա) վանքը և 32 հայական [[եկեղեցի]]ներ։<ref name=texanunneri_bararan>«Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան», հտ 1, էջ 63</ref> |
||
== Աղբյուրներ == |
== Աղբյուրներ == |
||
Տող 95. | Տող 95. | ||
== Տես նաև == |
== Տես նաև == |
||
* [[Էրզրումի նահանգի հայաբնակ բնակավայրեր]] |
* [[Էրզրումի նահանգի հայաբնակ բնակավայրեր]] |
||
== Ծանոթագրություններ == |
|||
{{ծանցանկ}} |
|||
{{Ալաշկերտի գավառ}} |
{{Ալաշկերտի գավառ}} |
03:25, 26 հունվարի 2014-ի տարբերակ
Գավառակ | |
---|---|
Ալաշկերտ | |
Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան |
Վիլայեթ | Էրզրումի վիլայեթ |
Գավառ | Բայազետի գավառ |
Այլ անվանումներ | Թոփրակկալա, Վալաշկերտ, Վաղարշակերտ |
Պաշտոնական լեզու | Հայերեն |
Ազգային կազմ | Հայեր (մինչև Մեծ եղեռնը), քրդեր |
Կրոնական կազմ | Քրիստոնյա (մինչև Մեծ եղեռնը) |
Տեղաբնականուն | ալաշկերտցի |
Ժամային գոտի | UTC+3 |
Ալաշկերտ, Թոփրակկալա, Վալաշկերտ, Վաղարշակերտ, գավառակ Արևմտյան Հայաստանում, Էրզրումի վիլայեթի Բայազետի գավառում, Ալաշկերտի հովտի կենտրոնական մասի հյուսիսային կողմում։ Ալաշկերտը եղել է Մեծ Հայքի Այրարատ աշխարհի բաղկացուցիչ մասը։ Կենտրոնը Ալաշկերտ քաղաքն էր։
Աշխարհագրություն
Ալաշկերտ գավառակը հյուսիսից շրջապատված է եղել Հայկական Պար լեռնաշղթայով, հարավում Ծաղկանց լեռներով։ Ունի արգավանդ հողատարածքներ և արագահոս գետեր։
Բնակչության կազմը
Բնակչությունն հիմնականում կազմված էր հայերից և քրդերից։ Ըստ Ա. Երիցյանի տվյալների 1876 թ.-ին Ալաշկերտ գավառն ունեցել է 70 գյուղ, իսկ ըստ ռուսական աղբյուրների՝ 104 գյուղ։
Գյուղատնտեսություն
Բնակչությունն հիմնականում զբաղվում էր անասնապահությամբ, երկրագործությամբ։ Հիմնականում մշակում էին հացահատիկային կուլտուրաներ, որի մեծ մասը վաճառում էին Բիթլիսի և Վանի բնակիչներին։
Հայաթափություն
Գավառակի բնակիչները 1829 և 1878 թթ.-ին գաղթել են Անդրկովկաս։ Մնացած հայությունը բնաջնջվել է 1914-1915 թթ.-ին։
Մշակույթային արժեքներ
1903 թ.-ի դրությամբ Ալաշկերտի գավառակում կար Ս. Հովհաննես (Ուչքիլիսա) վանքը և 32 հայական եկեղեցիներ։[1]
Աղբյուրներ
- «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
Տես նաև
Ծանոթագրություններ
- ↑ «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան», հտ 1, էջ 63