Սովորել է Մոսկվայի գեղանկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության ուսումնարանում։ Ղեկավարել է Պուշկինի անան կերպարվեստի թանգարանի վերականգնման արվեստանոցը (1932-59), եղբոր՝ Ալեքսանդր Կորինի և այլոց հետ վերականգնել Դրեզդենի պատկերասրահի նկարները։ Կորինի ստեղծագործությանը բնորոշ է կերպարների ոգեշնչվածությունն ու կամային նկարագիրը, գծանկարի մոնումենտալ խստությունը, պլաստիկական ձևերի ամբողջականությունը, գույնի հագեցվածությունը։ 1920-30-ական թվականներին. աշխատել է «Հեռացող Ռուսիան» կտավի վրա։ Պատկերել է խորհրդային մտավորականության ներկայացուցիչներին. «Ալեքսանդր Նևսկի» եռապատկերի կենտրոնական մասը (1942, Տրետյակովյան պատկերասրահ, Մոսկվա), («Լեոնիդով», «Մ. Վ. Նեստերով», երկուսն էլ՝ 1939)։ Մարտիրոս Սարյանի, Սիմոնովի (երկուսն էլ՝ 1956), Կուկրինիկսների (1958), Գուտտուզոյի (1961, բոլորն էլ՝ Տրետյակովյան պատկերասրահում) նկարների համար արժանացել է լենինյան մրցանակի (1963)։ 1941-45-ին և ետպատերազմյան տարիներին ստեղծել է «ռուս ժողովրդի անպարտելիությունը» գովերգող գործեր («Ալեքսանդր Նևսկի» եռապատկերը, 1942-43, Տրետյակովյան պատկերասրահ), Մոսկվայի մետրոպոլիտենի կայարանների՝ «Արբատսկայա»-ի, «Կոմսոմոլսկայա-կոլցևայա»-ի խճանկար առաստաղապատկերները (1951, պետական մրցանակ 1952), «Նովոսլոբոդսկայա»-ի լիտրաժները (1951)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 657)։
Ռուսական կայսրություն և 
ԽՍՀՄ
և 
Pavel Korin Վիքիպահեստում
