Էնրիկե Կառլոս Բարոն Կրեսպո

Էնրիկե Կառլոս Բարոն Կրեսպո; իսպ.՝ Enrique Barón Crespo
Ծնվել է	մարտի 27, 1944 (80 տարեկան)
Ծննդավայր	Մադրիդ, Իսպանիա
Քաղաքացիություն	Իսպանիա
Կրթություն	Մադրիդի Կոմպլուտենսե համալսարան, ESSEC Business School? և Comillas Pontifical University?
Մասնագիտություն	տնտեսագետ, քաղաքական գործիչ և փաստաբան
Ամուսին	Sofía Gandarias?
Զբաղեցրած պաշտոններ	Եվրոպական խորհրդարանի նախագահ, Եվրոպական պարլամենտի պատգամավոր, Madrid municipal councillor?, Q43110786?, Իսպանիայի խորհրդարանի պատգամավոր, Իսպանիայի խորհրդարանի պատգամավոր, Իսպանիայի խորհրդարանի պատգամավոր, Իսպանիայի խորհրդարանի պատգամավոր, Եվրոպական պարլամենտի պատգամավոր, Եվրոպական պարլամենտի պատգամավոր, Եվրոպական պարլամենտի պատգամավոր, Եվրոպական պարլամենտի պատգամավոր և Եվրոպական պարլամենտի պատգամավոր
Կուսակցություն	Իսպանական սոցիալիստական բանվորական կուսակցություն
Պարգևներ և ; մրցանակներ	և Q126416283?
	Enrique Barón Crespo Վիքիպահեստում

Էնրիկե Կառլոս Բարոն Կրեսպո (իսպ.՝ Enrique Carlos Barón Crespo, մարտի 27, 1944(1944-03-27)^[1]^[2], Մադրիդ, Իսպանիա^[3]), իսպանացի և եվրոպացի քաղաքական գործիչ։ 1989 թվականի հունիսից մինչև 1992 թվականի հունվարը զբաղեցրել է Եվրոպական խորհրդարանի նախագահի պաշտոնը։

Կենսագրություն

Ծնվել է ծառայողի ընտանիքում։ Մադրիդի Կոմպլուտենսե համալսարանում ստացել է իրավաբանական և տնտեսական կրթություն, ավարտել է նաև Պապական համալսարանը (բիզնեսի կառավարման գծով), Փարիզի տնտեսագիտության և առևտրի բարձրագույն դպրոցը։

1966-1970 թվականներին եղել է Մադրիդի համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետի պրոֆեսոր և Պապական համալսարանի տնտեսագիտության պրոֆեսոր 1965-1972 թվականներին։ 1966-1970 թվականներին դասավանդել է նաև Վալյադոլիդի գյուղատնտեսական հետազոտությունների ազգային ինստիտուտում։ 1970 թվականից մինչև 1977 թվականը եղել է Մադրիդի փաստաբանների կոլեգիայի անդամ։ Աշխատել է դատարաններում մարդու իրավունքների պաշտպանության համար` Ֆրանցիսկո Ֆրանկոյի ռեժիմում։

Դեռևս բռնապետության ժամանակաշրջանում Ֆրանկոն հիմնադրել է ձախ սոցիալիստական կուսակցությունը, որը 1977 թվականին ընդգրկվել է Իսպանիայի սոցիալիստական աշխատավորական կուսակցության կազմում՝ Ֆելիպե Գոնսալեսի ղեկավարությամբ։ 1977 թվականի առաջին ժողովրդավարական ընտրություններում ընտրվել է քորթեսովի պատգամավոր և զբաղեցրել պատգամավորների կոնգրեսում ԻՍՀՄ խմբակցության ֆինանսական և քաղաքական հարցերի գծով մամուլի քարտուղարի պաշտոնը։

1982-1985 թվականներին զբաղեցրել է Գոնսալեսի առաջին կառավարության տրանսպորտի, հաղորդակցության և զբոսաշրջության նախարարի պաշտոնը։ Նա ղեկավարել է իսպանական երկաթուղային ցանցի արդիականացման առաջին ծրագրերի իրականացումը՝ բախվելով տեխնոլոգիական հնացման և եկամտաբերության նվազման հետ, ինչը որոշ դեպքերում պահանջել է շատ ցածր կամ զրոյական եկամտաբերությամբ գծերի փակում։

1985 թվականին հրաժարական է տվել, Իսպանիայի` Եվրոպական համայնքին անդամակցելուց հետո 1986 թվականին ընտրվել է Եվրախորհրդարանի պատգամավոր (մնացել է պատգամավոր մինչև 2009 թվականը)։ 1987 թվականին նա հանդես է եկել որպես Եվրախորհրդարանի նախագահի թեկնածու, սակայն ընտրություններում իր բրիտանացի մրցակից Չարլզ Հենրի Պլամբին զիջել է ընդամենը հինգ ձայնի տարբերությամբ և դարձել նրա տեղակալը։

1989 թվականի հուլիսի 25-ին դարձել է Եվրոպական խորհրդարանի ամենաերիտասարդ նախագահը՝ հաղթելով ընտրությունների առաջին փուլում (ստացել է 301 ձայն 475-ից)։

Հետագայում տարբեր պաշտոններ է զբաղեցրել Եվրախորհրդարանում, այդ թվում՝ 1992-1995 թվականներին արտաքին գործերի հանձնաժողովի նախագահի, 1999-2004 թվականներին սոցիալիստների խմբակցության նախագահի, 2004-2009 թվականներին միջազգային առևտրի հանձնաժողովի նախագահի պաշտոններում։ 2007 թվականին Եվրախորհրդարանը նրան իր երեք ներկայացուցիչների հետ գործուղել է Լիսաբոնի պայմանագրի վերաբերյալ միջկառավարական խորհրդաժողովին։

2003-2004 թվականներին եղել է Մադրիդի քաղաքային խորհրդի պատգամավոր, այդ պաշտոնը թողել Եվրախորհրդարանում աշխատանքի հետ կապված։ Որպես պրոֆեսոր հրավիրվել է բազմաթիվ համալսարանների կողմից։

Գլխավորում է Իեհուդի Մենուհինի միջազգային հիմնադրամը և Տեղեկատվական հասարակության եվրոպական հիմնադրամը։

Հեղինակ է ավելի քան 20 գրքերի, որոնց մեծ մասը նվիրված է եվրոպական իրավական, քաղաքական, ինստիտուցիոնալ, պատմական և տնտեսական հարցերին (հրատարակվել են իսպաներեն, անգլերեն, ֆրանսերեն, իտալերեն և գերմաներեն լեզուներով)։ Նաև գիտաֆանտաստիկ գրքերի հեղինակ է։

Հոբբին ջազն է, դասական երաժշտությունը, նկարչությունը, սահադաշտը և դահուկավազքը։ Խոսում է անգլերեն, ֆրանսերեն, գերմաներեն, իտալերեն և պորտուգալերեն լեզուներով։

Ծանոթագրություններ

Արտաքին հղումներ

Էնրիկե Կրեսպոն Իսպանիայի պատգամավորների կոնգրեսի կայքում (իսպ.)
Էնրիկե Կրեսպոն Եվրախորհրդարանի կայքում (անգլ.)
BARÓN CRESPO, Enrique (անգլ.)
ENRIQUE BARÓN CRESPO (իսպ.)

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էնրիկե Կառլոս Բարոն Կրեսպո» հոդվածին։

[_4a5f7fd9b418bb83-1] 1,0 ^1,1 http://politica.elpais.com/politica/2011/09/26/biografiaeldebate/1317054563_095771.html

[_edcf2e29dfd78649-2] 2,0 ^2,1 Munzinger Personen (գերմ.)

[_bac6adff4be4f005-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #139472312 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.

[_131df80067960aaf-4] ttp://www.eldiario.es/cultura/Fallece-pintora-vasca-Sofia-Gandarias_0_477002511.html

[_90efc4c647be948b-5] ttps://www.boe.es/boe/dias/2005/03/05/pdfs/A07917-07917.pdf

[_bc8f70e843ce16d3-6] ttp://www.quirinale.it/elementi/DettaglioOnorificenze.aspx?decorato=330609

[_73c32a0e1eb3daa3-7] ttps://www.boe.es/boe/dias/1986/12/06/pdfs/A40220-40220.pdf

[_70af6e9ac8280fae-8] Journal officiel de la République française, Journal officiel de la République française. Document administratif (ֆր.) — 1868. — ISSN 0242-6773

[1]

[2]

[3]

[4]

[7]

[5]

[6]

[8]