Պոստիմպրեսիոնիզմ

Պոստիմպրեսիոնիզմ (լատիներեն՝ post - հետո և իմպրեսիոնիզմ), 19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի առաջին տարիների ֆրանսիական գեղանկարչության հիմնական ուղղությունների հավաքական պայմանական անվանումը։

Ծագումը

Պոստիմպրեսիոնիզմի ներկայացուցիչները, որոնք նախկինում հարում էին իմպրեսիոնիզմին, 1880-ական թվականների կեսից (նրա ճգնաժամի ժամանակ) ձգտել են գտնել իրենց կարծիքով դարաշրջանին առավել համահնչյուն արտահատչամիջոցներ, հաղթահարել գեղարվեստական մտածողության էմպիրիզմը և իմպրեսիոնիզմին հատուկ կյանքի առանձին ակնթարթների անմիջական սևեռակումից անցնել նրա հոգևոր և նյութական ինչ-որ չափով տևական վիճակների մարմնավորմանը։

Էությունը

Պոստիմպրեսիոնիզմում արտացոլում են գտել այդ շրջանի արևմտաեվրոպական մշակույթի ճգնաժամային գծերը, նրա բարդ, շրջադարձային պահը, արվեստագետների կողմից գաղափարաբարոյական կայուն արժեքների դժվարին ու հակասական որոնումները։ Պոստիմպրեսիոնիզմի շրջանին բնորոշ է ուղղությունների և ստեղծագործական անհատական համակարգերի ակտիվ փոխացդեցությունը։ Չնայած պոստիմպրեսիոնիզմի մի շարք ուղղություններ (նեոիմպրեսիոնիզմ, սիմվոլիզմ, «մոդեռն»-ի ֆրանսիական տարբերակը՝ «Նաբի»-ն) որակապեսներփակվում են վերոհիշյալ ժամանակահատվածում, նրա առաջատար վարպետների՝ Պոլ Սեզանի, Վան Գոգի, Պոլ Գոգենի, Անրի դը Թուլուզ-Լոտրեկի ստեղծագործությունը իր պրոբլեմատիկայով սկզբնավորել է 20-րդ դարի կերպարվեստի պատմությունը։

Պատկերասրահ

• 
  Պոլ Սեզան (1839–1906)
• 
  Օդիլոն Ռեդոն (1840–1916)
• 
  Անրի Ռուսո (1844-1910)
• 
  Պոլ Գոգեն (1848-1903)
• 
  Վինսենթ վան Գոգ (1853–1890)
• 
  Շառլ Անգրանդ ([1854]–1926)
• 
  Անրի Կրոս (1856–1910)
• 
  Ժորժ Սյորա (1859–1891)
• 
  Թեո վան Ռուսելբորգ (1862–1926)
• 
  Պոլ Սինյակ (1863–1935)
• 
  Անրի Թուլուզ Լոտրեկ (1864–1901)
• 
  Պոլ Սերյուզե (1864–1927)
• 
  Ֆելիքս Վալոտոն (1865–1925)