Ուկրաինատյացություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Հակաուկրաինական տրամադրություններ, ուկրաինաֆոբիա կամ հակաուկրաինիզմ, թշնամանք ուկրաինացիների, ուկրաինական մշակույթի, ուկրաինական լեզվի, Ուկրաինայի՝ որպես ազգի կամ վերը նշված բոլորի նկատմամբ[1]։

Ժամանակակից գիտնականները հակաուկրաինական տրամադրությունները բաժանում են երկու տեսակի՝ առաջին տեսակը ներառում է ուկրաինացիների նկատմամբ խտրականությունը՝ հիմնված նրանց էթնիկական կամ մշակութային ծագման, այլատյացության, ռասիզմի բնորոշ ձևերի և ավելի լայն հակասլավոնական տրամադրությունների վրա։ Մեկ այլ տեսակ ներառում է ուկրաինացիների՝ որպես փաստացի էթնիկ խմբի հայեցակարգային մերժումը և ուկրաինական մշակույթի և լեզվի մերժումը, հիմնվելով այն համոզմունքի վրա, որ նրանք «անբնական» են, քանի որ նրանք «արհեստականորեն են ձևավորվել»։ 20-րդ դարի սկզբին մի քանի ռուս ազգայնական հեղինակներ պնդում էին, որ ուկրաինական ինքնությունը և լեզուն արհեստականորեն ստեղծվել են Ռուսաստանին «խաթարելու» համար։ Այդ ժամանակից ի վեր այս փաստարկը ներկայացրել են նաև ռուս ազգայնական այլ հեղինակներ[1][2]։

Ուկրաինաֆոբական կարծրատիպեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ռուսական ազգայնական պատմվածքների և քարոզչության շրջանակներում ուկրաինաֆոբ կարծրատիպերը տատանվում են՝ ծաղրից մինչև ամբողջ ուկրաինական ազգի բացասական հատկությունները վերագրելը՝

  • Ուկրաինացիները շատ ճարպ են ուտում[3],
  • Ուկրաինացիները ագահ են[3],
  • Ուկրաինացիները խորամանկ են և հնարամիտ[3],
  • Ուկրաինացիներն անազնիվ են[3],
  • Ուկրաինացիները կրթված չեն և չունեն մշակույթ[3],
  • Ուկրաինացիները հակասեմականներ են[3],
  • Ուկրաիներենը ռուսերենի կոտրված բարբառ է[4],
  • Ուկրաինական ազգայնականությունը սերտորեն կապված է նեոնացիզմի հետ։ Սա կրկնվող թեմա է ռուսական քարոզչության մեջ շարունակվող ռուս-ուկրաինական պատերազմի ընթացքում, սովորաբար հետևյալ պատմություններում՝
    • Ուկրաինացիները ազգայնական առաջնորդներ Ստեպան Բանդերայի (Բանդերովցի) և Ռոման Շուխևիչի համախոհներն են, ովքեր Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում համագործակցել են նացիստական Գերմանիայի հետ[5]։ Չնայած կարծրատիպին՝ 4,5 միլիոն ուկրաինացիներ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ծառայել են Կարմիր բանակում նացիստական Գերմանիայի դեմ[6]։
    • Ուկրաինացիները ազգայնական առաջնորդ Իվան Մազեպայի համախոհներն են, ովքեր ցանկանում են դավաճանել Խմելնիցկիի գործին։
    • Համարվում է, որ ամբողջ ուկրաինական հասարակությունում գերակշռում են նեոնացիստները և ուլտրաազգայնականները, որոնք հալածում էին էթնիկ ռուսներին և ռուսախոսներին. այս կարծրատիպը օգտագործվել է Ռուսաստանի կառավարության կողմից՝ արդարացնելու 2022 թվականին Ուկրաինա ներխուժելը` «ապառազմականացման» և «ապազգայնացման» ենթադրյալ նպատակով։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ռուսական կայսրությունում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1848 թվականի հեղափոխությունների ժամանակ ուկրաինական ինքնագիտակցության վերելքն ու տարածումը հակաուկրաինական տրամադրություններ է առաջացրել Ռուսական կայսրության հասարակության որոշ շերտերում։ Այս շարժումը դանդաղեցնելու և այն վերահսկելու համար Ռուսական կայսրությունում ուկրաիներենի օգտագործումն ի սկզբանե սահմանափակված է եղել կառավարության պաշտոնական հրամանագրերով, ինչպիսիք են Վալուևի շրջաբերականը (1863 թվականի հուլիսի 18), իսկ ավելի ուշ Էմսկի հրամանագրով (1876 թվականի մայիսի 18) արգելվել է տպագրության ցանկացած օգտագործումը (բացառությամբ հին տեքստերի վերատպման փաստաթղթերի)։ Ժողովրդի մեջ հակաուկրաինական տրամադրությունները քարոզում էին այնպիսի կազմակերպություններ, ինչպիսիք են «Սև հարյուրավորները», որոնք Ուկրաինական ինքնորոշման կատաղի հակառակորդներ էին։ Ուկրաիներեն լեզվի օգտագործման որոշ սահմանափակումներ մեղմացվել են 1905-1907 թվականներին։

Ռուս ժանդարմները 1914 թվականին Տարաս Շևչենկոյի հուղարկավորության ժամանակ;

Էմսկի հրամանագրով և Վալուևի շրջաբերականից բացի, կային մի շարք հակաուկրաինական լեզվով հրամանագրեր՝ սկսած 17-րդ դարից, երբ Ռուսաստանը ղեկավարվում էր Ռոմանովների տան կողմից։ 1720 թվականին Պետրոս Առաջինը հրամանագիր է արձակել, որով արգելում էր ուկրաիներեն գրքեր տպել, իսկ 1729 թվականից բոլոր հրամաններն ու հրահանգները միայն ռուսերեն են։ 1763 թվականին Եկատերինա Մեծը հրամանագիր է արձակել, որն արգելում էր ուկրաիներեն դասախոսությունները Կիև-Մոգիլա ակադեմիայում։ 1769 թվականին Սրբազան Սինոդն արգելել է ուկրաինական այբուբենների տպագրությունն ու օգտագործումը։ 1775 թվականին Զապորոժյան Սիչն ավերվել է։ 1832 թվականին Ուկրաինայի Աջ ափի դպրոցներում սովորող բոլորն անցան բացառապես ռուսերենին։ 1847 թվականին Ռուսաստանի կառավարությունը հալածել է Կյուրեղ-մեթոդիոսական եղբայրության բոլոր անդամներին և արգելել Տարաս Շևչենկոյի, Պանտելեյմոն Կուլիշի, Նիկոլայ Կոստոմարովի և այլոց ստեղծագործությունները։ 1862 թվականին Ուկրաինայում մեծահասակների համար բոլոր անվճար կիրակնօրյա դպրոցները փակվել են։ 1863 թվականին Ռուսաստանի ներքին գործերի նախարար Վալուևը որոշել է, որ Փոքր ռուսաց լեզուն (ուկրաիներենը) երբեք գոյություն չի ունեցել և չի կարող լինել։ Այդ ընթացքում՝ 1863-64 թվականի ձմռանը, Ռուսական կայսրության արևմտյան շրջաններում տեղի է ունեցել Հունվարյան ապստամբությունը՝ միավորելով նախկին Լեհ-Լիտվական Համագործակցության ժողովուրդներին։ Հաջորդ տարի 1864 թվականին «Տարրական դպրոցի մասին կանոնակարգը» հայտարարել է, որ ամբողջ ուսուցումը պետք է անցկացվի ռուսաց լեզվով։ 1879 թվականին Ռուսաստանի կրթության նախարար Դմիտրի Տոլստոյը (հետագայում՝ Ռուսաստանի ներքին գործերի նախարար) պաշտոնապես և բացահայտ հայտարարել է, որ Ռուսական կայսրության բոլոր մարդիկ պետք է ռուսացվեն։ 1880-ականներին մի քանի հրամանագրեր արձակվեցին, որոնք արգելում էին ուկրաիներեն կրթությունը մասնավոր դպրոցներում, ուկրաիներենով թատերական ներկայացումները, պաշտոնական հաստատություններում ուկրաիներենի ցանկացած օգտագործումը և ուկրաինական անուններով մկրտությունը։ 1892 թվականին մեկ այլ հրամանագիր արգելում էր թարգմանությունը ռուսերենից ուկրաիներեն։ 1895 թվականին Հրատարակչության գլխավոր վարչությունն արգելել է մանկական գրքեր տպել ուկրաիներենով։ 1911 թվականին Մոսկվայի ազնվականների 7-րդ համագումարում ընդունված բանաձևն արգելում էր ռուսերենից բացի այլ լեզուների օգտագործումը։ 1914 թվականին Ռուսաստանի կառավարությունը պաշտոնապես արգելեց Շևչենկոյի ծննդյան 100-ամյակի տոնակատարությունները և ժանդարմներ տեղադրեց Չեռնեչա բլուրում։ Նույն թվականին Ռուսաստանի Նիկոլայ II-ը հրամանագիր է արձակել՝ արգելելով ուկրաինական մամուլին։

Սովետական միություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

"Ժամանակին Մարկո Կրոպիվնիցկն, Իվան Տոբիլևիչը, Նիկոլայ Սադովսկին, Մարիա Զանկովեցկայան, Պանաս Սաքսագանսկին, նրանք բոլորը պետք է կախաղան հանվեին։ Այդ ժամանակ ոչ ոք չէր լսի Ուկրաինայի մասին։

Ուկրաինայում սովետական իշխանության օրոք, Ուկրաինայի Ժողովրդական Հանրապետության պարտությունից հետո, որդեգրվեց արմատավորման քաղաքականություն, և այն ի սկզբանե աջակցում էր ուկրաինական մշակութային ինքնագիտակցությանը։ Այս քաղաքականությունը դադարեցվեց 1928 թվականին, իսկ 1932 թվականին այն ամբողջությամբ դադարեցվեց հօգուտ ռուսականացման։

1929 թվականին Նիկոլայ Կուլիշը գրել է «Մայնա Մազայլո» թատերական պիեսը, որում հեղինակը սրամիտ կերպով նկարագրում է Ուկրաինայի մշակութային իրավիճակը։ Ենթադրվում է, որ խորհրդային կառավարությունը չուներ հակաուկրաինական տրամադրություններ, որոնք սկսեցին ճնշել ուկրաինական մշակույթի և լեզվի բոլոր ասպեկտները, ինչը հակասում էր պրոլետարական ինտերնացիոնալիզմի գաղափարախոսությանը։

1930 թվականին Խարկովում ստեղծվել է «Ուկրաինայի ազատության միություն» գործընթացը, որից հետո մի շարք նախկին ուկրաինացի քաղաքական գործիչներ և նրանց հարազատները արտաքսվեցին Կենտրոնական Ասիա[8]։

Մեծ զտումների ժամանակ ուկրաինացի բանաստեղծների, գրողների և թարգմանիչների մի ամբողջ սերունդ ենթարկվել է քրեական պատասխանատվության և մահապատժի ենթարկվել, ինչը հետագայում ստացել է Կատարված Վերածնունդ անվանումը[9]։

Խորհրդային տարիներին Ուկրաինայի բնակչությունը կրճատվեց արհեստական սովի պատճառով, որը 1932-33 թվականներին կոչվեց Հոլոդոմոր՝ ԽՍՀՄ մյուս մոտակա ագրարային տարածքների բնակչության հետ միասին։ Խորհրդային Միությունում կոլեկտիվացումը և բարենպաստ արդյունաբերության բացակայությունը սովից մահացության հիմնական պատճառներն էին (ավելորդ մահերի 52%-ը), և ապացույցները ցույց են տալիս, որ թիրախ են դարձել էթնիկ ուկրաինացիներն ու գերմանացիները[10]։ Ըստ տնտեսական քաղաքականության կենտրոնի հետազոտական աշխատանքի, որը հրապարակվել Է 2021 թվականին Անդրեյ Մարկևիչի, Նատալյա Նաումենկոյի և Նենսի Քիանի կողմից, Ուկրաինայի բնակչության ավելի մեծ մասնաբաժին ունեցող շրջաններն ավելի շատ են տուժել սովին համապատասխան կենտրոնացված պլանավորման քաղաքականությունից[11]։

Շատ նշանավոր ուկրաինացիներ անվանվեցին ազգայնականներ կամ հակահեղափոխականներ, իսկ նրանցից շատերը բռնադատվեցին և մահապատժի ենթարկվեցին որպես ժողովրդի թշնամիներ[12]։

1944 թվականի հունվարին Համամիութենական կոմունիստական կուսակցության (բոլշևիկների) Կենտկոմի քաղբյուրոյի նիստի ժամանակ Ստալինը անձամբ է ելույթ ունեցել «Ալեքսանդր Դովժենկոյի ֆիլմ-հեքիաթի մասին հակալենինյան սխալների և ազգայնական այլասերվածությունների մասին[13]։

1951 թվականի հուլիսի 2-ին «Պրավդա» կոմունիստական թերթը հրապարակեց «Գրականության գաղափարախոսական այլասերվածությունների մասին» հոդվածը Վլադիմիր Սոսյուրայի «Սիրիր Ուկրաինան» բանաստեղծության վերաբերյալ, որը պարունակում էր հետևյալ հատվածը, «Այս բանաստեղծությունը կարող էին ստորագրված լինել ուկրաինացի ժողովրդի նման թշնամիների կողմից։ ինչպես Պետլիուրան և Բանդերան... Որովհետև Սոսիուրան գրում է Ուկրաինայի և նրա հանդեպ սիրո մասին ժամանակի և տարածության սահմաններից դուրս։ Սա գաղափարապես արատավոր գործ է։ Հակառակ կյանքի ճշմարտության, բանաստեղծը գովաբանում է որոշակի «հավերժական» Ուկրաինայի մասին»[14]։

Ժամանակակից վերլուծությունները ցույց են տալիս, որ ուկրաիներենը քիչ է ներկայացված խորհրդային լրատվամիջոցներում[14]։

Ուկրաինա ռուսական ներխուժման ժամանակ հակաուկրաինական ատելության խոսք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վերլուծվել են սադրիչ և ապամարդկայնացնող հակաուկրաինական պատմությունները, որոնք շարունակում են կրկնվել Այս համատեքստում սոցիալական մեդիայի հարթակներում։ Դրանք համեմատվել են ատելության խոսքի հետ, որոնք նախկինում օգտագործվել են Հոլոքոստի զոհերի նման խմբերի նկատմամբ բռնությունն արդարացնելու համար ինչպես նաև Կամբոջայում «կարմիր կհմերների» դեմ պայքարող խմբերը, 1994 թվականին Ռուանդայի ցեղասպանության ժամանակ թութսի ժողովուրդը և Մյանմարի ռոհինջաները։

Ռուս-ուկրաինական պատերազմի դեպքում բռնության հաստատումն ու խթանումը ներառում է տոնելով ռուսական ռազմական հանցագործությունները, ինչպիսիք են Բուչայի ջարդը կամ ռուսական հրթիռային հարվածը Դնեպրում 2023 թվականի հունվարին բնակելի շենքի վրա, որի հետևանքով զոհվեց ավելի քան 40 խաղաղ բնակիչ։ Սոցիալական մեդիայի էջերը, որոնք տեղադրում են նման թեմաներով, հաճախ միաժամանակ թիրախավորում են սեռական և գենդերային փոքրամասնություններին, քարոզում են դավադրության տեսություններ, ինչպիսիք են «Ուկրաինայում կենսալաբորատորիաները», QANON-ը և հակված են աջակցություն հայտնել Դոնալդ Թրամփին[15]։

Ըստ երկրների[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ուկրաինա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2012 թվականի հուլիսի 15-ին, կիրակի օրը, Ուկրաինայի առաջին ազգային հեռուստատեսային հեռարձակման կայանը իր «Շաբաթական ակնարկ» (ուկրաիներեն՝ Підсумки тижня) լրատվական ծրագրում ցուցադրել է տեսանյութ Ուկրաինայում հակաուկրաինական տրամադրությունների զարգացման վերաբերյալ[16]։

Ծաղրանկար Վիդսիչից ՝ Ուկրաինայում լեզվական իրավիճակի վերաբերյալ։ Այն ցույց է տալիս մի մեծ տղամարդ, որը ներկայացնում է ռուսերենը, որը խոսում է ուկրաիներեն լեզուն ներկայացնող մի աղջկա հետ՜ «Դուք ինձ ջախջախում եք»;

Ուկրաինայի Կոմունիստական կուսակցության Կրեմենչուկի բաժնի կայքում տեղադրված քարոզչական հոդվածում ասվում է, որ Խորհրդային կարգերի ժամանակ հրապարակված պատմությունը իրական պատմություն է, և որ արխիվներից բացահայտված նոր պատմական փաստերը կեղծ են[17]։ Հոդվածում հերքվում է նաև ուկրաինական մշակույթի գոյությունը։

«Ռեգիոնների կուսակցությունից» ուկրաինացի պատգամավոր, Դոնեցկի քաղաքային խորհրդի պատգամավոր Նիկոլայ Լևչենկոն հայտարարում է, որ պետք է լինի միայն մեկ լեզու՝ ռուսերենը։ Նա ասում է, որ ուկրաիներենը գործնական չէ և պետք է խուսափել դրանից։ Լևչենկոն ուկրաիներենն անվանել է բանահյուսության և անեկդոտների լեզու։ Այնուամենայնիվ, նա ասում է, որ սկզբունքորեն կխոսի գրական ուկրաիներենով, երբ ռուսերենը ընդունվի որպես միակ պետական լեզու[18]։ Նույն կուսակցության մամուլի խոսնակ Աննա Գերմանը խիստ քննադատեց այդ հայտարարությունները[19]։

Ղրիմի Ինքնավար Հանրապետության խորհրդարանի փոխխոսնակ Միխայլո Բախարևը (և «Կրիմսկայա պրավդա»-ի գլխավոր խմբագիր) բացահայտ ասում է, որ ուկրաիներեն լեզու չկա, և դա բնակչության ոչ կրթված հատվածի լեզուն է։ Նա պնդում է, որ այն հորինել են Տարաս Շևչենկոն և մյուսները։ Նա նաև կարծում է, որ չկա ուկրաինական ազգ, չկա ապագա ուկրաինական պետության համար, և որ ուկրաինացումը պետք է դադարեցվի[20]։

Ուկրաինայի կրթության նախարար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ուկրաինայի գիտության և կրթության նախկին նախարար Դմիտրի Տաբաչնիկը բողոքի ցույցեր է առաջացրել՝ նրան հակաուկրաինացի անվանելով Ուկրաինայի որոշ շրջաններում՝ արևմտյան ուկրաինացիների մասին իր հայտարարությունների, ռուսաց լեզվի նկատմամբ իր նախընտրության և Հոլոդոմոյի ժխտման պատճառով[21][22]։ Ուկրաինայի պատմության վերաբերյալ Տաբաչնիկի տեսակետը ներառում է այն թեզը, որ արևմտյան ուկրաինացիներն իրականում ուկրաինացի չեն։ Ռուսական «Իզվեստիա Տաբաչնիկ» թերթի հոդվածում 2009 թվականին գրել է՝ «Հալիչանները (արևմտյան ուկրաինացիները) գործնականում ընդհանուր ոչինչ չունեն Մեծ Ուկրաինայի ժողովրդի հետ՝ ո՛չ մտածելակերպով, ո՛չ կրոնով, ո՛չ լեզվաբանությամբ, ո՛չ քաղաքականությամբ», «մենք ունենք տարբեր թշնամիներ և տարբեր դաշնակիցներ. ավելին, մեր դաշնակիցները և նույնիսկ եղբայրները նրանց թշնամիներն են, իսկ նրանց «հերոսները» (Ստեփան Բանդերա, Ռոման Շուխևիչ) մեզ համար սպանողներ են, դավաճաններ և Հիտլերի դահիճների աջակիցներ»[21]։ Մինչև 2010 թվականի մարտի 17-ը, Արևմտյան Ուկրաինայի չորս մարզային խորհուրդներ որոշումներ էին ընդունել նախարարին պաշտոնանկ անելու մասին։ Մի շարք քաղաքացիական և ուսանողական կազմակերպություններ ամբողջ երկրից (ներառյալ Խերսոնը հարավային Ուկրաինայում և Դոնեցկը արևելյան Ուկրաինայում), հեղինակներ և նախկին խորհրդային այլախոհներ ստորագրել են նաև խնդրագրեր՝ կոչ անելով նրան հեռացնել[21]։ Տաբաչնիկը նաև հայտարարել է, որ ուկրաինական պատմության դասագրքերը պարունակում են «պարզապես կեղծ» տեղեկություններ և հայտարարել է դրանք վերաշարադրելու մտադրության մասին[23][24]։

Ռուսաստան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տե՛ս նաև՝ Ռուս-ուկրաինական հարաբերություններ
Ուկրաինացի ազգային բանաստեղծ Տարաս Շևչենկոյի կիսանդրին Բորոդյանկայում՝ գլխին փամփուշտի անցքով 2022 թվականին Ուկրաինա ռուսական ներխուժման ժամանակ։

Ի պատասխան Ուկրաինայի 1991 թվականի անկախության հռչակմանը, ռուս նշանավոր բանաստեղծ Ջոզեֆ Բրոդսկին գրել է խորապես վիրավորական բանաստեղծություն Ուկրաինայի անկախության մասին։ Բանաստեղծությունը վերագտնվել և տարածվել է ռուսական պետական լրատվամիջոցների կողմից 2015 թվականին Դոնբասում պատերազմի գագաթնակետին[25]։

Լևադա կենտրոնի կողմից 2009 թվականի հունիսին Ռուսաստանում անցկացված հարցման ժամանակ ռուս հարցվածների 75%-ը հարգում էր ուկրաինացիներին որպես էթնիկ խումբ, իսկ 55%-ը բացասաբար էր վերաբերվում Ուկրաինային որպես պետության։ 2009 թվականի մայիսին Կիևի միջազգային սոցիոլոգիայի ինստիտուտի կողմից հարցված ուկրաինացիների 96%-ը դրական է վերաբերվել ռուսներին որպես էթնիկ խմբի, 93%-ը հարգում է Ռուսաստանի Դաշնությանը[26]։

Ռուսական որոշ լրատվամիջոցներ փորձում են վարկաբեկել Ուկրաինան[27][28][29][30][31][32][33][34][35]«Կոմսոմոլսկայա պրավդա»-ի նման լրատվամիջոցները կարծես թե փորձում են ակտիվացնել Ուկրաինայի և Ռուսաստանի վատ հարաբերությունները[36]։ Հակաուկրաինական վերաբերմունքը պահպանվում է մի քանի ռուս քաղաքական գործիչների մոտ, ինչպիսիք են Մոսկվայի նախկին քաղաքապետ Յուրի Լուժկովը և Ռուսաստանի Լիբերալ-դեմոկրատական կուսակցության նախկին առաջնորդ և ՌԴ խորհրդարանի նախկին փոխնախագահ Վլադիմիր Ժիրինովսկին[37]։

2006 թվականին Վլադիմիր Պուտինին, Վիկտոր Յուշչենկոյին և Վասիլի Դումային ուղղված նամակներում Բաշկորտոստանի ուկրաինական մշակութային կենտրոնը բողոքում էր Ռուսաստանում հակաուկրաինական տրամադրություններից, որոնք, ըստ նրանց, ներառում են հակաուկրաինական էթնիկական հայհոյանքների լայն կիրառում ռուսական հիմնական լրատվամիջոցներում, հեռուստատեսությունում և ֆիլմերում[38]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 Andriy Okara. Ukrainophobia is a gnostic problem. "n18texts Okara". Retrieved 7 December 2008.
  2. ↑ Shkandrij, Myroslav (2001 թ․ հոկտեմբերի 9). Russia and Ukraine. ISBN 9780773522343. Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 17-ին.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 «Що таке українофобія і як її розпізнати – Політичні новини | УНІАН» (ուկրաիներեն). unian.ua. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 25-ին.
  4. ↑ «The long war over the Ukrainian language – the Boston Globe». The Boston Globe.
  5. ↑ «Germans must remember the truth about Ukraine – for their own sake».
  6. ↑ «Soviet Army». The Internet Encyclopedia of Ukraine. Վերցված է 2022 թ․ օգոստոսի 18-ին.
  7. ↑ Orel, S. Хутір Надія — колиска театру корифеїв (Khutir Nadiya – a cradle of a theater of coryphaeus) Արխիվացված 9 Մարտ 2023 Wayback Machine. Newspaper "Day". 2003-04-04
  8. ↑ «The Great Ukrainian Famine of 1932-33 | Sciences Po Violence de masse et Résistance - Réseau de recherche». www.sciencespo.fr (ֆրանսերեն). 2016 թ․ հունվարի 19. Վերցված է 2023 թ․ հունիսի 5-ին.
  9. ↑ «Життя і смерть Миколи Хвильового. Від комуніста до комунара». Історична правда. Վերցված է 2023 թ․ հունիսի 5-ին.
  10. ↑ Naumenko, Natalya (March 2021). «The Political Economy of Famine: The Ukrainian Famine of 1933». The Journal of Economic History. 81 (1): 156–197. doi:10.1017/S0022050720000625. ISSN 0022-0507.
  11. ↑ Markevich, Andrei; Naumenko, Natalya; Qian, Nancy (2021 թ․ հուլիսի 29). «The Political-Economic Causes of the Soviet Great Famine, 1932–33» (PDF). Centre for Economic Policy Research. Վերցված է 2021 թ․ նոյեմբերի 26-ին – via REPEC.
  12. ↑ Basil Dmytryshyn, Moscow and the Ukraine, 1918–1953: A Study of Russian Bolshevik Nationality Policy, Bookman Associates, 1956
  13. ↑ Shapoval, Yu. Гітлер, Сталін і Україна: безжальні стратегії (Hitler, Stalin and Ukraine: merciless strategies). Ukrayinska Pravda. 9 May 2013
  14. ↑ 14,0 14,1 Dovzhenko Film Studios as a mirror of Russification policy in the USSR. Ukrayinska Pravda. 17 July 2013.
  15. ↑ Incitement to Kill: 'Tracking hate speech targeting Ukrainians during Russia’s war in Ukraine' by Benjamin Strick
  16. ↑ (uk)2012: історія русифікації від провладного телеканалу (2012: History of Russification by the pro-state TV-station), Ukrayinska Pravda (18 July 2012)
  17. ↑ Василий Витальевич Шульгин. "Украинствующие и мы" [Vasily V. Shulgin. "Ukrainophiles and us"] (ռուսերեն). Communist Party of Ukraine. 2004. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ մարտի 6-ին.
  18. ↑ Антон Зікора. «Секретар Донецької міськради Левченко – про мову, Шевченка і сифіліс». Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 17-ին.
  19. ↑ Анна Герман вважає провокаційною заяву Миколи Левченка щодо Української мови [Hanna Herman considers Mykola Levchenko's statement concerning the Ukrainian language to be provocative]. homin.ca (ուկրաիներեն). 2007 թ․ մարտի 8. Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 28-ին.
  20. ↑ Semena, Nikolai (1997 թ․ հոկտեմբերի 10). "Объявить Крым зоной интеллектуального бедсвия..." предложил вице-спикер крымского парламента Рефат Чубаров. И жизнь показала, что он не прав... ["Declare Crimea an intellectual disaster zone..." proposed the vice-speaker of the Crimean parliament, Refat Chubarov. And life has shown that he is incorrect...]. Dzerkalo Tyzhnia (ռուսերեն). 40 (157): 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 27-ին.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 https://web.archive.org/web/20100419052542/http://www.kyivpost.com/news/nation/detail/62086/ "Furor over Tabachnyk appointment rising"
  22. ↑ https://web.archive.org/web/20101009062917/http://www.kyivpost.com/news/opinion/op_ed/detail/84817/%22Ukrainian Education Minister Tabachnyk Confirms His Russian Nationalist Credentials"
  23. ↑ Табачник: українські й російські вчителі будуть викладати історію за спільним посібником [Tabachnyk: Ukrainian and Russian teachers will be teaching history using a joint manual]. ukranews.com (ուկրաիներեն). 2010 թ․ մայիսի 13. Վերցված է 2015 թ․ հուլիսի 16-ին.
  24. ↑ Katya Gorchinskaya (2010 թ․ մարտի 18). «Tabachnyk's views are dangerous in classroom». Kyiv Post.
  25. ↑ «Впервые доказано авторство «На независимость Украины» Бродского | Colta.ru». www.colta.ru. Վերցված է 2023 թ․ հունիսի 5-ին.
  26. ↑ «Россияне об Украине, украинцы о России – Левада-Центр». Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հունիսի 27-ին. Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 17-ին.
  27. ↑ Russian attitudes not as icy towards Ukraine, Kyiv Post (15 October 2009)
  28. ↑ Ukraine-Russia tensions are simmering in Crimea, The Washington Post (18 October 2009)
  29. ↑ 56% Of Russians Disrespect Ukraine, Kyiv Post (17 June 2009)
  30. ↑ Russia, Ukraine relationship going sour, say polls, Kyiv Post (2 October 2008)
  31. ↑ Why Ukraine will always be better than Russia, Kyiv Post (12 June 2009)
  32. ↑ Poll: Russians like Ukrainians half as much as the other way round, Kyiv Post (6 November 2009)
  33. ↑ Report mistake, BBC (20 May 2008)
  34. ↑ False Hitler Doll Reports Vex Ukraine, Deutsche Welle (15 May 2008)
  35. ↑ Kremlin-loyal media make Merkel sing to Medvedev's tune, Kyiv Post (20 August 2009)
  36. ↑ (ru) Виктор Черномырдин: Выборы на Украине – это не футбол. Болеть не надо..., Komsomolskaya Pravda (2 February 2009)
  37. ↑ The Ukrainian Pravda. Why Cannot Zhirinovsky and Zatulin Wash Their Feet in the Black Sea on the Ukrainian coast? Retrieved 11.20.07
  38. ↑ «Азербайджанская диаспора Санкт-Петербурга требует от властей защиты от ультраправых экстремистов (po». Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 17-ին.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ուկրաինատյացություն&oldid=9278741» էջից