Մասնակից:Լուսինե Առաքելյան/Ավազարկղ

Պոլոկը և աբստրակտ ազդեցությունները

1940-ական թ․-ների վերջին Ջաքսոն Պոլլոկի նկարչության արմատական մոտեցումը հեղափոխեց ներուժը նրան հաջորդող ժամանակակից բոլոր արվեստների համար: Ինչ-որ չափով Պոլոկը հասկացավ, որ արվեստի գործի կայացման ճանապարհը նույնքան կարևոր է, որքան ինքնին արվեստի գործը: Պաբլո Պիկասոյի նման 20-րդ դարի սկզբին նկարագրության և քանդակագործության նորարարական հայտնագործությունները Կուբիզմի և քանդակի ստեղծման միջոցով, Պոլլոկը վերաձևակերպեց արվեստի ձևը: Նրբագեղ նկարչությունից և սովորականությունից հեռու մնալը ազատագրական ազդակ էր իր դարաշրջանի նկարիչների և բոլոր նրանց համար, ովքեր եկել էին դրանից հետո: Արվեստագետները գիտակցեցին, որ Պոլլոկի գործընթացը `չմշակված կտավի տեղադրումը հատակին, որտեղ այն կարող էր հարձակման ենթարկվել բոլոր չորս կողմերից ՝ օգտագործելով գեղարվեստական և արդյունաբերական նյութեր․ նկարելը, ներկելը և խոզանակելը, օգտագործելով պատկերներ և ոչ պատկերներ։ Վերացական էքսպրեսիոնիզմն ընդհանուր առմամբ ընդլայնում և զարգացնում էր նկարիչներին հասանելի սահմանումներն ու հնարավորությունները ՝ արվեստի նոր գործեր ստեղծելու համար: Մյուս աբստրակտ էկսպրեսիոնիստները հետևեցին Պոլլոկի առաջխաղացմանը ՝ իրենց իսկ նոր բեկումներով: Ինչ-որ իմաստով Պոլլոքի, Ուիլյամ դե Կունինգի, Ֆրանց Կլինի, Մարկ Ռոթկոյի, Ֆիլիպ Գուստոնի, Հանս Հոֆմանի, Քլիֆորդ Սթիլի, Բարնետ Նյումանի, Ադ Ռայնհարդտի, Ռոբերտ Մազերվելի, Փիթեր Վուլկոսի և այլոց նորարարությունները բացեցին նրանց հետևած բոլոր արվեստների դարպասները դեպի բազմազանությունն ու ծավալը: Վերընթերցելով աբստրակտ արվեստի այնպիսի պատմաբանների, ինչպիսիք էին Լինդա Նոքլինը, Գրիսելդա Պոլլոկը և Քեթրին դե Զեգերը, քննադատաբար ցույց են տալիս, որ ժամանակակից արվեստի հսկայական նորամուծություններ ստեղծող կին արվեստագետները անտեսվել էին նրա պատմության պաշտոնական հաշիվներից:

Բրիտական արվեստի միջազգային գործիչները

Հենրի Մուրը (1898–1986) հայտնվեց Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո՝ որպես Բրիտանական առաջատար քանդակագործ։ Նա առավել հայտնի էր իր կիսավերացական մոնումենտալ քանդակներով, որոնք տեղադրված են ամբողջ աշխարհում՝ որպես արվեստի հանրային գործեր։ Նրա ձևերը սովորաբար մարդկային ֆիգուրաների աբստրակցիաներ էին, հիմնականում պատկերում էին մայր և երեխա կամ թեքված ֆիգուրներ, սովորաբար կանանց մարմին հուշող բացառությամբ 1950-ականների մի փուլի, երբ նա քանդակում էր ընտանեկան խմբեր: Նրա գործերը սովորաբար պարունակում են դատարկ տարածություններ։

1950-ական թ․-ին Մուրը ստանում էր ավելի նշանակալից հանձնաժողովներ, այդ թվում 1958թ․-ի պարկած արձանը Փարիզում ՅՈՒՆԵՍԿՈ-ի շենքի դիմաց։ Մուրի շատ ավելի աշխատանքների շնորհիվ նրա ստեղծագործական աշխատանքների մասշտաբներն ավելի մեծացան։ Վերջին երեք տասնամյակներին Մուրի կյանքը շարունակվեց նույն ոգով ամբողջ աշխարհով մեկ, հատկապես 1972-ի ամռան գլխավոր ցուցահանդեսը Ֆլորենցիային նայող Ֆորտե դի Բելվեդերի տարածքում։ 1970թ․-ի վերջին, մեկ տարվա մեջ մոտ 40 ցուցահանդես տեղի ունեցավ նրա մասնակցությամբ։ Չիկագոյի համալսարանի տարածքում 1967-ի դեկտեմբերին 25 տարի հետո, երբ Էնրիկո Ֆերմիի գլխավորությամբ ֆիզիկոսների մի խումբ հասան ինքնակառավարվող, ինքնատիրապետող շղթայական միջուկային ռեակցիային, ներկայացվեց «Մուրի միջուկային էներգիան»։ Ինչպես նաև Չիկագոյում Մուրը խորհրդանշում է գիտությունը մեծ բրոնզե արեգակնային ժամացույցով, որը կոչվեց «Մարդը մտնում է տիեզերք»,որը հանձնարարվեց ճանաչել որպես տիեզերական հետազոտությունների ծրագիր:

«Լոնդոնյան դպրոցի» պատկերավոր նկարիչներ, այդ թվում Ֆրենսիս Բեկոնը (1909–1992), Լյուսյեն Ֆրոյդը (1922–2011), Բերտորդ Աուերբախը (ծն․ է 1931թ․), Լեոն Կոսսոֆֆը (ծն․ է 1926թ․), Մայքլ Էնդրյուսը (1928–1995) ստացան լայն միջազգային ճանաչում։

Ֆրենսիս Բեկոնը իռլանդացի բրիտանական գեղանկարիչ էր, որը հայտնի էր իր համարձակ, գրաֆիկական և հուզականորեն չմշակված պատկերներով: Նրա գեղանկարչական, բայց վերացական նկարները, որպես կանոն, մեկուսացված են ապակե կամ պողպատե երկրաչափական վանդակների մեջ, որոնք դրված են հարթ, չհասկացված ֆոնի վրա: Բեկոնը սկսեց նկարել դեռ 20-ականների սկզբին, բայց մինչև 30-ականների կեսերն աշխատում էր միայն պատահականության սկզբունքով: Նրա համար բեկումնային եղավ 1944-ի իր տրիպտիխը «Երեք ուսումնասիրություն խաչելության հիմքում ընկած կերպարների համար», որը կնքեց նրա հեղինակությունը `որպես մարդկային վիճակի եզակի դժգգույն քրոնիկոն: Նրա տեսակետը կարելի է կոպիտ նկարագրել շարժառիթի հաջորդականություն կամ տատանումներ սկսած 1940-ականների տղամարդկանց գլուխներից մեկուսացված սենյակներով, 1950-ականների սկզբին գոռում էին պապերը և 1950-ականների կեսերից մինչև վերջին կեսերը երկրաչափական կառույցներում կենդանիները և միայնակ գործիչները կախված էին երկրաչափական կառույցներում: Դրան հաջորդեցին 1960-ականների սկզբին իր խաչելիության մոդեռնիստական վարիացիաները տրիպտիխ ֆորմատով։ 1960-ականների կեսերից մինչև 1970-ականների սկզբները Բեկոնը հիմնականում ստեղծում էր ընկերների զարմանալիորեն կարեկցող դիմանկարներ: 1971 թ.-ին իր սիրահար Ջորջ Դայերի ինքնասպանությունից հետո նրա արվեստը դարձավ ավելի անհատական,ուղղված դեպի ներաշխարհ և գերակշռում էր մահվան թեմաները: Իր ամբողջ կյանքի ընթացքում Բեկոնը հավասարապես հանդիմանվեց և գնահատվեց։

Լյուսյեն Ֆրոյդը գերմանացի ծագմամբ բրիտանացի նկարիչ էր, հայտնի հիմնականում իր խիտ նկարներով և գծանկարներով , ով համարվում էր ժամանակին բրիտանական նշանավոր նկարիչներից մեկը։ Նրա գործերը ընդգծվում են նրանց հոգեբանական ներթափանցման և նկարչի և մոդելի միջև հարաբերությունների հաճախ տհաճ քննության համար: Նյու Յորք թայմսից ըստ Ուիլյամ Գրիմսի, «Լյուսիեն Ֆրեյդը և նրա ժամանակակիցները գեղանկարչությունը վերափոխեցին 20-րդ դարում: «Աղջիկը սպիտակ շան հետ» (1951–52թթ․) նկարում Ֆրոյդը եվրոպական ավանդական նկարչության պատկերազարդ լեզուն դրեց հակառոմանտիկ ծառայության մեջ, պատկերանկարչության դիմակայության ոճը, որը պղտորեց բնորդի սոցիալական ֆասադը։ Սովորական մարդիկ, որոնցից շատերը նրա ընկերներն էին, սկսեցին լայն հայացքով նայել կտավին և խոցելի էին նկարչի անողոք ստուգման համար»:

Հենրի Մուր, Պարկած ֆիգուրա (1957). Կունստհաուսի դիմաց, Ցյուրիխ, Շվեյցարիա։

1960-ականները աբստրակտ էքսպրեսիոնիզմից հետո

Պոստգեղարվեստական աբստրակցիա, գունային դաշտ, լիրիկական աբստրակցիա, արտե պովերա, պրոցես արվեստ և արևմտյան արվեստ

1950-ական և 1960-ական թվականների աբստրակտ նկարչության մեջ նոր միտումներ սկսեցին հայտնվել նկարիչների արվեստանոցներում և արմատական ​​ավանգարդի շրջանում, ինչպիսիք են կոշտ նկարչությունը և երկրաչափական աբստրակցիայի այլ ձևեր, ինչպիսիք են ռեակցիան վերացական էքսպրեսիոնիզմի սուբյեկտիվությանը: Կլեմենտ Գրինբերգը սկսեց բարձրաձայնել պոստնկարչական աբստրակցիաները, երբ նա վերահսկում էր նոր գեղանկարչության ազդեցիկ ցուցահանդեսը, որը 1964-ին այցելել էր Միացյալ Նահանգների արվեստի կարևոր թանգարաններ: Որպես արմատապես նոր ուղղություն, հայտնվեցին գունային դաշտի նկարչությունը, ժամանակակից նկարչությունը և քնարական աբստրակցիան:

1960-ականների վերջին, սակայն, պոստմինիմալիզմը, պրոցեսային արվեստը և Արտե Պովերան նույնպես ի հայտ եկան որպես հեղափոխական հասկացություններ և շարժումներ, որոնք ընդգրկում էին ինչպես նկարչությունը, այնպես էլ քանդակագործությունը ՝ քնարական աբստրակցիայի և պոստմինիմալիստական շարժման միջոցով, ինչպես նաև վաղ հայեցակարգային արվեստում: Գործընթացային արվեստը, որից ոգեշնչված էր Պոլլոկը, հնարավորություն տվեց նկարիչներին փորձեր կատարել և օգտվել ոճի զանազան հանրագիտարաններից, բովանդակությունից, նյութից, տեղաբաշխումից, ժամանակի զգացումից և պլաստիկից և իրական տարածությունից: Նենսի Գրեվսը, Ռոնալդ Դեվիսը, Հովարդ Հոդջկինը, Լարրի Պունսը, Յաննիս Կունելլիսը, Բրայս Մադենը, Քոլին Մկքահոն, Բրյուս Նաուման, Ռիչարդ Թաթթլ, Ալեն Սարետը, Ուոլտեր Դարբի Բաննարդ, Լինդա Բենգլիս, Դեն Քրիսթենսեն, Լարի Զոքսը, Ռոննի Լինդֆիլդ, Եվա Հեսսե, Քեյթ Սոնիեր, Ռիչարդ Սերրա, Սեմ Գիլլիամ, Մարիո Մերզը և Փիթեր Ռեգինատոն այն երիտասարդ արվեստագետներից էին, որոնք ի հայտ եկան ուշ մոդեռնիզմի դարաշրջանում, որն էլ բերեց 1960-ականների վերջին արվեստի գագաթնակետին:

Փոփ արվեստ

1962 թ.-ին Սիդնի Յանիսի պատկերասրահում բացվեց Նոր ռեալիստիկա առաջին խոշոր խմբային ցուցահանդեսը փոփ արտ ոճի մեջ, Նյու Յորքի ամենախոշոր պատկերասրահում: Յանիսը ցուցահանդեսը տեղադրեց 57-րդ փողոցի ցուցափեղկը `իր պատկերասրահի հարևանությամբ: Ցուցադրումը ցնցող ալիքներ է ուղարկել Նյու Յորքի դպրոցի միջով և արձագանքել աշխարհում: 1958-ին Անգլիայում ավելի վաղ «Փոփ արվեստ» տերմինը օգտագործվել է Լոուրենս Ալլոուեյի կողմից նկարագրելու համար նկարներ, որոնք նշվում էին Երկրորդ աշխարհամարտի ժամանակաշրջանից հետո սպառողականությունը: Այս շարժումը մերժեց վերացական էքսպրեսիոնիզմը և դրա ուշադրությունը սևեռեց հերմենևտիկ և հոգեբանական ինտերիերի վրա ՝ հօգուտ արվեստի, որը պատկերում և հաճախ տոնում էր զանգվածային արտադրության դարաշրջանի նյութական սպառողական մշակույթը, գովազդը և պատկերապատումը: Դեյվիդ Հոկնիի վաղ շրջանի գործերը և Ռիչարդ Համիլթոնի և Էդուարդո Պաոլոզիի ստեղծագործությունները (որոնք ստեղծեցին նորարարություն Ես հարուստ մարդու խաղալիք էի, 1947 թ.) շարժման մեջ համարվում են եզրափակիչ օրինակներ: Մինչդեռ Նյու Յորքի կենտրոնի Իստ Վիլիջ 10-րդ փողոցի պատկերասրահում նկարիչները ձևակերպում էին փոփ արվեստի ամերիկյան տարբերակ: Կլես Օլդենբուրգն իր խանութն ուներ, իսկ 57-րդ փողոցում գտնվող Կանաչ պատկերասրահը սկսեց ցույց տալ Թոմ Ուեսելմանի և Ջեյմս Ռոզենկվիստի գործերը: Ավելի ուշ Լեո Կաստելին ցուցադրեց ամերիկյան այլ նկարիչների, այդ թվում `Էնդի Ուորհոլի և Ռոյ Լիխտենշտեյնի ստեղծագործությունները` իրենց կարիերայի մեծ մասի համար: Կապ կա Մարսել Դուխամի և Ման Ռեյի արմատական աշխատանքների, հումորային զգացողությամբ ապստամբող դադաիստների և փոփ արվեստագետների ՝ Կլես Օլդենբուրգի, Էնդի Ուորհոլի և Ռոյ Լիխտենշտեյնի միջև, որի նկարները վերարտադրում են Բեն-Դեյի կետերի տեսքը, տեխնիկա, որն օգտագործվում է առևտրային վերարտադրության մեջ:

In 1962 the Sidney Janis Gallery mounted The New Realists, the first major pop art group exhibition in an uptown art gallery in New York City. Janis mounted the exhibition in a 57th Street storefront near his gallery. The show sent shockwaves through the New York School and reverberated worldwide. Earlier in England in 1958 the term "Pop Art" was used by Lawrence Alloway to describe paintings that celebrated the consumerism of the post World War II era. This movement rejected abstract expressionism and its focus on the hermeneutic and psychological interior in favor of art that depicted and often celebrated material consumer culture, advertising, and iconography of the mass production age. The early works of David Hockney and the works of Richard Hamilton and Eduardo Paolozzi (who created the groundbreaking I was a Rich Man's Plaything, 1947) are considered seminal examples in the movement. Meanwhile, in the downtown scene in New York's East Village 10th Street galleries, artists were formulating an American version of pop art. Claes Oldenburg had his storefront, and the Green Gallery on 57th Street began to show the works of Tom Wesselmann and James Rosenquist. Later Leo Castelli exhibited the works of other American artists, including those of Andy Warhol and Roy Lichtenstein for most of their careers. There is a connection between the radical works of Marcel Duchamp and Man Ray, the rebellious Dadaists with a sense of humor, and pop artists like Claes Oldenburg, Andy Warhol, and Roy Lichtenstein, whose paintings reproduce the look of Ben-Day dots, a technique used in commercial reproduction.

Minimalism

Հիմնական հոդվածներ՝ Minimalism, Minimal music, Literary minimalism, Postminimalism, և 20th-century Western painting

Minimalism describes movements in various forms of art and design, especially visual art and music, wherein artists intend to expose the essence or identity of a subject through eliminating all nonessential forms, features, or concepts. Minimalism is any design or style wherein the simplest and fewest elements are used to create the maximum effect.

As a specific movement in the arts it is identified with developments in post–World War II Western art, most strongly with American visual arts in the 1960s and early 1970s. Prominent artists associated with this movement include Donald Judd, John McCracken, Agnes Martin, Dan Flavin, Robert Morris, Ronald Bladen, Anne Truitt, and Frank Stella. It derives from the reductive aspects of modernism and is often interpreted as a reaction against Abstract expressionism and a bridge to Postminimal art practices. By the early 1960s minimalism emerged as an abstract movement in art (with roots in the geometric abstraction of Kazimir Malevich, the Bauhaus and Piet Mondrian) that rejected the idea of relational and subjective painting, the complexity of abstract expressionist surfaces, and the emotional zeitgeist and polemics present in the arena of action painting. Minimalism argued that extreme simplicity could capture all of the sublime representation needed in art. Minimalism is variously construed either as a precursor to postmodernism, or as a postmodern movement itself. In the latter perspective, early minimalism yielded advanced Modernist works, but the movement partially abandoned this direction when some artists like Robert Morris changed direction in favor of the anti-form movement.

Hal Foster, in his essay The Crux of Minimalism, examines the extent to which Donald Judd and Robert Morris both acknowledge and exceed Greenbergian Modernism in their published definitions of minimalism. He argues that minimalism is not a "dead end" of Modernism, but a "paradigm shift toward postmodern practices that continue to be elaborated today."

The terms have expanded to encompass a movement in music that features such repetition and iteration as those of the compositions of La Monte Young, Terry Riley, Steve Reich, Philip Glass, and John Adams. Minimalist compositions are sometimes known as systems music. The term "minimalist" often colloquially refers to anything that is spare or stripped to its essentials. It has also been used to describe the plays and novels of Samuel Beckett, the films of Robert Bresson, the stories of Raymond Carver, and the automobile designs of Colin Chapman.

Postminimalism

Smithson's Spiral Jetty from atop Rozel Point, Utah, US, in mid-April 2005. Created in 1970, it still exists although it has often been submerged by the fluctuating lake level. It consists of some 6500 tons of basalt, earth and salt.

In the late 1960s Robert Pincus-Witten coined the term "postminimalism" to describe minimalist-derived art which had content and contextual overtones that minimalism rejected. The term was applied by Pincus-Whitten to the work of Eva Hesse, Keith Sonnier, Richard Serra and new work by former minimalists Robert Smithson, Robert Morris, Sol LeWitt, Barry Le Va, and others. Other minimalists including Donald Judd, Dan Flavin, Carl Andre, Agnes Martin, John McCracken and others continued to produce late Modernist paintings and sculpture for the remainders of their careers.

Since then, many artists have embraced minimal or postminimal styles, and the label "Postmodern" has been attached to them.

Collage, assemblage, installations

Հիմնական հոդվածներ՝ Collage, Assemblage (art), և Installation art

Related to abstract expressionism was the emergence of combining manufactured items with artist materials, moving away from previous conventions of painting and sculpture. The work of Robert Rauschenberg exemplifies this trend. His "combines" of the 1950s were forerunners of pop art and installation art, and used assemblages of large physical objects, including stuffed animals, birds and commercial photographs. Rauschenberg, Jasper Johns, Larry Rivers, John Chamberlain, Claes Oldenburg, George Segal, Jim Dine, and Edward Kienholz were among important pioneers of both abstraction and pop art. Creating new conventions of art-making, they made acceptable in serious contemporary art circles the radical inclusion in their works of unlikely materials. Another pioneer of collage was Joseph Cornell, whose more intimately scaled works were seen as radical because of both his personal iconography and his use of found objects.

Neo-Dada

Հիմնական հոդված՝ Neo-Dada

In the early 20th century Marcel Duchamp submitted for exhibition a urinal as a sculpture. He professed his intent that people look at the urinal as if it were a work of art because he said it was a work of art. He referred to his work as "readymades". Fountain was a urinal signed with the pseudonym "R. Mutt", the exhibition of which shocked the art world in 1917. This and Duchamp's other works are generally labelled as Dada. Duchamp can be seen as a precursor to conceptual art, other famous examples being John Cage's 4'33", which is four minutes and thirty three seconds of silence, and Rauschenberg's Erased de Kooning Drawing. Many conceptual works take the position that art is the result of the viewer viewing an object or act as art, not of the intrinsic qualities of the work itself. In choosing "an ordinary article of life" and creating "a new thought for that object" Duchamp invited onlookers to view Fountain as a sculpture.

Marcel Duchamp famously gave up "art" in favor of chess. Avant-garde composer David Tudor created a piece, Reunion (1968), written jointly with Lowell Cross, that features a chess game in which each move triggers a lighting effect or projection. Duchamp and Cage played the game at the work's premier.

Steven Best and Douglas Kellner identify Rauschenberg and Jasper Johns as part of the transitional phase, influenced by Duchamp, between Modernism and Postmodernism. Both used images of ordinary objects, or the objects themselves, in their work, while retaining the abstraction and painterly gestures of high Modernism.

Performance and happenings

Հիմնական հոդվածներ՝ Performance art, Happening, և Fluxus

Carolee Schneemann, performing her piece Interior Scroll, 1975.

Yves Klein in France, and Carolee Schneemann (pictured), Yayoi Kusama, Charlotte Moorman, and Yoko Ono in New York City were pioneers of performance based works of art, that often entailed nudity.

During the late 1950s and 1960s artists with a wide range of interests began to push the boundaries of contemporary art. Yves Klein in France, Carolee Schneemann, Yayoi Kusama, Charlotte Moorman and Yoko Ono in New York City, and Joseph Beuys, Wolf Vostell and Nam June Paik in Germany were pioneers of performance-based works of art. Groups like The Living Theatre with Julian Beck and Judith Malina collaborated with sculptors and painters creating environments, radically changing the relationship between audience and performer, especially in their piece Paradise Now. The Judson Dance Theater, located at the Judson Memorial Church, New York; and the Judson dancers, notably Yvonne Rainer, Trisha Brown, Elaine Summers, Sally Gross, Simonne Forti, Deborah Hay, Lucinda Childs, Steve Paxton and others; collaborated with artists Robert Morris, Robert Whitman, John Cage, Robert Rauschenberg, and engineers like Billy Klüver. Park Place Gallery was a center for musical performances by electronic composers Steve Reich, Philip Glass, and other notable performance artists including Joan Jonas.

These performances were intended as works of a new art form combining sculpture, dance, and music or sound, often with audience participation. They were characterized by the reductive philosophies of minimalism and the spontaneous improvisation and expressivity of abstract expressionism. Images of Schneeman's performances of pieces meant to shock are occasionally used to illustrate these kinds of art, and she is often seen photographed while performing her piece Interior Scroll. However, the images of her performing this piece are illustrating precisely what performance art is not. In performance art, the performance itself is the medium. Other media cannot illustrate performance art. Performance art is performed, not captured. By its nature performance is momentary and evanescent, which is part of the point of the medium as art. Representations of performance art in other media, whether by image, video, narrative or otherwise, select certain points of view in space or time or otherwise involve the inherent limitations of each medium, and which therefore cannot truly illustrate the medium of performance as art.

During the same period, various avant-garde artists created Happenings, mysterious and often spontaneous and unscripted gatherings of artists and their friends and relatives in various specified locations, often incorporating exercises in absurdity, physicality, costuming, spontaneous nudity, and various random or seemingly disconnected acts. Notable creators of happenings included Allan Kaprow—who first used the term in 1958, Claes Oldenburg, Jim Dine, Red Grooms, and Robert Whitman.

Intermedia, multi-media

Հիմնական հոդված՝ Intermedia

Another trend in art which has been associated with the term postmodern is the use of a number of different media together. Intermedia is a term coined by Dick Higgins and meant to convey new art forms along the lines of Fluxus, concrete poetry, found objects, performance art, and computer art. Higgins was the publisher of the Something Else Press, a concrete poet married to artist Alison Knowles and an admirer of Marcel Duchamp. Ihab Hassan includes "Intermedia, the fusion of forms, the confusion of realms," in his list of the characteristics of postmodern art. One of the most common forms of "multi-media art" is the use of video-tape and CRT monitors, termed video art. While the theory of combining multiple arts into one art is quite old, and has been revived periodically, the postmodern manifestation is often in combination with performance art, where the dramatic subtext is removed, and what is left is the specific statements of the artist in question or the conceptual statement of their action.

Fluxus

Հիմնական հոդված՝ Fluxus

Fluxus was named and loosely organized in 1962 by George Maciunas (1931–1978), a Lithuanian-born American artist. Fluxus traces its beginnings to John Cage's 1957 to 1959 Experimental Composition classes at the New School for Social Research in New York City. Many of his students were artists working in other media with little or no background in music. Cage's students included Fluxus founding members Jackson Mac Low, Al Hansen, George Brecht and Dick Higgins.

Fluxus encouraged a do-it-yourself aesthetic and valued simplicity over complexity. Like Dada before it, Fluxus included a strong current of anti-commercialism and an anti-art sensibility, disparaging the conventional market-driven art world in favor of an artist-centered creative practice. Fluxus artists preferred to work with whatever materials were at hand, and either created their own work or collaborated in the creation process with their colleagues.

Andreas Huyssen criticises attempts to claim Fluxus for Postmodernism as "either the master-code of postmodernism or the ultimately unrepresentable art movement—as it were, postmodernism's sublime." Instead he sees Fluxus as a major Neo-Dadaist phenomena within the avant-garde tradition. It did not represent a major advance in the development of artistic strategies, though it did express a rebellion against "the administered culture of the 1950s, in which a moderate, domesticated modernism served as ideological prop to the Cold War."

Late period

Հիմնական հոդված՝ Late modernism

Պատկեր:Brice Marden Vine.jpg

Brice Marden, Vine, 1992–93, oil on linen, 240 by 260 cm (8 by 8 ¹⁄₂ ft), Museum of Modern Art, New York

The continuation of abstract expressionism, color field painting, lyrical abstraction, geometric abstraction, minimalism, abstract illusionism, process art, pop art, postminimalism, and other late 20th-century Modernist movements in both painting and sculpture continued through the first decade of the 21st century and constitute radical new directions in those mediums.

At the turn of the 21st century, well-established artists such as Sir Anthony Caro, Lucian Freud, Cy Twombly, Robert Rauschenberg, Jasper Johns, Agnes Martin, Al Held, Ellsworth Kelly, Helen Frankenthaler, Frank Stella, Kenneth Noland, Jules Olitski, Claes Oldenburg, Jim Dine, James Rosenquist, Alex Katz, Philip Pearlstein, and younger artists including Brice Marden, Chuck Close, Sam Gilliam, Isaac Witkin, Sean Scully, Mahirwan Mamtani, Joseph Nechvatal, Elizabeth Murray, Larry Poons, Richard Serra, Walter Darby Bannard, Larry Zox, Ronnie Landfield, Ronald Davis, Dan Christensen, Joel Shapiro, Tom Otterness, Joan Snyder, Ross Bleckner, Archie Rand, Susan Crile, and others continued to produce vital and influential paintings and sculpture.

Modernism in Africa and Asia

See also Santiniketan: The Making of a Contextual Modernism and Hanshinkan Modernism

Peter Kalliney suggests that,"Modernist concepts, especially aesthetic autonomy, were fundamental to the literature of decolonization in anglophone Africa." In his opinion, Rajat Neogy, Christopher Okigbo, and Wole Soyinka, were among the writer who "repurposed modernist versions of aesthetic autonomy to declare their freedom from colonial bondage, from systems of racial discrimination, and even from the new postcolonial state".

The terms "modernism" and "modernist", according to scholar William J. Tyler, "have only recently become part of the standard discourse in English on modern Japanese literature and doubts concerning their authenticity vis-a-vis Western European modernism remain". Tyler finds this odd, given "the decidedly modern prose" of such "well-known Japanese writers as Kawabata Yasunari, Nagai Kafu, and Jun'ichirō Tanizaki". However, "scholars in the visual and fine arts, architecture, and poetry readily embraced "modanizumu" as a key concept for describing and analyzing Japanese culture in the 1920s and 1930s". In 1924, various young Japanese writers, including Kawabata Yasunari, Riichi Yokomitsu started a literary journal Bungei Jidai ("The Artistic Age"). This journal was "part of an 'art for art's sake' movement, influenced by European Cubism, Expressionism, Dada, and other modernist styles".

Japanese modernist architect Kenzō Tange (1913–2005) was one of the most significant architects of the 20th century, combining traditional Japanese styles with modernism, and designed major buildings on five continents. Tange was also an influential patron of the Metabolist movement. He said: "It was, I believe, around 1959 or at the beginning of the sixties that I began to think about what I was later to call structuralism", He was influenced from an early age by the Swiss modernist, Le Corbusier, Tange gained international recognition in 1949 when he won the competition for the design of Hiroshima Peace Memorial Park.

In China the "New Sensationists" (新感觉派, Xīn Gǎnjué Pài) were a group of writers based in Shanghai who in the 1930s and 1940s were influenced, to varying degrees, by Western and Japanese modernism. They wrote fiction that was more concerned with the unconscious and with aesthetics than with politics or social problems. Among these writers were Mu Shiying, Liu Na'ou, and Shi Zhecun.

In India, the Progressive Artists' Group was a group of modern artists, mainly based in Mumbai, India formed in 1947. Though it lacked any particular style, it synthesised Indian art with European and North America influences from the first half of the 20th Century, including Post-Impressionism, Cubism and Expressionism.

Differences between modernism and postmodernism

By the early 1980s the Postmodern movement in art and architecture began to establish its position through various conceptual and intermedia formats. Postmodernism in music and literature began to take hold earlier. In music, postmodernism is described in one reference work, as a "term introduced in the 1970s", while in British literature, The Oxford Encyclopedia of British Literature sees modernism "ceding its predominance to postmodernism" as early as 1939. However, dates are highly debatable, especially as according to Andreas Huyssen: "one critic's postmodernism is another critic's modernism." This includes those who are critical of the division between the two and see them as two aspects of the same movement, and believe that late Modernism continues.

Modernism is an encompassing label for a wide variety of cultural movements. Postmodernism is essentially a centralized movement that named itself, based on sociopolitical theory, although the term is now used in a wider sense to refer to activities from the 20th century onwards which exhibit awareness of and reinterpret the modern.

Postmodern theory asserts that the attempt to canonise Modernism "after the fact" is doomed to undisambiguable contradictions.

In a narrower sense, what was Modernist was not necessarily also postmodern. Those elements of Modernism which accentuated the benefits of rationality and socio-technological progress were only Modernist.

Criticism and hostility to modernism

Կաղապար:More citations needed section

Franz Marc, The fate of the animals, 1913, oil on canvas. The work was displayed at the exhibition of "Entartete Kunst" ("degenerate art") in Munich, Nazi Germany, 1937.

Modernism's stress on freedom of expression, experimentation, radicalism, and primitivism disregards conventional expectations. In many art forms this often meant startling and alienating audiences with bizarre and unpredictable effects, as in the strange and disturbing combinations of motifs in Surrealism or the use of extreme dissonance and atonality in Modernist music. In literature this often involved the rejection of intelligible plots or characterization in novels, or the creation of poetry that defied clear interpretation.

From 1932, socialist realism began to oust Modernism in the Soviet Union; it had previously endorsed Futurism and Constructivism. The Nazi government of Germany deemed modernism narcissistic and nonsensical, as well as "Jewish" (see Antisemitism) and "Negro". The Nazis exhibited Modernist paintings alongside works by the mentally ill in an exhibition entitled "Degenerate Art". Accusations of "formalism" could lead to the end of a career, or worse. For this reason many modernists of the postwar generation felt that they were the most important bulwark against totalitarianism, the "canary in the coal mine", whose repression by a government or other group with supposed authority represented a warning that individual liberties were being threatened. Louis A. Sass compared madness, specifically schizophrenia, and modernism in a less fascist manner by noting their shared disjunctive narratives, surreal images, and incoherence.

In fact, modernism flourished mainly in consumer/capitalist societies, despite the fact that its proponents often rejected consumerism itself. However, high modernism began to merge with consumer culture after World War II, especially during the 1960s. In Britain, a youth subculture emerged calling itself "Modernist" (usually shortened to Mod), following such representative music groups as the Who and the Kinks. The likes of Bob Dylan, Serge Gainsbourg and the Rolling Stones combined popular musical traditions with Modernist verse, adopting literary devices derived from James Joyce, Samuel Beckett, James Thurber, T. S. Eliot, Guillaume Apollinaire, Allen Ginsberg, and others. The Beatles developed along similar lines, creating various Modernist musical effects on several albums, while musicians such as Frank Zappa, Syd Barrett and Captain Beefheart proved even more experimental. Modernist devices also started to appear in popular cinema, and later on in music videos. Modernist design also began to enter the mainstream of popular culture, as simplified and stylized forms became popular, often associated with dreams of a space age high-tech future.

This merging of consumer and high versions of Modernist culture led to a radical transformation of the meaning of "Modernism". First, it implied that a movement based on the rejection of tradition had become a tradition of its own. Second, it demonstrated that the distinction between elite Modernist and mass consumerist culture had lost its precision. Some writersԿաղապար:Who declared that modernism had become so institutionalized that it was now "post avant-garde", indicating that it had lost its power as a revolutionary movement. Many have interpreted this transformation as the beginning of the phase that became known as postmodernism. For others, such as art critic Robert Hughes, postmodernism represents an extension of modernism.

"Anti-modern" or "counter-modern" movements seek to emphasize holism, connection and spirituality as remedies or antidotes to modernism. Such movements see modernism as reductionist, and therefore subject to an inability to see systemic and emergent effects. Many modernists came to this viewpoint, for example Paul Hindemith in his late turn towards mysticism. Writers such as Paul H. Ray and Sherry Ruth Anderson, in The Cultural Creatives: How 50 Million People Are Changing the World (2000), Fredrick Turner in A Culture of Hope and Lester Brown in Plan B, have articulated a critique of the basic idea of modernism itself—that individual creative expression should conform to the realities of technology. Instead, they argue, individual creativity should make everyday life more emotionally acceptable.

Some traditionalist artists like Alexander Stoddart reject modernism generally as the product of "an epoch of false money allied with false culture".

In some fields, the effects of modernism have remained stronger and more persistent than in others. Visual art has made the most complete break with its past. Most major capital cities have museums devoted to modern art as distinct from post-Renaissance art (c. 1400 to c. 1900). Examples include the Museum of Modern Art in New York, the Tate Modern in London, and the Centre Pompidou in Paris. These galleries make no distinction between modernist and Postmodernist phases, seeing both as developments within Modern Art.

References

• John Barth (1979) The Literature of Replenishment, later republished in The Friday Book (1984).
• Eco, Umberto (1990) Interpreting Serials in The limits of interpretation, pp. 83–100, excerpt
• Everdell, William R. (1997) The First Moderns: Profiles in the Origins of Twentieth Century Thought (Chicago: University of Chicago Press).
• Gerald Graff (1973) The Myth of the Postmodernist Breakthrough, TriQuarterly, 26 (Winter, 1973) 383–417; rept in The Novel Today: Contemporary Writers on Modern Fiction Malcolm Bradbury, ed. (London: Fontana, 1977); reprinted in Proza Nowa Amerykanska, ed., Szice Krytyczne (Warsaw, Poland, 1984); reprinted in Postmodernism in American Literature: A Critical Anthology, Manfred Putz and Peter Freese, eds. (Darmstadt: Thesen Verlag, 1984), 58–81.
• Gerald Graff (1975) Babbitt at the Abyss: The Social Context of Postmodern. American Fiction, TriQuarterly, No. 33 (Spring 1975), pp. 307–337; reprinted in Putz and Freese, eds., Postmodernism and American Literature.
• Orton, Fred and Pollock, Griselda (1996) Avant-Gardes and Partisans Reviewed, Manchester University.
• Steiner, George (1998) After Babel, ch.6 Topologies of culture, 3rd revised edition
• Art Berman (1994) Preface to Modernism, University of Illinois Press.

Further reading

• Robert Archambeau. “The Avant-Garde in Babel. Two or Three Notes on Four or Five Words”, Action-Yes vol. 1, issue 8 Autumn 2008.
• Armstrong, Carol and de Zegher, Catherine (eds.), Women Artists as the Millennium, Cambridge, MA: October Books, MIT Press, 2006. 978-0-262-01226-3.
• Aspray, William & Philip Kitcher, eds., History and Philosophy of Modern Mathematics, Minnesota Studies in the Philosophy of Science vol. XI, Minneapolis: University of Minnesota Press, 1988
• Bäckström, Per (ed.), Centre-Periphery. The Avant-Garde and the Other, Nordlit. University of Tromsø, no. 21, 2007.
• Bäckström, Per. ”One Earth, Four or Five Words. The Peripheral Concept of ’Avant-Garde’”, Action-Yes vol. 1, issue 12 Winter 2010.
• Bäckström, Per & Bodil Børset (eds.), Norsk avantgarde (Norwegian Avant-Garde), Oslo: Novus, 2011.
• Bäckström, Per & Benedikt Hjartarson (eds.), Decentring the Avant-Garde, Amsterdam & New York: Rodopi, Avantgarde Critical Studies, 2014.
• Bäckström, Per and Benedikt Hjartarson. “Rethinking the Topography of the International Avant-Garde”, in Decentring the Avant-Garde, Per Bäckström & Benedikt Hjartarson (eds.), Amsterdam & New York: Rodopi, Avantgarde Critical Studies, 2014.
• Baker, Houston A., Jr., Modernism and the Harlem Renaissance, Chicago: University of Chicago Press, 1987
• Berman, Marshall, All That Is Solid Melts Into Air: The Experience of Modernity. Second ed. London: Penguin, 1982. 0-14-010962-5.
• Bradbury, Malcolm, & James McFarlane (eds.), Modernism: A Guide to European Literature 1890–1930 (Penguin "Penguin Literary Criticism" series, 1978, 0-14-013832-3).
• Brush, Stephen G., The History of Modern Science: A Guide to the Second Scientific Revolution, 1800–1950, Ames, IA: Iowa State University Press, 1988
• Centre Georges Pompidou, Face a l'Histoire, 1933–1996. Flammarion, 1996. 2-85850-898-4.
• Crouch, Christopher, Modernism in art design and architecture, New York: St. Martins Press, 2000
• Eysteinsson, Astradur, The Concept of Modernism, Ithaca, NY: Cornell University Press, 1992
• Friedman, Julia. Beyond Symbolism and Surrealism: Alexei Remizov's Synthetic Art, Northwestern University Press, 2010. 0-8101-2617-6 (Trade Cloth)
• Frascina, Francis, and Charles Harrison (eds.). Modern Art and Modernism: A Critical Anthology. Published in association with The Open University. London: Harper and Row, Ltd. Reprinted, London: Paul Chapman Publishing, Ltd., 1982.
• Gates, Henry Louis. The Norton Anthology of African American Literature. W.W. Norton & Company, Inc., 2004.
• Hughes, Robert, The Shock of the New: Art and the Century of Change (Gardners Books, 1991, 0-500-27582-3).
• Kenner, Hugh, The Pound Era (1971), Berkeley, CA: University of California Press, 1973
• Kern, Stephen, The Culture of Time and Space, Cambridge, MA: Harvard University Press, 1983
• Kolocotroni, Vassiliki et al., ed.,Modernism: An Anthology of Sources and Documents (Edinburgh: Edinburgh University Press, 1998).
• Levenson, Michael, (ed.), The Cambridge Companion to Modernism (Cambridge University Press, "Cambridge Companions to Literature" series, 1999, 0-521-49866-X).
• Lewis, Pericles. The Cambridge Introduction to Modernism (Cambridge: Cambridge University Press, 2007).
• Nicholls, Peter, Modernisms: A Literary Guide (Hampshire and London: Macmillan, 1995).
• Pevsner, Nikolaus, Pioneers of Modern Design: From William Morris to Walter Gropius (New Haven, CT: Yale University Press, 2005, 0-300-10571-1).
• The Sources of Modern Architecture and Design (Thames & Hudson, "World of Art" series, 1985, 0-500-20072-6).
• Pollock, Griselda, Generations and Geographies in the Visual Arts. (Routledge, London, 1996. 0-415-14128-1).
• Pollock, Griselda, and Florence, Penny, Looking Back to the Future: Essays by Griselda Pollock from the 1990s. (New York: G&B New Arts Press, 2001. 90-5701-132-8)
• Potter, Rachael (January 2009). «Obscene Modernism and the Trade in Salacious Books». Modernism/Modernity. 16 (1). ISSN 1071-6068.
• Sass, Louis A. (1992). Madness and Modernism: Insanity in the Light of Modern Art, Literature, and Thought. New York: Basic Books. Cited in Bauer, Amy (2004). "Cognition, Constraints, and Conceptual Blends in Modernist Music", in The Pleasure of Modernist Music. 1-58046-143-3.
• Schorske, Carl. Fin-de-Siècle Vienna: Politics and Culture. Vintage, 1980. 978-0-394-74478-0.
• Schwartz, Sanford, The Matrix of Modernism: Pound, Eliot, and Early Twentieth Century Thought, Princeton, NJ: Princeton University Press, 1985
• Tyler, William J., ed. Modanizumu: Modernist Fiction from Japan, 1913–1938. University of Hawai'i Press, 2008.
• Van Loo, Sofie (ed.), Gorge(l). Royal Museum of Fine Arts, Antwerp, 2006. 978-90-76979-35-9.
• Weir, David, Decadence and the Making of Modernism, 1995, University of Massachusetts Press, 978-0-87023-992-2.
• Weston, Richard, Modernism (Phaidon Press, 2001, 0-7148-4099-8).
• de Zegher, Catherine, Inside the Visible. (Cambridge, MA: MIT Press, 1996).

External links

• Ballard, J.G., on Modernism.
• Denzer, Anthony S., PhD, Masters of Modernism.
• Hoppé, E.O., photographer, Edwardian Modernists.
• Malady of Writing. Modernism you can dance to An online radio show that presents a humorous version of Modernism
• Modernism Lab @ Yale University
• Modernism/Modernity, official publication of the Modernist Studies Association
• Modernism vs. Postmodernism
• Pope Pius X's encyclical Pascendi, in which he defines Modernism as "the synthesis of all heresies".