Հանս Գյունթեր ֆոն Դինքլեյջ
| Հանս Գյունթեր ֆոն Դինքլեյջ | |
| |
| Կուսակցություն՝ | Նացիոնալ-սոցիալիստական գերմանական բանվորական կուսակցություն |
|---|---|
| Մասնագիտություն՝ | դիվանագետ, իրավաբան և Gestapo agent |
| Ծննդյան օր | դեկտեմբերի 15, 1896 |
| Ծննդավայր | Հաննովեր, Պրուսիայի թագավորություն, Գերմանական ռայխ |
| Վախճանի օր | 1974 |
| Վախճանի վայր | Մալյորկա, Balearic Islands, Իսպանիա |
| Քաղաքացիություն |  Գերմանիա
|
| Ամուսին | Maximiliane Henriette Ida von Schönebeck? |
Բարոն Հանս Գյունթեր ֆոն Դինքլեյջ (գերմ.՝ Hans Günther von Dincklage;դեկտեմբերի 15, 1896, Հանովեր, Պրուսիա - 1974, Մայորկա, Բալեարյան կղզիներ), գերմանացի իրավաբան և ՆՍԳԲ կուսակցության չինովնիկ։ Աշխատելով որպես գաղտնի գործակալ և Ռայխի քարոզչության նախարարության հատուկ ներկայացուցիչ՝ նա հայտնի դարձավ Կոկո Շանելի հետ իր հարաբերություններով։
Կենսագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Գյունթերը ծնվել է Հանովերում՝ ազնվական ընտանիքում։ Բարոնի տիտողսը շնորհվել է նրա պապուն 1871 թվականին։ Ստացել է իրավաբանական կրթություն։ 1918 թվականին Գյունթերը սկսեց ծառայել Գվարդիական հեծելազորային հրաձգային դիվիզիայում։
1919 թվականին մասնակցել է Ռոզա Լյուքսեմբուրգի սպանության հետաքննությանը։ Կասկածյալը Կուրտ Ֆոգելն էր։ Գաղտնի գործակալ Վիլհելմ Կանարիսը մաքսանենգ ճանապարհով դուրս է հանել Ֆոգելին Մոաբիտի բանտից և տեղափոխել Նիդերլանդներ։ Գյունթեր ֆոն Դինքլեյջը թաքցրել է Կանարիսի մասնակցությունը կասկածյալի փախուստին, այնուհետև կանխել է արտահանձնումը։ Նա հաստատեց կեղծ ալիբին, որ Կանարիսը գտնվում էր Պֆորցհայմում Ֆոգելի փախուստի հետ կապված իրադարձությունների ժամանակ։.
1919 թվականի նոյեմբերի 17-ին նշանվել էր Էրիկա Վաագի հետ, սակայն մտափոխեց նրա հետ ամուսնանալ[1]։
1922 - 1923 թվականներին աշխատել է Գոթայի շրջանային դատարանում որպես գլխավոր դատախազ։
1927 թվականի մայիսի 12-ին Դինքլեյջը Բեռլինում ամուսնացավ Մաքսիմիլիան Հենրիետ Իդա ֆոն Շյոնեբեկի հետ (հուլիսի 19, 1899, Դյուսելդորֆ - սեպտեմբերի 12, 1978, Նիցցա)[2], Մաքսիմիլիան ֆոն Շյոնեբեկի և նրա առաջին կին՝ Մելանի (հրեական ծագումով այս մանրամասները հետագայում խնամքով թաքցվել են Գյունթերի կողմից) ավագ դստեր հետ։
1933 թվականի գարնանը Հանս Գյունթեր ֆոն Դինքլեյջը Փարիզում Գերմանիայի դեսպանատան «կանցլեր Հիտլերի վստահելի անձն էր»[3]։ Ղեկավարել է պրոպագանդայի բաժինը։ Ստանալով զգալի միջոցներ Գերմանիայից՝ Գյունթերը հովանավորեց նացիոնալ-սոցիալիստական և հակասեմական ֆրանսիական մամուլը։ Օրինակ՝ Le Jour օրաթերթը, որը հիմնադրվել է 1933 թվականին Լեոն Բայբի կողմից[3][4]։
Դինքլեյջի աշխատանքի մանրամասները փաստագրված են Գերմանիայի արտաքին գործերի նախարարության արխիվներում, որոնք նացիստներին չի հաջողվել ոչնչացնել։ Բացի իր քարոզչական աշխատանքից, նա ֆինանսական և նյութատեխնիկական աջակցություն է կազմակերպել ինչպես Ֆրանսիայի ՆՍԳԲ կուսակցության անդամների, այնպես էլ ՆՍԳԲ կուսակցությանը աջակցող կազմակերպություններին և ակումբներին:
Նույնիսկ 1935 թվականին Նյուրնբերգի օրենքների ուժի մեջ մտնելուց առաջ Գյունթերը պաշտոնապես բաժանվեց կնոջից՝ Մաքսիմիլիանայից։ Սակայն, փաստացի, նա շարունակեց ապրել նրա հետ։
Յոզեֆ Գեբելսի ղեկավարությամբ Դինքլեյջը ստիպված էր ոչ միայն կազմակերպել նացիստական քարոզչություն Ֆրանսիայում, այլեւ ստեղծել հատուկ անվտանգության ծառայություն՝ ֆրանսիական ընդդիմությանը վերահսկողության տակ պահելու համար։ Դինքլեյջը ուղիղ հեռախոսային գիծ ուներ դեպի Ռայխի կանցլերություն և հայտնի «Էնիգմա» գաղտնագրման մեքենան[3]։ Ֆրանսիայի իշխանությունները գիտեին, որ գերմանացի կցորդը իրականում լրտեսական գործունեություն է ծավալում, բայց ոչ մի հակազդեցություն չձեռնարկեցին։ Ռայխի անվտանգության գլխավոր տնօրինությունում Դինքլաջի աշխատանքը վերահսկվում էր Վալտեր Շելենբերգի և Ալեքսանդր Վաագի կողմից։
Կապ Կոկո Շանելի հետ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1940-1950 թվականներին Դինքլեյջը եղել է հայտնի Կոկո Շանելի սիրեկանը։ Մինչև 1944 թվականը, իրականում չթաքցնելով, նրանք ապրում էին Փարիզում՝ նույն տանը[5]։
1945 թվականին Կոկո Շանելը ձերբակալվեց որպես նացիստների համագործակից։ Նրա ամենահայտնի առաքելությունը (օպերացիա Fancy Hat) կապված է Գերմանիայի և Ֆրանսիայի միջև առանձին խաղաղության վերաբերյալ գաղտնի բանակցությունների հետ[2]։ Շելենբերգի հետ պայմանավորվելով՝ նա փորձեց բանակցություններ սկսել Ուինսթոն Չերչիլի հետ, ում հետ լավ ծանոթ էր իր նախկին սիրեկանի՝ Վեստմինստերի դուքս Հյու Ռիչարդ Արթուր Գրոսվենորի միջոցով։ Բանակցությունները ձախողվեցին, բայց ավելի ուշ, տարօրինակ կերպով, հենց Չերչիլի միջնորդությունն էր, որ փրկեց Կոկո Շանելին պատժից:
Պատերազմից հետո
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտին Դինքլեյջին հաջողվում է փախչել չեզոք Շվեյցարիա և բնակություն հաստատել Լոզանում։ Կոկո Շանելը նույնպես այնտեղ է հայտնվել 1945 թվականին՝ Ֆրանսիայից վտարվելուց հետո։
Նախկին սիրեկանների հարաբերությունները շարունակվեց դեռ մի քանի տարի։ Միևնույն ժամանակ Կոկո Շանելը զգալի ֆինանսական օգնություն ցուցաբերեց Դինկլեյջին և նույնիսկ Շելենբերգին բանտից ազատվելուց հետո[6]։ Մասնավորապես, նա հոգացել է 1952 թվականին Թուրինում Շելենբերգի հուղարկավորության ծախսերը[7][8].
Ֆոն Դինքլեյջը մահացել է 1974 թվականին Մալյորկայում[9]։
Ծանոթագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ Mueller, 2017
- ↑ 2,0 2,1 The Times: Chanel and the Nazis: what Coco Avant Chanel and other films don’t tell you Արխիվացված 2011-06-15 Wayback Machine, 4 апреля 2009 года
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Laurence Pellegrini. «La séduction comme couverture. L'agent secret Hans-Günther von Dincklage en France» (ֆրանսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2019-03-31-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadurl=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ Ray, 2000
- ↑ Ingrid Sischy. «Time: The Designer COCO CHANEL. Номер 8 июня 1998 года» (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020-06-22-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadurl=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ Vaughan, 2011
- ↑ Der Spiegel, 2 ноября 1992, Mode, Frau ohne Gnade Արխիվացված 2019-11-22 Wayback Machine PDF Արխիվացված 2017-08-11 Wayback Machine
- ↑ Hans Michael Kloth, Corina Kolbe (2008-08-26). «Wie Coco fast den Krieg beendet hätte». Արխիվացված է օրիգինալից 2019-03-27-ին. Վերցված է 2020-06-20-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadurl=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ «Chanel: una sola gota (de sangre judía) basta para matarte». 2016-03-08. Արխիվացված է օրիգինալից 2020-06-21-ին. Վերցված է 2020-06-20-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadurl=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն)
Գրականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Michael Mueller, Geoffrey Brooks Canaris: the life and death of Hitler’s spymaster. — Կաղապար:Нп3, 2017. — С. 24. — ISBN 978-1473894334
- Günter Watermeier Politischer Mord und Kriegskultur an der Wiege der Weimarer Republik. — GRIN Publishing, 2007. — С. 24. — ISBN 978-3638832830
- Hans Friedrich von Ehrenkrook Genealogisches Handbuch des Adels, Band 89. — Starke Verlag, 1986.
- Flügge, Manfred Muse des Exils: Das Leben der Malerin Eva Herrmann. — Berlin, Insel Verlag, 2012. — С. 135. — ISBN 9783458175506
- Roland Ray Annäherung an Frankreich im Dienste Hitlers?. — München, 2000. — ISBN 9783486564952
- Hal Vaughan Coco Chanel — Der schwarze Engel. Ein Leben als Nazi-Agentin. — Hamburg, Hoffmann und Campe, 2011. — ISBN 9783455502268
Արտաքին հղումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Coco Chanel — Her Re-Entry. Classic Chicago Magazine