Կարապի երգ
Կարապի երգ[1] (հին հունարեն՝ Κύκνειον άσμα, լատին․՝ Cantus cycneus), կարապի ձայնը (լատին․՝ Cycnea vox), դարձվածք։
Նշանակությունը՝ ինչ-որ մեկի վերջին, սովորաբար առավել նշանակալից աշխատանքը, տաղանդի վերջին դրսևորումը[2][3]։ Որպես այլաբանություն՝ նշանակում է մահվանից առաջ հորինված։ Արտահայտությունը հիմնված է ժողովրդական համոզմունքի վրա, որի համաձայն կարապները՝ չերգող, «լուռ» թռչունները, մահվանից մի քանի րոպե առաջ ձայն են ստանում, և կարապների այս անմահ երգը զարմանալիորեն գեղեցիկ է[4]։
Հին հունական դիցաբանության մեջ կարապը թռչուն էր, որը նվիրված էր Ապոլլոնին, և, հետևաբար, այն համարվում էր ներդաշնակության և գեղեցկության խորհրդանիշ, այն (ճչան կարապ) համարվում էր Ապոլլոն աստծո գլխավոր ատրիբուտներից (Ֆեբոս)[5]։ Հոմերական հիմնում ասվում է Ապոլլոնի մասին[6]։
|
Ֆեբոս. Երգում է ձեզ համար կարապը նաև թևերի թափահարումով,
Պինոսյան հորձանուտներից թռչելով դեպի բարձր ափ։ |
|
«Կարապի երգի» դրդապատճառը հայտնի չի եղել հնում, այն չի հայտնաբերվել ո՛չ Հոմերոսի, ո՛չ Հեսիոդոսի մոտ, ոչ էլ հոմերոսյան հիմներում[5]։
Կարապը Ապոլլոնի սուրբ վայրերում մշտապես երգում է՝ գովելով աստծո ծնունդը Դելոսում կամ ազդարարելով նրա հայտնվելը[7][8][9]։ Եվրիպիդեսը գրում է «Իոնայի» ֆեբոս տաճարում կարապի մեղմ երգերի մասին, ինչպես նաև «Տավրիդի Իֆիգենիայում» Դելոսի սուրբ լճում կարապի երգելու մասին[10]։ Կալիմախուսը գրում է.
|
|
Կարապները՝ Աստծո քաղցրաձայն երգիչները, թողնելով մեոնյան (լիդիական) Պակտոլը, յոթ անգամ թռան Դելոսի շուրջը։ Այս քաղցրաձայն թռչունները փառաբանում էին Լետայի ծնունդը[11]։ Այդ պատճառով պատանին հետագայում լիրայի նունքան լարեր ձգեց, որքան այդ կարապները երգել էին իր ծննդյան ցավերը։ Նրանք դեռ չէին երգել ութերորդ անգամ, երբ Ապոլոնը ծնվեց |
|
[12]: Կլավդիոս Էլիանը հաղորդում է, որ Հիպերբորեայի Ապոլլոնի տաճարում կատարված սուրբ ծառայության ընթացքում Ռիփեյան լեռներից կարապի ամպեր են հավաքվում։ «Նրանք թռչում են տաճարի շուրջը, կարծես այն մաքրելով իրենց թռիչքով», այնուհետև զարդարված նստում են տաճարի ցանկապատին՝ «իրենց բազմությամբ և գեղեցկությամբ ներկայացնելով հիանալի տեսարան»։ Երբ կիպարիստների ուղեկցությամբ երգիչները սկսում են փառաբանել աստծուն, «այդ ժամանակ կարապները միանում են երգին և առանց որևէ տեղ սխալվելու՝ վարպետորեն կատարում են մեղեդին, ինչպես փորձառու երգիչները, որոնց ղեկավարում է խմբավարը։ Եվ ամբողջ օրը «վերոհիշյալ փետրավոր երգիչները միասին փառաբանում և երգում են աստծուն»[13]։ Արիստոֆանեսը խոսում է «պյութական կարապի» մասին[14]։ Ըստ Կորնուտի՝ « Ապոլոնին նվիրված է կարապը` երաժշտական ունակություններով ամենաշնորհալին և միևնույն ժամանակ ամենապայծառ թռչունը»»[15]։ Արտեմիդոր Դալդիանսկին գրել է. «Կարապը երաժշտություն է նշանակում, նաև խորհրդանշում է նրանց, ովքեր դրան մասնակից են, իսկ իր երանգներով նշանակում է գաղտնիքների բացահայտում։ Երազի մեջ նրան հիվանդ տեսնելը առողջացում է կանխատեսում, բայց եթե նա երգում է, ապա մահ, քանի որ կարապը երգում է միայն մահվանից առաջ»»[16]։ Արիստոտելը հայտնում է կարապների մասին. «Նրանք կարողանում են երգել, և նրանք երգում են հատկապես իրենց մահվան ժամանակ. նրանք թռչում են դեպի ծով, և որոշ մարդիկ, որոնք նավարկում էին Լիբիայի մերձակայքում, ծովում հանդիպել են գողտրիկ ձայնով երգող բազմաթիվ կարապների,որոնցից մի քանիսը մեռնում էին»[17]։ Կլավդիուս Էլիանը գրում է. «Այն, որ կարապները հռչակված են իրենց երգով, հայտնի է։ Ես նրանց երգերը չեմ լսել, ընդհանուր առմամբ, թերևս ոչ ոք դա չի լսել, բայց բոլորը հավատում են, որ կարապները երգում են։ Համարվում է, որ այս թռչունների ձայնը հատկապես գեղեցիկ և մեղեդային է նրանց կյանքի ավարտին»[18]։ Ըստ Ապոլլոնիոս Հռոդոսացու պատմաբաններ Ֆերեկիդը և Արիետը պատմել են, որ Ապոլոնը իր սիրելի Կիրենին Պելիոնից տարել է կարապներով լծված ոսկե կառքով[19]։ Ըստ Ֆիլոստրատ Կրտսերի՝ «Ապոլոնը Հիացինտին խոստանում է, ի թիվս իր բոլոր բարիքների, նրան հնարավորություն տալ կարապների վրա շրջել այն երկրները, որտեղ պատվում են Ապոլոնին, և որտեղ նրան հաճելի է»[20]։ Հիմերիուսը արձակ շարադրանքով է ներկայացրել Ալքայոսի՝ չպահպանված ապոլոնյան հիմները[21]։ Ջոն Մաքսվել Էդմոնդսը այն նորից վերածել է բանաստեղծության, իսկ Վյաչեսլավ Իվանովը թարգմանել է ռուսերեն[22]։
|
|
Երբ ծնվել է ֆեբոս Ապոլոնը,
Զևսը ոսկե խույր է դրել նրա գլխին, Եվ՛ քնար է տվել, և՛ ճերմակաթույր Կարապներ է տվել՝ լծված թեթև կառքին |
|
[23]: Առաջին անգամ առասպելաբանությունը հանդիպում է հին հունական հեղինակ Եզոպոսի (Մ. թ. Ա. VI դար) «Կարապ» առակում (հին հունարեն՝ Κύκνος και δεσπότης)[4]
|
|
Ասում են, որ կարապները երգում են մահից առաջ։ - Բնօրինակ տեքստ (հին հուն.) Τοὺς κύκνους φασὶ παρὰ τὸν θάνατον ᾄδειν.
|
|
[24]: Եզոպոսի «Կարապը և սագը» առակում կարապի երգի մասին լեգենդը փրկել է նրա կյանքը, երբ կարապին սխալմամբ բռնել էին սագի փոխարեն, բայց ճանաչել են նրան երգի շնորհիվ։
Հին հունական դրամատուրգ Էսքիլեսի (մ.թ.ա. 525-456) հերոսուհին՝ Կլիթեմնեստրա, խոսելով գերեվարված տրոյական մարգարե Կասսանդրայի մասին, որը սպանվել է Ագամեմնոնի հետ միասին, մարդու մահվան ոգեշնչված խոսքերը համեմատում է մեռնող կարապի վերջին սգավոր ձայնի հետ.
|
|
Նա, որ նման է կարապի, երգեց մահկանացուի վերջին բողոքը։ - Բնօրինակ տեքստ (հին հուն.) ή δέ τού κύκνου δίκην
τόν ύστατον μέλψασα θανάσιμον γόον
|
|
[25]: Հռոմեացի հռետոր Ցիցերոնը շարադրել է Սոկրատեսի ելույթը Պլատոնի «Երկխոսության» մեջ։ Նա ասում է.
|
|
Ինչպես որ կարապները, որոնք կոչված էին Ապոլոնին ծառայելու, նրանից ստանալով մարգարեության պարգևը, կանխատեսում են՝ ինչ բարիք կլինի նրանց համար մահը, և մահանում են երգելով և ուրախությամբ, այդպես էլ պետք է վարվեն բոլոր լավերն ու իմաստունները։ |
|
[26]:
Commemorat, ut cycni, qui non sine causa Apollini dicati sint, sed quod ab eo divinationem habere videantur, qua providentes, quid in morte boni sit, cum cantu et voluptate moriantur, sic omnibus bonis et doctis esse faciendum.
Ցիցերոնը Լիցինիուս Կրասուսի վերջին ելույթի մասին. Այս ելույթը նման էր աստվածային ամուսնու կարապի ձայնին:
Illa tanquam cycnea fuit divini hominis vox et oratio.
Ցիցերոնից հետո «Կարապի երգ» բառակապակցությունը «տաղանդի վերջին դրսևորում, գլուխգործոց, ստեղծագործական գագաթնակետ, պայծառ, իմաստալից արարք՝ կատարված մասնագիտական կարիերայի ավարտին» իմաստով դարձել է կայուն[27]։
Գրականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Ալեքսեյ Լոսև, Հունական և հռոմեական դիցաբանություն (խմբ. Ալեքսեյ Ֆեոդորովիչ Լոսև, Ծանոթագր. Ա. Ա. Թահո Գոդի]վայր=Մ.), «Միտք», էջ 975, ISBN 5-244-00812-9։
- Սելիվանովա Լ. Լ., Ապոլոնովի կարապները (անտիկ կրոնական պատկերացումներում կերպարի իմաստաբանությունը), Մարդը և հասարակությունը հին աշխարհում (խմբ. ՌԱՆ Ին-տ համընդհանուր, պատմություններ,Պատ. խմբագիր Էդ. Մարինովիչ Լ.Պ.), Մ., «Գիտություն», էջ 526։
Ծանոթագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ Շվարցկոպֆ, Բորիս Սամոյլովիչ Կարապի երգ // «Ռուսերեն խոսք». — № 5.
- ↑ , Կարապի երգ (երգ)Ռուսաց լեզվի բառակապակցական բառարան. Ավելի քան 4000 բառարանային գրառում (խմբ. Կազմ՝Լ. Ա. Վոյնովա, Վ. Պ. Ժուկով, Ա. ի. Մուրոտկով, Ա. ի. Ֆեդորով, խմբ.), Մ., «Սովետական հանրագիտարան», էջ 543։
- ↑ «Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան - կարապի_երգ». www.nayiri.com. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 19-ին.
- ↑ 4,0 4,1 , Կարապի երգԹևավոր բառերի և արտահայտությունների հանրագիտարանային բառարան. Ավելի քան 4000 հոդված։ (խմբ. Վադիմ Սերով), Մ., «Լոկիդ-ՄԱՄՈՒԼ», էջ 877, ISBN 5-320-00323-4։
- ↑ 5,0 5,1 Սելիվանովա, Լ., Լ. Կարապը Ապոլլոնի պաշտամունքում // «Անտիկ և միջնադարյան Եվրոպան».
- ↑ Հոմերական հիմն. XXI.Ապոլոնին, 1
- ↑ Կալիմախուսը Կիրենիից, Հիմներ, IV, Դեպի Դելոս կղզի, 250—254
- ↑ Կալիմախուսը Կիրենիից, Հիմներ, II, Ապոլոնին, 5
- ↑ Արիստոֆանես, Թռչուններ 769—770
- ↑ Եվրիպիդես. Իոն. 161—169
- ↑ «լետա — Վիքիբառարան». hy.wiktionary.org. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 21-ին.
- ↑ Կալիմախուսը Կիրենից։ Օրհներգեր IV. Դելոս կղզու մոտ՝ 250-254
- ↑ Կլավդիոս Էլիան։ Կենդանիների բնույթիմասին։ XI, 1
- ↑ Արիստոֆանես։ Թռչուններ. 870
- ↑ Կորնուտ։ Հունական աստվածաբանություն, 32
- ↑ Արտեմիդոր Դալդյանսկին, Օնեյրոկրիտիկա. II, 20
- ↑ Արիստոտել։ Կենդանիների պատմություն։ IX, 11 (78)
- ↑ Կլավդիոս Էլիան, Գունագեղ պատմություններ. I, 14
- ↑ Ապոլլոնիոս Հռոդոսացի, Արգոնավտիկա. II 498
- ↑ Ֆիլոստրատ Կրտսեր. Նկարներ. 15.Գիակինֆ
- ↑ Հիմերիուս, Ելույթներ, XIII, 7
- ↑ Վյաչեսլավ Իվանով, Ալքայոս և Սապֆո.Երգերի և քնարերգական հատվածների ժողովածու, Մ., «Հրատ. Մ. и Ս. Սաբաշնիկովներ»։
- ↑ Ալքայոս, Հիմն Ապոլլոնին, (թարգմանություն՝ Իվանով, Վյաչեսլավ Իվանովիչ)
- ↑ Եզոպոս, «Կարապը»
- ↑ Էսքիլես, Ագամեմնոն,1445
- ↑ Ցիցերոն. Տուսկուլանյան զրույցներ. I, 30, 73
- ↑ , Կարապի երգԹևավոր բառերի և արտահայտությունների հանրագիտարանային բառարան. Ավելի քան 4000 նյութ։ (խմբ. հեղինակ-կոմպ. Վադիմ Սերով), Մ., «Լոկիդ-ՄԱՄՈՒԼ», էջ 877, ISBN 5-320-00323-4։
|
