Ալեքսանդր Կուպրին

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ալեքսանդր Կուպրին
Александр Куприн
Ծնվել էօգոստոսի 26 (սեպտեմբերի 7), 1870[1]
ԾննդավայրՆարովչատ, Պենզայի գուբերնիա, Ռուսական կայսրություն[1][2]
Վախճանվել էօգոստոսի 25, 1938(1938-08-25)[1][2][3][…] (67 տարեկան)
Վախճանի վայրԼենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ[1][2]
ԳերեզմանԼիտերատորսկիե մոստկի
Մասնագիտությունգրող, օդաչու, վիպասան, սցենարիստ, բանաստեղծ, մանկագիր և արձակագիր
Լեզուռուսերեն
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ
ԿրթությունՄոսկվայի երկրորդ կադետական կորպուս[4] և Ալեքսանդրովյան ռազմական ուսումնարան[4]
Ժանրերպատմվածք, վիպակ, ակնարկ, Թերթոն, հրապարակախոսություն և ֆանտաստիկա
Գրական ուղղություններնատուրալիզմ
Ուշագրավ աշխատանքներՄենամարտ
Պարգևներ
ԱմուսինԵլիզավետա Գեյնրիխ
ԶավակներKsenia Kuprina?
Изображение автографа
Ալեքսանդր Կուպրին Վիքիքաղվածքում
 Aleksandr Kuprin Վիքիպահեստում

Ալեքսանդր Իվանովիչ Կուպրին (ռուս.՝ Александр Иванович Куприн, օգոստոսի 26 (սեպտեմբերի 7), 1870[1], Նարովչատ, Պենզայի գուբերնիա, Ռուսական կայսրություն[1][2] - օգոստոսի 25, 1938(1938-08-25)[1][2][3][…], Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ[1][2]), ռուս գրող։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1870 թվականին Նարովչատ քաղաքում (այժմ՝ Պենզայի մարզում)։ 1873 թվականին տեղափոխվել է Մոսկվա։ 10 տարի անցկացրել է զինվորական ուսումնական փակ հաստատություններում, 4 տարի ծառայել հետևակային գնդում։ 1894 թվականին թողել է ծառայությունը և մեկնել Կիև։ Շրջելով Ռուսաստանի հարավում՝ կատարել է տարբեր աշխատանքներ։ 1901 թվականից ապրել է Պետերբուրգում։ 1919 թվականին Գատչինայից, որ գեներալ Յուդենիչի զորքերով կտրված էր Պետրոգրադից, Կուպրինն ընտանիքով անցել է Ֆինլանդիա, 1920 թվականին՝ Փարիզ։ 1937 թվականին Կուպրինը, լինելով ծանր հիվանդ, վերադարձել է Խորհրդային Միություն։

Աշխատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1889 թվականին տպագրվել է Կուպրինի առաջին պատմվածքը։ Այնուհետև լույս են տեսել «Մոլոք» (1896) վեպը և «Օլեսյա» (1898) վիպակը։

Նրա ստեղծագործությունն առավել արգասավոր է եղել 1905–1907 թվականների հեղափոխությունից առաջ՝ հասարակական վերելքի շրջանում և հեղափոխության տարիներին։ «Մենամարտ» (1905, հայերեն հրատարակություն` 1960) վեպը պատկերում է ցարական բանակի սպայական կազմի անիմաստ կյանքն ու հոգեկան անկումը։ «Յամա»-ն (մաս 1, 1909, մաս 2, 1914–1915, հայերեն հրատարակություն` 1975) անբարոյականության խոցի վերացմանն օգնելու փորձ է։

Կուպրինը պատմվածքի մեծ վարպետ է («Կրկեսում», 1902, «Ճահիճ», 1902, «Վախկոտը», 1903, «Ձիագողերը», 1903, «Կարմրուկ», 1904, և այլն)։ Ռեակցիայի տարիներին համակվել է հոռետեսությամբ («Ծովային հիվանդություն», 1908, «Աշակերտ», 1908, և այլն)։

1917 թվականի հեղափոխությանը նախորդած տարիներին գրել է «Զմրուխտ» (1907), «Սուլամիթ» (1908), «Հեռագրիչը» (1911), «Նռնաքարե ապարանջան» (1911), «Գոգա Վեսելով» (1916) ուշագրավ գործերը։ Այդ շրջանում հեղինակն զբաղվել է նաև գեղարվեստական ակնարկով, պատկերել աշխատավոր մարդու արիությունն ու հոգեկան գեղեցկությունը։

Կուպրինի տարագրության տարիներն արգասավոր չեն եղել («Ոսկի աքաղաղ», 1923, «Ժանետ», 1932-1933)։

Կուպրինը քննադատական ռեալիզմի վերջին ներկայացուցիչներից է։ Իր կենսասիրությամբ, մարդասիրությամբ, լեզվի ու թեմատիկայի հարստությամբ նա դարձել է ռուսական ամենաընթերցվող գրողներից մեկը։ Նրա ստեղծագործություններից շատերը բեմադրվել, կինոնկարահանվել ու թարգմանվել են տարբեր լեզուներով։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երկեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Собрание сочинений, тт. 1–9, Москва, 1970–1973
  • Պատմվածքներ, Երևան, 1956
  • Պատմվածքներ, Երևան, 1968
  • Սպիտակ պուդելը, Երևան, 1953

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Афанасьев В.И., А.И. Куприн. Критико-биографический очерк, 2 изд., испр. и доп., Москва, 1972.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 6, էջ 17