Ամերիկյան պաշտպանական ասոցիացիա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Հենրի Ֆ. Բովերս (1837-1911)` Ամերիկյան պաշտպանական ասոցիացիայի հիմնադիր և երկարամյա ղեկավար

Ամերիկյան պաշտպանական ասոցիացիա (ԱՊԱ), ամերիկյան հակակաթոլիկ գաղտնի կազմակերպություն, որը հիմնադրվել է բողոքականների կողմից 1887 թվականին։ Կազմակերպությունը 19-րդ դարավերջին ամենամեծ հակակաթոլիկական շարժումն է եղել Միացյալ Նահանգներում՝ ցույց տալով տարածաշրջանային առանձնահատուկ ուժ Միջին Արևմուտքում։ Խումբն արագորեն զարգացել է 1890-ական թվականների սկզբին, փլուզվել է հանկարծակի` 1896 թվականի ընտրություններից հետո։

Ի տարբերություն 1850-ական թվականների ավելի ուժեղ «Ոչինչ չգիտեք» շարժման, ԱՊԱ-ն չի ստեղծել իր անկախ քաղաքական կուսակցությունը, այլ փորձել է ազդեցություն գործադրել` իր կողմնակիցներին խթանելով քարոզարշավներում և քաղաքական համագումարներում, մասնավորապես` Հանրապետական կուսակցության։ Կազմակերպությունը հատկապես մտահոգված է եղել Հռոմեական կաթոլիկների ազդեցությամբ պետական դպրոցների համակարգում, ինչպես նաև կաթոլիկների ներգաղթով, ինչը համարվում է աճող կաթոլիկ վերահսկողություն` ամերիկյան խոշոր քաղաքների քաղաքական հաստատությունների վրա։

1896 թվականի սկզբի իր գագաթնակետին հասնելով վեց հոգանոց անդամության պատկերին՝ կազմակերպության փլուզումն արագ է ընթացել, և մինչև 1898 թվականը մնացել միայն դատարկ կաղապարը։ Կազմակերպությունը վերջնականապես դադարեցվել է 1911 թվականին՝ հիմնադրի մահվամբ։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հիմնում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1887 թվականի մարտի 13-ին` կիրակի կեսօրից հետո Այովա նահանգի Քլինթոնում` Հենրի Ֆ. Բովերսի իրավաբանական գրասենյակում, հրավիրվել է ժողով` քննարկելու քաղաքագլուխ Առնոլդ Վալիկերի՝ վերջերս կայացած ընտրական պարտությունը։ Բովերսը և մյուսները մեղադրել են հռոմեական կաթոլիկների կազմակերպած ջանքերը` տեղի աշխատանքային շարժման մեջ[1]։ Ներկա են գտնվել յոթ հոգի, այդ թվում՝ պարտված նախկին քաղաքապետը և նրա եղբայրը[2]։ Յոթ տղամարդիկ որոշում են կայացրել հիմնադրել նոր քաղաքական կազմակերպություն՝ կաթոլիկների քաղաքական ազդեցության դեմ պայքարելու համար, որը կոչվելու էր Ամերիկյան պաշտպանական ասոցիացիա, և այս նոր կազմակերպության համար կազմվել է սահմանադրություն և մասոնական ներգործող ծես[3]։

Բովերսն ընտրվել է խմբի առաջին «Գերագույն նախագահ»։ Բովերսից բացի եղել են նաև 6 հիմնադիր անդամներ[4]։ Հետագայում Բովերսը ասել է, որ այս «Առաջին խորհուրդը» բաղկացած է երեք հանրապետականներից, երկու դեմոկրատներից, մեկ պոպուլիստից և մեկ արգելողից[4]։

ԱՊԱ-ի առաջին երկու տարիների ընթացքում կազմակերպությունը փոքր էր և տարածաշրջանային առումով սեղմ, տեղական խորհուրդները սահմանափակված էին Միջինարևմտյան Այովա, Իլինոյս և Նեբրասկա նահանգներով[5]։ Վաղ գաղտնի կազմակերպության անդամների չափը նշող ներքին փաստաթղթեր գոյություն չունեն, կազմակերպության գրառումները ոչնչացվել են հրդեհի արդյունքում[6]։ Կազմակերպությունն այս շրջանում եղել է անվիճելի փոքր, սակայն անդամակցությունը 11000-ի նշագիծը գերազանցել է միայն 1892 թվականի առաջին շաբաթներին, ինչը նախորդ վեց ամիսների ընթացքում «ահռելիորեն աճել է»[7]։

Զանգվածային շարժման աճ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1892 և 1893 թվականներին ԱՊԱ-ն նախաձեռնել է դրամատիկ զարգացումների մի շրջան, և գաղտնի կազմակերպությունն սկսել է խորագրեր դնել երկրի ամբողջ թերթերում։ Մինչև 1893 թվականի սեպտեմբեր Բուֆֆալոյում գտնվող ԱՊԱ-ի տեղական խորհրդի ղեկավարը` նախկինում Տորոնտոյի «Օրինապահ նարնջագույն հաստատության» անդամ, պարծենում էր ավելի քան 800 անդամներով միայն այդ քաղաքում և խոստանում, որ «մենք պատրաստվում ենք կառավարել այս քաղաքը այնպես, ինչպես ԱՊԱ-ն ղեկավարում է Կանզաս Սիթին, Դեթրոյթը, Սագինավը և Արևմուտքի այլ քաղաքներ»[8]։ Այլ քաղաքներ, որոնցում ԱՊԱ-ն մեծ քաղաքական ազդեցություն է գործել 1890-ական թվականների կեսերին, ներառել են Օմահան, Ռոքֆորդը, Տոլեդոն, Դուլութը և Լուիսվիլը, մի փոքր ավելի քիչ ազդեցությամբ Ռոչեստերում, Սենթ Լուիսում և Դենվերում[9]։

1890-ական թվականների սկզբին ԱՊԱ-ի աճը խթանել է կեղծ փաստաթղթերի շրջանառությանը, ներառյալ, որոշակի կայուն միտումներ («հրահանգներ կաթոլիկներին»), որոնք խորհուրդ էին տալիս հավատարիմներին դեմ լինել («հերետիկոսների հետ պահել խոստում») և մեկ այլ պնդում` շրջաբերություն Հռոմի պապ Լեո XIII-ի ստորագրության վերաբերյալ, որը կոչ է անում կաթոլիկներին «ոչնչացնել բոլոր հերետիկոսներին» Սբ. Իգնատիոսի օրը (1893 թվական, սեպտեմբերի 5)[10]։

Կանադայում ծնված Վ. Ջ. Հ. Թրայնորը (նախկինում ԱՄՆ «Օրինապահ նարնջագույն հաստատության» գերագույն գրոսմայստեր[11] և Դեթրոյթի «Հայրենասեր ամերիկացի» շաբաթաթերթի հակաթաթոլիկ թերթի խմբագիր[12]) մեծագույն նախագահ Բովերին հաջորդել է 1893 թվականին[4]։ Հենց նա էլ կգլխավորեր կազմակերպությունը 1890-ական թվականների կեսերին` ամենամեծ ազդեցության շրջանում[4]։ Կառույցի կապալառուի որդին` Թրայնորը, միացել է «Օրինապահ նարնջագույն հաստատությանը» 17 տարեկանում և անդամակցել է պահպանել մի շարք կրոնական և ազգայնական գաղտնի ընկերությունների, այդ թվում` Մալթայի հռչակավոր ասպետների, Ամերիկյան լիգայի, Ամերիկյան բողոքական ասոցիացիայի և այլ նմանատիպ կազմակերպությունների հետ[13]։

1890-ական թվականների կեսերին ԱՊԱ-ն ընդլայնել է իր կապերը Միջին Արևմտյան հետ և դարձել ամբողջովին ազգային կազմակերպություն։ Գերագույն Նախագահ Թրայնորը լայնամասշտաբ ճանապարհորդել է՝ օգնելու հիմնել նոր տեղական խորհուրդներ։ Կազմակերպությունը օրինականորեն 1894 թվականի կեսերին հատել է 100,000 անդամների շեմը` համաձայն Համֆրի Ջ. Դեզմոնդի սանգվինիկ գնահատման, որը հրապարակվել է 1912 թվականին[14]։ Փոխանակ նշելու իր հիմնական և աճող վճարովի անդամների թվերը, այնուամենայնիվ, կազմակերպությունը հաճախ պատրաստել է հռետորական խոտորում՝ ազդարարելով իր կողմից վերահսկվող ձայների քանակը։ Թրայները Վաշինգտոնի Թաքոմա քաղաքում ունեցել է (36,000 բնակչություն ունեցող քաղաք) 2000 ձայնի «վերահսկողություն»՝ համազգային «վերահսկվող» 2 միլիոն ձայնի շրջանակներում[15]։ ԱՊԱ-ի անդամության համակարգված ուռճացումը նկատել է ԱՊԱ-ի դժգոհ, նախկին դասախոսը և մրցակից կազմակերպության հիմնադիր Վալտեր Սիմսը, որը 1895 թվականին հայտարարել է, որ ԱՊԱ-ի համար «120,000 անդամակցություն չկա ԱՄՆ-ից, սակայն նրանք դա անվանում են միլիոն»[9]։

Անդամակցության հայցերը ԱՊԱ-ի կողմից իրականում գերազանցել է, քան չափազանցված «միլիոնը»։ Գերագույն նախագահ Թրայնորը 1896 թվականի հունիսին պահանջել է անդամակցել 2,5 միլիոն կազմակերպության[9]։ Եվ այդ ամենը, երբ ԱՊԱ-ն հպարտորեն հայտարարել է 1896 թվականի հունվարին Ռոչեսթերում կայացած ազգային կազմակերպության փակ համագումարում, որ կազմակերպությունը պահպանում է ապշեցնող ձայնի ուժ՝ 3,5 միլիոն ձայն, ինչը ավելացել է այլ կազմակերպությունների ազդեցության միջոցով։ ԱՊԱ-ի հետ դաշինքը կազմել է «Միացյալ Նահանգների քվեարկող բնակչության մեկ քառորդից ավելին»[16]։

Ասոցիացիան ակտիվորեն մասնակցել է 1894 թվականի միջանկյալ և 1895 թվականի արտահերթ ընտրություններին, որոշ իրավասություններում` իր սեփական տոմսով, բայց ավելի հաճախ աջակցելով հիմնական կուսակցությունների այն թեկնածուներին, ովքեր համաձայն էին նրա օրակարգի հետ։ Այն հաճախ երաշխիք է ունեցել հանրապետականների հաղթանակների համար, հատկապես 1894 թվականին GOP-ի փլուզման մեջ։ Այսպիսով, նա արժանի էր Նյու Ջերսիի նահանգապետի պաշտոնում Ջոն Վ. Գրիգսի ընտրության հետ կապված վարկանշին՝ իր հակառակորդի կողմից։ Ալեքսանդր Թ. Մաքգիլը աջակցել է կաթոլիկների պաշտպանության մասին 1875 թվականի օրինագծին։ Նա նաև պնդում էր, որ իր ազդեցությունն է ունեցել նույն ժամանակահատվածում Նյու Յորքի նահանգի ընտրություններում։ Նրա ղեկավար Թրայնորն ասել է, որ ԱՊԱ-ն Կոնգրեսի քսան անդամ ունի[13]։ Նա պարծեցել է, որ դրանով ընտրվել են հարյուր անդամներ[9]։

Մերժում և մարում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1895 թվականի դեկտեմբերին ԱՊԱ-ն գերիշխող դեր է խաղացել կազմակերպությունների համագումարի կոորդինացման մեջ՝ ջանքերը համակարգելու առաջիկա 1896 թվականի նախընտրական արշավում[17]։ ԱՊԱ-ին են միացել «Օրինապահ նարնջագույն ընկերություն», «Միացյալ Ամերիկայի մեխանիկայի կրտսեր աստիճանի», «Ամերիկյան հիմնարկի պաշտպանության կազմակերպության» և հարակից այլ խմբերի` կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, որոնք միասին հնարամտորեն պահանջել են շուրջ 3 միլիոն անդամ[17]։ Համագումարն ընդունել է մի հարթակ, որը կոչ է արել սահմանափակել ներգաղթը, դադարեցնել հանրային փողերը, որոնք ծախսվում են իբր աղանդավորական նպատակներով, միայն քաղաքացիների քվեի սահմանափակումը և բոլորի հավասար հարկումը, բացառությամբ հանրային գույքի, և ստեղծվել են կոմիտեներ` տարբեր քաղաքական կուսակցությունների ազգային համագումարներին մասնակցելու համար` փորձելով ստանձնել այդ սկզբունքների պարտավորությունները ազգային կուսակցական հարթակներում[18]։

Անվճար արծաթի և դրամական քաղաքականության թողարկման հարցը գերակշռել է 1896 թվականի քարոզարշավում, սակայն ԱՊԱ-ի և նրա ընկերների օրակարգն անհետ կորել է[19] : Արդյունքն ապացուցել է ջախջախիչ հիասթափություն ԱՊԱ-ի համար։ Նրանք նախաձեռնել են անդամության արագ նվազեցման գործընթաց։

1898 թվականին Հենրի Ֆ. Բովերսը վերականգնել է իր ստեղծած կազմակերպության ղեկավարությունը, սակայն այս ամսաթվի դրությամբ ԱՊԱ-ն արդեն հասել էր այն կետին, ինչը պատմաբաններից մեկն անվանել է «իր նախկին ստվեր»[20]։ Կազմակերպությունն ընդմիշտ փակվել է 1911 թվականին՝ հիմնադրի մահից հետո[20]։

Գաղափարախոսություն և ծրագիր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մինչ ասոցիացիան ասում էր, որ ինքը ոչ մի հակասություն չունի կաթոլիկության կամ իռլանդացիների հետ, նրանք հավատում էին, որ կաթոլիկ եկեղեցին ներխուժում է Միացյալ Նահանգների կառավարություն՝ նպատակ ունենալով վերահսկել այն։ Նրանք ասում էին, որ կաթոլիկները հավաքվել են մեծ քաղաքների տարածքներում` կանխելով այդ տարածքներում ոչ կաթոլիկների ընտրությունը, և որ կառավարության աշխատողների 60%-90%-ը կաթոլիկ են (հաճախ անգրագետ և ընթացիկ ու վարձու հովանավորչության, հանրակրթական դպրոցների վրա հարձակման, եկեղեցական գույքի ուշագրավ «աճի» ավելացման և բանակի «փաստի», ռազմածովային նավատորմի «գրեթե ամբողջովին հռոմեականացման», քահանաների կողմից ամերիկյան դրոշի «հաճախակի պղծման» հիման վրա)։ Դաշնային կառավարությունը վերահսկվում էր ճիզվիտների կողմից։ Նրանք ասում էին նաև, որ Հռոմի կաթոլիկները գտնվում են Հռոմի պապի լիակատար քաղաքական հսկողության տակ և պարտավոր են ենթարկվել նրա օրենքներին, երբ նրանք հակասում են պետությանը` վկայակոչելով Լեո 13-րդի կողմից լույս տեսած 1890 թվականի հունվարի 10-ին հրապարակված «Պապական հանրագիտարանը» (Sapientiae Christianae)[21]:

ԱՊԱ-ի ծրագիրը և հայտարարված նպատակները ներառել են Եկեղեցու և պետության «հավերժական» տարանջատումը. անվճար, ոչ աղանդավորական հանրակրթական համակարգի պահպանում, աղանդավորական մարմիններին կառավարության ցանկացած դրամաշնորհի կամ հատուկ արտոնության արգելում, քվեարկության կրթական որակավորման հաստատում, «քվեաթերթիկի զտում», հետագա ներգաղթի կասեցում և դրա վերսկսում բնակության և կրթական որակավորումների երաշխիքների վերաբերյալ, բոլոր մասնավոր դպրոցների, կուսանոցների, վանքերի, հիվանդանոցների, կրթական և բարեփոխման հաստատությունների պետական ստուգումներ։ Նյու Ջերսիում նրանք կարողացել են հովանավորել «Դրոշի մասին օրենքի ակտը» և ուսանողներին արգելող ակտ, որն արգելել է աշակերտներին կրոնական հանդերձանք կրել դպրոցում[22]։

Խմբի ներկայացուցիչները նաև հրապարակավ հայտարարել են, որ կաթոլիկ եկեղեցին հրահրել է քաղաքացիական պատերազմ, որի ընթացքում նրանք ասել են, որ կաթոլիկները և իռլանդացիները մեծ թվով դասալիքներ են կազմում, և որ Գրովեր Կլիվլանդը և Ուիլիամ Մաք-Քինլին վերահսկվում են եկեղեցու կողմից[23]։

Չնայած գաղտնիության վարագույրը ծածկել էր վաղ դավանաբանական փաստաթղթերը, որոցով հետագայում պարզ է դարձել, որ ԱՊԱ-ի կազմակերպչական նպատակները թույլ են[24], սակայն 1894 թվականին ազգային կոնվենցիան հաստատել է 13 կետից բաղկացած սկզբունքների հայտարարություն, որը հրապարակվել է[25]։ Այս հարթակում նշվում է, որ «ճշմարիտ ամերիկայնության հավատարմությունը, որը չգիտի ոչ ծննդավայր, ռասա, դավանանք կամ կուսակցություն» ԱՊԱ-ին «անդամակցելու առաջին անհրաժեշտ բանն էր», և որ կազմակերպությունը չի վերահսկում իր անդամների քաղաքական պատկանելիությունը[26]։

Խմբի հիմնարար հակադրությունն արտահայտված էր կաթոլիկությանը` 1894 թվականի սկզբունքների հայտարարության երրորդ տախտակում, որը հայտարարում էր, որ չնայած ԱՊԱ-ն «հանդուրժող է բոլոր դավանանքների նկատմամբ», այնուամենայնիվ, այն,

«գտնում է, որ Ամերիկայի քաղաքացիների կողմից չստեղծված և վերահսկվող ցանկացած եկեղեցական իշխանության հպատակություն և աջակցություն, որը հավակնում է հավասար, եթե ոչ ավելի մեծ ինքնիշխանության, քան Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների կառավարությունը, անհամատեղելի է ամերիկյան քաղաքացիության հետ։ Հետևաբար, այն դեմ է այդպիսի եկեղեցական իշխանության ցանկացած սուբյեկտի կամ աջակցության կողմից ազգային, պետական կամ համապետական կառավարություններում պաշտոններ զբաղեցնելուն»[26]։

Ծրագիրը հետագայում պարզաբանել է ԱՊԱ-ի այն համոզմունքը, որ «ոչ աղանդավորական անվճար հանրակրթական դպրոցները» ամերիկյան հաստատությունների «պատվարն են» և բողոքել են այսպես կոչված «ոչ ամերիկյան եկեղեցական ուժերի առարկաների» (հանրակրթական դպրոցների ուսուցիչների կամ ադմինիստրատորների աշխատանքի) դեմ[26]։ Փաստաթուղթը նաև արգելել է «աղքատ աշխատուժի ներմուծումը»` որպես «մեր քաղաքացիական աշխատողներին» պաշտպանելու միջոց, և ներգաղթի ու հպատակագրման օրենսդրության խստացված չափանիշները[26]։

Չնայած պատմաբաններն այն դիտում են նատիվիստական շարժում[27], այնուամենայնիվ ԱՊԱ-ն, ինքնաբերաբար, թշնամաբար չէր վերաբերվում ներգաղթյալներին, ընդհակառակը` շատ անդամներ, գուցե մեծամասնությունը, ծնունդով արտասահմանից են եղել, այդ թվում` իռլանդական բողոքականները, բրիտանացիները և սկանդինավյան լյութերականները[28]։ Կազմակերպությունը թույլատրել է աֆրոամերիկացիներին անդամակցել, իսկ սևամորթներն ընտրվել են իրենց ազգային կազմակերպությունների ներկայացուցչական կազմակերպության ազգային համաժողովի կողմից[29]։ 1895 և 1896 թվականներին Հարավային նահանգներում կազմակերպվել են առանձնացված տեղական խորհուրդներ սևամորթ անդամների համար, սակայն Հյուսիսի տեղական խորհուրդները եղել են ինտեգրված[19]։ Չկա որևէ փաստ այն մասին, որ հրեաները լայնորեն մասնակցել են ԱՊԱ-ին կամ պաշտոնական հակասեմականությունը՝ որպես կազմակերպչական պրակտիկայի մի մաս[29]։

Մեջբերելով 1880-ական թվականների տասնամյակի ներգաղթի թվերը, որոնք, ինչպես ասում էին, ցույց են տալիս, որ Ամերիկայի 6,3 միլիոն ներգաղթյալներից 3,25 միլիոնը կաթոլիկ են, 1894 թվականին ԱՊԱ-ի ներում հայցելով դուրս է եկել Պապական քաղաքական մանիպուլյացիայի ստանդարտ ռացիոնալության կողմ` վիճաբանելով ներգաղթի ստանդարտների խստացման համար։ Հանրային անվտանգության նկատառումներից ելնելով.

«Ներգաղթյալներից հետո ամենաբարձր կարգը բողոքականներն են։ Մնացածը գրեթե ամբողջությամբ ամենացածր կարգը կաթոլիկներն են.... Սրանց մեջ մեծ մասամբ հայտնաբերվում են գնացքների ավազակներ, թալանչիներ, կողոպտիչներ, երկրի մարդասպաններ.... Մեծ քաղաքներում քրեական վիճակագրությունը ցույց է տալիս, որ չնայած կաթոլիկներն ապահովում են բնակչության շուրջ չորս տոկոսը, նրանք առաջացնում են հանցագործության կեսից ավելին, եթե բացառենք այն քաղաքները, որոնցում կա նեգր հանցագործների մեծ տոկոս»[30]։

Կազմակերպչական կառույց[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Չնայած ամեն տարի գարնանը գերագույն իշխանությունը անվանականորեն տրվում էր տարեկան համագումարների անդամների հավաքույթին, գործնականում ԱՊԱ-ն կենտրոնացված ուղղվածություն ունեցող կազմակերպություն էր, որի կազմում էին գերագույն նախագահը և այլ գերագույն պետական պաշտոնյաները, որոնց կազմում էին փոխնախագահը, երկու քարտուղարները (մեկը ակտիվորեն աշխատող, մեկը՝ հանդիսավոր), գանձապետը, կապելլանը և վեց այլ անձինք[31]։ Այս պետական պաշտոնյաները կազմել են Գերագույն գործադիր խորհուրդը, որն ունեցել է կոնվենցիաների միջև ամենօրյա որոշումներ կայացնելու լիազորություն[31]։ ԱՊԱ-ի տարբեր պետական խորհուրդների նախագահներին և նախկին պետական պաշտոնյաներին նույնպես տեղեր են շնորհվել Գերագույն գործադիր խորհրդի կազմում[31]։

Գերագույն նախագահը և աշխատող գերագույն քարտուղարը կազմակերպության լրիվ դրույքով աշխատավարձ ստացող պաշտոնյաներ էին[31]։ Գերագույն նախագահին տրված սահմանադրական լիազորությունները հսկայական էին, ներառյալ պետական սպաներին իրենց կամքով հեռացնելու կարողությունը՝ դրանով իսկ գերագույն գործադիր խորհրդի ներսում կոնվենցիաների միջև ցանկացած կազմակերպված անհամաձայնություն դարձնելով խիստ խնդրահարույց[31]։

Ազգային շտաբը գտնվում էր Չիկագոյում մինչև 1896 թվականը, այդ ժամանակ նրանց տեղափոխել են Վաշինգտոն[32]։ 1897 թվականից հետո թուլացած կազմակերպությունը պահպանել է շտաբները, որտեղ էլ բնակվել է Գերագույն քարտուղարը[33]։

Կազմակերպության հիմնական ձևը կոչվում է «տեղական խորհուրդ», որը կազմակերպվում է քաղաք առ քաղաք հիմունքներով. մի պետության տարբեր տեղական խորհուրդներ, որոնք միանում են պետական կազմակերպությանը, նշանակվում է «Գերագույն խորհուրդ»[33]։ Բազմաթիվ տեղական խորհուրդներ կարող են կազմակերպվել մեկ քաղաքում, պայմանով, որ կարող են հավաքվել առնվազն 25 տուրք վճարող անդամներ, ավելի շուտ Գերագույն խորհրդի կողմից տրված կանոնադրություններով, քան ազգային կազմակերպության[34]։ Վճարները սահմանվում են տարեկան $ 1,00, իսկ սկզբնական մուտքի վճարը` $ 1,00[34]:

Տեղական և պետական կազմակերպությունները բնակեցված են սպայական կազմով՝ ազգային կազմակերպության օրինակով[33]։

1895 թվականի մայիսի 12-ին Միլվաուկիի գերագույն խորհրդի նիստում ստեղծվել է 14-21 տարեկան տղաների և աղջիկների կրտսեր Ամերիկյան պաշտպանական ասոցացիա։ Կանանց օժանդակ կազմակերպությունը ստեղծվել է 1891 թվականի սեպտեմբերից որոշ ժամանակ առաջ` որպես «Կանանց ամերիկյան պաշտպանական ասոցիացիա» (WAPA)[29]:

Արարողություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1893–94 թվականներին ԱՊԱ-ների մի շարք պարտավորություններ և ծեսեր բացահայտվել են (1893 թվականի հոկտեմբերի 31-ին Կոնգրեսի գրքում ընթերցված ենթադրյալ ամբողջական ծիսակատարությամբ Հ.Մ. Յումանսի միջնորդության հետ՝ ներկայացուցիչ Վիլյամ Ս. Լինթոնի չտեղավորվելու համար)[9]։

Մամուլ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1893 թվականի սկզբին ստեղծվել է անկախ ԱՊԱ մամուլ, և մինչև 1894 թվականը շարժումն ունեցել է յոթանասուն շաբաթաթերթ։ Ասոցիացիան իր քարոզչության մեջ հաճախ օգտագործել է կանոնական կեղծ օրենքներ, կեղծավոր և կարդինալ երդումներ ու կաթոլիկական մամուլից չհաստատված մեջբերումներ։ Այն նաև հովանավորել է «նախկին միանձնուհիների» և քահանաների դասախոսական շրջագայությունները, որոնք, պարզվել է, որ հաճախ շրջվել են դեպի դուրս[35]։

Ժառանգություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1914 թվականին Օհայոյում մի նոր խումբ, որն իրեն անվանել է Ամերիկյան պաշտպանական ասոցիացիա, նպաստել է հակակաթոլիկությանը` հաղթելով դեմոկրատ թեկնածու Թիմոթի Ս. Հոգանին և գործող դեմոկրատական նահանգապետ Ջեյմս Մ. Քոքսի ճնշմանը։ Միսուրիում տեղակայված «Սպառնալիքը» թերթը Հոգանին և Քոքսին պատկերել է` որպես պապի խաղատիկնիկներ[36]։

1895 թվականի սեպտեմբերի 8-ին Մեխիկոյում հիմնադրվել է փոխկապակցված կազմակերպություն, որը կոչվել է Սահմանադրական բարեփոխումների ակումբ։ Դրա նպատակն էր «պայքարել կաթոլիկ հոգևորականության աճող իշխանության և հեղինակության դեմ և պաշտպանել հանրակրթական դպրոցները։ ԱՊԱ-ն ակտիվ է եղել նաև Կանադայում, որտեղ ասում են, որ նա աշխատել է նարնջագույնների հետ և ասում են, որ վերահսկել է 1894 և 1895 թվականների ընտրությունները Դոմինիայի գլխավոր քաղաքներում»։ Անգլիայում նրանք նույնպես ակնհայտորեն աշխատել են «Օրինապահ նարնջագույն հաստատության» հետ[19]։ Պատմում են, որ նրանք ակտիվ են եղել նաև Ավստրալիայում[37]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Donald L. Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism: The American Protective Association. Seattle: University of Washington Press, 1964; pp. 36-37.
  2. ↑ Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 36.
  3. ↑ Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 37.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Albert Clark Stevens, The Cyclopædia of Fraternities: A Compilation of Existing Authentic Information and the Results of Original Investigation as to More Than Six Hundred Secret Societies in the United States. New York: Hamilton Printing and Publishing Co., 1899; pg. 295. Stevens indicates that Bowers was a Methodist.
  5. ↑ Humphrey Joseph Desmond, The APA Movement: A Sketch. Washington: New Century Press, 1912; pg. 13.
  6. ↑ Desmond, The APA Movement, pg. 16, reproducing the 1899 testimony of Henry F. Bowers.
  7. ↑ "Died in the Lodge Room," St. Louis Post-Dispatch, Feb. 4, 1896, pg. 6.
  8. ↑ Ballots or Bullets: Propaganda of the Rapidly Growing Anti-Catholic Secret Society," Montgomery [AL] Weekly Advertiser, Sept. 26, 1893, pg. 5.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Humphrey J. Desmond, "The American Protective Association," Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Co., 1911.
  10. ↑ Desmond, The APA Movement, pg. 18.
  11. ↑ "Not So Many Fools," Buffalo Express, June 9, 1892, pg. 4.
  12. ↑ The Patriotic American, OCLC No. 69417910, www.WorldCat.org/
  13. ↑ 13,0 13,1 Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pp. 295-296.
  14. ↑ Desmond, The APA Movement, pg. 68.
  15. ↑ "Hot Fight Against APA at Tacoma," Chicago Tribune, Feb. 9, 1894, pg. 2.
  16. ↑ "The New Force in Politics: Secret Convention of the National APA at Rochester," St. Louis Post-Dispatch, Jan. 31, 1896, pp. 1-2.
  17. ↑ 17,0 17,1 Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pg. 297.
  18. ↑ Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pp. 297-298.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pg. 298.
  20. ↑ 20,0 20,1 Jo A. Manfra, "Hometown Politics and the American Protective Association, 1887-1890," The Annals of Iowa vol. 55 (1996), pp. 138-166.
  21. ↑ Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pp. 294-295.
  22. ↑ Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pp. 295-297.
  23. ↑ Stevens, The Cyclopaedia of Fraternities, pp. 296-297.
  24. ↑ Words are those of Supreme President Traynor in APA Magazine, June 1895, pg. 88; cited in Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 45.
  25. ↑ Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 45.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 1894 Statement of Principles in Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pp. 45-46.
  27. ↑ See, for example: John Higham, "The Mind of a Nativist: Henry F. Bowers and the APA," American Quarterly, vol. 4, no. 1 (Spring 1952), pp. 16–24.
  28. ↑ Richard J. Jensen, The Winning of the Midwest: Social and Political Conflict, 1888-1896. Chicago: University of Chicago Press, 1971; pg. 232.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 47.
  30. ↑ Scott Funk Hershey, "Errors of the Roman Catholic Church: And Its Insidious Influence in the United States and Other Countries by the Most Profound Thinkers of the Present Day, and the History and Progress of the American Protective Association (APA). St. Louis: J.H. Chambers, 1894; pg. vi.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 42.
  32. ↑ Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pp. 42-43.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 43.
  34. ↑ 34,0 34,1 Kinzer, An Episode in Anti-Catholicism, pg. 44.
  35. ↑ Preuss p.28
  36. ↑ David Sarasohn, The Party of Reform: Democrats in the Progressive Era. Jackson, MS: University Press of Mississippi, 1989; pg. 177.
  37. ↑ W.D.P. Bliss, "The American Protective Association," in W.D.P. Bliss (ed.), The Encyclopedia of Social Reforms, Including Political Economy, Political Science, Sociology, and Statistics...Etc. Third Edition. New York: Funk and Wagnalls Co., 1897; pg.49.

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ժամանակակից հրատարակություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երկրորդական աղբյուր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Bennett, David H. The Party of Fear: From Nativist Movements to the New Right in American History. University of North Carolina Press, 1988.
  • Higham, John. "The Mind of a Nativist: Henry F. Bowers and the A.P.A.," American Quarterly, vol. 4, no. 1 (Spring 1952), pp. 16–24. In JSTOR
  • Higham, John. Strangers in the Land: Patterns of American Nativism, 1860-1925. New Brunswick, NJ: Rutgers University Press, 1955.
  • Jensen, Richard J. The Winning of the Midwest: Social and Political Conflict, 1888-1896. Chicago: University of Chicago Press, 1971.
  • Kinzer, Donald L., An Episode in Anti-Catholicism: The American Protective Association. Seattle: University of Washington Press, 1964.
  • Manfra, Jo A. "Hometown Politics and the American Protective Association, 1887-1890." The Annals of Iowa, vol. 55 (1996), pp. 138–166. Online
  • Marsden, K. Gerald. "Patriotic Societies and American Labor: The American Protective Association in Wisconsin," Wisconsin Magazine of History, vol. 41, no. 4 (Summer 1958), pp. 287–294. in JSTOR
  • Schlup, Leonard C. "American Protective Society," in Leonard C. Schlup and Ryan, James Gilbert (eds.) Historical Dictionary of the Gilded Age. Armonk, NY: M.E. Sharpe, 2003; pg. 15.
  • Lipset, Seymour M. and Earl Raab. The Politics of Unreason: Right Wing Extremism in America, 1790–1970. New York: Harper and Row, 1970.
  • Wallace, Les. The Rhetoric of Anti-Catholicism: The American Protective Association, 1887-1911. New York: Garland Publishers, 1990.
  • Wiltz, John E. "APA-ism in Kentucky and Elsewhere," The Register of the Kentucky Historical Society, vol. 56, no. 2 (April 1958), pp. 143–155. in JSTOR

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ամերիկյան_պաշտպանական_ասոցիացիա&oldid=9061971» էջից