Սովորել է Պադուայի համալսարանում։ Արվեստի պատմություն է դասավանդել Բոլոնիայի և Պադուայի համալսարաններում։ Եղել է Բոլցանոյի թանգարանի տնօրեն, Կալյարիի (1939-1942 թվականներին) և Պավիայի (1942 թվականից) համալսարանների միջնադարյան և արդի արվեստների պատմության ամբիոնի վարիչ։ Արսլանի աշխատությունները վերաբերում են նկարիչներ Բասսանոյին, Ս․ Ռիչչիին, Ֆ․ Գուարդիին, VI դար-XI դարերի արվեստի պատմությանը, Պավիայի «Չերտոզա» թանգարանի քանդակների ուսումնասիրությանը։ 1954 թվականին Վարդ Արսլանը հրապարակված «ճարտարապետությունը 568-ից 1000-ը» աշխատությունում, օգտվելով պատմական աղբյուրներից, ապացուցել է Կոստանդնուպոլիսի կայսերական պալատի Նեա եկեղեցու (IX դարի) երբեմնի գոյությունը, ցույց է տվել նրա և բյուզանդական գմբեթավոր քառաբսիդ–քառամույթ եկեղեցիների տիպաբանական կապը Բագարանի (VII դարի) կաթողիկեի հետ։ Արսլանը հաստատել է, որ վերջինս, որպես նախատիպ, Բյուզանդիայի միջոցով (Աթոսի «Մեծ Լավրա») փոխանցվել է Եվրոպայի մի շարք երկրներ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 2, էջ 114)։