Սվետլանա Սորոկինա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
 Այս հոդվածը կարող է վիքիֆիկացման կարիք ունենալ Վիքիպեդիայի որակի չափանիշներին համապատասխանելու համար։
Դուք կարող եք օգնել հոդվածի բարելավմանը՝ ավելացնելով համապատասխան ներքին հղումներ և շտկելով բաժինների դասավորությունը, ինչպես նաև վիքիչափանիշներին համապատասխան այլ գործողություններ կատարելով։
Սվետլանա Սորոկինա
Դիմանկար
Ծնվել էհունվարի 15, 1957(1957-01-15) (67 տարեկան)
ԾննդավայրՊուշկին, Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան
Մայրենի լեզուռուսերեն
ԿրթությունՍանկտ Պետերբուրգի պետական ​​անտառտնտեսության համալսարան
Մասնագիտությունլրագրող, ռեժիսոր, հաղորդավար, հեռուստահաղորդավարուհի և ռադիոհաղորդավար
ԱշխատավայրԷկոնոմիկայի բարձրագույն դպրոց
Պարգևներ և
մրցանակներ
ԱնդամությունՌԴ Նախագահին առընթեր քաղաքացիական հասարակության զարգացման և մարդու իրավունքների խորհուրդ
 Svetlana Sorokina Վիքիպահեստում

Սվետլանա Ինոկենտևա Սորոկինա (ռուս.՝ Светла́на Инноке́нтьевна Соро́кина, հունվարի 15, 1957(1957-01-15), Պուշկին, Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), խորհրդային և ռուս լրագրող, հեռուստառադիո հաղորդավարուհի, ռեժիսոր։ Ռուսական հեռուստատեսության ակադեմիայի անդամ, տնտեսագիտության բարձրագույն դպրոցի դասախոս, նախկինում՝ ՌԴ Նախագահին առընթեր Մարդու իրավունքների խորհրդի անդամ (2009-2011)։ Տարբեր ժամանակներում վարել է «Լուրեր» (ՌՏՌ), «Օրվա հերոսը» (ՆՏՎ) և «Ժողովրդի ձայնը» (ՆՏՎ և TV-6), «Հիմնական բնազդ» (Առաջին ալիք) և այլ հաղորդումներ։ «Աշխարհի շուրջ» հաղորդաշարի հաղորդավարը «Մոսկվայի արձագանքը» ռադիոկայանում (2005 թվականից)։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1957 թվականի հունվարի 15-ին Պուշկինում։ Նրա հայրը՝ Ինոկենտի Սարիկովը, զինվորական շինարար էր, մայրը՝ Վալենտինան, աշխատել է որպես պատմության ուսուցչուհի[1]։

Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դպրոցն ավարտել է ոսկե մեդալով, այնուհետև ավարտել է Լենինգրադի անտառտնտեսական ակադեմիան 1979 թվականին՝ ստանալով ինժեներ-կանաչապատողի մասնագիտություն։ Աշխատել է անտառաշինական ձեռնարկությունում և սովորել է Անտառային ակադեմիայի ասպիրանտուրայում[1]։

1985 թվականին ընդունվել Է Լենինգրադի հեռուստատեսությանը կից հաղորդավարների ստուդիա[2]։

Կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտների և մարդու իրավունքների զարգացմանն աջակցող խորհրդի նիստում:

1986 թվականից, որպես արտահաստիքային աշխատակից, սյուժեներ է պատրաստել շաբաթ երեկոյան «Տելեկուրիերի» համար։

1987 թվականին ընդունվել Է Լենինգրադի հեռուստատեսության անձնակազմ, 1988-1990 թվականներին վարել է «600 վայրկյան» ծրագիրը։

1990 թվականին տեղափոխվել է Մոսկվա։ Սկզբում վերապատրաստվել է կենտրոնական հեռուստատեսության Առաջին ծրագրում, այնուհետև 1991 թվականի մայիսի 13-ից մինչև 1997 թվականի նոյեմբերի 22-ը եղել է քաղաքական մեկնաբան, որը վարել է «Լուրեր» ամենօրյա լրատվական ծրագիրը Համառուսաստանյան պետական հեռուստառադիոընկերության ալիքում[3]։ Հատուկ ճանաչում են ստացել Սորոկինայի ֆիրմային ներողությունները, որով նա փակել է «Լուրերի» յուրաքանչյուր թողարկումը[4]։ 1996 թվականից մինչև 1997 թվականը Էդուարդ Սագալաևի հետ վարել է «Բաց նորություններ» ծրագիրը RTR-ում[5][6]։

1997 թվականի նոյեմբերից, ընդունելով Օլեգ Դոբրոդեևի առաջարկը[7], սկսել է աշխատել ՆՏՎ հեռուստաընկերությունում[8][9], վարել է «Օրվա հերոսը»[10] և «Ժողովրդի ձայնը»[11][12] ծրագրերը, նկարահանել է վավերագրական ֆիլմեր, այդ թվում՝ «Նորագույն պատմություն» նախագծի շրջանակներում։

1999 թվականին դարձել է «Մոսկվայի արձագանքը» ռադիոընկերության «Հոբբիթ» ռադիոներկայացման ստեղծման նախաձեռնողն ու մասնակիցը (Ջ. Ռ. Ռ. Թոլքինի համանուն վեպի հիման վրա), 2000 թվականին մասնակցել է «Դժվար է Աստված լինել» ռադիոներկայացմանը։

2001 թվականից Ռուսաստանի հեռուստատեսության ակադեմիայի անդամ է։

2001 թվականի հունիսից մինչև 2002 թվականի հունվար աշխատել է «Այսօր ТВ-6-ում»[13][14] լրատվական ծրագրում (2001 թվականի սեպտեմբերից ծրագրի անվանումը փոխվել է «Հիմա»-ով)[15] և« Ժողովրդի ձայնը» թոք-շոուում[16]։

2002 թվականի հունիսի 1-ից մինչև 2003 թվականի հունվարի 1-ն աշխատել է ТВС[17] հեռուստատեսային ալիքում, եղել է վավերագրական ֆիլմերի հեղինակ և «Անձնական ոչինչ» ծրագրի վարողը (փակվել է հաղորդավարի նախաձեռնությամբ հինգ թողարկումներից հետո)[18]։ Բազմիցս մասնակցել է «Հանգցրեք լույսը» հումորային ծրագրին՝ Խրյուն Մորժովի և Ստեփանի Կապուստովի հետ։

2003 թվականի հունվարից աշխատել է Առաջին ալիքում[19][20]։ 2003 թվականի մարտից մինչև 2005 թվականի հունիսը վարել է «Հիմնական բնազդ» թոք-շոուն[21]։ Թոք-շոուի փակումից հետո հեռուստաալիքի գլխավոր տնօրեն Կոնստանտին Էռնստն առաջարկել է Սվետլանային շարունակել աշխատանքը հեռուստաալիքում՝ որպես վավերագրական կինոյի հեղինակ և բարեգործության մասին ինչ-որ ծրագրի հաղորդավար[22]։

2005 թվականի սեպտեմբերին դարձել է «Մոսկվայի արձագանքը» ռադիոյով «Աշխարհի շուրջ» շաբաթօրյա երեկոյան ծրագրի վարողը (2006 թվականի սեպտեմբերից համասեփականատերը Յուրի Կոբալաձեն է, 2007 թվականի նոյեմբերից ծրագիրը թողարկվում է երեքշաբթի օրերին)։

2006 թվականի սեպտեմբերին «Աշխարհի շուրջ» հաղորդաշարի հեռուստատեսային տարբերակը եթեր է հեռարձակվել «Դոմաշնի» հեռուստաալիքով։ Եթեր է հեռարձակվել ընդամենը չորս թողարկում։ Երդվյալ ատենակալների դատարանին նվիրված վերջին ծրագիրը, որն ընթացել է ուղիղ եթերով, հանգեցրել է քաղաքական սուր բանավեճի։ Կոմերսանտ տեղեկություններով՝ ՍԹՍ Մեդիա-ի բաժնետերերին, որի կազմում է մտնում «Դոմաշնի» հեռուստաալիքը, դուր չի եկել, որ ծրագրի ուղիղ եթերում քննարկվել են քաղաքական թեմաներ։ Փակման պատճառ են դարձել ծրագրի ուղիղ եթերում հնչած ռուսական դատարանի՝ որպես ոստիկան գնահատման խոսքերը, ինչպես նաև երրորդ իշխանության աշխատանքին ՌԱԴԾ-ի «լկտի միջամտության» մասին խոսքերը։ Դա էլ առաջացրել է ալիքի մի շարք բաժնետերերի, մասնավորապես «Ալֆա-գրուպի» նման կտրուկ արձագանքը[23]։

Սվետլանան ակտիվորեն զբաղվում է բարեգործությամբ, առաջին հերթին՝ հիվանդ երեխաների օգտին։ Դասավանդում է։ 2007 թվականի ապրիլից ղեկավարել է Ռուսաստանի արդյունաբերողների և գործարարների միության հանրային կապերի կենտրոնը[3], սակայն շուտով հեռացել է՝ ղեկավարության հետ տարաձայնությունների պատճառով[24]։ 2007 թվականի հոկտեմբերի 20-ից սկսած վարել է «Ռոսիա» հեռուստաալիքով շաբաթօրյա սոցիալական «Սևի վրա սպիտակով» թոք-շոուն (8 թողարկում)[25][26]։

2006 թվականից վարել է «Չորրորդ ալիքի» «Միասին կարող ենք ամեն ինչ» սոցիալական նախագիծը (Եկատերինբուրգի հեռուստատեսություն), որտեղ քննարկվել են որբ երեխաների և ծանր հիվանդություններով երեխաների խնդիրները։ Հեռուստամարաթոնի ժամանակ «Չորրորդ ալիքի» հեռուստադիտողները 380 000 ռուբլի են նվիրաբերել այն երեխաների համար, որոնց անհրաժեշտ էր շտապ թանկարժեք բուժում։ Սոցիալական կենտրոնների համար մանկական տակդիրներ հավաքելու ակցիայի արդյունքում, որտեղ պահվել են մինչև երեք տարեկան երեխաներ, հավաքվել է մանկական տակդիրների 1500 փաթեթ։ «Միասին կարող ենք ամեն ինչ» 2006 թվականին 2 միլիոն ռուբլի է փոխանցվել կարիքավոր երեխաներին։ Նախագիծը ՏԷՖԻ-ի երկու արձանիկներ է ստացել 2006 թվականին (հրապարակախոսական ծրագիր) և 2007 թվականին (Հատուկ նախագիծ «Հեռուստատեսություն և կյանք»)[27]։

2010 թվականի մարտի 15-ից մինչև 2011 թվականի հունվարի 12-ը վարել է «Հաղորդումների ծրագիր» «Հինգերորդ ալիքով»[28][29]։

«ՌԻԱ Նովոստի» կայքում որոշ ժամանակ թողարկվել է Սորոկինի Քաղաքացիական պաշտպանություն ծրագիրը, որտեղ հյուրերը հանդես են եկել արդիական հարցերի շուրջ[30]։ Հաղորդման վերջին թողարկումը նվիրված է եղել Պուտինի նախագահության երրորդ ժամկետին[31]։

2011 թվականից դասավանդում է տնտեսագիտության բարձրագույն դպրոցի մեդիահաղորդակցության ֆակուլտետում։ 2011 թվականի դեկտեմբերի 8-ին ընկերուհու՝ Իրինա Յասինայի հետ հայտարարել է քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտների զարգացման և մարդու իրավունքների նախագահական խորհրդի կազմից դուրս գալու մասին՝ ի նշան 2011 թվականի դեկտեմբերի 4-ին ՌԴ Պետդումայի ընտրությունների արդյունքների կեղծման դեմ բողոքի[32]։

2015 թվականի ապրիլի 27-ից դեկտեմբերի 29-ը վարել է «Դոժդ» հեռուստաընկերության Սորոկինա թոք-շոուն[33]։ 2016 թվականի մայիսից մինչև 2017 թվականի հունիսը եղել է նույն ալիքի #Vechernyahillari թոք-շոուի հաղորդավարներից մեկը[34]։

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Հայրը` Իննոկենտի Նիկոլայի Սարիկով, զինվորական շինարար։
  • Մայրը` Վալենտինա Սերգեյի Սարիկովա, պատմության ուսուցիչ։
  • Քույր` Լարիսա։
  • Ամուսնալուծված (եղել է երկու ամուսնություն, ազգանունը` առաջին ամուսնությունից, աղջկա ազգանունը` Սարիկովա, երկրորդ ամուսինը հեռուստատեսային օպերատոր Վլադիմիր Գրեչիշկինն էր)։
  • 2003 թվականի հուլիսին դարձել է Տոնյայի խորթ մայրը[35]։

Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Պարգևատրվել է «Անձնական արիության համար» շքանշանով (1993 թվական հոկտեմբերի իրադարձությունների համար)։
  • Երեք անգամ «ՏԷՖԻ»-ի մրցանակակիր.
    • 1996` «Լրատվական ծրագրի լավագույն հաղորդավար» անվանակարգում՝ «Լուրեր» ծրագրով։
    • 2000` «Օրվա հերոս» անվանակարգում` «Հարցազրույց» ծրագրով։
    • 2005` «Հիմնական բնազդը» ծրագրով՝ «Թոք շոու» անվանակարգում։
  • 2003 թվականին՝ Ռուսաստանի բիզնեսի և ձեռներեցության ակադեմիայի «Օլիմպիա» կանանց նվաճումների հասարակական ճանաչման ազգային մրցանակի դափնեկիր[36]։
  • 2013` Իգոր Յակովենկոյի վարկածով` Մոոսի սանդղակով լրագրողական կարծրության 10-րդ մակարդակն է։

Ֆիլմագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ընթերցողների հետ հանդիպման ժամանակ
  • 1998՝ «Ելցինի սիրտը» (ՆՏՎ)՝ Բորիս Ելցինի տարած վիրահատության մասին[37][38]
  • 1998՝ «Զուտ ռուսական սպանություն» (ՆՏՎ)՝ Գալինա Ստարովոյտովայի սպանության մասին
  • 1999՝ «Հաղթվածների հավա՞ք» (ՆՏՎ)
  • 1999՝ «Ամենաառաջին տիկինը» (ՆՏՎ)՝ նվիրված է ԽՍՀՄ նախագահի կնոջը՝ Ռաիսա Գորբաչովային
  • 2000՝ «Գոհրանի փայլն ու աղքատությունը» (ՆՏՎ)[39][40]
  • 2000՝ «Հաղթանակ։ Մեկը բոլորի համար» (ՆՏՎ)[41][42]
  • 2001՝ «Չբարձրացված տարածություն» (ՆՏՎ)[43]
  • 2001՝ «Պատերազմի երգեր» (ՏՎ-6)[44]
  • 2002՝ «Լեբեդ» (ՏՎՍ)՝ գեներալ Լեբեդի մասին[45]
  • 2003՝ «Սաթե ուրվական» (Առաջին ալիք)՝ սաթե սենյակի մասին[46]
  • 2005՝ «Կարատելներ» (Առաջին ալիք)[47]
  • 2005՝ «Ռուս գերի» (Առաջին ալիք)[48]
  • 2006՝ «Ռուսներ» (առաջին ալիք), վավերագրական ցիկլի վարող[49].

Մատենագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Сорокина С. И. Недетские истории. М.: АСТ, 2008. 176 стр. ISBN 978-5-17-055217-7, 978-5-9713-9095-4, 978-5-94663-708-4, 978—985-16-5693-2. Тираж: 10 000 экз.
  • Сорокина С. И. Мне не всё равно. М.: Эксмо, 2009. 224 стр. ISBN 978-5-699-31654-0. Тираж: 5 100 экз.

Քննադատություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Իրականում բոլոր լրագրողներին, ովքեր աշխատել են ՆՏՎ-ում, առաջարկվել է մնալ ՆՏՎ-ում։ Ոչ ոք նրանց չի վռնդել, նրանք երկար ժամանակ սպասել են, թե երբ են իրենց վռնդելու։ Նրանք կամավոր հեռացել են։ Շատերը, որոնք բոլորից բարձր են գոռացել, հեռացել են աշխատել առավել ատելի պետական ալիքներոում, որոնցից է Սվետլանա Սորոկինան:

— ՆՏՎ տնօրենների խորհրդի նախագահ Կոխ Ալֆրեդ[50]

Ինքը՝ Սորոկինան, նման ստեղծագործական որոնումները բացատրում է նրանով, որ «հին» ՆՏՎ-ի ջախջախումից հետո[51], «ստիպված են եղել ավելի լավ մասնաբաժին գտնել ալիքներում»[52]։

Կոնստանտին Էռնստն այսպես է արտահայտվել Սորոկինայի և նրա «Հիմնական բնազդ» թոք-շոուի մասին․ «Մենք բանավեճ ենք ունեցել ծրագրի զարգացման վերաբերյալ։ Ես փորձել եմ ծրագիրը կողմնորոշել դեպի սոցիալականություն, իսկ Սվետլանան՝ նման ցուցադրություն պարտեզի օղակի ներսում»[53]… «Նա (Սորոկինան) չունի համակարգային աշխարհայացք… Վերակառուցման ընթացքում նա ունեցել է այդ կարծրատիպերը, ինչպես «Մոսկվայի արձագանքը» աշխատակիցների կեսի մոտ»[54]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Мемория. Светлана Сорокина». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հունվարի 16-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 15-ին.
  2. ↑ «ПЕРВЫЙ РАЗ В ПЕРВЫЙ. КЛАСС!». Московский комсомолец. 2002 թ․ դեկտեմբերի 20.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Известная теле- и радиоведущая Светлана Сорокина возглавила пресс-службу РСПП». NEWSru.com. 2007 թ․ ապրիլի 20.
  4. ↑ «Светлана Сорокина: «Надеюсь, что президенту будет не зазорно прийти на ТВ-6»». Время новостей. 2001 թ․ հունիսի 4.
  5. ↑ «Кому отражать эпоху». Русский журнал. 2007 թ․ հուլիսի 4.
  6. ↑ «С НОВОГО ГОДА 2-Й КАНАЛ СТАНЕТ БУДИТЬ НАС ГИМНОМ. Эдуард Сагалаев: "Государственного ТВ у нас нет!"». Аргументы и факты. 1996 թ․ օգոստոսի 28.
  7. ↑ «Новости — наша профессия. 20 лет НТВ». Snob.ru. 2013 թ․ հուլիսի 15.
  8. ↑ ««Самое непоправимое и грустное — это настроение молодого слоя» Полная расшифровка диалога Светланы Сорокиной и Николая Сванидзе». Meduza. 2015 թ․ ապրիլի 27.
  9. ↑ Ирина Петровская (1997 թ․ նոյեմբերի 29). «Прощание «Быка»: НТВ предоставило убежище Сорокиной, но избавилось от Черкизова». Известия. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ ապրիլի 5-ին. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 10-ին.
  10. ↑ «Телезвезды: Светлана Сорокина. Интервью ведущей программ «Вести», «Герой дня», «Глас народа» и «Основной инстинкт»». Meduza. 2016 թ․ փետրվարի 18.
  11. ↑ «Светлана Сорокина: женщина, которая ведет». Аргументы и факты. 2003 թ․ հունիսի 24. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  12. ↑ «Светлана СОРОКИНА: ПРОЩАЙТЕ, «ГЕРОИ ДНЯ»!». Антенна-Телесемь. 2000 թ․ սեպտեմբերի 11. Արխիվացված է օրիգինալից 2002 թ․ փետրվարի 20-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  13. ↑ «Светлана Сорокина оформляет трудовую книжку на ТВ-6». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2001 թ․ մայիսի 30.
  14. ↑ «ОБЪЕКТИВНОСТЬ НЕ ЕСТЬ БЕЗЛИЧНОСТЬ. Светлана Сорокина вернулась в информационный эфир». Новая газета. 2001 թ․ հունիսի 7. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 21-ին. Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 21-ին.
  15. ↑ «Выпуски новостей на ТВ-6 будут называться "Сейчас"». NEWSru.com. 2001 թ․ օգոստոսի 23.
  16. ↑ «Сорокина снова пойдет в народ. Сегодня на ТВ-6 премьера обновленного «Гласа народа»». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2001 թ․ սեպտեմբերի 27.
  17. ↑ «Светлана Сорокина уйдет с ТВС на "Первый канал" после Нового года». newsru.com. 2002 թ․ դեկտեմբերի 25.
  18. ↑ «СВЕТЛАНА СОРОКИНА: ПОЛНЫЙ НАЗАД!». Московский комсомолец. 2002 թ․ նոյեմբերի 11.
  19. ↑ «"Слабое звено" предвыборного года». Независимая газета. 2003 թ․ մարտի 4.
  20. ↑ «Сорокиной не разрешили снимать брюки. Телеведущая обжила студию своей новой программы «Основной инстинкт». Первыми гостями стали журналисты». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2003 թ․ փետրվարի 28.
  21. ↑ «Осенью на ТВ не будет ток-шоу Сорокиной?». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2005 թ․ հունիսի 14.
  22. ↑ Радио ЭХО Москвы :: Документы / МН: Радио по-'Домашнему', Светлана Сорокина вернулась на ТВ — в компании Алексея Венедиктова
  23. ↑ Арина Бородина. (2006 թ․ սեպտեմբերի 15). «Светлану Сорокину и Алексея Венедиктова вывели из круга». Коммерсантъ № 172 (3503). Վերցված է 2010 թ․ օգոստոսի 13-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  24. ↑ «Пришла и говорит». Итоги. 2007 թ․ նոյեմբերի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 5-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  25. ↑ «Положительные герои России». Огонёк. 2007 թ․ հոկտեմբերի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 2015 թ․ մայիսի 19-ին.
  26. ↑ «Екатерина Сальникова: "Формат Два – слезная низовая культура"». Взгляд. 2007 թ․ հոկտեմբերի 28.
  27. ↑ «Четвёртый канал — Вместе сможем всё». Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ սեպտեմբերի 9-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  28. ↑ «Светлана Сорокина: «Новости смотрю по привычке»». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2010 թ․ օգոստոսի 4.
  29. ↑ «Сорокина и Собчак заставили включить Пятый». Фонтанка.ру. 2010 թ․ մարտի 25.
  30. ↑ «Светлана Сорокина | РИА Новости». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ ապրիլի 19-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  31. ↑ Новый президентский срок: каких изменений ждать России | Гражданская оборона | Лента новостей «РИА Новости»
  32. ↑ «С.Сорокина и И.Ясина вышли из Совета при президенте :: Политика :: Top.rbc.ru». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հունվարի 7-ին. Վերցված է 2011 թ․ դեկտեմբերի 8-ին.
  33. ↑ Страница ток-шоу «Сорокина» на сайте телеканала «Дождь»
  34. ↑ «#ВечерняЯХиллари». Телеканал «Дождь» — Программы. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 18-ին.
  35. ↑ «Сорокина может требовать алименты от Касьянова, шутят ее коллеги». Собеседник. 2003 թ․ հուլիսի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2003 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  36. ↑ Официальный сайт Российской академии бизнеса и предпринимательства
  37. ↑ «Сорокина покажет сердце Ельцина». Общая газета. 1998 թ․ նոյեմբերի 5.
  38. ↑ ««СЕРДЦЕ ПРЕЗИДЕНТА» СОЖМЕТСЯ ОТ БОЛИ СЕГОДНЯ, В 19.40». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 1998 թ․ նոյեմբերի 5.
  39. ↑ «ЛЮДИ ГИБНУТ ЗА ГОХРАН. НТВ показывает новейшую историю в золоте и бриллиантах». Независимая газета. 2000 թ․ ապրիլի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2004 թ․ մարտի 26-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  40. ↑ «Сколько стоит один репортаж Сорокиной?». Собеседник. 2000 թ․ ապրիլի 26. Արխիվացված է օրիգինալից 2001 թ․ հունվարի 6-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  41. ↑ «ОДИН НА ВСЕХ. День Победы на телеэкране». Сегодня (газета, Россия). 2000 թ․ մայիսի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2005 թ․ հունվարի 12-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 19-ին.
  42. ↑ «ДЕНЬ ПОБЕДЫ НА ТЕЛЕЭКРАНЕ. Наши эксклюзивные стили». Независимая газета. 2000 թ․ մայիսի 13. Արխիվացված է օրիգինալից 2005 թ․ նոյեմբերի 5-ին. Վերցված է 2022 թ․ ապրիլի 15-ին.
  43. ↑ «Светлана Сорокина стала ближе к земле». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2001 թ․ փետրվարի 7.
  44. ↑ «"ЧТО Ж ТЫ СДЕЛАЛА, ПОДЛАЯ..."». Труд. 2001 թ․ հունիսի 28.
  45. ↑ «Светлана Сорокина снимает фильм об Александре Лебеде». NEWSru.com. 2002 թ․ մայիսի 20.
  46. ↑ «Подарочный набор». Известия. 2003 թ․ մայիսի 23.
  47. ↑ «Ветеранам войны не нашлось достойного места в телеэфире». Известия. 2006 թ․ մայիսի 18.
  48. ↑ «Русский плен для юного фашиста». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2005 թ․ հունիսի 16.
  49. ↑ «В круге Светы». Российская газета. 2006 թ․ սեպտեմբերի 21.
  50. ↑ «Гусинский мне прямо говорил, что если он не получит «Связьинвест», то посадит меня» slon.ru от 30.09.10
  51. ↑ «Светлана Сорокина»
  52. ↑ «Мемория. Светлана Сорокина» Արխիվացված 2019-09-20 Wayback Machine polit.ru от 15 января 2017
  53. ↑ «Рейтинги «аншлагов» умрут». Огонёк. 2005 թ․ հոկտեմբերի 23. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ մայիսի 29-ին. Վերցված է 2018 թ․ սեպտեմբերի 3-ին.
  54. ↑ «На «Снобе» появилось запрещенное Эрнстом интервью». Lenta.ru. 2013 թ․ ապրիլի 4.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Սվետլանա Սորոկինա» հոդվածին։
Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
GND: 140030816 · VIAF: 103344609 · WorldCat VIAF: 103344609
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Սվետլանա_Սորոկինա&oldid=9748680» էջից