Օլեգ Դոբրոդեև

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Օլեգ Բորիսի Դոբրոդեև
ռուս․ Олег Борисович Добродеев
Oleg Dobrodeev.jpg
 
Կրթություն՝ Մոսկվայի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետ
Մասնագիտություն՝ լրագրող և հեռուստահաղորդավար
Ծննդյան օր հոկտեմբերի 28, 1959(1959-10-28) (63 տարեկան)
Ծննդավայր Մոսկվա, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն ԽՍՀՄ
Ռուսաստան Ռուսաստան
Հայր Բորիս Դոբրոդեև
Զավակներ Բորիս Դոբրոդեև
 
Պարգևներ
Մոսկվայի սուրբ Դանիիլ իշխանի 2-րդ աստիճանի շքանշան,
, «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի շքանշան, «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» II աստիճանի շքանշան, Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար 3-րդ աստիճանի շքանշան, «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 4-րդ աստիճանի շքանշան, Ալեքսանդր Նևսկու շքանշան (Ռուսաստան), Պատվո շքանշան, Jubilee Medal "300 Years of the Russian Navy", մեդալ «Սիրիայում ռազմական գործողության մասնակցին», Արժանիքի ազգային շքանշան,
, Ռուսաստանի Դաշնության Պետական մրցանակ, ՌԴ նախագահի պատվոգիր,
, Order "Duslyk",
, Սուրբ Սերգի Ռադոնեժսկու շքանշան,

Ստոլիպինի մեդալ

, Stolypin medal of 1st class, «Իտալական Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» շքանշան,
, Սուրբ Սերգի Ռադոնեժսկու 2-րդ աստիճանի շքանշան, Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի երախտագիտություն, Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի երախտագիտություն,
, Medal "For the Liberation of Palmyra", Դաղստանի Հանրապետությանը ծառայությունների շքանշան,
և Ախմադ Քադիրովի անվան շքանշան

Օլեգ Բորիսի Դոբրոդեև (ռուս․՝ Олег Борисович Добродеев, հոկտեմբերի 28, 1959, Մոսկվա, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս լրագրող և մեդիա-մենեջեր, Համառուսաստանյան պետական հեռուստառադիոընկերության գլխավոր տնօրեն։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սցենարիստ Բորիս Դոբրոդեևի որդին։ Եղբայրը՝ Դմիտրի Դոբրոդեևը գրող է, ապրում է Չեխիայում[1]:.

1981 թվականին ավարտել է Մոսկվայի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետը՝ Ֆրանսիայի նոր և նորագույն պատմություն մասնագիտությամբ, զուգահեռ սովորել է Վլադիմիր Կարա Մուրզայի (ավագ)[2], Ելենա Օսոկինայի, Ելենա Գագարինայի, Ալեքսեյ Լևիկինի և Կոնստանտին Զատուլինի հետ[3][4]։ Բուհն ավարտելուց հետո դարձել է Ռուսաստանի գիտությունների ակադեմիայի Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների և Կանադայի ինստիտուտի գիտաշխատող։ 1982 թվականին սովորել է Աշխատանքի միջազգային շարժման ինստիտուտի ասպիրանտուրայում։

Ամուսնացած է, ունի մեկ տղա Բորիս անունով։

Աշխատանք հեռուստատեսությունում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1983 թվականից մինչև 1990 թվականը ԽՍՀՄ պետական հեռուստատեսության և կենտրոնական ռադիոյի աշխատակից։ Աշխատել է որպես կրտսեր խմբագիր , այնուհետև «Ժամանակ» ծրագրի  մեկնաբան և գլխավոր խմբագրի տեղակալ[5]։ Կարճ ժամանակ վարել է «120 րոպե» ծրագիրը [6]։

1990 թվականին «Յոթ օր» Կենտրոնական հեռուստալիքի հիմնադիր (Էդուարդ Սագալաևի և Ալեքսանդր Տիխոմիրովի հետ համատեղ)[5]։

1990 թվականից մինչև 1991 թվականը «Վեստի» տեղեկատվական ծրագրի տնօրենը։

1991 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1993 թվականի սեպտեմբերը եղել է «Օստանկինո» Ռուսաստանի պետական հեռուստառադիոընկերության Տեղեկատվական հեռուստատեսային գործակալության գլխավոր խմբագիր[7]։

ՆՏՎ առևտրային հեռուստաընկերության ստեղծողներից մեկը[8]։ 1993 թվականի սեպտեմբերից` ՆՏՎ Տեղեկատվական ծառայությունների ծրագրի գլխավոր խմբագիր։ 1993 թվականից մինչև 1997 թվականը՝ ՆՏՎ հեռուստաընկերության փոխնախագահ։ 1996 թվականի հուլիսին՝ «ՆՏՎ Պլյուս» Փակ բաժնետիրական ընկերություն (ՓԲԸ ) հիմնադիրներից մեկը։ 1997 թվականի հունվարին՝ ՓԲԸ «Մեդիա-Մոստ» հիմնադիրներից[9][10]։

1997 թվականի դեկտեմբերից մինչև 2000 թվականի հունվարը եղել է ՆՏՎ ԲԲԸ-ն հեռուստաընկերության գլխավոր տնօրեն

2000 թվականի հունվարի 31-ին նշանակվել է Միասնական արտադրական-տեխնոլոգիական համալիր Համառուսական պետական հեռուստատեսային և ռադիոհաղորդիչ ընկերության (համառուսաստանյան պետական հեռուստաընկերության) Դաշնային պետական ունիտար ձեռնարկության նախագահ [11]։

2000 թվականի ապրիլի 13-ից  Ռոսիա 1 և Պետական հեռուստաընկերություն Վեստի ծրագրի Միավորված խմբագրության էլեկտրոնային լրատվամիջոցների գլխավոր խմբագիր։ 2001 թվականի ապրիլի 14-ին ՆՏՎ հեռուստաընկերության ղեկավարության փոփոխության հետ հրաժարակն է տվել ՀՊՀ-ի նախագահի պաշտոնից, որը չի ընդունվել Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի կողմից[12]։ 26-ից (դե-ֆակտո-29-ից)[13]  Համառուսական պետական հեռուստատեսային և ռադիոհաղորդիչ ընկերության ԴՊՈՒՁ գլխավոր տնօրեն[14]։

Պարգևներ և մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար III աստիճանի շքանշան (2010 թվականի ապրիլի 12)- հայրենական հեռարձակման մեծ ներդրման և բազմամյա բարեխիղճ աշխատանքի համար[15]։
  • Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար IV աստիճանի շքանշան (2006 թվականի նոյեմբերի 27) - հայրենական հեռուստառադիոհեռարձակման և երկարամյա բեղմնավոր աշխատանքի մեծ ներդրման համար[16]։
  • Պատվո շքանշան (1999 թվականի հունվարի 13) - տպագրության, մշակույթի ոլորտում ծառայությունների,  ժողովուրդների միջև համագործակցության և բարեկամության ամրապնդման, երկարամյա բեղմնավոր աշխատանքի համար[17]։
  • Ռուսաստանի Դաշնության պետական մրցանակ 2011 թվականի գրականության և արվեստի բնագավառում (Սերգեյ Շումակովի և Սվյատոսլավ Բելզայի հետ համատեղ) (2012 թվականի հունիսի 5-ին) - մշակույթի և գիտության տարածումը ձեռքբերումների և հայտնի լուսավորչական գործունեության մեծ ավանդի համար[18]։
  • Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի շնորհակալություն (2007 թվականի դեկտեմբերի 7) - «Ֆիտիլ» երգիծական ամսագրի նոր հեռուստատեսային նախագծի ստեղծման և զարգացման մեծ ավանդի համար[19]։
  • Մեդալ Սիրիայում ռազմական գործողությունների մասնակցին" (շնորհվել է 2016 թվականի ապրիլի 17-ին) - "Սիրիայի Արաբական Հանրապետությունում ռազմական գործողությունների լուսաբանման բարձր պրոֆեսիոնալիզմի և օբյեկտիվության համար[20].
  • Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի շնորհակալություն (23) - Ռուսաստանի Դաշնությունում քաղաքացիական հասարակության զարգացման տեղեկատվական ապահովման և ակտիվ հասարակական գործունեության համար[21]։
  • Ռուսաստանի Դաշնության Մշակույթի նախարարության կրծքանշան - ռուսական մշակույթում կատարած մեծ ավանդի համար (2018 թ.)[22].
  • Ֆրանսիայի Հանրապետության շքանշան կատարած աշխատանքների համար (2001 թվական)[23].
  • Մոսկվայի մարզային Դումայի հոբելյանական կրծքանշան Մոսկվայի մարզային Դումայի 20 տարի (2013 թվականի նոյեմբերի 28)[24].
  • Վերապատվելի Սերգեյ Ռադոնեժսկու II աստիճանի շքանշան (ՌՈՒԵ, 2014 թվական)[25].
  • Սուրբ իշխան Դանիել Մոսկվայի II աստիճանի շքանշան (ՌՈՒԵ, հանձնվել է 2007 թվականի մարտի 29-ին)[26]։
  • Տարվա մարդ - 5765 մրցանակ Ռուսաստանի հրեական համայնքների ֆեդերացիաները (2005) - Վիլնյուսի գետտոյի գաղտնիքը վավերագրական ֆիլմի ստեղծման համար[27]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ «Владимир Кара-Мурза-ст.: Поклеп на Касьянова в День дурака неслучаен»։ Собеседник։ 2016-04-05 
  2. ↑ «Владимир Кара-Мурза: Как гендиректор ВГТРК Олег Добродеев достиг своих высот»։ Собеседник։ 2014-11-14 
  3. ↑ Музей экономики и быта(չաշխատող հղում).
  4. ↑ Клуб выпускников Исторического факультета МГУ им. М. В. Ломоносова. Выпуск 1976—1981.
  5. ↑ 5,0 5,1 Биография Олега Добродеева. // РИА «Новости», 12.06.2012.
  6. ↑ Лукьянова Инна. (2000-03-27)։ «Человек-ящик»։ Профиль։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-08-20-ին։ Վերցված է 2017-08-19 
  7. ↑ «Добродеев сделал своё дело. И уходит по-доброму»։ Коммерсантъ։ 2000-01-20 
  8. ↑ «ЧАСОВЩИК»։ Завтра։ 1998-11-10 
  9. ↑ «Интервью с Добродеевым. Олег Добродеев: "Мы, слава Богу, практически всегда побеждали". Компании НТВ исполняется четыре года»։ Коммерсантъ։ 1998-01-17 
  10. ↑ «Добродеева переключили на второй канал. А Швыдкого могут бросить на культуру»։ Коммерсантъ։ 2000-02-01 
  11. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 31 января 2000 г. № 288 «О председателе Всероссийской государственной телевизионной и радиовещательной компании»»։ Президент России, официальный сайт։ 2000-01-31։ Վերցված է 2017-08-12 
  12. ↑ «Председатель ВГТРК Олег Добродеев: "Киселев вел себя как подлец"»։ Комсомольская правда։ 2001-04-19 
  13. ↑ «Олег Добродеев назначен гендиректором ВГТРК»։ Комсомольская правда։ 2004-07-29 
  14. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 29 июля 2004 г. № 990 «О внесении изменения в Указ Президента Российской Федерации от 25 августа 1997 г. № 919 „О совершенствовании государственного телевещания в Российской Федерации“»»։ Официальный интернет-портал правовой информации։ 2004-07-29։ Վերցված է 2014-01-15 
  15. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 12 апреля 2010 года № 448 «О награждении государственными наградами Российской Федерации Добродеева О. Б. и Адамова О. А.»
  16. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 27 ноября 2006 года № 1315 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»
  17. ↑ Указ Президента РФ от 13 января 1999 г. № 98 «О награждении государственными наградами Российской Федерации работников печати, радио и телевидения»
  18. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 5 июня 2012 г. № 765 «О присуждении Государственных премий Российской Федерации в области литературы и искусства 2011 года»»։ Президент России, официальный сайт։ 2012-06-05։ Վերցված է 2017-08-19 
  19. ↑ Распоряжение Президента Российской Федерации от 7 декабря 2007 года № 691-рп «О поощрении»
  20. ↑ «Шойгу наградил медалями журналистов за освещение операции в Сирии»։ ТАСС։ 2016-04-17։ Վերցված է 2016-05-08 
  21. ↑ «РАСПОРЯЖЕНИЕ О поощрении»։ Электронный фонд правовой и нормативно-технической документации։ 2008-04-23 
  22. ↑ Мединский вручил госнаграды деятелям культуры
  23. ↑ Согласно официальной биографии на сайте ВГТРК
  24. ↑ Постановление Московской областной Думы от 28 ноября 2013 года № 39/70-П «О НАГРАЖДЕНИИ ЮБИЛЕЙНЫМ НАГРУДНЫМ ЗНАКОМ МОСКОВСКОЙ ОБЛАСТНОЙ ДУМЫ „20 ЛЕТ МОСКОВСКОЙ ОБЛАСТНОЙ ДУМЕ“»
  25. ↑ Святейший Патриарх Кирилл удостоил генерального директора ВГТРК О. Б. Добродеева и генерального директора МИА «Россия сегодня» Д. К. Киселева церковных наград
  26. ↑ «Святейший Патриарх Алексий наградил генерального директора ВГТРК Олега Добродеева орденом св. блгв. кн. Даниила Московского II ст.»։ Официальный сайт Московского Патриархата։ 2007-03-29։ Վերցված է 2016-05-16 
  27. ↑ «Этуш и Россель стали лауреатами премии Федерации еврейских общин РФ»։ РИА Новости։ 2005-12-25 
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Օլեգ_Դոբրոդեև&oldid=8221421» էջից