Պիեռ Մանյար
Պիեռ Մանյար ֆր.՝ Pierre Mignard | |
|---|---|
 | |
| Կեղծանուն | հռոմեացի |
| Ծնվել է | նոյեմբերի 17, 1612[1][2][3][…] |
| Ծննդավայր | Տրուա, Շամպան — Արդեն[4][5] |
| Վախճանվել է | մայիսի 30, 1695[6][7][8][…] (82 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Փարիզ[4][5] |
| Ազգություն | ֆրանսիացիներ |
| Քաղաքացիություն |  Ֆրանսիա |
| Մասնագիտություն | նկարիչ, muralist, դիզայներ և վիզուալ արտիստ |
| Ոճ | կլասիցիզմ և բարոկկո նկարչություն[4] |
| Ժանր | դիմապատկեր[9][4], պատմական գեղանկարչություն[9] և հոգևոր արվեստ[9] |
| Ուշագրավ աշխատանքներ | Q17583690? |
| Ուսուցիչ | Ժան Բուշե Սիմոն Վուե |
| Աշակերտներ | Ժակ դ'Ագար և Nicolas Vleughels? |
| Պաշտոն | Թագավորի առաջին նկարիչ |
| Անդամակցություն | Գեղանկարի և քանդակի ակադեմիա |
| Զավակներ | Catherine-Marguerite Mignard? |
 Pierre Mignard Վիքիպահեստում | |
Պիեռ Մանյար (ֆր.՝ Pierre Mignard, նոյեմբերի 17, 1612[1][2][3][…], Տրուա, Շամպան — Արդեն[4][5] - մայիսի 30, 1695[6][7][8][…], Փարիզ[4][5]), ֆրանսիացի նկարիչ։
Նիկոլիա Մանյարի եղբայրն է։ Իր եղբորից տարբերվելու համար Պիեռը ընտրել էր «հռոմեացի» մականունը։
Կենսագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1624 թվականին Պիեռը սովորել է Ժան Բուշեի արվեստանոցում։ Վերադառնալով Տրուա`նա աշխատում է քանդակագործ Ֆրանսուա Ժանտիի մոտ։ Շուտով նա մեկնում է Ֆոնտենբլո[10]`նկարիչների և արվեստի մայրաքաղաք, որտեղ էլ ուսումնասիրում է Ֆրանչեսկո Պրիմատիչոյի, Ռոսսո Ֆիորենտինոյի և Մարտին Ֆրեմինեի գործունեությունը։ Մարշալ Վիտրի Պիեռի հովանության ներքո Մինյարը աշակերտում է Սիմոն Վուեի մոտ, ում արհեստանոցում նա հանդիպում է իր ապագա հակառակորդ Շարլ Լեբրենին և ծանոթանում է գեղանկարիչ ու արվեստաբան Դյուֆրեսնի հետ։
1635 թվականին Մանյարը մեկնում է Հռոմ, որտեղ մեծ ճանաչում և հռչակ է ձեռք բերում։ Այնտեղ նա հանդիպում է Նիկոլա Պուսսենին և Աննա Ավոլարին, ում հետ էլ հետագայում ամուսնանում է և ունենում չորս երեխա։
Իտալիայում հայնտի դառնալով՝ 1657 թվականին Մանյարին իր մոտ է հրավիրում Լյուդովիկոս XIV թագավորը։ Մրցակցելով Լեբրենի հետ`Մանյարը դառնում է Սուրբ Ղուկասի ակադեմիայի ղեկավար։ 1687 թվականին թագավորը նրան շնորհում է արքունական տիտղոս։ Իսկ 1690 թվականին`Լեբրանի մահից հետո, Մանյարը դառնում է արքունի գլխավոր գեղանկարիչ, արվեստի թագավորական թանգարանի տնօրեն, Փարիզի Գեղանկարչության և քանդակագործության ակադեմիայի անդամ և դասախոս։ Հետագայում ստանձնել է ակադեմիայի ռեկտորի պաշտոնը։
Գրեթե 80 տարեկան հասակում նա գեղանկարներ է նկարում Հաշմանդամների տան համար, որոնք մինչ այժմ պահվում են Լուվրում։ Մանյարը նկարազարդում է Վերսալի պալատի թագավորական երկու փոքր սենյակների առաստաղերը։ Նա նաև կրոնական կոլորիտով նկարների շարք է նկարում, որոնցից են «Քրիստոսը և սամարացի կինը» 1690 թ., Լուվր), «Սուրբ Սեսիլիա» (1691 թ., Լուվր), «Հավատ» և «Հույս» (1692 թ.):
Պիեռ Մանյարը մահացել է 1695 թվականի մայիսի 30-ին, երբ Տրուայի թանգարանում աշխատում էր «Սուրբ Ղուկասի դիմանկար» ստեղծագործությունն ամբողջացնելու ուղղությամբ։ Մանյարը թաղվել է Փարիզի Յակոբինների մենաստանում։ Շինությունը, որտեղ Մանյարը մահացել է, դրվել է նրա հուշատախտակը։
Մանյարի ստեղծագործությունների հիմնական առավելությունը ուժեղ և ներդաշնակ կոլորիտն է, և այս բոլորը վկայում են նրա անսահման տաղանդի մասին։ Նրա նկարների կոմպոզիցիան թատերային է, պատկերների նրբագեղությունը համադրված է սեթևեթանքի հետ, իսկ արտահայտչականությունը տուժում է արհեստականության պատճառով։
Այս թերություններն ամենաքիչը նկատելի են դիմանկարներում, որոնց հաշվին էլ Մանյարը համարվում է ֆրանսիական դպրոցի լավագույն վարպետներից մեկը։ Նրա վրձնին են պատկանում պալատականների բազմաթիվ դիմանկարներ և անգամ Լյուդովիկոս XIV-ի դիմանկարը։
Մանյարի ամենանշանավոր աշխատանքներից է Վալ դե Գրասի գմբեթի նկարչությունը, որը շուտով փչանում է ներկերի վատ որակի պատճառով։ 1870 թվականին Սեն Կլու ամրոցի հետ անհետացել են նաև մեծ սրահի որմնանկարները։
Մեր օրեր հասած ստեղծագործություններն են.
- «Մեծն Դոֆինի ընտանիքը», Վերսալի թանգարան,
- «Օճառի պղպջակներով աղջիկը» («Մադմուազել դե Բլուա»), Վերսալի թանգարան,
- «Մալթայի դեսպանի դիմանկարը» 1653 թ., Լա Վալետա, Ազգային պատկերասրահ,
- «Տղամարդու դիմանկարը» (հավանաբար սենատոր Մարկո Պերուտի), 1654 թ., Պրահա, Ազգային պատկերասրահ,
- «Տյուբեֆի դիմանկարը», 1663 թ., Վերսալի թանգարան,
- «Մադամ Մենտենոնի դիմանկարը», 1691 թ., Փարիզ, Լուվր,
- «Կոլբեր դե Վիլասերֆի դիմանկարը», 1693 թ., Վերսալի թանգարան։
Պատկերասրահ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]-
Մոլիեր Մանյար Շանտիյի -
Վալիերի դքսուհին -
Մադմուազել դե Ռոքլոր -
Լուի Ֆրանսուա Մարի Լե Տելիեր
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 Pierre (I) Mignard (նիդերլ.)
- ↑ 3,0 3,1 Benezit Dictionary of Artists — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Encyclopædia Britannica
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Կերպարվեստի արխիվ
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Itaú Cultural Enciclopédia Itaú Cultural (порт.) — São Paulo: Itaú Cultural, 2001. — ISBN 978-85-7979-060-7
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Discogs — 2000.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
- ↑ 9,0 9,1 9,2 RKDartists (նիդերլ.)
- ↑ «Энциклопедия живописи. Пьер Миньяр». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ փետրվարի 11-ին. Վերցված է 2013 թ․ փետրվարի 2-ին.
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Պիեռ Մանյար» հոդվածին։ |
| ||||||||||||||||
