Մասնակից:Meri Khachatyran/Ավազարկղ
Чаепитие[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Թեյի ըմպում, թեյի օգտագործման արարողություն։
Մեծ Բրիտանիա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տասնմեկժամյա թեյ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տասնմեկժամյա թեյ, թեթև ուտեստ, որը նման է ճաշից հետո ընթրիքին։ Որպես կանոն, այն զգալիորեն քիչ կալորիականություն ունի, քան ուշ ժամի թեյը, և կարող է համադրվել մի քանի բրդուճներով կամ թխվածքաբլիթով մեկ գավաթ սուրճ կամ թեյ:
Հետճաշի թեյ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հետճաշի թեյը սովորաբար օգտագործում են ժամը 14:00-ից մինչև 17:00: Հետճաշի թեյի սովորույթն առաջացել է 17-րդ դարի վերջին Անգլիայում բարձրաշխարհիկ կանանց շրջանում, լայնորեն տարածվեց մոտավորապես հարյուրամյակ կամ մի փոքր ավելի ժամանակ անց: Ի տարբերություն ուշ ժամի թեյի, որի հետ օգտագործում են մսային կերակուրներ, հետճաշի թեյը հիմնականում ուղեկցվում է մրգերով ու քաղցրավենիքներով: Այդ ժամանակ Անգլիայի տարբեր խավեր սննդի օգտագործման ավանդական նմանություններ ունեին: Բարձր խավը սովորաբար ճաշում էր կեսօրին և ընթրիքին (եթե չէին խուսափում երեկոյան ընթրիքի օգուտից) ժամը 20:00-ին կամ ուշ, իսկ այդ ընթացքում ցածր խավը ճաշում էր ժամը 11:00-ին, ապա ժամը 19:00-ին սնվում էին թեթև ընթրիքով: Երկու խմբի համար հետճաշի թեյը միջոց էր հանդիսանում սնման մեջ դադար տալուն: Հետագա տասնամյակներում սովորույթը տարածվեց ամբողջ Բրիտանական կայսրությունում և նրա սահմաններից դուրս: Այնուամենայնիվ, սոցիալական սովորույթների և աշխատաժամերի փոփոխությունները բերեցին նրան, որ 19-րդ դարում բրիտանացիների մեծամասնությունը հազվադեպ են հնարավորություն ունենում ըմպել հետճաշի թեյ:
Ավանդապես լուծվող թեյը եփում են թեյնիկում և մատուցում կաթով և շաքարավազով: 19-րդ դարում և 20-րդ դարի սկզբին Անգլիայում բանվոր դասակարգի համար շաքարավազի և սուրճի խառնուրդը հանդիսանում էր ամենօրյա հոգնածության դեմ թարմացնող միջոց, ովքեր օգտագործում էին զգալիորեն քիչ քանակությամբ կալորիա ունեին ավելի շատ ֆիզիկական ծանրաբեռնվածություն, քան ժամանակի արևմտյան բանվորների մեծամասնությունը: Բանվորներ թեյը սովորաբար մատուցվում էր փոքր բուտերբրոդներով կամ թխված հացով (օրինակ սկոնով): Արտոնյալ կարգավիճակով մարդկանց հետճաշի թեյի հետ մատուցվում էր ավելի սնուցող բաղադրիչներով բուտերբրոդներով (սովորաբար վարունգ, ձու և աղցան, ձկան պաստա, խոզապուխտ և ապխտած լոսոս), բուլկիներ (սերուցքով և մուրաբայով՝) այսպես կոչված կորնի թեյ
https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Barrett_Browning
https://en.wikipedia.org/wiki/Birmingham_Museum_and_Art_Gallery
https://en.wikipedia.org/wiki/Charlotte_Elliott
https://en.wikipedia.org/wiki/Working_time
Ժամանակակից եվրոպական փիլիսոփայություն (եվրոպական մշակութային ավանդույթների ժամանակակից փիլիսոփայությաւն), 20-21-րդ դարերի փիլիսոփայություն:
Տարատեսակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մի քանիսը աշխարհագրական հատկանշական տեսանկյունից հանդիսանում են հակառակորդ ժամանակակից փիլիսոփայության նմանատիպ բաժանմանը:
Վերլուծական փիլիսոփայություն (անգլոսաքսերի փիլիսոփայություն, անգլո-ամերիկյան փիլիսոփայություն), 20-րդ դարի փիլիսոփայական մտածողության ուղղություն, որը մեծամասամբ զարգանում էր անգլիալեզու երկրներում և միավորում էր տարատեսակ հասկացությունների ու գիտությունների մեծ քանակություն:
Վերլուծական փիլիսոփայության համար ընդհանուր են համարվում հետևյալ իրավիճակները`
- լեզվաբանական հեղաշրջում, որի դեպքում փիլիսոփայական խնդիրները որոշվում են որպես լեզվի տիրույթում մնացողներ, այդ իսկ պատճառով նրանց լուծումը կապված է լեզվական արտահայտությունների վերլուծությոն հետ;
- իմաստաբանական շեշտադրում, նշանակության խնդիրների վրա ուշադրության կենտրոնացում;
- վերլուծական մեթոդ, փիլիսոփայականgghdyg
| Meri Khachatyran/Ավազարկղ |
|---|
Շառլոթ Էլիոթ (մարտի 18, 1789-սեպտեմբերի 22, 1871), անգլիացի բանաստեղծուհի էր, հիմն գրող և խբագիր: Նա հայտնի է իր գրած երկու՝ «Այն եմ, ինչ կամ» և «Կկատարվի» հիմներով:
Էլիոթը 1854 թվականին խմբագրել է Christian Remembrancer Pocket Book-ը և Invalid's Hymn book-ի 6-րդ հրատարակությունը: Այս վերջին հավաքածուի համար նա գրել է 112 հիմն, ինչպես նաև «Այն եմ, ինչ կամ առանց արդարացման» հիմնը, որը գրվել է 1836 թվականին, և թարգմանվել է գրեթե բոլոր կենդանի լեզուներով: Չնայած, որ մեծացել էր քրիստոնյա տանը, նա հակասությունների ու կասկածների մեջ էր և վստահ չէր Աստծո հետ իր կապի մեջ: Այսպիսով նա գրչին հանձնեց Աստծո հանդեպ ունեցած իր համոզմունքները: Վիլյամ Բրեդբերին երգի բառերի համար երաժշտություն գրեց և 1849 թվականին հրատարակեց նրա երգերը: Հիմնը թարգմանվեց շատ լեզուներով, հազարավոր մարդիկ երգը երգելիս իրենց սերն արտահայտեցին Աստծուն: Նա նաև 1834 թվականին նույն հավաքածուում գրեց «Իմ Աստվածն ու Հայրը, քանի դեռ ես մոլորյալ եմ» խոսքերը: Էլիոթը «Հիմներ մեր շաբաթով» (1837), «Քառասուն հազարերորդ» (1871), «Ցասումի ժամեր» (1836), և շատ այլ երգերի, ինչպես նաև 1863 թվականին գրված այլ բանաստեղծությունների հեղինակ էր: Լինելով հաշմանդամ երկար տարիներ, նրան բարեգործություններ էին անում: Նա խուսափում էր ցուցամոլությունից, գրեթե բոլոր նրա գրքերը լույս էին տեսնում անանուն:
Վաղ կյանքն ու կրթությունը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Էլիոթը ծնվել է 1789 թվականի մարտի 18-ին Բրայթոնի Վեսթվիլդ Լոդջում: Նրա մորական պապը՝ Կլաֆամ սրբերի տոհմից Հենրի Վեննը, գուշակ էր: 1763 թվականին գրել է «Մարդու ամբողջական պարտավորություն» ստեղծագործությունը: Նա այն նախարարներից էր, որի աշխատանքներն ու գրվածքները 18-րդ դարում նպաստեցին Մեծ Բրիտանիայի եկեղեցիների «Լուսավորության» դարաշրջանին: 1757 թվականին ամուսնացավ Թոմաս եպիսկոպոսի դստեր հետ, ով նույնպես գուշակ էր: Նրանց ավագ դուստր Էլինը, 1785 թվականի դեկտեմբերի 30-ին ամուսնացավ Բրայթոնում մետաքսե գործվածքներ վաճառող Չարլզ Էլիոթի հետ: Նրանց վեց երեխաներից Շարլոթը երրորդ դուստրն էր: Նրա եղբայրներն էին Հենրի Վենն Էլիոթն ու Էդուարդ Եպիսկոպոս Էլիոթը, ովքեր հոգևորական էին և Սուրբ Մերի ծխական եկեղեցու և Սուրբ Մարկոս եկեղեցու քահանայի օգնականները: Հենրի Վենն Էլիոթը նաև Բրայթոնի Սուրբ Մերի եկեղեցու հիմնադիրն էր: Եկեղեցում էր նաև քույր Էլեանորը:
Էլիոթի մանկությունն անցել է կատարելագործման ու աստվածավախության մեջ: Վաղ տարիքում ստացել է երաժշտության ու արվեստի բարձրագույն կրթություն: Վաղ տարիքում Շառլոթը սկսեց ճանաչել իր մեղսունակ էությունը և մեղքերի գայթակղությանը դիմակայելու անհրաժեշտությունը: Շառլոթն անվայել էր համարում Աստծո գրավչությունը մեծանալուն համընթաց և ընդունակ չէր առերեսվել արդարացի ու կատարյալ Աստծո հետ: Շատ եկեղեցիներում նրան տարբեր հոգևոր հովիվներ պարբերաբար ասում էին, որ ծատ աղոթի, շատ կարդա Աստվածաշունչ և կատարի ազնվագույն շատ գործեր:
Կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Էլիոթն իր կյանքի առաջին 32 տարիներն անցկացրել է Կլաֆարմում: Որպես երիտասարդ կին՝ նրան շնորհվել են դիմանկարի նկարչի և հումորային բանաստեղծություններ գրողի կոչումներ:
Նա հասարակական շրջանակներում, որտեղ կրոնական հայացքներ չկային, դարձավ սիրելի անձնավորություն, բայց 1821 թվականին լուրջ հիվանդության պատճառով հեռացվեց այդ շրջանակներից և անձնական Փրկչի կարիք զգաց: Այդ ժամանակ Ժնևից բժիշկ Սեզար Մալանը, ով այցելել էր նրա հոր Կլաֆամի Գրով տուն, հարցրեց նրան, արդյոք նա Աստծո հետ խաղաղության մեջ էր, և այդ հարցի մասին նա հրաժարվեց պատասխանել այդ օրը, բայց մի քանի օր անց նա կանչեց բժիշկ Մալանին ու ներողություն խնդրեց, ասելով. «Արի այնպես, ինչպիսին դու ես», և նա այդ օրն իր կյանքը նվիրաբերեց Աստծուն: 1822 թվականի մայիսի 18-ի նամակը բժիշկ Մալանը եզրափակեց, ասելով. «Սիրելի Շառլոթ, կտրիր պարանը, ես այն ծատ հեռու կտանեմ, նույնիսկ կկորցնեմ, կտրիր այն, դա փոքր կորուստ է, քամին կփչի, իսկ օվկիանոսը կբացվի քո առջև, դա Աստծո Հոգին է ու հավիտենականությունն է»: Այս ընկերությունը դարձավ երկարատև: 1822 թվականի մայիսի 9-ին այս ընկերության մեկնարկը ըստ նրա քրոջ մնաց մշտապես հարգանքի արժանի, որպես «ճշգրիտ հոգևոր կյանքի ու խաղաղության ծնունդ»:
Էլիոթի առողջությունը լավացավ հաջորդ տարի Նորմանդիա մեկնելուց հետո: Բայց 1829 թվականին կրկին դարձավ անօգնական: Նրա հայրը մահացավ 1833 թվականին:
Բիրմինգհեմի թանգարան և գեղարվեստական պատկերասրահ, Անգլիա: Ունի միջազգային նշանակության հավաքածու, որը պարունակում է պատկերներ, կերամիկա, մետաղյա իրեր, պատմական ակնարկներ, հնէաբանություն, ծագումնաբանություն, տեղի պատմություն և արդյունաբերական հեղափոխության պատմություն: Թանգարան-պատկերասրահը գտնվում է Բիրմինգհեմի Թրասթ թանգարանի մուտքում, որը Միացյալ թագավորության ու բարեգործական ֆոնդի խոշորագույն թանգարաններից մեկն է, որը նաև գործում է քաղաքի ութ այլ թանգարանների ներսում: Թանգարանի ու պատկերասրահի մուտքն անվճար է, բայց գլխավոր ցուցասրահի մուտքը այլ խոշոր ցուցահանդեսների ժամանակ վճարովի է:
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1829 թվականին Բիրմինգհեմի նկարիչների միությունը ստեղծեց մասնավոր ցուցահանդս Բիրմինգհեմի Նյու Սթրիթ շենքում, իսկ միևնույն ժամանակ պետական պատմական կրթական նախագիծը 1833 թվականին ստեղծեց արդյունաբերական օրենք, որը կրթության պետական ֆինանսական առաջին դեպքն է:
1945 թվականի թանգարանների մասին օրենքը լիազորում էր 10000 և ավելի բնակիչ ունեցող մարդկանց համար բաց թանգարաններ այցելության վճարը դարձնել ½ պենս: 1864 թվականին բացվեց առաջին հասարակական ցուցասրահը, երբ հասարակությունն ու այլ դոնոր կազմակերպություններ ներկայացրեցին 64 լուսանկար, և այդ լուսանկարներն ընդգրկվեցին շենքի անվճար գրադարան, բայց տեղի սահմանափակման պատճառով նկարները տեղափոխվեցին Աստոն Հոլ: Ջոզեֆ Նետլֆոլդը Բիրմինգհեմի Գեղարվեստական թանգարանին նվիրաբերեց Դեյվիդ Կոկսի 25 նկար մի պայմանով, որ այն կբացվի կիրակի օրերին ևս:
1880 թվականի հունիս ամսին տեղի նկարիչ Ալլան Էդվարդ Էվերիտտն ընդունեց Գեղարվեստական պատկերասրահի, քաղաքապետարանի հարգարժան պահապանի պաշտոնը, որը եղել է Բիրմինգհեմի գեղարվեստական թանգարան-պատկերասրահի նախորդ պահապանը:
1878-79 թվականերին Բիրմինգհեմի քաղաքապետ Ջեսսի Քոլլինգսը պատասխանատու էր Բիրմինգհեմի անվճար գրադարանի համար և պատկերասրահի առաջին կուսակիցներից մեկը: Ռիչարդի ու Ջորջ Թանյեի 10000-անոց ֆունտ արժողությամբ նվերը դարձավ գեղարվեստական պատկերասրահի ստեղծման առաջին խթանիչ ուժը, և 1885 թվականին խորհրդի կողմից 40000 ֆունտ ստեռլինգ նվիրաբերելուց հետո Էդուարդ 5-րդը շաբաթ օրը պաշտոնապես բացեց գեղարվեստական պատկերասրահի դռները: Թանգարանն ու պատկերասրահը զբաղեցրեցին մեծ տարածք Քաղաքային խորհրդի շենքում
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B0%D0%BD-%D0%9C%D0%B8%D0%BD%D0%B8%D0%B0%D1%82%D0%BE Սան-Մինիատո, (իտալ.San Miniato), Տոսկանա շրջանի իտալական Պիզա գավառի կոմունա և քաղաք:
Աշխարհագրական դիրք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Քաղաքը տեղակայված է Առնոյում Էլզայի և Էգոլայի միախառնման վայրում, ինչը դարձել է քաղաքի վաղ զարգացման նախադրյալներից մեկը: Բացի այդ, այստեղ խաչվում էին Միջնադարի երկու կարևոր ճանապարհներ՝ Հռոմ մտնող Ֆրանսիական ճանապարհ, Պիզայից Ֆլորենցիա մտնող Հռոմեկան ճանապարհ:
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սան-Մինիատոյի մասին առաջին հիշատակությունը վերաբերում է 936 թվականին, երբ Լուկկի եպիսկոպոսը Ադալբերտո Լոմբարդիին տվեց դեռևս 783 թվականին գոյություն ունեցող պալատն ու եկեղեցին: Ճանապարհների պահպանության նպատակով ապարանքը կառուցվել է Սան-Ջենեզիո քաղաքի մոտակայքում գտնվող հարթավայրում:
Նմանատիպ ռազմավարական դիրքի շնորհիվ Սան-Մինիատոն հզորացել է Ֆրիդրիխ I Շիկամորուս կայսեր շնորհիվ, ապա դարձել է Տոսկանայի ֆինանսական մայրաքաղաք: Սա ըստ գերմանական պատմության պատմական քաղաքի
13-րդ դարում քաղաքը հասավ ծաղկման գագաթնակետին այն բանից հետո, երբ Ֆրիդրիխ 2-րդը Սան-Մինիատո-ալ -Տեդեսկոյին շնորհեց բազմաթիվ արտոնություններ և քաղաքն ամբողջությամբ վերակառուցեց և տվեց Տոսկանայի կայսերական վիկարիոսին: Սան-Մինիատոյի բարգավաճումը համընկավ 1248 թվականին ամբողջությամբ ավիրված Սան-Ջենեզիոյի անկման հետ:
Գոտենշտաուֆենների ղեկավարման տարիներից հետո, երբ Տոսկանայի պետականության համար անընդհատ պայքարում էին Սիենան ու Ֆլորենցիան,
https://en.wikipedia.org/wiki/Shadows_of_Forgotten_Ancestors_(novel)
Մոռացված նախնիների ստվերները Ուկրաինացի գրող Միխայիլ Կոցյուբինսկու կողմից գրված վեպ է, որը գրվել է 1911 թվականին Գուցուլների շրջանում ապրելու ժամանակահատվածում: Աշխատությունը նկարագրում էր երկու ախոյան գուցուլ ընտանիքների երեծաների՝ Իվանի ու Մարիչկայի սիրո պատմությունը, և այդ պատմությունը երկուսի համար էլ ողբերգական ավարտ ունեցավ: Այն կենտրոնանում է Գուցուլների կյանքի տեասկետների վրա և միավորում է ժողովրդական բանահյուսության տարրեր:
1960 թվականին Վիտալի Կուրեյկոյի երաժշտության նվագակցությամբ ըստ համանուն գրքի բեմադրվեց բալետ: 1964 թվականին Սերգեյ Փարաջանովը Մոռացված նախնիների ստվերները վեպի հիման վրա ֆիլմ նկարահանեց:
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Երկու երեխաներ՝ Իվանն ու Մարիչկան, ապրում են Չերեմոշ գետի մոտ գտնվող գյուղում: Կախարդության ու սատանայական ոգիների նկատմամբ ունեցած հետաքրքրության ու մենության պատճառով Իվանի մայրը հավատում էր, որ իրեն փոխարինող կգտնվի, քանի որ փերին նրան թողել էր մի վայրում որպես գողացված երեխա: 17 տարեկանում, իր ծննդյան օրը Իվանը լսւոմ է տարօրինակ մի ձայն, չնայած որ միայնակ էր: Քիչ հետո իմանում է Պալիչյուկ և Գուտենյուկ ընտանիքների միջև եղած թշնամանքի մասին, և իր հոր վրա սպանության փորձ կատարած վկաները վիրավոր պարտություն են կրում մի քանի օր անց: Որպես վրեժխնդրություն, իվանը հարձակվում է Մարիչկայի վրա, ով մարդասպանի դուստրն էր, և նրա մազերի ժապավենը նետում է գետի մեջ: Սակայն, որոշ ժամանակ անց, երկուսն էլ մոռանում են պատահածի մասին:
Իվանն ու Մարիչկան սկսում են հոգ տանել իրենց ընտանիքների մասին՝ ոչխարներ արածեցնելով միասին, և վերջապես 13 տարեկանում սիրահարվում են: Սակայն, Իվանի հոր մահից ի վեր, տնտեսությունը արագորեն անկում է ապրում: Երիտասարդ տղամարդը գնում է մարգագետիններում աշխատելու ամռանը, հովվություն է անում, կաթ է կթում, և պատրաստում է ոչխարի պանիր:
Մի գիշեր, մինչդեռ նա հերթապահում էր խարույկի մոտ, Մարիչկան նորից գալիս է նրան տեսնելու: Բայց մի անգամ, երբ Իվանը տուն էր գալիս դաշտից, իմանում է, որ Մարիչկան սպանվել է ջրհեղեղի պատճառով: Նա գտնում է իր սիրելիի մարմինը, և վշտերի մեջ թաղված թափառում է լեռներում ու երկրե-երկիր: Ենթադրվում է, որ նա մահացել է գյուղում:
Վեց տարի անց Իվանը կրկին վերադառնում է տուն: Նա ասում է, որ Հունգարիայում աշխատել է որպես հովիվ: Ամուսնանում է տեղի հարուստ մի ընտանիքի դստեր հետ և բնակություն հաստատում այնտեղ: Սակայն նրա կինը սկսում է ամուսնուց գաղտնի հանդիպել Յուրա անունով մի մարդու հետ, ով ուներ կախարդական հմտություն և տիրապետում էր հզոր կախարդական ուժերի: Այդ պատճառով Իվանը սկսում է Յուրայի հետ կռվել տեղի պանդոկներից մեկում և վիրավորում է նրան, սակայն հրաշագործը կոտրում է նրա զենքը: Իվանը հեռանում է, սակայն կասկածում է, որ հրաշագործը նրան դանդաղորեն կսպանի իր կախարդանքով: Ապա սկսում է Յուրային հետևել, և տեսնում է, որ նա ունի մի կախարդական տինիկ, որը հիվանդություն ու մահ է պատճառում:
Իվանը վերադառնում է այն վայրը, որտեղ մի անգամ զբոսնում էր Մարիչկայի հետ, և աղջիկը նրան է հայտնվում մավկայի՝ անտառային ոգու տեսքով: Հանկարծ նա անհետանում է, և Իվանը վառում է կրակը: Մինչ Իվանը հիանում էր կրակով, անտառների աստված Չուգայստերը մոտենում է նրան: Այն հարցնում է, թե որտեղ է մավկան, բայց հիշելով այն լեգենդը, որտեղ Չուգայստերը որսում է մավկային, Իվանը չի բացահայտում, որ տեսել է Մարիչկային: Չուգայստերը Իվանին հրավիրում է պարի Իվանի մանկության երգի ներքո: Պարից ուժասպառ լինելով՝ Իվանը քուն է մտնում: Այնուամենայնիվ, մավկայի ձայնը նրան կանչում էր խոր անտառ, նա գնում է իր սիրելի էակին գտնելու: Մինչդեռ նա քայլում էր խիտ մացառուտներում, ընկնում է անդունդի մեջ և շատ խիստ վնասվում է: Հաջորդ օրը տեղի հովիվները նրան գտնում են ողջ, բայց սարսափելի վիրավոր վիճակում, և նա շուտով չի դիմադրում վնասվածքներին:
Իվանին հուղարկավորում են տեղական ավանդույթների համաձայն՝ երգով ու պարով: Թաղման ժամանակ խրախճանքն արագորեն շատանում է, և պարի ու երգի հնչյունների ներքո Իվանի մարմինը սկսում է թափահարվել, կարծես շեփորի ձայնի շնորհիվ կրկին վերակենդանանում է:
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1910 թվականին Միխայիլ Կոցյուբինսկին այցելում է Կարպատների Կրիվորիվնյա գյուղ: Նրա կարճ այցելությունը այդ տարածքում բավարար նյութ չէր տալիս վեպն ամբողջությամբ գրելու համար, բայց տեսարժան բնությունն ու բնակիչների կենսակերպը նրան ոգեշնչեցին, որպեսզի գրի Գուցուլների մասին: Հետագայում նա նորից այցելեց այդ տարածքը, և որոշ ժամանակ մնաց այնտեղ ուսումնասիրելու բնակիչների սովորույթները, կյանքը, և տեղաբնիկների ժողովրդական բանահյուսությունը: Ըստ Կոցյուբինսկու, Գուցուլները 20-րդ դարում մնացին որպես հեթանոսներ, և լեռնականների մասին նրա տպավորությունները հիմք դարձան իր վեպի ստեղծման համար:
Հերոսներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Իվան Պալիչուկ-պատմության գլխավոր հերոս, ընտանիքի 19-րդ երեխան, չնայած նրա քույրերից ու եղբայրներից շատերը մահացել էին: Նա սոցիալական վտարանդի է և հաճախ փախչում է անտառներ: Նա լավ ճանաչում է բույսերը և սատանայական ոգիների մասին շատ պատմություններ գիտի:
- Մարիչկա Գուտենյուկ-Իվանի սիրելին է, նրա ախոյան ընտանիքի դուստրը: Ունի բանաստեղծական տաղանդ և ստեղծագործում ու երգում է երգեր: Երբ Իվանը հեռանում է, նա սպանվում է ջրհեղեղի ժամանակ, ապա ինքն իրեն բացահայտում է որպես մավկա, ով Իվանին տանում է դեպի մահ;
- Պալագնա-Հարուստ ընտանիքի մի աղջիկ է, որի հետ է ամուսնանում Իվանը ու չի հասկանում նրա երգերը: Նա ինչ-որ հարաբերությունների մեջ է կախարդ հարևանի հետ, ում անունը Յուրա է, և ընդունում է իր կախարդական ունակությունները:
- Յուրա-Հրաշագործի հմտությունների շնորհիվ գոյությունը պահող մարդ: Նա կարողանում է վերահսկել եղանակը, պահել ընտանի կենդանիներ և վնաս պատճառել մարդկանց: Նա ուղիներ է փնտրում Իվանին հիվանդություն ու մահ պատճառելու համար:
Մոռացված նախնիների ստվերները[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1964 թվականին Սերգեյ Փարաջանովը նկարահանեց «Մոռացված նախնիների ստվերները» ֆիլմը ըստ համանուն վեպի: Գլխավոր դերերում էին Իվան Միկոլայչուկը (Իվան), Լարիսա Կադոչնիկովան
(Մարիչկա), Տատյանա Բեստաևան (Պալագնա) և Սպարտակ Բագաշվիլին (Յուրա)[1]:
2014 թվականին Վիննիցան հյուրընկալեց գրական ու արտիստական մի նախագիծ, որը կոչվում էր «Մեկ աշխատության շրջագայություն», որն ուղղված էր Միխայիլ Կոցյուբինսկու ծննդյան 150-րորդ ամյակին: Այդ իրադարձությունը պարունակում էր գրողների միության ցուցահանդեսը, որտեղ «Մոռացված նախնիների ստվերները» գրքի հիման վրա ցուցադրվում էր թատերական ներկայացում և տեսանկարահանում: Թատերական ներկայացումը ընդմիջվում էր փորձագետների կողմից վեպի ու պատմվածքի մասին քննարկումներով[2]:
1960 թվականին Վիտալի Կուրեյկոն բեմադրեց բալետ: Այն առաջին անգամ ցուցադրվոց Լվովի թատրոնում և նրա լիբրետոն ստեղծեցին Նատալիա Սկորուլսկան ու Ֆլորիան Կոցյուբինսկին: Բալետը կրկին բեմադրվեց Կիևի Ազգային Օպերային թատրոնում, և 1990 թվականին երկրորդ ներկայացման հիման վրա ցուցադրվեց ֆիլմ-բալետ[3]:
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ «Shadows of forgotten ancestors: Hutsul history and successful film adaptation». frankivsk-trend.in.ua (ուկրաիներեն). 26 April 2021. Վերցված է 18 February 2022-ին.
- ↑ «"Tour of one work" was presented to Vinnytsia residents by a street theater - 20 minutes». vn.20minut.ua (ուկրաիներեն). 5 March 2020.
- ↑ «Kireiko Vitaliy Dmytrovych». Encyclopedia of Modern Campaign. 2016. Վերցված է 18 February 2022-ին.
Մաքսիմ Պոլյակովը ծնվել է 1977 թվականի հունիսի 30-ին: Միջազգային տեխնոլոգիական ձեռնարկատեր է, ներդրող, տնտեսագետ և հումանիստ: Պոլյակովը Նուսֆեր ձեռնարկատիրական ֆոնդային ընկերության գլխավոր համագործակիցն է, և այդ ընկերությունը մեծամասշտաբ ներդրումներ ունի տեխնոլոգիական ընկերություններում:
Մաքս Պոլյակովը ծնվել է Ուկրաինայի Զապորոժիե քաղաքում: Նրա ծնողները Հարթրոն ընկերությունում աշխատում էին որպես ինժեներներ: Այդ ընկերությունը արտադրում էր հրթիռներ ու տիեզերանավներ, և վերահսկում էր համակարգերի ու էլեկտրական սարքավորումների արտադրությունը: Չնայած նրա ծնողները խորհուրդ չէին տալիս նրան աշխատել տիեզերանավերի արդյունաբերությունում, նա ցանկանում էր հիմնադրել տիեզերանավաշինական ընկերություններ:
Պոլյակովը լուրջ գիտական մտքեր ուներ բիզնես զարգացնելու համար: Նա հետևում էր ուկրաինացի գիտնական Վոլոդիմիր Վերնադսկու գաղափարներին, ով պնդում էր, որ Երկրի վրա հենց գիտելիքն է գործարար ոլորտում ցանկացած հետագա դրական արդյունքներ ապահովողը: Պոլյակովը հավատում է, որ տիեզերական նոր տեխնոլոգիաները կարող են և պետք է օգտագործվեն որպես բարդ խնդիրների լոծում Երկրի վրա:
Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մաքսիմ Պոլյակովը ծնվել է Զապորոժիեյում: Ավագ դպրոցում Պոլյակովը մաթեմատիկայի ու ֆիզիկայի մրցույթում, ապա գիտականության ոլորտում հաղթանակ տարավ: 2001 թվականին Պոլյակովն Ավարտեց Զապորոժիեյի Պետական բժշկական համալսարանը մանկաբարձ-գինեկոլոգի մասնագիտությամբ:
2013 թվականին Պոլյակովը Միջազգային տնտեսագիտության մեջ արժանացավ դոկտորի կոչման, իսկ 2019 թվականին արժանացավ տնտեսագիտության դոկտորի կոչման:
Նա համարվում է նոոսֆերոլոգիայի, սեմիոտիկայի և տնտեսագիտական նորարարությունների փիլիսոփայական ու գիտական աշխատությունների համահեղինակ:
Մաքսիմ Պոլյակովն ունի 18 արտոնագիր:
Բիզնես[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Համալսարանում սովորելու տարիներին Պոլյակովը սկսեց իր առաջին բիզնեսը: Ընկերության հաջողություններից հետո նա սկսեց մի շարք հաջողված տեխնոլոգիական բիզնեսներ:
Պոլյակովը 2005 թվականին դարձավ Կուպիդ ընկերությունների համահիմնադիր: 2010 թվականին Պոլյակովը Լոնդոնի ֆոնդային բորսայում ստացավ Կուպիդ հասարակությունը: 2015 թվականին Պոլյակովի Մաքսիմայզեր ստարտափը Օրաքլ ամերիկյան ընկերություն բերվեց: Բլեքսթոն ընկերությունը 2019 թվականին գնեց Մուրկա նախագիծը:
Ընթացքում Մաքսիմ Պոլյակովը Նուսֆեր ձեռնարկատիրական ընկերությունում կենտրոնացավ տիեզերանավերի արդյունաբերության վրա: Նպատակը տիեզերքին արագ հասնելն էր:
Նուսֆեր Ձեռնարկությունը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2014 թվականին Պոլյակովը հիմնադրեց Նուսֆեր ձեռնարկությունը, որն ուոոված էր տիեզերանավերի տեխնոլոգիաների զարգացմանը: Նույն տարում Պոլյակովը ստեղծեց Նուսֆեր ինժեներական դպրոցը: Ձեռնարկությունը հյուրընկալեց 2016 թվականին Ուկրաինայում անցկացված Տիեզերանավերի մոդելների աշխարհի առաջնությունը: Նուսֆերի պորտֆոլիոն ուներ D-Orbit տիեզերանավերի համաշխարհային արտադրությունը, որն արտադրում էր էլեկտրական հրթիռներ: Հրթիռների թռիչքային վերահսկումը պատկանում էր Նուսֆեր ձեռնարկությանը:
https://en.wikipedia.org/wiki/Mykhailo_Maksymovych
ռուսերենից[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Միխայիլ Ալեքսանդրովիչ Մաքսիմովիչ (15 սեպտեմբեր, 1804-22 նոյեմբեր, 1873), ուկրաինացի և ռուս բանասեր, թարգմանիչ, պատմաբան, բանաստեղծ, բուսաբան, Սանկտ Պետերբուրգի գիտությունների ակադեմիայի թղթակից-անդամ (1871), Կիևի կայսերական համալսարանի պատմա-բանասիրական ֆակուլտետի դեկան և առաջին ռեկտոր:
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծնվել է 1804 թվականի սեպտեմբերի 15-ին
Ֆրանսիայի ճարտարապետությունը:
Գալերի ճարտարապետությունը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մ.թ.ա. 6-5-րդ դարերում ժամանակակից Ֆրանսիայի տարածք ներխուժեցին կելտերը, ովքեր հռոմեացիներին հայտնի էին որպես գալեր: Գալիայի գրավման ժամանակաշրջանում 2-1-ն դարերում հռոմեացիներին բնորոշ էին լատենյան մշակույթի հուշարձաններ, հզոր Օպպիդիում քաղաքը, որը տեղակայված էր երկրի բարդ շրջաններում: Կենտրոնական Ֆրանսիայի գալեյան հատվածում Օտյոն քաղաքի մոտակայքում գտնվող Բիբրատկան էր: