Գյուղը տարածված է բերրի և ջրառատ վայրում։ 1913 թվականին ուներ 195 տուն (1150 շունչ) հայ բնակիչ։ Զբաղվում էին երկրագործությամբ, անասնապահությամբ, մետաքսագործությամբ։ Մշակում էին նարինջ, ձիթապտուղ։ Արտահանում էին մետաքսաթել, փայտե շերեփ-գդալներ, աղամաններ։ Գյուղում կար երկու եկեղեցի՝ կից վարժարաններով։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 44)։