Լվովի հայերի կանոնադրություն
 |
Այս հոդվածն աղբյուրների կարիք ունի։ Դուք կարող եք բարելավել հոդվածը՝ գտնելով բերված տեղեկությունների հաստատումը վստահելի աղբյուրներում և ավելացնելով դրանց հղումները հոդվածին։ Անհիմն հղումները ենթակա են հեռացման։ |
Լվովի հայերի կանոնադրությունը (լեհ.՝ Statut Ormian lwowskich) Լեհաստանի տիրապետության տակ գտնվող Լվովի, Լուցկի, Սնյատինի, Ստանիսլավի, Տերնոպոլի և տարածաշրջանի մի քանի այլ քաղաքների հայկական համայնքների միջնադարյահ իրավունքի հուշարձան է։ 1344 և 1356 թվականների դեկտերներով Լեհաստանի թագավոր Կազիմիր Գ Մեծը հայերին դատական ինքնավարություն է տրամադրել, որը նրանք օգտագործում էին մինչև 1784 թվականը։
Տեղականան հայկական դատարանները այդ ժամանակի ընթացքում օգտվում էին սկզբում ավանդական հին հայկական իրավունքով, այսինքն Մխիթար Գոշի դատաստանագրքով, իսկ հետագայում Լվովի հայերի կանոնադրություով, որը ընդունել է պետրկուվյան սեյմը 1519 թվականի մարտի 5-ին և հաստատել է Լեհաստանի թագավոր Սիգիզմունդ Ա-ն։ 16-րդ դարի երկրորդ կեսում Լվովի հայերի կանոնադրությանը ավելացվել է նաև դատաքննության հարցերը կարգավորող «Հայ իրավունքի դատարանների և գործերի կարգը»։
| |||||||||||||||||||||||||||||
|
Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։ |