Ամադու Ժորժի (օգոստոսի 10, 1912(1912-08-10)[1][2][3][4][5][6][7][8][9], Իտաբունա, Իտամարաժու, Բրազիլիա[3] - օգոստոսի 6, 2001(2001-08-06)[1][2][4][5][6][7][8][10][9], Սալվադոր, Բրազիլիա), բրազիլացի գրող, հասարակական-քաղաքական գործիչ, կոմունիստ։ Բրազիլիայի ակադեմիայի անդամ (1961)։ Ծնվել է օգոստոսի 10-ին։ Ճանաչվել է «Կակաո» (1933), «Քրտինք» (1934) վեպերով։ 30-ական թվականների կեսերից մասնակցել է Ազգային ազատագրական ալյանսի (միության) պայքարին, այդ տարիներին գրել է «ժուբիաբա» (1935), «Մեռյալ ծով» (1936) և «Ավազի նավապետները» (1937) վեպերը։ Ալյանսի պարտությունից (1937) հետո բանտարկվել է, ապա դարձել վտարանդի (1941—1942)։ Վերադառնալով հայրենիք 1945 թվականին Ամադուն Բրազիլիայի կոմկուսի կողմից ընտրվել է Ազգային կոնգրեսի դեպուտատ։ Կոմկուսի արգելումից (1948) հետո կրկին դարձել է վտարանդի (մինչև 1952 թվականը)։ «Հույսի ասպետի՝ Լաիս Կառլոս Պրեստեսի կյանքը» (1942, կենսագրական), «Գաբրիելան, մեխակը և դարչինը» (1958), «Դոնա Ֆլորը և նրա երկու ամուսինները» (1966) վեպերում, «Հին ծովայիններ» (1961) և «Գիշերային հովիվներ» (1964) պատմվածքների ժողովածուներում սոցիալիստական ռեալիզմի դիրքերից վարպետորեն արտացոլել է բրազիլական ժողովրդի կյանքը։ Ամադուն խաղաղության համաշխարհային խորհրդի անդամ է, «ժողովուրդների միջև խաղաղության ամրապնդման համար» լենինյան մրցանակի դափնեկիր (1951)։ 1953 թվականին այցելել է Հայաստան։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։
Բրազիլիա[3]
