Մասնակից:Tatev99/Ավազարկղ4

Tatev99/Ավազարկղ4

Հարոլդ Հեխտ (1907թվականի հունիսի 1–1985 թվականի մայիսի 26), ծնվել է Նյու Յորքում, եղել է հոլիվուդյան ֆիլմեր արտադրող (Best Picture, Marty, 1956), պարի ռեժիսոր և տաղանդավոր գործակալ։ Չնայած այն հանգամանքին, որ այդ մասին քիչ է նշվում, նա եղել է նաև գրական գործակալ, թատերագիր, թատրոնի ռեժիսոր, և Բրոդվեյի դերասան: Նա եղել է նաև կինոֆիլմերի, արվեստի և գիտությունների ակադեմիայի անդամ ։

1930ականների կեսերին Հոլիվուդում հայտնվելու սկզբնական շրջանում Հեխտը կինոյի արդյունաբերության առաջատար պարի ռեժիսորներից մեկն էր, աշխատում էր Մարքս եղբայրների, Մեյ Ուեսթի, Բինգ Քրոսբինի, Քերի Գրանտի, Ուիլյամ Կլոդ Դուկենֆիլդի, Գերի Կուպերի, Մորիս Շվալիերի և Մարիոն Դեյվիսի հետ։ 1947թվականին նա իր գործընկեր Բուրթ Լանկաստերի հետ, նա հիմնադրել է «Նորմա» անկախ կինոարտադրող ընկերությունը: 1954-ից 1959 թվականներին, քանի որ մեծ կինոարտադրական ստուդիաները մեծ ծախսեր էին կատարել («Կլեոպատրա»-ի ծախսերը սպառնաց փակել 20րդ դարի «Fox Studios 1963»-ը), «Նորմա Փրոդաքշնզ» դուստր ձեռնարկությունները, «Հեխտ-Լանկաստեր Փրոդաքշնզ»-ը և «Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր Փրոդաքշնզ» ընկերությունները Հոլիվուդում առաջատար և ամենակարևոր անկախ արտադրական միավորներից մեկն էին։ «Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր» համագործակցությունից հետո Հոխտը շարունակեց մանալ Հոլիվուդի լավագույն անկախ արտադրողներից մեկը, պաշտոն, որը նա հաջորդ տասը տարիների ընթացքում կիսեց Սթենլի Կրամերի և Միրիշ եղբայրների հետ։

1956 թվականին տեղի ունեցած Օսկարի 28-րդ մրցանակաբաշխության ժամանակ Հեխտը «Լավագույն նկար» անվանակարգում արժանացավ Օսկարի 1955 թվականին «Հեխտ-Լանկաստեր Փրոդաքշնզ»-ի կողմից նկարահանված «Մարտի» կինոնկարի համար։ Երեք տարի հետո նա նորից նոմինացվեց Օսկարի 31-րդ մրցանակաբաշխությանը 1958 թվականին «Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր Փրոդաքշնզ»-ի «Առանձնացված սեղաններ» կինոնկարի համար։ Ֆիլմը չհաղթեց, սակայն Հեխտը ստացավ Օսկար Ուենդի Հիլլերի փոխարեն երկրորդ պլանի լավագույն դերասան անվանակարգում, ով չէր կարող ներկա գտնվել արարողությանը: «Առանձնացված սեղաններ»-ի Բրոդվեյի խաղային տարբերակը, որը արտադրվել է «Հեխտ-Լանկաստեր Փրոդաքշնզ»-ի կողմից 1957թվականի ապրիլին նոմինացվել է «Թոնի» 11-րդ մրցանակաբաշխությանը լավագույն խաղի համար։1959թվականի նոյեմբերին Հեխտը ընտրվեց ԱՄՆ նախագահ Դվայթ Էյզենհաուերի ուղեկցող մշակութային փոխանակման ծրագրերի հանձնաժողովի ժամանակ Ռուսաստան կատարվող ուղևորության ժամանակ, երբ «Մարտին» ընտրվեց ԽՍՀՄ-ի կողմից որպես Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից ի վեր այդ երկրում ցուցադրված առաջին ամերիկյան ֆիլմ։

Հեխտի կինոնկարներից տասնչորսը (և լրացուցիչ երկուսը, որոնց համար նա եղել է խորեոգրաֆ), հաղթել և առաջադրվել են մի շարք մրցանակների՝ տարբեր արարողությունների և կինոփառատոների ժամանակ, որոնցից են՝ Ակադեմիայի մրցանակներ, «Ոսկե գլոբուս» մրցանակ, «բրիտանական ակադեմիայի կինոփառատոններ», «Բոդիլ» մրցանակներ, «Ամերիկայի ռեժիսորների գիլդիա» մրցանակ, «Գրողներ Ամերիկայի գիլդիա» մրցանակաբաշխություն, «Ազգային գրադարան»-ի մրցանակների, «Նյու Յորքի կինոքննադատների շրջապատի» մրցանակ, «Դեյվիդ դի Դոնաթելոյի» մրցանակ, «Բամբի» մրցանակ և «առցանց կինոյի և հեռուստատեսության ասոցիացիայի մրցանակ», մրցանակների է արժանացել նաև Կաննի կինոփառատոնում, Վենետիկի կինոփառատոնում և Բեռլինի միջազգային կինոփառատոնում։ Հարոլդ Հեխտի ֆիլմերից երեքը ԱՄՆ-ի Կինոյի պահպանության ազգային խորհրդի կողմից համարվում են «մշակութային, պատմական կամ գեղագիտական առումով նշանակալի» և ընտրվել են Կոնգրեսի գրադարանում «Ազգային կինոյի ռեգիստրի» պահպանման համար: Այդ ֆիլմերն են «Հաջողության քաղցր հոտը» 1993թվականին, «Մարտի»-ն 1994թվականին և «Նա սխալվեց նրան» 1996 թվականին։

Վաղ կյանքը

Հարոլդ Հեխտը ծնվել է 1907 թվականի հունիսի 1-ին Յորքվիլում՝ քաղաք Նյու Յորքում Ջոզեֆ Հեխտի և Ռոզ Հեխտի ընտանիքում։ Նրա հայրը ծնվել է 1882 թվականի նոյեմբերի 17-ին Ավստրիայում։ Քանի որ նա տասնյոթ տարեկան հասակում աշխատում էր որպես նավաստի,1899 թվականի հունվարին ներգաղթեց Նյու Յորք։ Որոշ ժամանակ նա Նյու Յորքում աշխատեց շինարարության ոլորտում և ի վերջո ստացավ շենքի կապալառուի պաշտոն։ Նրա մայրը ծնվել է Ավսրիայում 1882թվականի հունվարի 18-ին։ Ջոզեֆը և Ռոզը ամուսնացան 1906 թվականին Նյու Յորքում և ունեցան երկու երեխա՝ Հարոլդը (1907թվականին) և Ժանետ Հեխտը (ծնվել է 1910 թվականին, ավելի ուշ հայտնի դարձավ որպես Ժանետ Գարֆիլդը՝ նշանավոր կինոարտադրող Ուորեն Գարֆիլդի մայրը)։

Նա հաճախել է PS 169, ավարտել է 1923-ի գարնանը տասնվեց տարեկան հասակում։

Ուսումը և Բրոդվեյի կարիերան

Հեխտը փնտրում էր իր մասնագիտությունը և այն ոշորտը, որը նրան հետաքրքրում էր նոր դպրոցներում ուսանողների հետ հարցազրույցն էր։ 1923 թվականի նոյեմբերին, ռուս ներգաղթյալ և Կոնստանտին Ստանիսլավսկու նախկին ուսանող Ռիչարդ Բոլեսլավսկին բացեց Ամերիկյան լաբորատորիայի թատրոնը՝ Միացյալ Նահանգների առաջին դպրոցը, որը դասավանդում էր Ստանիսլավսկու դերասանական համակարգը: Հեխտը առաջին ուսանողներից էր, ովքեր ընդունվեցին դպրոց 1923թվականի վերջին։ Այնտեղ սովորելու ժամանակ Հեխտը Լի Ստրասբերգի (ով հետագայում վերցրեց Ստանիսլավսկու համակարգը և ամերիկայնացրեց այն գործող մեթոդների համակարգում), Ստելլա Ադլերի, Հարոլդ Քլուրմանի, Անն Ռիվերի, Լենոր Ռումինի և Ֆրենսիս Ֆերգյուսոնի հետ մասնակցում էր ներկայացումների։

Հեխտը գերազանց հանդես եկավ «Լաբորատորիա»-ում և միացավ Օժանդակ դերասանական խմբին, նրան հնարավորություն տրվեց մասնակցելու դպրոցում բեմադրվող ներկայացումներին։ «Լաբորատորիա»-ում հանդես գալու ժամանակ մասնակցեց «Ծղոտե գլխարկ»-ում (1926 թ. հոկտեմբեր-նոյեմբեր), «Մեծ լճում» (1927թվականի ապրիլ, Ռոլի Լին Ռիգսի մի պատմվածքից), «Շատ բան ոչինչի մասին»-ում (1927-ի նոյեմբեր-դեկտեմբեր), «Դոկտոր Նոկ»-ում (1928 փետրվար–մարտ), «Մեծ փողոց Ֆոլլիս»-ում (1928թվականի մայիս-հոկտեմբեր) և « Վայրի բադ»-ում (1928-ի նոյեմբեր -1929-ի հունվար):

«Լաբորատորիաի» ուսանողներից շատերը աշխատում էին պիեսի լրացուցիչ մասերի վրա, որը դպրոցը բեմադրում էր, իսկ Հեխտը ամենաշատը նկարվում էր խորիոգրաֆիայի միջոցով։ Նա աշխատել է նաև Բոլեսլավսկու օրոք, ինչպես «Լաբորատորիաի» արտադրություններում այնպես էլ Բրոդվեյի այլ արտադրություններում, որպես բեմական օգնական: 1929թվականին Բոլեսլավսկին մեկնել է Հոլիվուդ և Հեխտը շարունակում է հաճախել «Լաբորատորիա»՝ Մարիա Օուսպենսկայայի և Մարիա Գերմենովայի ղեկավարությամբ։

1930թվականի գարնանը Ամերիկյան լաբորատորիայի թատրոնը փակվելուց հետո, Հեխտը շարունակեց աշխատել Բրոդվեյում `որպես պարող կամ պարուսույց, մինչև 1931թվականի վերջը: Այս ժամանակահատվածում նա աշխատել է Միխայիլ Մորդկինի, Մարթա Գրեհեմի, Ջորջ Ուայթի և Ալբերտինա Ռաշի հետ: Նա աշխատել է նաև «Մետրոպոլիտեն» օպերայում գտնվող Լես Նոսում:

Առաջին հոլիվուդյան կարիերան

Սկիզբը RKO-ում

1931թվականի հոկտեմբերին Ռիչարդ Բոլեսլավսկին հրավիրեց Հեխտին միանալ իրեն Հոլիվուդում, որպեսզի մերջինս մասնակցի առաջիկա նախագծի համար այն պարային համարների բեմականացմանը, որը Հեխտը պետք է ղեկավարեր «RKO Radio Pictures»-ում։ «Չի Չի»-ն և «Պարոն Հայրկ»-ը՝ 1924թվականի գերմանական կատակերգական պիեսները, որոնք սկզբում գրվել են Արմին Ֆրիդմանի և Ֆրից Լունզերի կողմից «Նա և նրա լուսամուտը» ներկայացման մեջ, մեր օրերում անգլերեն թարգմանվել էր Մաքս Շթայների կողմից: Շթայներըը նաև գրեց երեք օրիգինալ երգ ֆիլմի ադապտացման համար, իսկ ֆիլմի պրոդյուսեր Ուիլյամ Լեբարոնը գրեց բառերը: Համֆրի Փիրսոնին բերեցին լրացուցիչ երկխոսության համար, բայց, ի վերջո, նորից գրեց ամբողջ սցենարը: Chi Chi and Her Papas was to be a starring vehicle for actress Lili Damita, her third film at RKO. Her leading man was scheduled to be John Warburton, loaned out from Fox Films, with Hugh Herbert as a singing supporting character. Other supporting roles were scheduled for George Frank, Tiny Sandford and Gertrude Astor.

Hecht left by plane from New York City to Hollywood on Monday, November 2, his position on the film already confirmed. Once in California, he interviewed 200 girls and 150 men, in order to find the twelve girls and six men necessary for the dance numbers. Hecht hired Frances Grant, fresh from assisting Larry Ceballos at Fanchon and Marco, to help him with the new routines on Chi Chi and Her Papas. But a week after Hecht's arrival, the film was put on hold. Earlier that fall, RKO had acquired the Pathé Exchange film studio and a number of issues had come of it. New studio head, David O. Selznick clashed with equally positioned Charles Rogers and similar arguments went on between producer William LeBaron and former vice-President Joseph I. Schnitzer. Not only were crew positions scheduled to be cut (as the two studios merged into a single location), but some of the pictures too were cancelled. As part of the agreement, all 20 Pathé pictures in production at the time of the acquisition were to be made at RKO's studio. However, the 16 films on RKO's production schedule were not given the same security and for a variety of reasons, Chi Chi and Her Papas was one of the few to get shut down. LeBaron had already spent $100,000 within the four weeks of pre-production but neither Selznick nor Schnitzer liked the idea of the film and felt it was too racy and non-conducive to the American taste.

A few weeks later Hecht found work in the Los Angeles theater business. LeRoy Prinz was producing and directing the Edmunt Joseph and Nat Perrin story Lucky Day with financial backing from Rodney Pantages, Arthur Silber and Harold Morehouse. Prinz had clashed with the original choreographer, Billy Grant and Hecht came in to replace him. Other crew members included Earl Dancer staging the choir with music by Otis René and Leon René and lyrics by Ben Eilleon. Lucky Day opened at the Mayan Theater in L.A. on December 27 starring Alex Lovejoy, Eddie Anderson, Alma Travers, LeRoy Broomfield and Aurora Greeley. The play was relatively successful, gaining interest from RKO as a potential property.

Contract choreographer at Paramount

In mid-March 1932 Hecht signed a one-year agreement and became a contract choreographer and dance director for Paramount Pictures. Stories exist that it was his friend Busby Berkeley who helped him get in touch with the right people at Paramount, where the two are said to have worked on films together. Hecht's first assignment at Paramount was directing two dance ensembles in the Marx Brothers' college football comedy film Horse Feathers. One of the numbers Hecht directed was I'm Against It, a scene where Groucho Marx, playing Quincy Adams Wagstaff, is first installed as the new headmaster of Huxley College. Hecht trained Groucho alongside twenty elder actors, aged 61 to 77 years old, with naturally grown beards and dressed in academic gowns. Considering that his first known assignment at Paramount Pictures was a Marx Brothers film, it is quite possible that Hecht found his way to that studio through Nat Perrin, whom he had just worked with on Lucky Day and was Groucho's close friend and collaborator. Hecht was reported to have worked on additional Marx Brothers films, though no specific titles have surfaced to confirm this (i.e.: "Hecht worked on Marx Brothers films", in plural form). If he did work on additional Marx Brothers films, the only plausible ones that were made during the remainder of his first venture in Hollywood were Duck Soup at Paramount in 1933 and A Night at the Opera at Metro-Goldwyn-Mayer in 1935. The exact shooting dates for Duck Soup have not been established, but it is known to have been filmed during the summer of 1933, after Hecht's contract at Paramount had expired. It is always possible that the studio reached out to Hecht, though no screen credits were provided for the dance numbers (no screen credits were provided for Horse Feathers either). As for A Night at the Opera, it was filmed at M-G-M Studio in the summer of 1935, during a time when Hecht was associated with the studio. However, the film gives screen credits to Chester Hale for the choreography. Whether Hale worked alone or if Hecht had any input in the film is unknown.

Following Horse Feathers, Hecht worked on Lady and Gent (at the time known under the title The Challenge), directed by Stephen Roberts and starring George Bancroft and Wynne Gibson, and Devil and the Deep, directed by Marion Gering and starring Tallulah Bankhead, Gary Cooper, Charles Laughton and Cary Grant. In June and July 1932, Hecht was loaned out from Paramount to M-G-M for the Marion Davies film Blondie of the Follies (then known under the title Good Time Girl). The film was produced by Davies who sought out Hecht herself and was directed by Edmond Goulding, who would later reunite with Hecht. The film also starred Robert Montgomery, Billie Dove and Jimmy Durante.

Immediately after Lucky Day, Hecht started working on the play Hullabaloo, which took several months of preparation. Hecht co-directed it with Paul Gerard Smith and choreographed the Gilmor Brown production. The production featured music by Ralph Rainger and lyrics by Don Hartman. Hullabaloo opened on May 26 at the Pasadena Community Playhouse and ran until June 19, with a cast featuring Sterling Holloway, Frank Atkinson, Leonard Sillman and his sister June Carroll.

In the fall of 1932, Hecht worked on another theater play, a revised and modernized version of Franz Lehár's operetta, The Merry Widow. The play was brought up to date by J. Keirn Brennan with dance numbers by Hecht and vocal numbers by H. L. Heidecker. Karl Hajos composed and conducted the 30-piece orchestra and the cast included Herbert Evans, Ruth Gillette, Alex Callam, Florinne McKinney, Franklin Record, Roland Woodruff, Diane Warfield, Paul Sauter, Rolloe Dix, William Jeffries, Harold Reeves and Evelyn Cunningham. The play opened on Monday November 14 at the Columbia Theater in California.

In late November 1932 Hecht became involved in a series of Mae West projects, which all eventually culminated into a single picture. Earlier that year Paramount had signed Mae West to a contract and the actress was eager to step up from the lower-billed role she received in her first picture, Night After Night. She was billed fourth, after George Raft, Constance Cummings and Wynne Gibson. West was working to adapt her notoriously banned play, Diamond Lil, into a film, initially titled Honky Tonk. But the censors objected and Paramount worked quickly to change a few scenes, re-title the film to Diamond Lil and tried again to get it into production. The censors objected again, Paramount went back to work and, hoping to fool the censors into thinking they were submitting an all-new film, re-titled the project Ruby Red. But the censors found far too many similarities between Ruby Red and Diamond Lil and blocked the production completely. West and Paramount decided to merge Ruby Red into another West film in the writing stages, She Done Him Wrong, using the cast and crew already hired for Ruby Red. This final version of the script made it into production. Producer LeBaron, who had left RKO to work for Paramount, hired Hecht to work on She Done Him Wrong back when it was still a separate entity from Ruby Red. Hecht was also hired for dance routines on Ruby Red. Ultimately, all of Hecht's material was merged into a single film and used on She Done Him Wrong. The film was directed by Lowell Sherman and starred West, Cary Grant, Owen Moore and Noah Beery. Hecht was interviewed by Motion Picture Magazine in 1933, in response to Mae West's media comments regarding "curvy women being the new trend", to which he answered in her favor; "Dangerous curves are not only ahead, but actually with us. Present-day chorus girls must be slightly more round and more curved than those of a few years ago. Girls with thin, boyish figures definitely are out."

Following the Mae West projects, Hecht became one of the more prominent choreographers in Hollywood and was well-in-demand at Paramount and other studios. In January 1933, Paramount scheduled Hecht for three of their upcoming features: A Bedtime Story (at the time known under the title The Way to Love), directed by Norman Taurog and starring Maurice Chevalier and Helen Twelvetrees, International House, directed by A. Edward Sutherland starring W. C. Fields, Bela Lugosi and George Burns and the highly anticipated blockbuster College Humor. College Humor, another William LeBaron production, was proclaimed by Paramount's publicity department as "the most lavish musical picture since the advent of talking pictures". The film was directed by Wesley Ruggles and starred Bing Crosby, Richard Arlen, Mary Carlisle, Jack Oakie, George Burns and Gracie Allen. In addition to working with the main stars, Hecht trained The Ox-Road Co-Eds, a group of sixty chorines, for several original music sequences. He teamed up with Jack Oakie and Boris Petroff to create a new dance, the Fraternity Stomp, which Oakie and Lorna Andre performed in the film. The new dance was well advertised in newspapers and magazines with a depiction of steps and moves for people to learn it at home.

Hecht later stated that he worked with director Frank Tuttle during his days at Paramount. Though no evidence has been found, it is likely that the film he was referring to was The Big Broadcast, starring Bing Crosby, Stuart Erwin, Leila Hyams and George Burns. The Big Broadcast was produced by Benjamin Glazer, who had written A Bedtime Story, and featured music by Ralph Rainger, who had also worked on A Bedtime Story and International House, as well as Hecht's play, Hullaballoo.

Loan-outs to RKO

Shortly before Hecht's Paramount contract expired, producer Lou Brock at RKO borrowed him to direct the dance numbers on the musical Melody Cruise (at the time know under the title Maiden Cruise). Hecht put together a number that included a line of 36 girls for the Mark Sandrich film starring Charlie Ruggles and Phil Harris. However, after two weeks of working on Maiden Cruise, Paramount recalled him claiming the RKO production had been delayed and that Hecht's work on Paramount's own International House was a priority. Dave Gould took over Hecht's work on the RKO film and received screen credits for the dance routines.

Once Hecht was free from his Paramount contract in April 1933, RKO hired him again, this time to direct the dance numbers on Bed of Roses, a film directed by Gregory La Cava starring Constance Bennett, Joel McCrea, Pert Kelton and John Halliday. For this picture, Hecht trained two hundred girls for the dances and selected the best nine to appear in the film. One number in particular, which took place at the New Orleans Mardi Gras carnival in the film, was taken on the road to help promote the picture, with the girls performing it on stage.

Meanwhile, Hecht put on a new play for the "Symphonies Under the Stars", a week-long festival beginning on July 25. Skyscrapers opened on Saturday July 29 at the Hollywood Bowl to a cast of over one hundred dancers. Hecht directed the play and choreographed the dances to music originally composed by John Alden Carpenter. Hecht refashioned the work into an eight scene ballet with the help of Blanding Sloane, who worked on the sets, lights and made the masks, and Kay Otteson who designed the costumes. Richard Lert, husband of Vicki Baum, conducted the orchestra.

Freelancing at Warner Brothers, Fox and Universal

In October 1933, Hecht was offered opportunities to direct dance numbers at Warner Brothers, Universal Pictures, Fox Films and Columbia Pictures within a short period of time. Hecht first went to Warner Bros. to choreograph a Vitaphone Technicolor two-reeler short, produced by Gordon Hollingshead. Morocco Nights was directed by Edward Cline and starred Fuzzy Knight, Shirley Ross and future Hecht client Francis McDonald. Morocco Nights was initially to be included in Warner's Broadway Brevities but was never added.

Scheduled to make an undisclosed Columbia film in 1934 (it has not been established if this plan was fulfilled), Hecht made plans to work at Universal in October 1933 with Stanley Bergerman on I Like It That Way. The film was directed by Harry Lachman and starred Gloria Stuart and Roger Pryor. But shortly before starting production on I Like It That Way in November, Hecht instead opted to go to work on Buddy DeSylva's film Bottoms Up at Fox. The large production was directed by David Butler and starred Spencer Tracy and Pat Paterson with music and lyrics by Gus Kahn. Hecht's numbers in the picture were lauded by critics.

In January 1934, Hecht was approached by Universal again, this time for Glamour a film produced by B. F. Zeidman, directed by William Wyler and starring Constance Cummings and Paul Lukas. In May he was approached by Stanley Bergerman for another Roger Pryor film, Romance in the Rain. This time Hecht provided the dances in the film directed by Stuart Walker.

Film directing at M-G-M

Hecht is said to have worked on the Edmond Goulding film Hollywood Party (at the time known under the title Star Spangled Banquet) at Metro-Goldwyn-Mayer in March 1934, though no official credit has surfaced to confirm this. In the fall of 1934 Hecht started working on a series of shorts, which he was to direct, under the title Goonies. The shorts were to be based on errors made by college students in filing out official forms, hence making them "goonies". Hecht's new production unit, formed for the purpose of making these shorts in December 1934, was called Goonies Inc. However, the Goonies shorts were never produced, for reasons unknown.

In January 1935, Hecht and his friend Josef Berne were given the go ahead to direct their own two-strip Technicolor (using the process 3 technology) short at Metro-Goldwyn-Mayer. The color process was still considered a novelty at the time, making this deal, for a new director, quite a generous one. Gypsy Night (known under the working title Song of the Gypsies) was produced by Harry Rapf from a story by Richard Goldstone. The short was filmed throughout March and April. Through cinematography and lighting Hecht and Berne "emphasized on particular colors which most effectively carried out the moods of the music in each scene", a concept that Disney somewhat recreated half a decade later in Fantasia.

The short was a based on a romantic perspective of the Russian Gypsies' lives, with dance numbers by Hecht and music by Burton Lane and Harold Adamson. Դերասանական կազմի մեջ մտնում էին Մերի Ջո Մեթյուսը, Փերի Ասկամը, Ջոզեֆ Մարիոն և Իլյա Խմարան: «Գնչուական գիշեր»-ը բացվեց ուրբաթ օրը ՝ 1935 թվականի մայիսի 24-ին, Նյու Յորքի Կապիտոլի թատրոնում: Ոմանց կողմից այն համարվում էր ավանգարդ, բայց ընդհանուր առմամբ գովեստի խոսքեր հնչեցին նրա գեղարվեստական տեսանկյունից։

Հետագայում Հեխտը պնդեց, որ Հոլիվուդից իր նախնական հեռանալը պայմանավորված է անընդհատ զարգացող երաժշտական նկարների բիզնեսում աշխատանքի բացակայությամբ: Նրա պարերի ոճը թարմացվեց, երբ նա ժամանեց 1931թվականին։ Բայց մինչև 1935 թվականը դրանք հարմարեցվել և օգտագործվել են այլ խորեոգրաֆների կողմից և լավ օգտագործվել են հիմնականում բոլոր ստուդիաներում։

Վերադարձ Նյու Յորք և Բրոդվեյի պիեսներ

1939 թվականին Ադելֆի թատրոնում «Երգիր քո ընթրիքի համար» պիեսի համար Հարոլդ Հեխտի ցուցադրությունը: Ձևավորումը՝ Աիդա Մակկենզիի:

1935 թվականի նոյեմբերին՝ հեռանալուց ուղիղ չորս տարի անց, Հեխտը վերադարձավ Նյու Յորք և աշխատանքի ընդունվեց ամառային հյուրանոցում։ Այնուհետև նա աշխատանքի ընդունվեց Թատերական գիլդիայում և դիրիժորի օգնական և բեմադրիչ օգնական աշխատեց «Լեոնարդ Լոուրենս Ատլասի» պիեսի համար, իսկ 1936 թվականին՝ «Միայն Աստծո ողորմածության համար» պիեսի համար։ Ներկայացումը բեմադրել է Սիդնի Հարմոնը և ռեժիսորը՝ Բեննո Շնայդերը։ Հեխտը պիեսի բեմադրիչ չէր և եկավ միայն Շնայդերի բնդմամբ։ «Միայն Աստծո ողորմածության համար» պիեսը սկսվեց ներկայացվել հանդիսատեսին 1937 թվականի հունվարի 12ից, ընդ որում ներկայացումը ցուցադրվեց քառասուն երկու անգամ։

Այս ընթացքում Հեխտը դարձավ Կոմունիստական կուսակցության անդամ ՝ բաժանորդագրվելով «Daily Worker»-ին և մասնակցելով Նյու Յորքի կոմունիստական կուսակցության 4-րդ պողոտայի կենտրոնակայանում և Ամերիկայի բանվորական դաշինքում կայացվող հանդիպումներին: Նա նաև սովորում էր շաբաթական հինգ ժամ ՝ ընդունելով դասընթացներ` աշխատանքային ուսումնասիրություններ, քաղաքական տնտեսություն, ընթացիկ իրադարձություններ և Մարքսիզմի և Լենինիզմի վերելք։ Չնայած նա ընդհանուր հետաքրքրություն ուներ կուսակցության նկատմամբ, սակայն, ըստ երևույթին, երբեք նվիրված նվիրված կոմունիստ չէր եղել և չէր էլ ձգտում հասնել ավելի բարձր դիրքի կամ պաշտոնների։

1937 թվականին նա աշխատանքի ընդունվեց Դաշնային թատրոնի նախագծում և դարձավ «Երգիր քո ընթրիքի համար» ներկայացման մյուզիքլի պատասխանատուի դերը։ Պիեսը պատրաստելու համար պահանջվեց երկու տարի, քանի որ դրա համար անհրաժեշտ էր գրել երգեր, բառեր, էսիիզներ, գրողներ ու դերասաններ վարձել, ձևավորել տարազներ, բեմադրել պարեր և այլն։ «Երգիր քո ընթրիքի համար» պիեսի համար ներկայացվեց տարբեր ազգությունների, կրոնական և քաղաքական համոզմունքներ ունեցող դերասանական կազմ, և Հեխտը որևէ խտրականություն չցուցաբերեց դերասանների կամ անձնակազմի անդամների ընտրության ժամանակ։ Փորձերից մեկի ժամանակ՝ 1938 թվականի մայիսի 30-ին, աֆրոկամերիկացի դերասանական կազմի անդամներից մեկը ժամադրության էր հրավիրել պիեսի առաջատար տիկիններից մեկին՝ վիեննացի դերասանուհի Սալի Սաունդերսին։ Դերասանուհին այնքան էր վիրավորվել, որ շտապեց Հեխտին խնդրել, որ տղամարդուն ազատի աշխատանքից: Հեխտը պաշտպանեց սևամորթների իրավունքները `պատասխանելով նրան. «Սալի, ես զարմացած եմ Ձեզանից: Նա ունի կյանքի, ազատության և երջանկության նույնքան իրավունք, որքան ես և Դուք»։ Սանդերսը սարսափեց Հեխտի կողմից ռասայական հավասարության հաստատումից և այդ նույն տարվա օգոստոսին Հեխտի դեմ ցուցմունք տվեց Դաշնային թատրոնը, Ամերիկայի աշխատավորական դաշինքը և «Երգիր քո ընթրիքի համար» ներկայացման ամբողջ արտադրությունը Վաշինգտոնում անցկացվող հակակոմունիստական լսարանում։ «Երգիր քո ընթրիքի համար» ներկայացումը ի վերջո, բացվեց մարտի 15-ին կամ ապրիլի 24-ին (ամսաթիվը քննարկվում է) Ադելֆի թատրոնում։ Այս ներկայացումը հաջողված էր, քանի որ ցուցադրվեց քառասուն չորս անգամ և ավարտվեց հունիսի 30-ին։ Զգալով, որ Դաշնային թատրոնում նրա զբաղվածությունը չի վերականգնվի ներկայացումից հետո, Հեխտը հեռացավ Նյու Յորքից 1939 թվականի հուլիսին կամ օգոստոսին։

Երկրորդ ուղևորությունը Հոլիվուդ

Նոր կարիերա որպես գրական գործակալ

1939 թվականի հուլիսին կամ օգոստոսին Հեխտը վերադարձավ Հոլիվուդ և դժվարացավ աշխատանք գտնելու հարցում: Այն ժամանակ նա ապրում էր գրող Ռոլան Կիբբեի հետ, և երկուսն էլ լավ ընկերներ էին դարձել: Կիբբեն հետագայում համագործակցեց Հեխտի և Լանկաստերի հետ որպես գրող իրենց արտադրական ընկերությունների համար և դարձավ Լանկաստերի նորընտիր Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր արտադրական ձեռնարկության, Նորլան արտադրական ընկերության հավասար անդամ: 1939 թվականի վերջին՝ ամիսներ շարունակ տևած գործազրկությունից հետո, Հեխտը աշխատանք է ստանում Նաթ Գոլդսթոնից որպես «Գոլդսթոուն» գործակալության տաղանդների գործակալ։ «Գոլդսթոուն» գործակալությունը սկզբում զբաղվում էր դերասաններով, և Հեխտը նրանց համար ստեղծեց գրական բաժին՝ նախ դառնալով նոր բաժնի վարիչ, այնուհետև ընկերությունում առաջադրվեց որպես գործընկեր։ Նա երկու տարի աշխատեց «Գոլդսթոուն» գործակալության համար՝ աշխատելով մինչև երեսուն վեց գրողի հետ։ Հեխտը վարձեց այդ գրողներից մեկին՝ Ջորջ Ուիլներին, որ լինի իր օգնականը։ Ուիլները հետագայում ստեղծեց իր գրական գործակալությունը:

Մասնակցությունը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին

Հեխտը ընդգրկվեց Միացյալ Նահանգների բանակի օդային կորպուսում 1942 թվականի օգոստոսի 29-ին՝ Երկրորդ աշխարհամարտին մասնակցելու համար։ Բանակում նրա սերիական համարն էր՝ 19126700. Նրան շնորհվեց անձնակազմի սերժանտի կոչում և տեղափոխեցին Հատուկ ծառայության զվարճության բաժին։ Նա նկարահանեց կենդանի շոուներ այն զինծառայողների համար, ոնքեր դարձել էին օրվա ամենամեծ աստղերը։ Նրանց թվում էրն երգահան Ջոնի Մերսերը, վոկալիստ Ֆրենսիս Լանգֆորդը, Բինգ Քրոսբին, Բոբ Հոփը և անձնական ընկեր, դերասան Ջոն Գարֆիլդը։ Հեխտը պատվով զորացրվեց1945 թվականի սեպտեմբերի 3-ին։

Հեխտ-Ռանց գործակալության ձևավորում

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում ծառայությունից հետո Հեխտը վերադարձավ Հոլիվուդ՝ ծրագրելով ղեկավարել սեփական տաղանդների գործակալությունը։ 1945 թվականի աշնանը նա ստեղծեց Հեխտ-Ռանցի գործակալությունը ընկերոջ և «Գոլդսթոուն» գործակալության նախկին աշխատակից Լուի Ռանցի հետ։ Ռանցը աշխատել էր նաև Հոլիվուդում 1930-ականների կեսերին, որպես թղթակից անդամ, հիմնականում Metropol Pictures-ի, George A. Hirliman Productions-ի և B.F. Zeidman Productions- ի հետ։ Հեխտը և Ռանցը իրենց գրասենյակը հիմնել են Կալիֆոռնիայի Բևերլի Հիլզ քաղաքում գտնվող 324 South Beverly Drive-ում։

1945 թվականի նոյեմբերի վերջին Նյու Յորքում անցկացվող արձակուրդի ժամանակ Լիլիան Շարին՝ Դոր Շարի քույրը, առաջարկեց Հեխտին, որ նա գնա տեսնելու նոր Բրոդվեյի պիեսը Լիցեյական թատրոնում։ Մի որսորդական ձայն, որը բացվել էր Բրոդվեյից մի քանի շաբաթ առաջ, ցուցադրում էր բոլորովին նոր դերասան ՝ Բուրտ Լանկաստերը: Հեխտը միանգամից տպավորվեց Լանկաստենի ներկայացմամբ։ Նա ավելի ուշ ասաց այդ գիշեր․«Երբ ես տեսա Բուրտ Լանկաստերին Բրոդվեյում որսորդական ձայնի մեջ (1945 թվական), ես գիտեի, որ նա այն ունի: Ես չգիտեմ, թե ինչպես կարող ես կարոտել դա: Նա այնքան գերիշխող էր, ավելի մեծ,քան կյանքը »։ Հեխտը ներկայացմանը հաճախել է բազմաթիվ անգամներ նախքան դեկտեմբերի 8-ին փակվելը։ Երբ գրեթե բոլոր խոշոր հոլիվուդյան ստուդիաները սկսեցին առաջարկներ անել Լանկաստերին, պիեսում նրա ընկերը և բեմի և կինոյի դերասան Սեմ Լևենը առաջարկեց ներկայացնել իրեն։ նրանք միասին հրավիրեցին ռեստորաններ՝ լսելով առաջարկներ Դեյվիդ Ս. Սելցնիկից, 20th Century-Fox- ից և Hal B. Wallis-ից, ովքեր համագործակցել էին Paramount Pictures-ի հետ։

Պատմություներ են պատմվում այն մասին, երբ Հեխտը ներկայացավ Լանկաստերին պիեսի վերջին երեկոյան: Դերասանն ասում էր, որ իրեն դուր են գալիս մեծ գործակալությունները: Հեխտը նրան ասաց. «Եթե մեծ գործակալության հետ պայմանագիր ստորագրեք, ձեզ նշանակելու են կրտսեր գործակալ, ով աշխատավարձ է ստանում, և կունենաք երկու տասնյակ անծանոթներ, ովքեր Ձեզ համար աշխատանք կգտնեն»։ Հեխտը ընտրեց ազնվությունը․ «Ես գիտեմ բոլորին, բայց ես ունեմ ընդամենը մի քանի հաճախորդ: Եթե դուք պայմանագիր ստորագրեցիք ինձ հետ, դուք կլինեք իմ ցուցակի վերևում»։ Լանկաստերը պայմանագիր ստորագրեց Հեխտի հետ և նրանք դուրս եկան նշելու ռեստորանում: Այնտեղ Հեխտը ասաց. «Գիտեք, ես իսկապես չեմ սիրում գործակալ լինել: Ես ուզում եմ նկարներ պատրաստել»: Լանկաստերը պատասխանեց, որ ինքը նույնն է ուզում, ինչին հետևեց Հեխտիի հայտնի արտահայտությանը. «Արի ինձ հետ, և հինգ տարի հետո գուցե մենք կարողանանք դա դարձնել»: Իրական ժամանակը 19 ամիս էր:

Հեխտի բանակցությունների շնորհիվ Լանկաստերը ստորագրեց յոթամյա պայմանագիր Hal B. Wallis 'Paramount- ի կողմից ֆինանսավորվող անկախ արտադրական ընկերության՝ Hal Wallis Productions ընկերության հետ, որն ամենաերկար ժամկետն էր, որը ստուդիան իրավունք ուներ դերասանին պայմանագրով պահելու համար։The exclusive contract gave Lancaster an option for one outside, independent picture a year, giving the agent/actor room to produce a yearly film, thought they initially never believed the clause would be used. A few months later, in April 1946, Hecht and Lancaster were sitting in the bar of the Barbizon-Plaza Hotel in New York City, having a last drink before Lancaster was off for the filming of The Killers for Mark Hellinger Productions. Lancaster was worried about the kind of movies he'd be getting in Hollywood when Hecht jokingly told him "Well Burt, if you don't like what you get into out there, we'll just produce our own films. That's the one way you're sure to get what you want!". Throughout the 1940s, every actor, producer and director wanted to start their own production company but few were able to accomplish it due to contractual obligations. The few that did manage to venture into productions of their own, most often did not last long enough to make an impact and rarely made more than a handful of movies.

Rantz and Hecht also managed actresses Edith Barrett, Frances Rafferty and Karen Morley and actors Roman Bohnen and Phil Brown in 1945 and 1946. In 1946 the company dissolved and Rantz formed the Louis Rantz Agency.

Prosperity in Hollywood

Harold Hecht Productions

In 1946 Hecht formed his own company, Harold Hecht Productions, and set up his new office at 8747 Sunset Boulevard West in Hollywood. The new name reflected what he and Lancaster hoped to accomplish; producing movies. However, Harold Hecht Productions also had an agency division and he retained many of the actors and writers already under contract with the Hecht-Rantz Agency. Hecht also signed new talents such as actors Art Smith and Francis McDonald and writers Walter Bernstein, Roland Kibbee and Meta Rosenberg. During this time Hecht became an officer at Irving Mills' music publishing company, Mills Music Inc., though little is known of his work there. By 1947, Harold Hecht Productions was doing very well as a talent agency and Hecht started hiring staff from other noted Hollywood agencies. In May 1947, E. Henry Lewis left the Goldstone Agency to head Harold Hecht Productions' literary staff.

Norma Productions and Halburt Productions

Հիմնական հոդվածներ՝ Norma Productions և Halburt Productions

1946 թվականին Հեխտը ստեղծեց իր սեփական ընկերությունը ՝ Harold Hecht Productions, և ստեղծեց իր նոր գրասենյակը Հոլիվուդում 8747 Sunset Boulevard West- ում:In the summer of 1947 Hecht co-founded Norma Productions with Burt Lancaster, who named the company after his second wife, Norma Anderson. They worked out a deal with Universal-International, for whom Lancaster had already done The Killers and Brute Force, both for Mark Hellinger Productions. Hecht and Lancaster's first production was Kiss the Blood Off My Hands, a film noir based on British author Gerald Butler's best-selling novel. The movie starred Lancaster, Joan Fontaine and Robert Newton and was directed by Norman Foster, famous for the Mr. Moto crime series starring Peter Lorre, with a soundtrack by Miklós Rózsa, a noted film noir composer. Kiss the Blood Off My Hands, a co-production through Norma Productions and Harold Hecht Productions, was released in late 1948 to moderate success. Following this, Hecht worked exclusively through Norma Productions for the next ten years.

In early 1949 Norma Productions made a three-picture deal with Warner Brothers Pictures, all to be produced by Hecht and to star Lancaster. The inaugural picture was The Flame and the Arrow, a Technicolor swashbuckler directed by Jacques Tourneur. The big-budget film featured some of the biggest names from the Warner Brothers lot at the time, including Virginia Mayo (fresh from White Heat) as the leading lady and Max Steiner (famous for Casablanca and Gone with the Wind) who was hired to compose the soundtrack. The Flame and the Arrow was released in the summer of 1950 and became one of the year's top grossers, earning two nominations at the 23rd Academy Awards ceremony in March 1951; one for Best Dramatic or Comedy Score (Max Steiner), another for Best Color Cinematography (Ernest Haller).

Hecht's next production for Warner Brothers was The Crimson Pirate, another Technicolor swashbuckler starring Lancaster and Nick Cravat, a close friend since boyhood, and former acrobat who had worked with Lancaster in the circus (he had also co-starred in The Flame and the Arrow). It was directed by Robert Siodmak, written by Roland Kibbee and featured an early appearance by Christopher Lee. The Crimson Pirate was made entirely in remote locations, with filming in Ischia, an island off the Gulf of Naples, Italy and at Teddington Studios in England. Released in the fall of 1952, it also went on to be a top-grosser for Warner Brothers. Years later Hecht attempted to develop a sequel, Jolly Roger: Son of the Crimson Pirate, but this film was never made.

Before completing their contract at Warner Brothers, Hecht and Lancaster signed a two-picture deal with Columbia Pictures through the Norma Productions subsidiary, Halburt Productions. The two moderate-budget Columbia films were shot back-to-back at Columbia Studios and marked the beginning of a professional relationship between Hecht, Lancaster and Robert Aldrich, who was Hecht's assistant producer at the studio. Halburt Productions' first film, Ten Tall Men (released in late 1951) was another Technicolor adventure flick about the French Foreign Legion during the Rif War in Morocco. It was written and directed by Willis Goldbeck, co-written by Roland Kibbee and starred Lancaster, Jody Lawrance and Gilbert Roland. It also featured memorable parts by character actors George Tobias, Nick Dennis, Mike Mazurki and Robert Clary. But the real turning point was when Columbia allowed Hecht and Lancaster to produce their first film without Lancaster acting in it. The First Time (released in early 1952) was a comedy film directed by Frank Tashlin starring Robert Cummings and Barbara Hale, based on a short story by Hugo Butler and Jean Rouverol as first-time parents.

Hecht's final Warner Brothers commitment was His Majesty O'Keefe, filmed in mid-1952 but only released in early 1954. His Majesty O'Keefe was granted another large budget for remote location shooting in Technicolor. This time the crew headed to Viti Levu in the Republic of Fiji, where production costs skyrocketed. The film was directed by Byron Haskin and starred Lancaster, Joan Rice and André Morell. It was scored by Dimitri Tiomkin and was the first time that Hecht and Lancaster collaborated with writer James Hill who later became a partner in the company. In December 1952 Hecht joined the Academy of Motion Pictures Arts and Sciences.

House Un-American Activities Committee testimony

Harold Hecht's name was given to the House Un-American Activities Committee by Martin Berkeley on September 19, 1951. At the time that Hecht's name was brought up, he was in Italy working on Norma Productions' The Crimson Pirate for Warner Brothers and a subpoena for his testimony was only procured two years later. On March 23, 1953, Hecht appeared in front of the House Un-American Activities Committee, represented by his lawyer Edward Bennett Williams. Many of the writers, actors and directors that Hecht and Lancaster had worked with through Norma Productions and Halburt Productions had been named as known or suspected Communists and the Committee was eager to hear Hecht's side of the story. Hecht cooperated with the Committee on every aspect, feeling no shame about his past and answering all their questions regarding his affiliation with the Communist Party. Hecht admitted to once being a member of the Communist Party but informed the Committee that he was no longer of that state of mind. Because of his cooperation with the Committee and his testimony of known Communists from his past, Hecht was not blacklisted and was allowed to resume his position as a successful producer in Hollywood.

Hecht-Lancaster Productions

Հիմնական հոդված՝ Hecht-Lancaster Productions

In the summer of 1953 Hecht co-founded another Norma Productions subsidiary, Hecht-Lancaster Productions, with Burt Lancaster and signed a two-picture deal with United Artists (the deal would be renegotiated and extended several times over the next few years). Their first production for UA was Apache (released in the summer of 1954), a western told from the perspective of a Native American Apache. It starred Lancaster and Jean Peters with a feature role by John McIntire and an early appearance by Charles Bronson (credited under his real name, Charles Buchinsky). Robert Aldrich was hired as director and James R. Webb wrote the script from an original novel by Paul Wellman. Apache was another box office success for the company and despite the controversy that both leading actors had striking blue eyes, the film met with the approval of Native Americans, who were consulted at private screenings prior to the opening dates.

Apache was followed by Vera Cruz, another western, based on the Mexican Revolution. This was another top-budget Technicolor picture and one of the earliest films to use the widescreen format, using the SuperScope process. Hecht's production company traveled to Mexico and filmed entirely on location, including scenes at the famous Chapultepec Castle. Robert Aldrich and James R. Webb returned as director and writer with Roland Kibbee coming in to help with the script. It starred Lancaster and Gary Cooper with featured roles by Denise Darcel, Sara Montiel, Cesar Romero, George Macready, Ernest Borgnine, Charles Bronson (again credited as Charles Buchinsky), Jack Elam and Jack Lambert. Vera Cruz became Norma Productions' top grosser and one of UA's best box office success, earning over $11 million and boosting Hecht and Lancaster to the top as Hollywood's most prominent independent producers, a position they would keep for five years. Vera Cruz was later considered as one of the potential TV shows that Hecht-Lancaster Productions was to produce and they hired a young western TV writer, Sam Peckinpah, to write a teleplay. But the pilot was never produced.

After Vera Cruz, Hecht-Lancaster Productions delivered three more successful box office films financed by UA. One of the best remembered films of the 1950s, Marty was originally a television episode on The Philco Television Playhouse. The teleplay was written by Paddy Chayefsky and directed by Delbert Mann. Hecht hired both of them to develop the story into a movie and approached Ernest Borgnine, who had never been given a starring role in a film, to play the lead. Gene Kelly's wife, Betsy Blair, won the role of the love interest, bringing her out of the HUAC blacklist. Marty was produced as a low-budget film, shot mostly on location in New York City, with a bank roll of a little over $250,000 (with an additional $100,000 for advertising and publicity).

When the film was released in the spring of 1955, and was paired with a major promotional plan, it became another top-grosser. The film won numerous awards including the Academy Award for Best Picture (Harold Hecht), the Academy Award for Best Director (Delbert Mann), the Academy Award for Best Actor in a Leading Role (Ernest Borgnine), the Academy Award for Best Writing, Adapted Screenplay (Paddy Chayefsky), the Golden Globe Award for Best Actor – Motion Picture Drama, the BAFTA Award for Best Foreign Actor, the BAFTA Award for Best Foreign Actress, the Bodil Award for Best American Film, the Palme d'Or award at the Cannes Film Festival (the first film to technically win the Palme d'Or, as the top prize had recently changed title, and also the first film to win by unanimous votes), the Cannes Film Festival OCIC Award, the Directors Guild of America Award for Outstanding Directorial Achievement in Motion Pictures, the National Board of Review Award for Best Film, the National Board of Review Award for Best Actor, the National Board of Review Award for Top Ten Films, the New York Film Critics Circle Award for Best Film, the New York Film Critics Circle Award for Best Actor, the Writers Guild of America Award for Best Written American Drama. It was also nominated for the Academy Award for Best Actor in a Supporting Role, the Academy Award for Best Actress in a Supporting Role, the Academy Award for Best Cinematography, Black-and-White, the Academy Award for Best Art Direction-Set Decoration, Black-and-White and the BAFTA Award for Best Film from any Source.

Hecht's Best Picture Oscar statue was presented to him by Audrey Hepburn. His acceptance speech is among the most memorable and most quoted; "It's very fortunate to live in a country where any man, no matter how humble his origins, can become a president, and to be part of an industry where any picture, no matter how low its budget, can win an Oscar. All of us who worked on Marty are especially fortunate for this great honor, for to us, from the very beginning, it was a labor of love. Thank you". In November 1959 Marty was the first American film to be screened in the USSR following World War II. It was personally selected by Russian politicians as part of a Soviet-American cultural exchange program, and Hecht was asked by President Eisenhower to travel to Russia for the screening of the film. In 1994 Marty was selected by the National Film Preservation Board for preservation in the Library of Congress' National Film Registry. Marty was also one of the many films considered by Hecht-Lancaster Productions to be made into a television show. An original pilot was made with Shecky Greene in the late 1950s and later (unrelated to Hecht-Hill-Lancaster Productions) with Tom Bosley. Neither were sold to the networks.

Hecht-Lancaster Productions' second film to be released in 1955 was The Kentuckian, another large-budget adventure film shot in Technicolor using the CinemaScope widescreen technology on location in the Kentucky mountains. the screenplay was written by Pulitzer Prize-winning author A. B. Guthrie Jr. from Felix Holt's novel The Gabriel Horn and was Burt Lancaster's official directorial debut. Guthrie had already famously adapted Shane in 1952 and his novel, The Big Sky, was made into a successful Western by Howard Hawks that same year. Hecht and Lancaster hired famed composer Bernard Herrmann for the soundtrack, already renowned at the time for his work with Orson Welles. Herrmann is now best remembered as a close collaborator of Alfred Hitchcock, composing the soundtracks to Psycho, Vertigo and North By Northwest. In addition to starring Lancaster, The Kentuckian featured Dianne Foster, Diana Lynn, John McIntire and was the film debut of Walter Matthau, who played the heavy. As part of its publicity, Hecht hired artist Thomas Hart Benton to paint a life-sized portrait of Lancaster and Donald MacDonald (in character), posing with their dog Faro. The painting, also known as The Kentuckian, has been exhibited at a number of museums over the years and is currently part of Los Angeles County Museum of Art's permanent collection. The film competed at the Venice Film Festival for its top prize, the Golden Lion Award.

The last film released under the Hecht-Lancaster Productions banner (prior to changing the company's name) was the massively budgeted circus film Trapeze. Also filmed in Technicolor with CinemaScope lenses, the film starred Lancaster, Tony Curtis and Italian sex symbol Gina Lollobrigida. The script went through a number of writers including James Jones (From Here to Eternity), Ernest Lehman, Ben Hecht, James R. Webb, Wolf Mankowitz and Liam O'Brien. Trapeze was shot in Paris, France with locations such as the indoor arena Cirque d'Hiver, with recently knighted director Sir Carol Reed. The film is noted for having the largest promotional allowance of the times, with a reported $2 million for publicity. It paid off and was the third best box office earner of the year. Many of its premieres featured local circus performers who were hired to parade through the streets. Though it failed to make an impact at the Academy Awards, it won several awards including the Bambi Award for Best Actress – International, the Berlin International Film Festival Silver Berlin Bear Award for Best Actor, the Berlin International Film Festival Bronze Berlin Bear Award for Audience Poll and a nomination for the Directors Guild of America Award for Outstanding Directorial Achievement in Motion Pictures.

On June 12, 1956, Hecht joined the Screen Producers Guild as their 150th member. That year he also returned to Broadway to bring English playwright Terence Rattigan's hit show Separate Tables to the American stage, with plans to turn it into a film for Hecht-Lancaster Productions. The Broadway production opened on October 25, 1956 and was highly successful, running for 332 performances at the Music Box theatre and closing on September 28, 1957. The play was directed by Peter Glenville and starred Margaret Leighton, Eric Portman, Donald Harron, Beryl Measor, Phyllis Neilson-Terry, Helena Carroll and May Hallatt. It was nominated for seven Tony Awards at the 11th ceremony in April 1957, winning one for Margaret Leighton as Best Actress. The other nominations included Best Play (The Producers Theatre and Hecht-Lancaster Productions), Best Actor (Eric Portman), Best Featured Actor (William Podmore), two for Best Featured Actress (Beryl Measor and Phyllis Neilson-Terry) and Best Direction (Peter Glenville).

Hecht-Hill-Lancaster Productions

Հիմնական հոդված՝ Hecht-Hill-Lancaster Productions

In 1956 Burt Lancaster announced that writer James Hill was made an equal partner in the company. The new name officially came into effect at the beginning of 1957, with Hecht-Lancaster Productions being updated to Hecht-Hill-Lancaster Productions. The first film released under the new name was The Bachelor Party (released in the spring of 1957), another Paddy Chayefsky dramatic teleplay adapted for the screen with hopes to recreate the success of Marty. Delbert Mann was hired again as director with Alex North composing the soundtrack. The film starred E. G. Marshall, Don Murray and Jack Warden with a notable featured part for actress Carolyn Jones who later portrayed Morticia Addams in the television series The Addams Family. Carolyn Jones played the role of a beatnik at a party and made a considerable impact with viewers. The Bachelor Party won a National Board of Review Award and was nominated for the Palme d'Or Award at the Cannes Film Festival, the BAFTA Award for Best Film from any Source and the Academy Award for Best Actress in a Supporting Role (for Carolyn Jones).

One of today's best remembered film from Hecht-Hill-Lancaster Productions is Sweet Smell of Success, released in late 1957. Though it was a flop at the box office when first released, it has since grown to become one of the most iconic films of the 1950s and has been referenced as a major influence for critically acclaimed directors, including Barry Levinson (who made references to it in his films Diner and Rain Man) and Martin Scorsese. The New York City-based (and filmed) drama represented Hecht and Lancaster's return to the film noir genre since their first picture, Kiss the Blood Off My Hands. It starred Lancaster and Tony Curtis (who also co-produced the film through his production company Curtleigh Productions) from a screenplay by Ernest Lehman and Clifford Odets (who was at the time under contract to Hecht-Hill-Lancaster Productions). Director Alexander Mackendrick was hired with top cinematographer James Wong Howe and composer Elmer Bernstein (fresh from working on Otto Preminger's The Man With the Golden Arm) wrote a memorable soundtrack. The film won the Bambi Award for Best International Actor and was nominated at the British Academy Film Awards for the Best Foreign Actor, the Golden Laurel Award for Top Male Dramatic Performance and the Golden Laurel Award for Top Female Supporting Performance. In 1993 it was selected by the National Film Preservation Board for preservation in the Library of Congress' National Film Registry. It also appeared on Roger Ebert's "Great Movies" list and was added to the Online Film & Television Association Hall of Fame. It was also released on DVD and Blu-ray by The Criterion Collection. In 2002 it was made into a Broadway musical by Marvin Hamlisch, Craig Carnelia and John Guare.

In early 1958 Hecht-Hill-Lancaster Productions released Run Silent, Run Deep, a black-and-white submarine war film based on the best-selling novel by highly decorated US Navy officer Edward L. Beach Jr.. Directed by Robert Wise, it starred Clark Gable and Burt Lancaster with featured roles by Nick Cravat, Jack Warden and Don Rickles (in the comedian's film debut). Always hiring top personnel, the script was written by John Gay and the music was composed by Franz Waxman. Cinematographer Russell Harlan was nominated for a Golden Laurel Award for his work on the film.

The film version of Separate Tables (released in late 1958) was another major winner at the awards ceremony. The film was adapted for the screen by Terence Rattigan, John Gay and John Michael Hayes and reunited Delbert Mann for a third turn directing for Hecht. Separate Tables featured an all-star cast with David Niven, Rita Hayworth, Deborah Kerr, Burt Lancaster, Wendy Hiller, Gladys Cooper and Rod Taylor (several years before his best-remembered role in The Birds). The film was originally set to be directed by Laurence Olivier, who was to play Lancaster's role, with his wife, Vivien Leigh, in place of Hayworth. This film earned Hecht his second Academy Awards nomination for Best Picture. The film won several awards including the Academy Award for Best Actor in a Leading Role (David Niven), the Academy Award for Best Actress in a Supporting Role (Wendy Hiller, which Hecht accepted in her place as she could not be present), the Golden Globe Award for Best Actor – Motion Picture Drama, the David di Donatello Award for Best Foreign Actress, the Golden Laurel Award for Top Male Dramatic Performance, the National Board of Review Award for Top Ten Films, the New York Film Critics Circle Award for Best Actor and the Sant Jordi Award for Best Foreign Actor. It was also nominated for the Academy Award for Best Actress in a Leading Role, the Academy Award for Best Writing, Screenplay Based on Material from Another Medium, the Academy Award for Best Cinematography, Black-and-White, the Academy Award for Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture, the Golden Globe Award for Best Motion Picture – Drama, the Golden Globe Award for Best Actress – Motion Picture Drama, the Golden Globe Award for Best Supporting Actress, the Golden Globe Award for Best Director, the Golden Laurel Award for Top Female Dramatic Performance, the Golden Laurel Award for Top Female Supporting Performance, the New York Film Critics Circle Award for Best Film, the New York Film Critics Circle Award for Best Screenplay and the Writers Guild of America Award for Best Written American Drama. That year producer James Hill and star Rita Hayworth were married.

Two limited-budget productions followed Separate Tables: The Rabbit Trap and Cry Tough, both released in 1959. The Rabbit Trap was anticipated as another box office winner, as with Marty, based on a teleplay by JP Miller who adapted his story for the film. British film director Philip Leacock was brought over for the Ernest Borgnine starrer, with Don Rickles in a featured role. But the film only made an impact at the Locarno International Film Festival where Borgnine won the award for Best Actor. Cry Tough was initially set to be a big-budget picture starring Tony Curtis (also to be co-produced by his independent production company), but it eventually starred John Saxon instead. Television director Paul Stanley made his film directorial debut and the movie was topped by one of the first "Jazz Samba" soundtracks, composed by guitarist Laurindo Almeida.

One of Hecht's most coveted film rights purchases came when he procured The Devil's Disciple from Nobel Prize-winner George Bernard Shaw's estate. Set in Colonial America, the story tells of the American Revolutionary War. Initially planned for a 1956 production, the film was to star Lancaster, Montgomery Clift and Laurence Olivier, with Olivier also directing. But Lancaster decided he didn't want to be directed by another actor. Plans were delayed and Clift's part was recast with Kirk Douglas and Olivier dropped out from directing. Instead, Alexander Mackendrick was hired as director, but he was later fired shortly after filming began. Mackendrick was replaced by future James Bond director Guy Hamilton. The film was partly shot at the famous Ealing Studios in England, from a script by Roland Kibbee and John Dighton. It also earned a BAFTA Award nomination for Best British Actor (for Olivier). While The Devil's Disciple was shooting in England, Hecht-Hill-Lancaster Productions was simultaneously producing Summer of the Seventeenth Doll in Australia. The film was based on Ray Lawler's successful dramatic play about sugarcane cutters in Australia, but was greatly re-written and Americanized by screenwriter John Dighton. It was directed by Leslie Norman and starred Ernest Borgnine (his final collaboration with Hecht and Lancaster), Anne Baxter, Angela Lansbury and John Mills. The film was released in Australia in late 1959 but was only released in the US in late 1961, under the title Season of Passion.

A long-time supporter of racial equality, Hecht then made Take a Giant Step, a coming-of-age drama film dealing with the realities of racism in American schools. Hecht hired pop singer Johnny Nash (later immortalized by his 1972, No.1 hit single I Can See Clearly Now) to play the lead with Philip Leacock directing. Hecht-Hill-Lancaster Productions was hoping to make an impact in the film industry, while African American civil rights leaders like Martin Luther King Jr. were protesting in the streets with the same message. But the film was plagued by delays and resistance from United Artists who initially refused to finance it (it was advanced in full by Hecht-Hill-Lancaster Productions from their other films' profits), then refused to release it, and who finally shelved it after a limited distribution. Still, the film won the Silver Sail Award at the Locarno International Film Festival in Italy and was nominated for the Golden Globe Award for Best Supporting Actress, the Golden Globe Award for Best Film Promoting International Understanding and the BAFTA United Nations Award.

The Unforgiven was the last film shot during Hecht-Hill-Lancaster's status as a working and successful unit and was released in the spring of 1960, by which time the company had dissolved (prior to their limited comeback a year later). The western, filmed using the Panavision Technicolor widescreen lenses on location in Durango, Mexico, dealt with racial intolerance towards Native Americans. The film was filled with star names including director John Huston, former blacklisted writer Ben Maddow (who adapted the screenplay from a novel by Alan Le May), and actors Lancaster, John Saxon, Charles Bickford, Audie Murphy (who replaced Tony Curtis after he dropped out), Albert Salmi and Joseph Wiseman and actresses Audrey Hepburn and Lillian Gish. Production was delayed for months when Hepburn fell off a horse and injured her back.

Music industry venture

Հիմնական հոդվածներ՝ Hecht-Lancaster & Buzzell Music և Calyork Music

In July 1956, Hecht, his brother-in-law Loring Buzzell (brother of Hecht's first wife Gloria) and Lancaster formed two music publishing firms; Hecht-Lancaster & Buzzell Music (copyrighting exclusively through ASCAP) and Calyork Music (copyrighting exclusively through BMI). The purpose of the new venture (a subsidiary of the Hecht and Lancaster Companies/Norma Productions) was to publish and copyright songs from their films' soundtracks and license them to record labels for release in the booming business of vinyls for the home market. The compositions published through Hecht-Lancaster & Buzzell Music and Calyork Music have been released through Columbia Records, Warner Bros. Records, MGM Records, ABC-Paramount Records, Capitol Records, London Records, United Artists Records, Decca Records, Mercury Records, RCA Victor Records, Jubilee Records, Coral Records, Top Rank Records, Date Records, Kapp Records, Apollo Records, Maine Records and Cabot Records.

Hecht-Lancaster & Buzzell Music and Calyork Music also published songs from non-film related composers, who in turn had their work adapted and recorded by musicians and gained royalties. One notable non-movie hit that Hecht-Lancaster & Buzzell had was the McGuire Sisters's version of May You Always which peaked to No. 11 on the Billboard Hot 100 list in January 1959 and became the second best-selling sheet music in the US. Some of the notable soundtracks published through Hecht-Lancaster & Buzzell Music and Calyrok Music include Trapeze, Sweet Smell of Success, Cry Tough and The Unforgiven. The soundtrack to Sweet Smell of Success was quite notable and critically important as it was the first film to feature two completely different soundtracks released on LP; one with Elmer Bernstein's score, the other with Chico Hamilton's jazz band.

Plans after Hecht-Hill-Lancaster Productions

When Hecht-Hill-Lancaster Productions announced a hiatus (which eventually led to their breakup) in the spring of 1959, Hecht was approached with two offers. The first was for a major executive position at Paramount Pictures as Production Chief, replacing Young Frank Freeman. But Hecht had enjoyed the freedom of being an independent producer for twelve years and was reluctant to deal with a major Hollywood studio's problems. He had also been offered a similar position at Metro-Goldwyn-Mayer two years earlier and hadn't accepted it for the same reasons. He turned down Paramount's offer and the position was eventually filled by Jack Karp.

The second proposal interested him much more. Producer Alan J. Pakula had purchased the film rights to Elliott Arnold's action novel, Flight from Ashiya, and approached Hecht to co-produce it. Hecht and Lancaster had previously purchased the screen rights to one of Arnold's Western books, Blood Brother, and came very close to turning it into a picture (it was eventually made as Broken Arrow with James Stewart). Pakula commissioned Arnold to adapt Flight from Ashiya into a screenplay while Hecht approached such stars as Clark Gable, Ronald Reagan and Tuesday Weld for the leads. But that summer Hecht became involved with other film projects that soon took on priority and it would be four years before Flight from Ashiya was filmed, with a different script and an all-new cast including Yul Brynner.

On top of promoting a backlog of Hecht-Hill-Lancaster Productions films that were coming out in 1959–1960 (The Rabbit Trap, Cry Tough, Summer of the Seventeenth Doll, The Devil's Disciple, Take a Giant Step and The Unforgiven), Hecht was busy planning future United Artists-financed films from the H-H-L unit (including The Way West). He also formed a new film production company with Canadian actor Glenn Ford. Their first film together was to be Evan Hunter's novel, A Matter of Conviction, concerning members of a Harlem street gang tried for murder (later released as The Young Savages). Glenn Ford had already starred in another Hunter adaptation, Blackboard Jungle; the film was nominated for four Oscars. Hecht was hoping that the new combo would be as successful and hired more top Hollywood personnel to work on The Young Savages; John Gay to write the screenplay and Robert Rossen to direct. But by the end of the year, Glenn Ford had left the project and in early 1960 Rossen dropped out to focus on his future Oscar-nominated film, The Hustler.

Many of the projects that Hecht worked on between 1959 and 1964 shifted back and forth between independent solo productions and Hecht-Hill-Lancaster Productions ventures. Because of a financial deficit owed to United Artists when Hecht-Hill-Lancaster Productions decided to call it quits in 1959, the three partners were obligated to make a number of films for the studio in an attempt to recoup the costs. Some of the films were to be as individuals, others were required to be under the Hecht-Hill-Lancaster Productions banner. In that manner, The Young Savages became a Hecht-Hill-Lancaster Productions film when Burt Lancaster was cast in the lead, replacing Glenn Ford, in early 1960.

Birdman of Alcatraz film poster. Norma Productions, 1962

With Lancaster in the picture, The Young Savages headed in a new direction. Hecht hired J.P. Miller, who had worked on The Rabbit Trap and had since been nominated for an Emmy Award, and Edward Anhalt, a two-time Academy Award nominee who had won a Best Screenplay Oscar for the 1951 film Panic in the Streets, to rewrite the script. Meanwhile, Lancaster approached respected young television director John Frankenheimer who had already done a low-budget picture, The Young Stranger, a few years prior but The Young Savages has since been considered by most as his true film debut. Lancaster and Frankenheimer would make a total of five films together. In turn, Frankenheimer hired another television acquaintance, the promising young actor Sydney Pollack, as a dialogue coach for the teenage hoodlums who needed an authentic New York City accents. The Young Savages was partly filmed on location in New York City with three-time Academy Award nominated cinematographer Lionel Lindon. Lindon had won an Oscar in 1957 for his work on Around the World in Eighty Days. The cast featured Shelley Winters, who had just won an Oscar for The Diary of Anne Frank, Edward Andrews, who had just made Elmer Gantry with Lancaster and Dina Merrill, who had just finished Blake Edwards' Operation Petticoat with Cary Grant and Tony Curtis. Telly Savalas made his film debut playing the role of a tough cop, not unlike his future TV character in Kojak. The Young Savages was released in the spring of 1961 through United Artists, but unfortunately was not the success that Hecht had anticipated.

Immediately after filming wrapped on The Young Savages, Hecht and Lancaster started filming their next project. Birdman of Alcatraz was once again financed by United Artists, as part of the recoup deal. The biopic was a romanticized depiction of Robert Stroud, a life-sentenced murderer who taught himself ornithology while confined in prison, and who became an authority on bird medicine. Stroud authored a series of books on the subject and gained enough recognition that a biography of his life was accounted by Thomas E. Gaddis. Gaddis' novel was first optioned by Twentieth Century-Fox in the late 1950s but the project was strongly opposed by the prison system which did not want to dignify the public's perception of the criminal. In 1960 Hecht and Lancaster purchased the film rights and hired Guy Trosper, an Academy Award nominee, to write the screenplay. Filming began on location in San Francisco in the summer of 1960, with British director Charles Crichton. But due to disagreements with Lancaster, Crichton was fired after a mere week of shooting. Hecht and Lancaster approached Frankenheimer to take over as director. No fewer that four film editors were hired and then fired. The rough cut ran four hours. Finally, when shooting wrapped, Lancaster personally supervised the editing. The result was an acclaimed and Academy-nominated performance for his acting.

Two top cinematographers were hired to work on Birdman of Alcatraz; Burnett Guffey, who had won an Oscar in 1954 for his work on From Here to Eternity and had been nominated in 1957 for The Harder They Fall, and John Alton, who had worked with Lancaster on Elmer Gantry but was most known for the iconic film noir, The Big Combo. With Lancaster in the lead, the rest of the cast featured Karl Malden, a two-time Oscar nominee, once for A Streetcar Named Desire, another for On the Waterfront, Thelma Ritter, a five-time Oscar nominee, Telly Savalas, Neville Brand, Edmond O'Brien, an Oscar winner for The Barefoot Contessa who had appeared in Lancaster's first film, The Killers in 1946, Hugh Marlowe, who had appeared in Elmer Gantry and Whit Bissell, who had appeared in two other Lancaster films, Brute Force and Gunfight at the O.K. Corral as well as in Frankenheimer's The Young Stranger. The film also features an uncredited bit part by Len Lesser, who in the 1990s gained fame as Uncle Leo in Seinfeld. Elmer Bernstein returned to compose the soundtrack, his second collaboration with Hecht after his triumph on Sweet Smell of Success.

Birdman of Alcatraz was another major success at film festivals and award ceremonies. After its release in the summer of 1962, it was nominated for four Oscars including one for Lancaster as Best Actor in a Leading Role, one for Telly Savalas as Best Actor in a Supporting Role, one for Thelma Ritter as Best Actress in a Supporting Role and one for Burnett Guffey for Best Black-and-White Cinematography. It won three Laurel Awards, one for Top Drama, one for Top Male Dramatic Performance and one for Top Female Supporting Performance. The British Academy Film Awards gave Lancaster an award for Best Foreign Actor and the Golden Globe Awards nominated him for Best Actor in a Leading Role and Savalas for Best Supporting Actor. The Directors Guild of America Award nominated Frankenheimer for Outstanding Directorial Achievement in Motion Pictures and the Writers Guild of America Award nominated Trosper for Best Written American Drama. At the Venice Film Festival, it was nominated for its top prize, the Golden Lion, and won the Volpi Cup Award for Best Actor and the San Giorgio Prize Award. It also made the National Board of Review Awards' Top Ten Films list and was ranked number 76 on AFI's list, 100 Years…100 Cheers: America's Most Inspiring Movies.

Վերադարձ Հարոլդ Հեխտ արտադրություն

Հիմնական հոդված՝ Harold Hecht Productions

Հեխտի հաջորդ նախագիծը նախապես պլանավորված էր Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր արտադրությունում 1950-ականների վերջին, այն բանից հետո, երբ նրանք սեփականության իրավունքը գնեցին Ռոբերտ Ալդրիխից: Սակայն 1960-ականների սկզբին հայտարարվեց, որ Հեխտը ստանձնում է Տարաս Բուլբայի՝ էքշն-արկածային կինոնկարի ստեղծումը, որն իր մեջ ներառում էր պատերազմի և սիրավեպի տարրեր։ Հիմնվելով Նիկոլայ Գոգոլի նույնանուն վիպակի վրա, Տարաս Բուլբան պատմում է Ուկրաինայում կազակ կլանի մասին, որը պայքարում է լեհերի դեմ, մինչդեռ սիրային պատմություն է զարգանում կազակների առաջնորդի որդու և արիստոկրատական լեհական ընտանիքի դստեր միջև: Ֆիլմը Թոնի Քուրթիսի «Քորթլիջ արտադրության» և Հեխտի օրիգինալ «Հարոլդ Հեխտ արտադրության» համատեղ արտադրություն էր՝ 1948 թվականին նկարահանված «Kiss the Blood Off My Hands Off»-ի առաջին իսկ օգտագործումից հետո: Հեխտը վարձեց Լի Թոմփսոնին որպես ռեժիսոր և Ուոլդո Սոլթին, որը 1949-ին գրել էր «Բոցը և նետ»-ի սցենարը, մինչ սև ցուցակագրվելը, իսկ «Օսկարի» կրկնակի թեկնածու Կարլ Թունբերգը, ով նոր էր աշխատել Բեն-Հուրի վրա, գրեց սցենարը:

Վորնագրի դերը նախատեսված էր Լանկաստերի համար, այնուհետև Էնթոնի Քուինի համար և վերջապես հանձնվեց «Արքան և ես» ֆիլմում իր դերի համար Ակադեմիայի մրցանակի դափնեկիր Յուլ Բրիններին, ով իր գնչուական ֆոնի հետ կապահովեր վավերական ներկայացում: Այն միասին նկարահանել են Թոնի Քուրթիսը և Քրիստին Կաուֆմանը, ովքեր ֆիլմից անմիջապես հետո ամուսնացան։ Գլխավոր դերերում խաղացել են Սեմ Վանամակերը, Բրեդ Դեքստերը, որոնք հայտնվել էին Հեխտիի Run Silent, Run Deep և The Magnificent Seven ընկերությունների հետ՝ Բրայների, Գայ Ռոլֆի, Փերի Լոպեսի և Ջորջ Մակրինի հետ: Հեխտը նաև դեր է խաղացել իր ապագա երկրորդ կնոջ՝ Մարտին Միլների հետ՝ որպես գնչու պարող։

Արտադրությունը ֆինանսավորվել է «Միացյալ արվեստագետների» կողմից՝ $ 8,800,000 դոլար բյուջեով: Հեխտը երկու անգամ Օսկարի նոմինացված կինեմատոգրաֆ Ժոզեֆ Մակդոնալդի հետ «Panavision» տեսախցիկներով զինված գնաց Արգենտինայի Սալտա քաղաք։ Որոշ հետաձգումներից հետո «Columbia Studio»-ում մարտական տեսարանների և հետարտադրման ծախսերի համար լրացուցիչ ծախսեր կատարելուց հետո ֆիլմերի բյուջեն աճել է մինչև 7,000,000 ԱՄՆ դոլար։ Տարաս Բուլբան թողարկվեց 1962 թվականի վերջին և ներկայացվեց գնահատման Ֆրանց Վաքսմանի կողմից, ով աշխատել էր Հեխտի հետ «Լուռ վազել», «Խորը վազել» ֆիլմերի վրա։ Վաքսմանի սաունդթրեքը նշանակալի հաջողություն ունեցավ, որը գերազանցեց նաև ֆիլմի հեղինակությանը։ Այն գովաբանվեց Բերնարդ Հերմանի կողմից, ում շատերը համարում էին Հոլիվուդի մեծագույն կոմպոզիտորներից մեկը: Վաքսմանի գնահատականը նոմինացվել է երեք մրցանակների՝ մեկը «Ակադեմիա» մրցանակում ՝ որպես լավագույն երաժշտական համար , մյուսը ՝ «Ոսկե գլոբուս» մրցանակաբաշխության ժամանակ՝ որպես «Լավագույն օրիգինալ երգ» և վերջինը ՝ «Կինոյի միջազգային քննադատների ասոցիացիա» -ում ՝ որպես գոյություն ունեցող լավագույն արխիվային վերագրանցում:

1962 թվականի վերջին Հեխտը վերսկսում է «Թռիրք Աշիայից» ֆիլմի վրա կատարած աշխատանքը։ Այդ ժամանակ Ալան Պակուլան հեռացավ, որպեսզի նկարահաներ «Սպանել ծաղրասարյակին» ֆիլմը։ Ուալդո Սալթը շարունակեց իր ընկերակցությունը Հեխտի հետ և սցենարի հեղինակ Էլլիոթ Առնոլդի հետ։ Օսկարի առաջադրած ռեժիսոր Մայքլ Անդերսոնը (ութսուն օրում առաջադրվել է ամբողջ աշխարհում), ժամանել է երկու կինեմատոգրաֆիստների հետ․ Բերնեթ Գուֆեյի, ով նոր էր առաջադրվել Ակադեմիայի մրցանակաբաշխությանը՝ «Ալկատրազի թռչուն» և «Ժոզեֆ Մակդոնալդ» -ում կատարած աշխատանքի համար, աշխատել էր նաև Տարաս Բուլբայի վրա: Արտադրությունը ֆինանսավորվել և բաշխվել է «Միացյալ արվեստագետների» կողմից՝ շատ ավելի փոքր բյուջեով 1,800,000 ԱՄՆ դոլար The production was financed and distributed by United Artists on a much smaller budget of $1,800,000, but was still granted top-quality equipment of the era, including Panavision and Eastmancolor.

The story revolved around a United States Air Force Air Rescue Service mission to save Japanese civilians stranded on a lifeboat. This time the crew traveled to Rome, Italy, where Hecht and his new bride Martine Millner were to have a limited honeymoon squeezed between the shooting schedule. Most of the filming subsequently took place in Japan, in Kyoto, Tokyo, Tachikawa and Osaka. The film starred Yul Brynner, Richard Widmark and George Chakiris, who was reluctant to take the role after winning an Oscar for Best Supporting Actor in West Side Story. It also featured Suzy Parker, Shirley Knight, who had been nominated for Best Supporting Actress the year prior for The Dark at the Top of the Stairs, Danielle Gaubert and Eiko Taki, whom Hecht signed to a non-exclusive, three-picture contract with Harold Hecht Productions (the other two films on her contract were never made). Flight from Ashiya was released in the spring of 1964 to limited success.

Tony Curtis had been under contract to Universal Pictures since 1948 and his last film for the studio was up. Hecht teamed up with Curtis' new production company, Reynard Productions, to produce the romantic comedy, Wild and Wonderful (previously, Monsieur Cognac). Financed through a strictly budgeted, one-picture deal with Universal, Wild and Wonderful was Hecht's fourth and final collaboration with Curtis. It also starred Curtis' new wife, Christine Kaufmann, who signed a six-picture contract with Harold Hecht Productions; the other five films of her deal never materialized. Featured roles were played by Larry Storch, Marty Ingels, Marcel Dalio, Cliff Osmond, Fifi D'Orsay, Vito Scotti, Stanley Adams and Shelly Manne. Wild and Wonderful was based on Dorothy Crider's story, I Married a Dog. The comedic plot involves an alcoholic dog, named Monsieur Cognac, who one night escapes from his mansion in Paris to get a drink. He befriends a young musician (Curtis) and spends the night with him at locals taverns before sleeping it off at his apartment. Monsieur Cognac's owner, a rich and famous actress (Kaufmann), finds the two of them the next day and develops a love affair with Curtis, much to the opposition of her jealous dog and her controlling father.

A number of screenwriters worked on Wild and Wonderful, including Philip Rapp, Richard Powell, Larry Markes, Michael Morris and Waldo Salt. Director Michael Anderson returned to work with Hecht for a second time after Flight from Ashiya, with seven-time Academy Award nominated cinematographer, Joseph LaShelle, who had won an Oscar for Laura in 1945. The film was entirely set in Paris but because of Universal's limited budget, it became one of the few movies that Hecht was not granted permission to film on actual location. It was shot at Universal Studios with sets superbly designed by Ruby R. Levitt, an Oscar-nominated set decorator who had previously worked with Hecht on Kiss the Blood Off My Hands (also filmed at Universal Studios, in 1948). Wild and Wonderful was released in the spring of 1964 but was a box-office disappointment.

In late 1962 Hecht signed a two-picture deal with Columbia Pictures. After a series of projects fell through, Hecht decided to revive an old Hecht-Lancaster Productions property from the mid-1950s, Roy Chanselor's Western novel, The Ballad of Cat Ballou. As a Hecht-Lancaster Productions project, Cat Ballou was originally to be a comedy musical Western film starring Burt Lancaster and Tony Curtis as rival brothers. As early as 1960, Hecht worked on Cat Ballou as a solo project and was finally able to secure its production through his Columbia deal.

The plot for Cat Ballou evolves around a young woman coming back to her homestead only to find her father's farm terrorized by local gunmen. She hires the legendary Kid Shelleen to defend the farm but soon realizes that he's a washout, more interested in getting drunk. The film went through a series of screenwriters from its inception in 1956, starting with Roy Chanselor who adapted his own novel, then William Bowers, William Ludwig, Burt Kennedy, Walter Newman, Mitchell Lindemann, Frank Pierson, and finally Walter Bernstein, who agreed to write the script "to Hecht's satisfaction". That no time limit clause in his contract caused him to work for two years until Hecht said, okay, that's it. Bernstein said he would never agree to such a contract clause again.

The principal role of Kid Shelleen was offered and passed on by almost every big name star in Hollywood over its ten-year pre-production stage. After Lancaster dropped out, five other actors turned down the role, including Spencer Tracy, Kirk Douglas and José Ferrer, before Lee Marvin was offered the part. The role of Cat Ballou was also offered to a number of stars, including Natalie Wood (when Lancaster was still in the cast) and Ann-Margret (who didn't get a chance to accept it as her agent turned it down without consulting her), before Jane Fonda accepted it. The rest of the cast featured Michael Callan, Dwayne Hickman, Nat King Cole, Stubby Kaye, Tom Nardini, Jay C. Flippen, John Marley, Arthur Hunnicutt, Reginald Denny and Bruce Cabot. Cat Ballou turned out to be Nat King Cole's final film appearance as he passed away of lung cancer four months before it was released. The film was directed by Elliot Silverstein, who had spent the previous ten years directing television episodes, and was shot in twenty-eight days on location in Cañon City, Colorado, at the Columbia Ranch in Burbank, California and at the Gower Street Studios in Hollywood. Two-time Oscar nominee Frank De Vol composed the soundtrack with songs written by Mack David and Jerry Livingston.

Released in the summer of 1965, Cat Ballou was a huge success and earned over $20,000,000 at the box-office. It was one of the top-ten films of the year and was nominated and won a ton of awards. At the 38th Academy Awards ceremony in 1966 it was nominated for five Oscars including one for Lee Marvin who won for Best Actor in a Leading Role. Other nominated categories included Best Writing, Screenplay Based on Material from Another Medium, Best Editing, Best Music, Original Song and Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment. At the Golden Globe Awards, Marvin won for Best Actor – Motion Picture Musical or Comedy and the film was nominated for Best Motion Picture – Musical or Comedy, Best Actress – Motion Picture Musical or Comedy, Most Promising Newcomer – Male and for Best Original Song. The British Academy Film Awards too rewarded Marvin for Best Foreign Actor and nominated Nardini for Most Promising Newcomer to Leading Film Roles. The Laurel Awards was another big supporter of the film, with four Golden Laurels; one for Best Comedy, one for Top Male Comedy Performance, one for Top Female Comedy Performance and another for Top Song. The Directors Guild of America nominated Silverstein for Outstanding Directorial Achievement in Motion Pictures and the Writers Guild of America nominated Newman and Pierson for Best Written American Comedy. The New York Film Critics Circle gave Marvin an award for Best Actor. The Berlin International Film Festival Awarded the film in three categories; the Silver Berlin Bear Award for Best Actor, the Award of Special Mention and the Award for Best Feature Film Suitable for Young People and nominated Silverstein for a Golden Berlin Bear Award for Best Director.

Before Cat Ballou was even released, Hecht announced to the press an interest in producing a sequel entitled Kid Shelleen. He hoped to have Marvin and Fonda reprise their roles and was in negotiation with Bette Davis for a part. Hecht worked on various scripts and pre-production stages over the next twenty years of his life. Cat Ballou was also adapted for two separate television pilots, both in 1971. The first was for ABC and starred Lesley Ann Warren as Cat Ballou, Jack Elam as Kid Shelleen and Tom Nardini who returned as Jackson Two Bears. The ABC episode aired on September 5, 1971. The second pilot was produced at the same time by NBC and starred Jo Ann Harris as Cat Ballou, Forrest Tucker as Kid Shelleen and featured Harry Morgan as a rancher. This episode aired on September 6, 1971, the day after the ABC episode was shown. Neither pilots were picked up for production.

Hecht's final released film was adapted from A. B. Guthrie Jr.'s Pulitzer Prize-winning Western novel, The Way West. The production of The Way West marked the end of Hecht's contract with United Artists, which had already spent quite a considerable amount of money on pre-production at that point. The property had originally been purchased by Hecht-Lancaster Productions in late 1953 and Hecht spent fourteen years developing the screenplay under the financial supervision of United Artists. When announced in 1953, United Artists had granted the production unit the largest budget a Western film had ever received, with $5,000,000, advertising costs excluded. By 1959 that budget had been raised to $8,000,000.

The Way West was intended as a major box-office attraction and Hecht hired Hollywood's top names to work on the film. Over the years such stars as Burt Lancaster, Gary Cooper, James Stewart, John Wayne, Charlton Heston, Ingrid Bergman and Katharine Hepburn were all signed on for parts. A number of writers also worked on various developments, including Clifford Odets, John Twist, Marvin Borowsky, James R. Webb and Jessamyn West. The final screenplay was written by Mitchell Lindemann and Ben Maddow and the production starred Kirk Douglas, Richard Widmark and Robert Mitchum. Jack Elam, Nick Cravat, John Mitchum (Robert Mitchum's younger brother, best remembered for appearing in Clint Eastwood's Dirty Harry series), Stubby Kaye and Sally Field (making her film debut) all had featured roles.

Filmed on location in Oregon and Arizona using Panavision cameras equipped with DeLuxe color film, The Way West retold the story of pioneers who crossed the Midwest to reach the new territory of Oregon in the mid-1840s. The film was directed by Andrew V. McLaglen, an established and well-respect Western director who had done McLintock! with John Wayne, Shenandoah and The Rare Breed, both with James Stewart, The Ballad of Josie with Doris Day and Peter Graves, and Gun the Man Down with James Arness. He had also directed a number of Western television episodes on Have Gun – Will Travel with Richard Boone, Gunsmoke with James Arness, Rawhide with Clint Eastwood and Gunslinger with Tony Young. The cinematographer on The Way West was equally qualified. William H. Clothier was a two-time Oscar nominee for Westerns. He had worked on Stagecoach, The Rare Breed, Shenandoah, Cheyenne Autumn, McLintock!, The Man Who Shot Liberty Valance, The Comancheros, The Alamo, The Horse Soldiers, Gun the Man Down and Seven Men from Now. The movie was topped by Bronislau Kaper's soundtrack, a three-time Academy Award nominated composer. But even with all the star-power that Hecht had employed over the years, the film turned out to be a box-office disappointment.

After The Way West, Hecht continued working on a great many film projects and never retired from his profession. The next film he developed was The Comic, his second of the two-picture contract at Columbia Pictures. Adapted from the original story Baggy Pants by Walter Newman, The Comic was first adapted by the author in late 1965. The story dealt with a silent screen star, his rise to fame and his downfall. In the summer of 1967 Hecht approached Dick Van Dyke to star in the film and Carl Reiner to direct and co-produce it. With them on board The Comic became a joint venture between Harold Hecht Productions, Van Dyke's DFI Productions and Reiner's Acre Enterprises. Later that summer Hecht screen-tested May 1967 Playboy Playmate of the Month model, Anne Randall, for the female lead. Reiner, Van Dyke and screenwriter Aaron Ruben re-wrote the screenplay considerably over the next year and by the summer of 1968, Hecht was out of the picture. The film was eventually released in late 1969, strictly as a Reiner production, and it is currently unknown if any of Hecht's contributions remained in the final version of the film.

One of the projects that has been wrongly accredited to Hecht is Ulzana's Raid. Certain sources claim (without validating their own sources) that Hecht (as well as Burt Lancaster, who starred in the film) was an uncredited producer. Hecht's involvement was never claimed by anyone who worked on the film and the only credited production companies and producers for Ulzana's Raid are Robert Aldrich and his production company, The Associates and Aldrich Company, and Carter DeHaven and his production company, De Haven Productions. There are no records of Hecht having any input on this film, nor of his various production companies being involved. Neither are there any records of Lancaster's company, Norlan Productions, being involved in the making of the film. Though Lancaster was often noted as having a strong influence on the directing and editing of the motion pictures he appeared in, Ulzana's Raid was in fact a financial agreement between Lancaster and Universal Pictures; in exchange for appearing in Ulzana's Raid, Universal was to finance the making of Norlan Production's film The Midnight Man. Hecht's collaboration on Ulzana's Raid is therefore a debated issue, and with no proof whatsoever to validate this claim, it is better to assume that he was not associated with the project at all.

Անձնական կյանքը

Ամուսնությունը Գլորիա Բուզելի հետ

Հեխտը ամուսնացել է երկու անգամ։ Նրա առաջին ամուսնությունը եղել է Գլորիա Ջոյս Բուզելի հետ 1947 թվականի նոյեմբերի 1-ին Նևադայի Լաս Վեգաս քաղաքում: Գլորիա Բուզելի հայրը՝ Սամուել Ջեսի Բուզելը, թատերական և երաժշտական արտոնագրերի փաստաբան էր, իսկ նրա հորեղբայրը կինոռեժիսոր Էդվարդ Բուզելն էր: Նախկինում նա աշխատել էր որպես Մետրո-Գոլդուին-Մայերի պատմությունների բաժնի գործադիր տնօրենի օգնական։ Հարոլդը և Գլորիան միասին երեք երեխա ունեին՝ Սթիվենը, Դաֆին և Ալման։

Սթիվեն Հեխտը ծնվել է 1948թվականին։ նա փաստաբան է, բնակվում է Լոս Անջելեսի շրջանում: Դաֆֆի Հ.Հեխտը ծնվել է 1950 թվականի հունիսին Հոլիվուդյան Լիբանանի Սեդարս հիվանդանոցում, արտադրող / գրող է, ապրում է Կալիֆոռնիայի Կարպինտրիա քաղաքում: Ալմա Հեխտը, ով ծնվել է 1955 թվականի սեպտեմբերին Սանտա Մոնիկայի Սենթ Ջոնի առողջության կենտրոնում, այժմ ապրում է Կալիֆոռնիայի Բերկլի քաղաքում, լանդշաֆտային դիզայներ է:.

Հարոլդը և Գլորիան առանձնացան 1959 թվականի հուլիսի 18-ին, երբ Հարոլդը մշտապես տեղափոխվեց «Հեխտ-Լանկաստեր Փրոդաքշնզ»-ի Բևեռլի Հիլզում գտնվող Ուիլշեր նահանգի պուրակում գտնվող շքեղ բնակարանը։ 1960 թվականի օգոստոսի 25-ին Գլորիան դատի տվեց Հեխտին ամուսնալուծության համար ՝ հոգեբանական և ֆիզիկական տառապանքների համար: Բաժանվելու այլ պատճառներից էին Հարոլդի տնից երկարատև բացակայությունները կինոնկարների վրա աշխատելու համար։ Գլորիան պահանջեց ավելի քան 1.300,000 դոլար համայնքային սեփականությունից և իրենց երեք երեխաների ամբողջական խնամակալությունը։ նա ամուսնալուծության գործընթացը կատարվել է Կալիֆորնիայի Սանտա Մոնիկա քաղաքում 1960թվականի սեպտեմբերի 7-ին, իսկ 1961թվականի հունիսի 28-ին ամուսնալուծությունը վերջնականապես ավարտվեց: Հարոլդի գնահատմամբ 2-4 միլիոն դոլար արժողությամբ ունեցվածքը գնահատման փուլում էր, երբ որոշում կայացվեց նրանց երեք երեխաների խնամակալության որոշումը հետաձգել է 60 օրով։ Նրանց ունեցվածքի մեջ ներառված էր Վինսենթ վան Գոգի բնօրինակ նկարը՝ Լա Քրուի հարթավայրը, որը ձեռք է բերվել 1955 թվականին։ Լրացուցիչ դատական նիստեր անցկացվեցին 1961թվականի հուլիսին, 1962թվականի օգոստոսին, 1963թվականի ապրիլին և 1963թվականի հունիսին, որոնց ընթացքում Գլորիան լրացուցիչ դատական հայցեր ներկայացրեց լրացուցիչ ալիմենտ ստանալու համար: Դատարանի որոշեց, որ Հարոլդը ալիմենտ կվճարի Գլորիային 121 ամսվա ընթացքում (10 տարուց ավել) ՝ անկախ զբաղվածությունից կամ նոր ամուսնությունից։ Եթե Հարոլդը մահանար մինչև տասը տարվա ավարտը, ապա նրա ունեցվածքից պետք է շարունակեր վճարումները: 1962թվականի սեպտեմբերին Գլորիան նորից ամուսնացավ փաստաբան Ֆրանկլին Դեսերի հետ և դարձավ Գլորիա Հեխտ Դեսեր։ 1968 թվականի հունվարին Հարոլդը հայցադիմ ներկայացրեց ալիմենտի որոշման վերաբերյալ, սակայն մերժվեց։

Ամուսնություն Մարտին Միլների հետ

Հեխտի երկրորդ ամուսնությունը եղել է անգլիացի մոդել, դերասանուհի Մարտին Միլների՝ Մարգարետ Տիրֆիտի դուստեր հետ: Ամուսինները ամուսնության վկայականը հանեցին երեքշաբթի հոկտեմբերի 30-ին, 1962 թվականին Լոս Անջելեսում, իսկ նրանք ամուսնացան հինգշաբթի, նոյեմբերի 1-ին, Սան Ֆրանցիսկոյում: Դրանից հետո նրանք սկսեցին մեղրամիսը Հռոմում, որտեղ նկարահանվում էր Հեխտի այն ժամանակվա արտադրության մի մասը ՝ «Թռիչք Ասիայից» ֆիլմը: Ամուսնության պահին Միլները 26 տարեկան էր, իսկ Հեխտը՝ 55 տարեկան: Միլները խաղացել էր Հեխտի 1962 թվականին նկարահանված «Տարաս Բուլբա» ֆիլմում: Հարոլդը և Մարտինը միասին երեք երեխա ունեին՝ Հարոլդ կրտսերը, Ադամը և Ռեբեկան:

Հարոլդը և Մարտինեն առանձնացան 1974 թվականիի սեպտեմբերին՝ իրենց ամուսնության տասներկուամյակը նշելուց երկու ամիս անց։ Այս անգամ դատարանը Հարոլդին հանձնարարեց ամսական վճարել 4,000 դոլար Մարտինին, և դրա դիմաց նա պահպանեց զույգի 350,000 ԱՄՆ դոլար արժողությամբ տունը և նրա 2000 000 ԱՄՆ դոլար արժողությամբ գույքային ակտիվների կեսը։

Հարոլդ Հեխտ կրտսերը ծնվել է 1963 թվականի սեպտեմբերի 14-ին, աշխատել է ռեժիսոր Ջոն Ֆրանկենհայմերի հետ և այժմ հանդիսանում է Էմմի եռակի մրցանակակիր, սպորտային հեռուստատեսության պրոդյուսեր։ Ադամ Արթուր Հեխտը ծնվել է 1965 թվականի օգոստոսի 6-ին, UCLA բժշկական կենտրոնում և աշխատել է որպես թենիսի մարզիչ՝ նախքան իր 1989 թվականի հուլիսի 7-ին խորհրդավոր ձևով անհետանալը Կալիֆոռնիայի Բևեռլի Հիլզ քաղաքում, 23 տարեկան հասակում։ Նա այլևս երբեք չգտնվեց և ոստիկանությունը նրան համարեց անհատ կորած։ Ադամ Հեխտի անհետացման պատմությունը ներկայացված էր 1990 թվականին նկարահանված ամերիկյան «Չլուծված առեղծվածներ» հեռուստասերիալում։ Ռեբեկան ծնվել է 1970 թվականի մայիսին, նրա մասնագիտությունը հրուշակեղեն պատրաստելն էր։

Մահը

Հեխտը մահացավ 1985 թվականի մայիսի 26-ին Բևեռլի Հիլզում գտնվող իր տանը ենթաստամոքսային գեղձի քաղցկեղից: Դա տեղի ունեցավ նրա 78-ամյակից վեց օր առաջ: Նրան հուղարկավորել են Լոս Անջելեսի Westwood Village Memorial Park գերեզմանատանը:

Ընկերությունների մասնակի ցուցակ

Հեխտը տարիներ շարունակ համահիմնադրել է մի շարք ընկերություններ:

• Goonies (1934–1935 թվականներ)
• Հեխտ-Ռանց գործակալություն (1945-1946 թվականներ) Լուիս Ռանցի հետ
• Հարոլդ Հեխտ արտադրություն (1946–1985 թվականներ)
• Նորմա արտադրություն (1947–1985 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի հետ
• Հալբուրտ արտադրություն (1950–1952 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի հետ
• Հեխտ-Լանկաստեր արտադրություն (1953–1956) Բուրտ Լանկաստերի հետ
• Վիլիամ սերվիս ընկերություն (1953–1959 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի հետ
• Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր արտադրություն (1956–1960 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի և Ջեյմս Հիլի հետ
• Հեխտ-Լանկաստեր և Բուզել երաժշտություն (1956–1957 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի և Լորինգ Բուզելի հետ
• Կալյորկ երաժշտություն (1957–1958 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի և Լորինգ Բուզելի հետ
• Քլիֆթոն արտադրություն (1957–1958 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի և Ջեյմս Հիլի հետ
• Հեխտ և Բուզել երաժշտություն (1959–1960 թվականներ) Լու Ան Սիմսի հետ
• Ժամանակակից արտադրություն (1960–1961 թվականներ) Բուրտ Լանկաստերի հետ
• Հարոլդ Հեխտ կորպորացիա (1962–1985 թվականներ)
• Հարոլդ Հեխտի ֆիլմեր (1964–1985 թվականներ)
• Հարոլդ Հեխտ ընկերություն (1966–1985 թվականներ)

Հաճախորդների և պայմանագրային դերասանների մասնակի ցուցակ

Այս բաժինը պարունակում է այն մարդկանց ցուցակը, որոնց կառավարվել է Հարոլդ Հեխտը մասամբ կամ լիովին (Goldstone գործակալության կամ Հարոլդ Հեխտ արտադրության միջոցով) և այն դերասանների անունները, ովքեր նրա հետ երկարաժամկետ պայմանագրեր են կնքել: Ցուցակի մեջ ներառված չեն այն դերասանների անունները, ովքեր պայմանագրեր ունեին Նորմա արտադրության, Հեխտ-Լանկաստեր արտադրության կամ Հեխտ-Հիլ-Լանկաստեր արտադրության հետ:

• Լեոպոլդ Լոուրենս Ատլաս, գրող
• Էդիթ Բարեթ, դերասանուհի
• Վալտեր Բերնշտայն, գրող
• Ռոման Բոհեն, դերասան
• Ֆիլ Բրաուն, դերասան
• Պեդի Չայեֆսկին, գրող
• Դանիել Ֆուչս, գրող
• Դանիելա Գաուբերտ, դերասանուհի
• Քրիստին Կաուֆման, դերասանուհի
• Ռոլան Կիբբին, գրող
• Բուրտ Լանկաստեր, դերասան
• Իզոբել Լենարթ, գրող
• Ֆրենսիս Մակդոնալդ, դերասան
• Կարեն Մորլի, դերասանուհի
• Ֆրանսիս Րաֆերտի, դերասանուհի
• Մետա Ռեյիս Ռոզենբերգ, գրող
• Արտ Սմիթ, դերասան
• Էիկո Տակի, դերասանուհի
• Ջորջ Ուիլներ, գրող

Filmography

Հիմնական հոդված՝ Harold Hecht filmography

Theater credits

Որպես դերասան

• Ծղոտե գլխարկ (1926 թվականի հոկտեմբեր-նոյեմբեր)
• Մեծ լիճ (1927 թվականի ապրիլ)
• Մեծ իրարանցում ոչինչի համար (1927 թվականի նոյեմբեր-դեկտեմբեր)
• Դոկտոր Նոկ (1928 թվականի փետրվար-մարտ)
• Մեծ փողոցի հետևանքները (1928 թվականի մայիս-հոկտեմբեր)
• Վայրի բադը (1928 թվականի նոյեմբեր–1929 թվականի հունվար)

Որպես պարային բեմադրիչ / խորեոգրաֆ

• Հարսանիքը (1930 թվական)
• Հաջողակ օր (1931թվականի դեկտեմբեր – 1932 թվական)
• Աղմուկ (1932 թվականի մայիս-հունիս)
• Ուրախ այրին (1932թվականի նոյեմբեր – 1933թվական)
• Երկնաքեր (1933 թվականի հուլիս)
• Երգիր քո ընթրիքի համար (1939 թվականի ապրիլ-հունիս)

Որպես ռեժիսոր

• Աղմուկ (1932 թվականի մայիս-հունիս)
• Ուրախ այրին (1932թվականի նոյեմբեր – 1933թվական)
• Երկնաքեր (1933 թվականի հուլիս)
• Միայն Աստծո ողորմածության համար (1937թվականի հունվար – 1937թվական)
• Երգիր քո ընթրիքի համար (1939 թվականի ապրիլ-հունիս)

Որպես արտադրող

• Աղմուկ (1932 թվականի մայիս-հունիս)
• Երկնաքեր (1933 թվականի հուլիս)
• Երգիր քո ընթրիքի համար (1939 թվականի ապրիլ-հունիս)
• Առանձնացված սեղաններ(1956 թվականի հոկտեմբեր –1957 թվականի սեպտեմբեր)

Արտաքին հղումներ

Biography

• Tatev99/Ավազարկղ4 Internet Movie Database կայքում
• Harold Hecht on the Internet Broadway Database
• Կաղապար:Find a Grave
• Transcript of Harold Hecht's HUAC Interview
• Harold Hecht on Turner Classic Movies