Կինը հինդուիզմում
|
Հինդուիզմ |
|
|
Դհարմա · Արտհա · Կամա |
|
Վեդաներ · Ուպանիշադներ |
|
Համանման նյութեր
Հինդուիզմ ըստ երկրի · Հինդուիզմը Հայաստանում · Սրբապատկերագրություն · Ճարտարապետություն · Օրացույց · Տոներ · Կրեացիոնիզմ · Կինը հինդուիզմում · Մոնոթեիզմ · Աթեիզմ · Այուրվեդա · Աստղագիտություն |
|
|
Կանանց դերը հինդուիզմում հաճախ դառնում է բանավեճի առարկա։ Նրանց վիճակը որոշների կողմից համարվում է բարենպաստ, իսկ մյուսների կողմից՝ անտանելի։ Կանանց դիրքը հինդուիզմում հիմնականում հիմնված է տարբեր կրոնական սուրբ գրությունների վրա, որոնք ունեն տարբեր հեղինակություն, իսկականություն և առարկա։ Կանանց նկատմամբ դրական վերաբերմունքը բնութագրում է այնպիսի սուրբ գրություններ, ինչպիսիք են Ռամայանան և Մահաբհարաթան, որոնք բարձրացնում են իդեալական կնոջ կերպարը, մինչդեռ այլ տեքստեր, ինչպիսին է Մանու Սմրիտին, սահմանափակումներ են դնում կանանց իրավունքների վրա։ Հինդուիզմում համարվում է, որ կանայք պետք է ամուսնացած լինեն և ամեն գնով մնան մաքուր[1]։ Այնուամենայնիվ, կան պատմական ապացույցներ, որ, օրինակ, հնդկական մեծ թագավորությունների ժամանակ պրոֆեսիոնալ մարմնավաճառները (օրինակ, Վայշալիի Ամրապալին ) բարձր և հարգված դիրք էին զբաղեցնում հասարակության մեջ, ինչպես նաև սուրբ դևադասի տաճարի պարողները, Բասավի կին մոգերը և տանտրիկ ճամփորդուհիները։[2]
Կանայք Վեդաներում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ուպանիշադներում հիշատակվում են մի քանի կին իմաստուններ և տեսանողներ, որոնցից առավել նշանավորներն են Գարգին և Մայտրեին։ Հարիտա Դհարմա Սուտրան ( Յաջուր Վեդայի մի մասը) նշում է, որ կան երկու տեսակի կանայք.
- Սադհյավադհուսները կանայք են, ովքեր ամուսնանում են։
- Բրահմավադինները կանայք են, ովքեր հակված են զբաղվել հոգևոր կյանքով։ Նրանք կարող են կրել բրահմինական թելը, կատարել Ագնիհոտրայի վեդական կրակի զոհաբերությունը և ուսումնասիրել Վեդաները։
Bhavabhuti-ի Uttara-rama-carita 2.3-ում ասվում է, որ Ատրեյան ուսումնասիրել է փիլիսոփայությունը և վեդան Հարավային Հնդկաստանում Մադվաչարիայի Սանկարա-դիգվիջայա 9.63-ը նկարագրում է, թե ինչպես է Սանկարան բանավիճում կին փիլիսոփա Ուբհայա Բհարատիի հետ, ով մեծ գիտելիքներ ուներ վեդաների մասին։ Որոշ վեդայական քահանայական դպրոցներ ունեն նաև կին ուսանողներ[3]։
Սեփականության իրավունք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
« Արտա-շաստրա»-ն և « Մանու-սմրիտին » սահմանում են ստրիդհանան (բառացիորեն թարգմանվում է որպես «կանանց սեփականություն» )՝ կնոջ անձնական սեփականության իրավունքը, որը կարող է բաղկացած լինել փողից, հողից, ինչպես նաև կնոջ կողմից ստացված տարբեր զարդերից և թանկարժեք իրերից որը ստացել է իր ամուսնուց, նրա ընկերներից, ծնողներից կամ այլ հարազատներից։ Մանու-սմրիտիում ստրիդհանան բաժանված է վեց տեսակի.
- Ծնողներից որպես օժիտ ստացված գույք.
- Աղջկա ծնողների հարազատներից ստացված գույքը, երբ նա գնում է ամուսնու տուն.
- Սեփականություն, որը կնոջը տվել է ամուսինը սիրուց դրդված (բացառությամբ կնոջ անհրաժեշտ խնամքի, որը նրա պարտականությունն է)
- Եղբորից/եղբայրներից ստացված սեփականություն
- Մորից ստացված սեփականություն
- Հորից ստացված սեփականություն[4]
Խոսվում է նաև հարսանիքից առաջ կնքված պայմանագրերի մասին, որոնցում փեսացուն համաձայնվում է հարսնացուի համար որոշակի գումար վճարել ինչպես ծնողներին, այնպես էլ հենց հարսնացուին։ Այս գույքը պատկանում էր միայն կնոջը, և ոչ փեսան, ոչ էլ հարսի ծնողները իրավունք չունեին դիպչելու դրան, բացառությամբ հատուկ դեպքերի, ինչպիսիք են հիվանդությունը, սովը, կողոպուտի սպառնալիքը կամ բարեգործությունը։ Միևնույն ժամանակ Մանու Սմրիտին, կարծես ինքն իրեն հակասելով, հայտարարում է, որ կինը չունի մասնավոր սեփականություն, և որ իր ստացած ողջ ունեցվածքը պատկանում է ամուսնուն[5]։ Ե՛վ դուստրերը, և՛ որդիներն ունեն մոր ունեցվածքը ժառանգելու հավասար իրավունքներ, բայց որոշ սուրբ գրություններում նշվում է, որ մոր ունեցվածքը պատկանում է բացառապես դուստրերին[6]։ Երբ հայրը մահանում է, չամուսնացած դուստրերը ստանում են իրենց հոր ունեցվածքի բաժինը, որը համարժեք է յուրաքանչյուր եղբոր ստացած մեկ քառորդ բաժնին։ Ամուսնացած դուստրերը ոչինչ չեն ստանում, քանի որ հարսանիքի իրենց բաժինն արդեն տվել են որպես օժիտ[7]։
Ամուսնություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հինդուիստական ավանդույթի համաձայն՝ ամուսնությունից հետո ամուսինը պետք է աստծու պես լինի իր կնոջ համար։ Մինչ օրս շատ հինդու կանայք հետևում են սահմանված ծեսերին՝ շփվելու իրենց ամուսնու հետ՝ դիպչելով նրա ոտքերին, լվանալով դրանք և օրհնություններ ստանալով նրանից։ Մանու-սմրիտին նկարագրում է ութ տեսակի հարսանիք որոնցից երկուսում հարսնացուի ծնողները հարսանիքից առաջ նրան հագցնում են թանկարժեք հագուստ և զարդեր, մյուս երկուսում՝ փեսայի ընտանիքը տարբեր նվերներ է մատուցում հարսի ընտանիքին, իսկ մնացած չորսում՝նվերների ոչ մի փոխանակում տեղի չի ունենում։
Ռիգ Վեդայի բանաստեղծություններից կարելի է եզրակացնել, որ վեդայական մշակույթում կանայք ամուսնացել են որպես չափահաս և հնարավոր է իրավունք ունեին ընտրել իրենց ամուսնուն[8]։ Ռիգ Վեդայի հարսանեկան օրհներգը խոսում է «ամուսինների» (հոգնակի թվի) մասին մեկ կնոջ համար[9][10]։
Օժիտ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Օժիտ տալու պրակտիկան ընդունված է ուղղափառ հինդուիզմում և որոշ հետազոտողների կողմից համարվում է «Սանսկրիտ հարսանեկան ցուցումների այլասերումը սուրբ գրություններում»:[11] Օժիտը սերտորեն կապված է կաստայի կարգավիճակի հետ։ Ավելի բարձր կաստաներում օժիտը սովորաբար պետք է տրամադրի աղջկա ընտանիքը, իսկ ցածր կաստաներում, ընդհակառակը, այն տալիս է փեսայի ընտանիքը[12]։ Ժամանակակից հինդուիզմում միտում կա դեպի օժիտ տալու ծեսի ավելի ու ավելի տարածված կիրառումը, այդ թվում՝ այնպիսի գործընթացների ազդեցության պատճառով, ինչպիսիք են սանսկրիտացումը և ուրբանիզացիան[11]։
Ամուսնալուծություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ե՛վ Մանու-սմրիտին, և՛ Արտհա-շաստրան նշում են, որ եթե ամուսինը անզոր է, դավաճանություն է գործել, դարձել է ասկետ, հեռացվել է հասարակությունից կամ անհայտացել է և չի հայտնվել որոշակի ժամանակով, ապա կինն իրավունք ունի թողնել նրան ու նորից ամուսնանալ։ Artha Shastra-ն նաև նշում է, որ այլ հանգամանքներում ամուսնալուծությունը հնարավոր է միայն երկու կողմերի փոխադարձ համաձայնությամբ։
Այրիություն և նորից ամուսնություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ավանդական հինդու ընտանիքներում այրիները պարտավորվում էին և շատ ընտանիքներում ակնկալվում էր, որ կրեն սպիտակ սարի և խուսափեն զարդեր կրելուց, ներառյալ բինդի։ Կրոնական ծեսերին այրիների ներկայությունը դիտվում էր որպես վատ նշան, և նրանք դատապարտված էին իրենց մնացած օրերն անցկացնելու հոգևոր խստությամբ[13]։ Այրիների իրավունքների նման սահմանափակումները հատկապես ուժեղ էին հնդկական հասարակության վերին կաստաներում, որտեղ կանանցից նույնիսկ պահանջվում էր սափրել գլուխները, և որտեղ կրկին ամուսնանալու հնարավորությունը խստորեն սահմանափակված էր[14]։ Ներկայումս այրիների մի փոքր մասն է ենթարկվում նման սահմանափակումների, թեև այրիության շրջապատող անբարենպաստության աուրան շարունակում է մնալ[13]։
Սուրբ գրությունները նշում են երեք տեսակի պունարբհու ՝ այրիները, ովքեր նորից ամուսնանում են կույս այրի, կին, ով թողնում է իր ամուսնուն մեկ այլ տղամարդու համար, բայց հետո վերադառնում, և անզավակ այրի, եթե չկան եղբոր, որը կարող է նրան երեխա տալ։ Թեև այս ցուցակը թերի է, կարելի է եզրակացնել, որ ոչ բոլոր այրիներն են պատկանում պունարբհու կատեգորիային, և ինչպես ցույց է տրված երկրորդ դեպքում, Պունարբուն կարող է ընդհանրապես այրի չլինել։ Մյուս երկու դեպքերում դա անզավակ այրի է։
Թեև շատ տեքստեր նկարագրում են այրիների համար կրկին ամուսնանալու հնարավորությունը, դա միշտ դիտվում է որպես անբարենպաստ իրավիճակ։ Փունարբհուն չստացավ նույն իրավունքները, ինչ այն կանայք, ովքեր ամուսնացած էին միայն մեկ անգամ, և Փունարբհուի երեխաները, որոնք կոչվում էին Պունարբհավա, ինչպես նաև այրու ամուսինը, որոշ իրավունքներով սահմանափակված էին։
2007 թվականի տվյալներով այրիները կազմում են Հնդկաստանի բնակչության 3%-ը[15]։ Շատ այրիների համար փողոցներում մուրացկանությունը գոյատևելու միակ միջոցն է։ Սոցիոլոգիական ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ շատ այրիներ, վախենալով խախտել սովորույթները, չեն ցանկանում նորից ամուսնանալ։
Սաթի[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սկզբում սատին կատարում էին միայն կամավոր՝ որպես կնոջ կողմից ամուսնու հանդեպ անմահ սիրո գործողություն և դա դիտվում էր որպես բարենպաստ ծես, որն ամուսնական զույգին ազատում էր բոլոր մեղքերից։ Շատ Պուրանաներում սատին հիշատակվում է որպես շատ գովելի պրակտիկա։ Սաթիի մի քանի օրինակներ նկարագրված են նաև հինդու էպոսներում։ Որոշ օրինակներ Մահաբհարատայից .
- Վասուդևայի մի քանի կանայք՝ Ռոհինին, Դևակին, Բհադրան և Մադիրան, կատարեցին սաթիի ծեսը[16]։
- Մադրին ՝ Պանդուի երկրորդ կինը, ով իրեն մեղավոր էր զգում նրա մահվան համար, կատարեց սաթիի ծեսը։ Մինչդեռ նրա առաջին կինը ՝ Կունտին ՝ ոչ[17]։
Արդեն Գուպտայի ժամանակաշրջանում ( IV դար ) վկայություններ կան, որ սաթիի ծեսը սկսել է պարտադրվել։ Այրիները ստիպված են եղել ինքնահրկիզվել ամուսնու մահից հետո։ Կաստային համակարգի հետ մեկտեղ, սաթիի ծեսը եղել է հինդուիզմի ամենախիստ քննադատություններից մեկը, ինչպես հինդուիստների, այնպես էլ այլ կրոնների, հատկապես քրիստոնեության և իսլամի ներկայացուցիչների կողմից։ Հինդուիզմում սաթիի ծեսի քննադատությունը բնորոշ էր բարեփոխումների շարժումների գործիչներին։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Tanika 2001
- ↑ Abbe Jean Antoine Dubois, Hindu Manners, Customs, and Ceremonies, translated from the French by Henry King Beauchamp, (Oxford: Clarendon Press, 1897)
- ↑ Vasuda Narayanan, «Women of Power in the Hindu tradition»
- ↑ Manu IX 194
- ↑ Manu VIII 416
- ↑ Manu IX 131
- ↑ Manu IX. 118
- ↑ R. C. Majumdar and A. D. Pusalker (editors): The history and culture of the Indian people. Volume I, The Vedic age. Bombay: Bharatiya Vidya Bhavan 1951, p.394.
- ↑ RV 10.85.37-38
- ↑ R. C. Majumdar and A. D. Pusalker (editors): The history and culture of the Indian people. Volume I, The Vedic age. Bombay: Bharatiya Vidya Bhavan 1951, p.394
- ↑ 11,0 11,1 Miller 1993
- ↑ Jeaneane Fowler Hinduism: Beliefs and Practices (The Sussex Library of Religious Beliefs and Practices). — Brighton: Sussex Academic Press, 1997. — С. 54. — ISBN 1-898723-60-5
- ↑ 13,0 13,1 Bowker, John H.; Holm, Jean Women in religion. — London: Continuum, 1994. — С. 79. — ISBN 0-8264-5304-X
- ↑ Fuller 2004
- ↑ «Aid plan for India's 33m widows». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 23-ին. Վերցված է 2009 թ․ հունվարի 22-ին.
- ↑ «Махабхарата» Маусала-парва 7.18
- ↑ «Махабхарата» Ади-парва 95.65
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Альбедиль М. Ф.Женская энергия — основа семейных отношений в индуизме // Индийская жена: исслед., эссе / РАН, Ин-т востоковедения, Центр инд. исслед., Бхаратия Санскритик Самадж (Инд. культур. о-во); отв. ред. И. П. Глушкова. — М.: Восточная литература, 1996. — 246 с. — С.68-77. — ISBN 5-02-017954-X
- Ефименко В. А. Чувствительная супруга // Там же. — С.48-67.