Վայշալի (անգլ.՝ Vaishali), քաղաք Հնագույն Հնդկաստանում, մ. թ. ա. 6-րդ դարում ծառայել է որպես Լիչչհավի պետության մայրաքաղաք՝ աշխարհում առաջին պետություններից մեկը կառավարության ժողովրդական հանրապետական ձևով։ Վայշալին համարվում է բուդդայականների և ջայների կարևոր ուխտատեղին[1][2][3]։ Մ. թ. ա. 599 թվականին այստեղ է ծնվել Մահավիրայի 24-րդ տիրտհանկարան։ Բուդդան իր մահից առաջ այստեղ է կարդացել իր վերջին քարոզը։ Մ. թ. ա. 383 թվականին Վայշալին համարվում էր Երկրորդ բուդդայական տաճարը։ Բուդդան շատ է այցելել Վայշալի։ Նրա ժամանակ Վայշալին շատ մեծ էր, հարուստ և բարգավաճ։ Քաղաքի մասին ամենահին հիշատակումները պարունակում են չինական ճամփորդներ Ֆասյանայի և Սյուանցզանայի գրվածքները։ Վայշալին գտնվում էր հնագույն Բասրախ գյուղի տեղում, Վայշալիի ժամանակակից թաղամասում, Բիհար նահանգում։ Հնագույն քաղաքի գտնվելու վայրը 1861 թվականին որոշեց բրիտանացի հնագետ Ալեքսանդր Քաննինգեմը[4][5]։
Հնդկաստան
