1850-ական թվականին ուներ 212 հայ բնակիչ, իսկ XX դարի սկզբում՝ 9 տուն հայ բնակիչ։
Գեղիսը ժամանակին եղել է մեծ և մարդաշատ։ Այդ է վկայում գյուղում և նրա մոտակայքում գտնվող Ս. Կիրակոս, Գեղսու Ս. Հովհաննես և Ս. Սկավառակ վանքերն ու Ս. Սարգիս, Ս. Քրիստափոր եկեղեցիները։ Եկեղեցիներից ամենահոյակապը բլրի վրա կառուցված Գեղսու Ս. Հովհաննես վանքն էր[1]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 6)։
