1939 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ և սովորել Եյսկի զինվորական դպրոցում։ 1941-1945 թվականների 'Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ մասնակցել է Սմոլենսկ-Վիտեբսկ ուղղությամբ պաշտպանական մարտերին, Մալայա Զեմլյայի դեսանտային գործողություններին և Սապուն Գորայի (Բալակլավայի մոտ) կռիվներին։ 1944 թվականի մայիսին Սևաստոպոլի ազատագրման մարտերում Գորնայա բարձունքի գրավման ժամանակ ցուցաբերած արիության համար արժանացել է Խորհրդային Միության հերոսի կոչման։ Այնուհետև 89-րդ հայկական դիվիզիայի կազմում մասնակցել է Լեհաստանի վերագրավմանը, Օդերի անցմանը և Բեռլինի գրավման մարտերին։ Պարգևատրվել է Կարմիր աստղի 2 շքանշանով, «Մարտական ծառայությունների համար» և մի շարք այլ մեդալներով։
Պատերազմի ավարտից հետո Հարությունյանը զորացրվել է բանակից և աշխատանքի անցել Ղուկասյանի շրջանային խորհրդի գործադիր կոմիտեում որպես բաժնի վարիչ։ 1948 թվականին ավարտել է ՀԿԿ Կենտկոմին կից երկամյա կուսակցական դպրոցը, իսկ 1958 թվականին՝ Երևանի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը։ Կուսակցական, պետական տարբեր պաշտոններ է վարել մայրաքաղաքի մի շարք հիմնարկներում, իսկ 1969 թվականից աշխատել է Երևանի քաղաքային խորհրդի գործկոմում՝ որպես բաժնի վարիչ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 6, էջ 316)։