Եղել է կալվածատիրոջ և ճորտուհու որդի։ Մոսկվայի համալսարանն ավարտելուց (1826) հետո Նիկոլայ I–ի կարգադրությամբ զինվորության է ուղարկվել՝ «Սաշկա» պոեմում ինքնակալության դեմ երգիծական սուր հարձակումների համար, և մինչե կյանքի վերջը մնացել շարքային զինծառայող։ Ժամանակակիցները (այդ թվում՝ Ա․ Գերցեն, Ն․ Օգարյով) նրա ողբերգական ճակատագիրն ընկալել են որպես դեկաբրիստների շարժումը ճնշելու և ռեակցիայի ուժեղանալու հետևանք։ Պոլեժաևի մի շարք քնարական բանաստեղծություններ («Գերի իրոկեզի երգը, «Խեղդվող լողորդի երգը», «Զայրույթ» և այլն) արտահայտում են բողոք «ճնշողների աշխարհի տիրակալների» դեմ։ 1829-1833 մասնակցել է Հյուսիսային Կովկասում, ռազմական գործողություններին, որոնց արտացոլումն են «Էրփելի» (1830) և «Չիր Ցուրտ» (1832) պոեմները։ Պոլեժաևի արձաններ են կանգնեցված Սարանսկում (1940) և Գրոզնիում (1950)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 9, էջ 351)։
Ռուսական կայսրություն
Aleksandr Polezhajev Վիքիպահեստում
