«Մինչկոլումբոսյան Ամերիկա»–ի խմբագրումների տարբերություն
Նոր էջ «'''Մինչկոլումբոսյան Ամերիկան''' 250px|մինի|աջից|Քրիստաֆոր Կոլումբոս Պատկեր:Wheel Iran.jpg|...»: |
No edit summary |
||
Տող 1. | Տող 1. | ||
⚫ | |||
[[Պատկեր:Colomb.jpeg|250px|մինի|աջից|Քրիստաֆոր Կոլումբոս]] |
[[Պատկեր:Colomb.jpeg|250px|մինի|աջից|Քրիստաֆոր Կոլումբոս]] |
||
[[Պատկեր:Wheel Iran.jpg|մինի|ձախից|Անիվ]] |
[[Պատկեր:Wheel Iran.jpg|մինի|ձախից|Անիվ]] |
||
⚫ | |||
Մինչկոլումբոսյան Ամերիկայում ապրող հնդկացիական ցեղերը զարգացման տարբեր աստիճանների վրա էին: Նրանց մի մասն ապրում էր նախնադարյան համայնական հասարակարգում և զբաղվում էր որսորդությամբ, ձկնորսությամբ և հավաքչությամբ: Մյուսները, մասնավորապես` մայաները, ացտեկները, ինկերը, նստակյաց հողագործներ էին և ստեղծել էին իրենց պետությունները: |
Մինչկոլումբոսյան Ամերիկայում ապրող հնդկացիական ցեղերը զարգացման տարբեր աստիճանների վրա էին: Նրանց մի մասն ապրում էր նախնադարյան համայնական հասարակարգում և զբաղվում էր որսորդությամբ, ձկնորսությամբ և հավաքչությամբ: Մյուսները, մասնավորապես` մայաները, ացտեկները, ինկերը, նստակյաց հողագործներ էին և ստեղծել էին իրենց պետությունները: |
||
Նրանք մշակում էին [[եգիպտացորեն]], [[լոբի]], [[ծխախոտ]], [[դդում]], Կենտրոնական Ամերիկայում` [[կակաո]], [[լոլիկ]], իսկ Անդյան լեռներում` [[կարտոֆիլ]]: Տնային կենդանիներից պահում էին շներ և [[Հնդկահավեր|հնդկահավեր]], իսկ [[Ձի|ձիեր]] այստեղ բերեցին եվրոպացիները: Տեղաբնիկներին անծանոթ էին [[երկաթ|երկաթը]], [[անիվ]]ը, բրուտի անիվը:Երբ եվրոպացիները հայտնվեցին Ամերիկա աշխարհամասում այստեղ ապրում էր շուրջ 15-20 միլիոն մարդ:Սկզբում եվրոպացիները մտացում էին,որ Ամերիկան [[Հնդկաստան|Հնդկաստանն]] է,և տեղաբնիկներին անվանում էին հնդկացիներ: |
Նրանք մշակում էին [[եգիպտացորեն]], [[լոբի]], [[ծխախոտ]], [[դդում]], Կենտրոնական Ամերիկայում` [[կակաո]], [[լոլիկ]], իսկ Անդյան լեռներում` [[կարտոֆիլ]]: Տնային կենդանիներից պահում էին շներ և [[Հնդկահավեր|հնդկահավեր]], իսկ [[Ձի|ձիեր]] այստեղ բերեցին եվրոպացիները: Տեղաբնիկներին անծանոթ էին [[երկաթ|երկաթը]], [[անիվ]]ը, բրուտի անիվը:Երբ եվրոպացիները հայտնվեցին Ամերիկա աշխարհամասում այստեղ ապրում էր շուրջ 15-20 միլիոն մարդ:Սկզբում եվրոպացիները մտացում էին,որ Ամերիկան [[Հնդկաստան|Հնդկաստանն]] է,և տեղաբնիկներին անվանում էին հնդկացիներ: |
||
== Մայաներ == |
== Մայաներ == |
||
⚫ | Մայաները ([[Մեքսիկա]]) բնակվում էին [[Յուկատան նահանգ|Յուկատան]] թերակղզում: Նրանք բաղկացած էին մի քանի ցեղախմբերից, այդ պատճառով ստեղծեցին ոչ թե մեկ միասնական պետություն, այլ մի շարք քաղաք–պետություններ: Մայաների քաղաքակրթությունն իր զարգացման բարձրակետին հասավ [[10-րդ դար|10]]-[[16-րդ դար|16]] դարերում: Սովորաբար քաղաքն իր շրջակա գյուղական համայնքների հետ միասին կազմում էր քաղաք–պետություն, որը կառավարում էր քուրմ–թագավորը: Քաղաքի կենտրոնում մայաները կառուցում էին բարձր բուրգ, որը շրջապատված էր լայնարձակ հրապարակով: Բուրգի գագաթին կառուցում էին տաճար: Երբ քաղաք–պետության կառավարիչ քուրմ–թագավորը տաճարում կրոնական արարողություն էր կատարում, ժողովուրդը հավաքվում էր հրապարակում: Մայաների սոցիալական միջավայրի կազմակերպման հիմնական միավորը համայնքն էր, որը բաղկացած էր առանձին գյուղացիական ընտանիքներից: Համայնքը համարվում էր հողի կոլեկտիվ սեփականատեր և հողակտորները բաժանում էր գյուղացիական ընտանիքների միջև: |
||
[[Պատկեր:Belize mountians, Cayo district Laslovarga002.JPG|մինի|ձախից|Բնությունը մայաների երկրում]] |
[[Պատկեր:Belize mountians, Cayo district Laslovarga002.JPG|մինի|ձախից|Բնությունը մայաների երկրում]] |
||
⚫ | Մայաները ([[Մեքսիկա]]) բնակվում էին [[Յուկատան նահանգ|Յուկատան]] թերակղզում: Նրանք բաղկացած էին մի քանի ցեղախմբերից, այդ պատճառով ստեղծեցին ոչ թե մեկ միասնական պետություն, այլ մի շարք քաղաք–պետություններ: Մայաների քաղաքակրթությունն իր զարգացման բարձրակետին հասավ [[10-րդ դար|10]]-[[16-րդ դար|16]] դարերում: Սովորաբար քաղաքն իր շրջակա գյուղական համայնքների հետ միասին կազմում էր քաղաք–պետություն, որը կառավարում էր քուրմ–թագավորը: Քաղաքի կենտրոնում մայաները կառուցում էին բարձր բուրգ, որը շրջապատված էր լայնարձակ հրապարակով: Բուրգի գագաթին կառուցում էին տաճար: Երբ քաղաք–պետության կառավարիչ քուրմ–թագավորը տաճարում կրոնական արարողություն էր կատարում, ժողովուրդը հավաքվում էր հրապարակում: Մայաների սոցիալական միջավայրի կազմակերպման հիմնական միավորը համայնքն էր, որը բաղկացած էր առանձին գյուղացիական ընտանիքներից: Համայնքը համարվում էր հողի կոլեկտիվ սեփականատեր և հողակտորները բաժանում էր գյուղացիական ընտանիքների միջև: |
||
=== Տնտեսություն === |
=== Տնտեսություն === |
||
⚫ | Յուրաքանչյուր ընտանիք հողը մշակում և բերքը հավաքում էր ինքնուրույն: Սահմանված հարկերը վճարելուց հետո բերքի մնացած մասը տնօրինում էր ընտանիքը: Իսկ որսորդությանը, ձկնորսությանը և աղի արտադրությանը սովորաբար մասնակցում էին համայնքի բոլոր չափահաս անդամները, ուստի արդյունքը հետո բաժանվում էր ընտանիքների միջև: |
||
[[Պատկեր:Cast of Maya maize god statue.JPG|մինի|Մայաների Աստծո արձանը]] |
[[Պատկեր:Cast of Maya maize god statue.JPG|մինի|Մայաների Աստծո արձանը]] |
||
⚫ | Յուրաքանչյուր ընտանիք հողը մշակում և բերքը հավաքում էր ինքնուրույն: Սահմանված հարկերը վճարելուց հետո բերքի մնացած մասը տնօրինում էր ընտանիքը: Իսկ որսորդությանը, ձկնորսությանը և աղի արտադրությանը սովորաբար մասնակցում էին համայնքի բոլոր չափահաս անդամները, ուստի արդյունքը հետո բաժանվում էր ընտանիքների միջև: |
||
Մայաներն ընտանի կենդանիներ չէին պահում և անասնապահությամբ չէին զբաղվում: Միակ կենդանին, որ նրանք պահում էին, [[Շուն|շունն]] էր, որի միսն օգտագործում էին որպես սննդամթերք: Միսը համարվում էր տոնական և ծիսակարգային ուտեստ: Կենդանական ծագում ունեցող սննդամթերք ձեռք էին բերում որսորդության և ձկնորսության ժամանակ: |
Մայաներն ընտանի կենդանիներ չէին պահում և անասնապահությամբ չէին զբաղվում: Միակ կենդանին, որ նրանք պահում էին, [[Շուն|շունն]] էր, որի միսն օգտագործում էին որպես սննդամթերք: Միսը համարվում էր տոնական և ծիսակարգային ուտեստ: Կենդանական ծագում ունեցող սննդամթերք ձեռք էին բերում որսորդության և ձկնորսության ժամանակ: |
||
[[Պատկեր:0700AD Maya-Vase anagoria IMG 5620.JPG|մինի|Մայայական սափոր]] |
[[Պատկեր:0700AD Maya-Vase anagoria IMG 5620.JPG|մինի|Մայայական սափոր]] |
||
=== Պետական կարգ === |
=== Պետական կարգ === |
||
Մայաների հասարակության մեջ գոյություն ուներ սոցիալ–քաղաքական աստիճանակարգություն: Ամենավերին աստիճանին կանգնած էին քուրմ–թագավորը (նա օժտված էր գերագույն իշխանությամբ), զորահրամանատարները, քրմերը և նվաճված տարածքների կառավարիչները: Երկրորդ աստիճանը զբաղեցնում էին զինվորները: Հաջորդ աստիճանին կանգնած էին առևտրականները, արհեստավորները, գյուղացիները, որոնք հարկեր էին վճարում, բայց համարվում էին ազատ: Ստորին աստիճանը զբաղեցնում էին կախյալները և ստրուկները: |
Մայաների հասարակության մեջ գոյություն ուներ սոցիալ–քաղաքական աստիճանակարգություն: Ամենավերին աստիճանին կանգնած էին քուրմ–թագավորը (նա օժտված էր գերագույն իշխանությամբ), զորահրամանատարները, քրմերը և նվաճված տարածքների կառավարիչները: Երկրորդ աստիճանը զբաղեցնում էին զինվորները: Հաջորդ աստիճանին կանգնած էին առևտրականները, արհեստավորները, գյուղացիները, որոնք հարկեր էին վճարում, բայց համարվում էին ազատ: Ստորին աստիճանը զբաղեցնում էին կախյալները և ստրուկները: |
||
Տող 26. | Տող 33. | ||
[[Պատկեր:DaySign Etznab.svg]] |
[[Պատկեր:DaySign Etznab.svg]] |
||
[[Պատկեր:DaySign Caban.svg]] |
[[Պատկեր:DaySign Caban.svg]] |
||
== Ացտեկներ == |
== Ացտեկներ == |
||
[[Պատկեր:Appletons' Montezuma I - Montezuma II.jpg|մինի|Մոնթեսումա 2-րդի դիմանկարը]] |
[[Պատկեր:Appletons' Montezuma I - Montezuma II.jpg|մինի|Մոնթեսումա 2-րդի դիմանկարը]] |
||
[[12-րդ դար]]ում ացտեկները հաստատվեցին [[Մեխիկո|Մեխիկոյի]] հովտում: [[1325]] թվականին նրանք կառուցեցին իրենց մայրաքաղաքը` [[Տենոչտիտլան]]ը: Քաղաքն ուներ երեք քառակուսի կիլոմետր տարածք, իսկ բնակչության թիվը շուրջ 70 հազար էր: Քաղաքը բաժանված էր չորս մասերի, որոնք խորհրդանշում էին աշխարհի չորս կողմերը, և 20 փոքր թաղամասերից, որոնք խորհրդանշում էին ացտեկների տոհմացեղային կառուցվածքը` 20 ցեղ, 20 տոհմ: |
[[12-րդ դար]]ում ացտեկները հաստատվեցին [[Մեխիկո|Մեխիկոյի]] հովտում: [[1325]] թվականին նրանք կառուցեցին իրենց մայրաքաղաքը` [[Տենոչտիտլան]]ը: Քաղաքն ուներ երեք քառակուսի կիլոմետր տարածք, իսկ բնակչության թիվը շուրջ 70 հազար էր: Քաղաքը բաժանված էր չորս մասերի, որոնք խորհրդանշում էին աշխարհի չորս կողմերը, և 20 փոքր թաղամասերից, որոնք խորհրդանշում էին ացտեկների տոհմացեղային կառուցվածքը` 20 ցեղ, 20 տոհմ: |
||
⚫ | |||
Գրավելով շրջակա տարածքները` [[15-րդ դար|15-րդ դարում]] սկզբին ացտեկները ստեղծեցին իրենց պետությունը, որն իր հզորության գագաթնակետին հասավ Մոնթեսումա II–ի գահակալման ժամանակ ([[1502]]–[[1520]] թվականներ): |
Գրավելով շրջակա տարածքները` [[15-րդ դար|15-րդ դարում]] սկզբին ացտեկները ստեղծեցին իրենց պետությունը, որն իր հզորության գագաթնակետին հասավ Մոնթեսումա II–ի գահակալման ժամանակ ([[1502]]–[[1520]] թվականներ): |
||
⚫ | |||
Պետության եկամուտները ճշտելու և հարկերի հավաքումը կանոնավորելու համար նա օրենք ընդունեց, որով սահմանվում էին հարկերի և տուրքերի չափերը: |
Պետության եկամուտները ճշտելու և հարկերի հավաքումը կանոնավորելու համար նա օրենք ընդունեց, որով սահմանվում էին հարկերի և տուրքերի չափերը: |
||
=== Տնտեսություն === |
=== Տնտեսություն === |
||
⚫ | |||
Ացտեկների հիմնական զբաղմունքը նստակյաց երկրագործությունն էր: Նրանք սովորել էին ոռոգել մշակելի հողերը և չորացնել ճահիճները: Հիմնականում մշակում էին եգիպտացորեն, դդում, ծխախոտ, բամբակ, կակաո: Անասնապահությունը զարգացած չէր. միակ ընտանի կենդանին շունն էր, որի միսն օգտագործում էին: |
Ացտեկների հիմնական զբաղմունքը նստակյաց երկրագործությունն էր: Նրանք սովորել էին ոռոգել մշակելի հողերը և չորացնել ճահիճները: Հիմնականում մշակում էին եգիպտացորեն, դդում, ծխախոտ, բամբակ, կակաո: Անասնապահությունը զարգացած չէր. միակ ընտանի կենդանին շունն էր, որի միսն օգտագործում էին: |
||
⚫ | |||
Սակայն նրանք պահում էին նաև ընտանի թռչուններ` հնդկահավեր, սագեր, բադեր: Ացտեկների մոտ բարձր զարգացման էր հասել արհեստագործությունը, մասնավորապես` ջուլհակությունը, ոսկերչությունը, արծաթագործությունը: Ացտեկների հասարակության մեջ լայն տարածում ուներ ստրկությունը, ընդ որում` ստրուկներ ունեին ոչ միայն առանձին համայնքներ, այլև մասնավոր անձինք: |
Սակայն նրանք պահում էին նաև ընտանի թռչուններ` հնդկահավեր, սագեր, բադեր: Ացտեկների մոտ բարձր զարգացման էր հասել արհեստագործությունը, մասնավորապես` ջուլհակությունը, ոսկերչությունը, արծաթագործությունը: Ացտեկների հասարակության մեջ լայն տարածում ուներ ստրկությունը, ընդ որում` ստրուկներ ունեին ոչ միայն առանձին համայնքներ, այլև մասնավոր անձինք: |
||
⚫ | |||
Ստրուկների մեծ մասը ռազմագերիներ էին, սակայն ստրկացնում էին նաև պարտքերը չվերադարձնելու դիմաց, ինչպես նաև մարդիկ կարող էին իրենց և իրենց երեխաներին վաճառել ստրկության: |
Ստրուկների մեծ մասը ռազմագերիներ էին, սակայն ստրկացնում էին նաև պարտքերը չվերադարձնելու դիմաց, ինչպես նաև մարդիկ կարող էին իրենց և իրենց երեխաներին վաճառել ստրկության: |
||
Տող 48. | Տող 56. | ||
Պետության գլուխ կանգնած էր գերագույն իշխանությամբ օժտված թագավորը: Ացտեկների հասարակության մեջ ևս ձևավորվել էր սոցիալ–քաղաքական աստիճանակարգություն: Նրա ամենավերին աստիճանին կանգնած էին ազնվականները` թագավորի գլխավորությամբ: Քաղաքներում բնակվելու իրավունք ունեին միայն նրանք: Հաջորդ աստիճանը զբաղեցնում էին առևտրականները, արհեստավորները, գյուղացիները, որոնք բնակվում էին քաղաքների արվարձաններում և գյուղերում: Ացտեկների ամենահարգի և ցանկալի զբաղմունքը ռազմական ծառայությունն էր: Հպատակ ժողովուրդներին հնազանդ պահելու և նոր տարածքներ նվաճելու համար ացտեկները կարիք ունեին լավ վարժեցված կանոնավոր բանակի: Նրանք հավատում էին, որ պատերազմի ժամանակ զոհվածները գնում էին աստվածների հետ երկնքում ապրելու: Զինվորները միշտ կռվում էին եռանդով և արիությամբ, քանի որ որքան շատ սպանեին և գերի վերցնեին, այնքան բարձր կլիներ նրանց նկատմամբ հարգանքը հասարակության մեջ: Ացտեկների բանակը բաղկացած էր առանձին զորամասերից, որոնցից ամենահեղինակավորը արծվի զինվորները և հովազի զինվորներն էին: Առաջինների նշանը արծվի փետուրն էր, իսկ երկրորդներինը` հովազի մորթին: Նրանց կրոնական արարողությունների կարևոր մասն էին կազմում մարդկային զոհաբերությունները: Ացտեկները հավատում էին, որ իրենց Արև–աստվածն ամեն օր մայր մտնելուց հետո մահանում է և հարություն կառնի այն դեպքում, երբ նրան մարդկային զոհ մատուցվի: Այս նպատակով Արևի տաճարում մարդկային զոհաբերություն էին կատարում: |
Պետության գլուխ կանգնած էր գերագույն իշխանությամբ օժտված թագավորը: Ացտեկների հասարակության մեջ ևս ձևավորվել էր սոցիալ–քաղաքական աստիճանակարգություն: Նրա ամենավերին աստիճանին կանգնած էին ազնվականները` թագավորի գլխավորությամբ: Քաղաքներում բնակվելու իրավունք ունեին միայն նրանք: Հաջորդ աստիճանը զբաղեցնում էին առևտրականները, արհեստավորները, գյուղացիները, որոնք բնակվում էին քաղաքների արվարձաններում և գյուղերում: Ացտեկների ամենահարգի և ցանկալի զբաղմունքը ռազմական ծառայությունն էր: Հպատակ ժողովուրդներին հնազանդ պահելու և նոր տարածքներ նվաճելու համար ացտեկները կարիք ունեին լավ վարժեցված կանոնավոր բանակի: Նրանք հավատում էին, որ պատերազմի ժամանակ զոհվածները գնում էին աստվածների հետ երկնքում ապրելու: Զինվորները միշտ կռվում էին եռանդով և արիությամբ, քանի որ որքան շատ սպանեին և գերի վերցնեին, այնքան բարձր կլիներ նրանց նկատմամբ հարգանքը հասարակության մեջ: Ացտեկների բանակը բաղկացած էր առանձին զորամասերից, որոնցից ամենահեղինակավորը արծվի զինվորները և հովազի զինվորներն էին: Առաջինների նշանը արծվի փետուրն էր, իսկ երկրորդներինը` հովազի մորթին: Նրանց կրոնական արարողությունների կարևոր մասն էին կազմում մարդկային զոհաբերությունները: Ացտեկները հավատում էին, որ իրենց Արև–աստվածն ամեն օր մայր մտնելուց հետո մահանում է և հարություն կառնի այն դեպքում, երբ նրան մարդկային զոհ մատուցվի: Այս նպատակով Արևի տաճարում մարդկային զոհաբերություն էին կատարում: |
||
==Պատկերասրահ== |
|||
⚫ | |||
<gallery widths="230" heights="230"> |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
</gallery> |
|||
⚫ | |||
⚫ | Ինկերի պետությունը ժամանակակից [[Պերու|Պերուի]] և [[Բոլիվիա|Բոլիվիայի]] լեռնային շրջաններում էր: Ինկա բառը սկզբում [[Կուսկո|Կուսկոյի]] հովտում ապրող ցեղերից մեկի անվանումն էր: [[15-րդ դար]]ում ինկերն սկսեցին լայնածավալ նվաճումներ կատարել, որի արդյունքում նրանց պետության տարածքը չորս անգամ մեծացավ, իսկ բնակչության թիվը հասավ շուրջ 6 միլիոնի: |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | Տնտեսության հիմքը հողագործությունն էր: Այստեղ մշակում էին շուրջ 40 տեսակի բույսեր, մասնավորապես կարտոֆիլ, դդում: Բերքահավաքը հսկում էին հատուկ պաշտոնյաները, որովհետև բերքը հավասարապես բաժանվում էր բնակչությանը, իսկ մի մասը թողնվում էր պետության կարիքների համար: Նույնը կատարվում էր արհեստագործական արտադրանքի հետ: Այդ պատճառով ինկերի մոտ առևտուրը թույլ էր զարգացած, քանի որ հիմնական արտադրողի մոտ ավելցուկ համարյա չէր մնում: Հպատակ ցեղերին հնազանդության մեջ պահելու և նոր տարածքներ նվաճելու համար ինկերն ստեղծել էին կանոնավոր մարտունակ բանակ: Բանակ զորակոչելու համար սահմանվել էր հատուկ փորձաշրջան: Տղաների խմբին տանում էին ձյունապատ լեռան գագաթ և թողնում այնտեղ ինն օր առանց ուտելիքի, զենքի և այլ միջոցների: Ժամկետը լրանալուց հետո նրանց հետ էին բերում, սակայն շատերն այդ փորձությանը չէին դիմանում և մահանում էին: Կենդանի մնացածները բանակում ծառայում էին որպես առանձին ջոկատների հրամանատարներ: |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | Պետության գլուխ կանգնած էր Բարձրագույն Ինկան, որին անվանում էին Սապա Ինկա: Այստեղից էլ պետությունը ստացավ Ինկերի պետություն անվանումը: Այն իր հզորության գագաթնակետին հասավ Սապա Ինկա Պաչակուտիի կառավարման տարիներին ([[1438]]–[[1471]] թվականներ): Այդ ժամանակ ինկերը կարողացան գրավել Կուսկոյի ամբողջ հովիտը և շրջակայքի մանր պետությունները: Ինկերի կայսրության մայրաքաղաքը Կուսկոն էր, որն ուներ շուրջ 200 հազար բնակչություն: Այն համարվում էր կայսրության կրոնական և մշակութային կենտրոնը: Այստեղ էր գտնվում ինկերի գերագույն աստծու` Արևի տաճարը: Նրանց կրոնական կյանքում մեծ տեղ էին զբաղեցնում աստվածների համար կենդանիների և տարբեր մթերքների զոհաբերությունները: Ի տարբերություն մայաների և ացտեկների` նրանք միայն ճգնաժամային (ջրհեղեղ, սով, համաճարակ) պահերին էին մարդկային զոհաբերություններ կատարում: Քրմապետի գործառույթները սովորաբար իրականացնում էր Սապա Ինկան: Ինկերի պետության մեջ հասարակությունը բաղկացած էր ներփակ խմբերից` կաստաներից: |
||
{{Կաղապար:Պետսյունակ | |
{{Կաղապար:Պետսյունակ | |
||
| պետությանանվանում = Ինկերի կայսրություն |
| պետությանանվանում = Ինկերի կայսրություն |
||
Տող 80. | Տող 88. | ||
| քարտեզ = |
| քարտեզ = |
||
}} |
}} |
||
⚫ | Ինկերի պետությունը ժամանակակից [[Պերու|Պերուի]] և [[Բոլիվիա|Բոլիվիայի]] լեռնային շրջաններում էր: Ինկա բառը սկզբում [[Կուսկո|Կուսկոյի]] հովտում ապրող ցեղերից մեկի անվանումն էր: [[15-րդ դար]]ում ինկերն սկսեցին լայնածավալ նվաճումներ կատարել, որի արդյունքում նրանց պետության տարածքը չորս անգամ մեծացավ, իսկ բնակչության թիվը հասավ շուրջ 6 միլիոնի: |
||
⚫ | |||
⚫ | Տնտեսության հիմքը հողագործությունն էր: Այստեղ մշակում էին շուրջ 40 տեսակի բույսեր, մասնավորապես կարտոֆիլ, դդում: Բերքահավաքը հսկում էին հատուկ պաշտոնյաները, որովհետև բերքը հավասարապես բաժանվում էր բնակչությանը, իսկ մի մասը թողնվում էր պետության կարիքների համար: Նույնը կատարվում էր արհեստագործական արտադրանքի հետ: Այդ պատճառով ինկերի մոտ առևտուրը թույլ էր զարգացած, քանի որ հիմնական արտադրողի մոտ ավելցուկ համարյա չէր մնում: Հպատակ ցեղերին հնազանդության մեջ պահելու և նոր տարածքներ նվաճելու համար ինկերն ստեղծել էին կանոնավոր մարտունակ բանակ: Բանակ զորակոչելու համար սահմանվել էր հատուկ փորձաշրջան: Տղաների խմբին տանում էին ձյունապատ լեռան գագաթ և թողնում այնտեղ ինն օր առանց ուտելիքի, զենքի և այլ միջոցների: Ժամկետը լրանալուց հետո նրանց հետ էին բերում, սակայն շատերն այդ փորձությանը չէին դիմանում և մահանում էին: Կենդանի մնացածները բանակում ծառայում էին որպես առանձին ջոկատների հրամանատարներ: |
||
⚫ | |||
⚫ | Պետության գլուխ կանգնած էր Բարձրագույն Ինկան, որին անվանում էին Սապա Ինկա: Այստեղից էլ պետությունը ստացավ Ինկերի պետություն անվանումը: Այն իր հզորության գագաթնակետին հասավ Սապա Ինկա Պաչակուտիի կառավարման տարիներին ([[1438]]–[[1471]] թվականներ): Այդ ժամանակ ինկերը կարողացան գրավել Կուսկոյի ամբողջ հովիտը և շրջակայքի մանր պետությունները: Ինկերի կայսրության մայրաքաղաքը Կուսկոն էր, որն ուներ շուրջ 200 հազար բնակչություն: Այն համարվում էր կայսրության կրոնական և մշակութային կենտրոնը: Այստեղ էր գտնվում ինկերի գերագույն աստծու` Արևի տաճարը: Նրանց կրոնական կյանքում մեծ տեղ էին զբաղեցնում աստվածների համար կենդանիների և տարբեր մթերքների զոհաբերությունները: Ի տարբերություն մայաների և ացտեկների` նրանք միայն ճգնաժամային (ջրհեղեղ, սով, համաճարակ) պահերին էին մարդկային զոհաբերություններ կատարում: Քրմապետի գործառույթները սովորաբար իրականացնում էր Սապա Ինկան: Ինկերի պետության մեջ հասարակությունը բաղկացած էր ներփակ խմբերից` կաստաներից: |
||
Բոլոր ինկերը մտնում էին բարձրագույն կաստայի մեջ: Նրանք չէին աշխատում և հարկեր չէին վճարում: Պետությունը նրանց հողատարածքներ էր տրամադրում, ինչպես նաև ստրուկներ` դրանք մշակելու համար: Ինկերի մի մասը զբաղվում էր ռազմական ծառայությամբ, իսկ մյուսներն իրականացնում էին կառավարման և կրոնական–մշակութային գործառույթներ: Առանձին կաստայի մեջ էր մտնում նվաճված ցեղերի ավագանին: Դրանց պատկանող հողերը մշակում էին գյուղացի համայնականները: |
Բոլոր ինկերը մտնում էին բարձրագույն կաստայի մեջ: Նրանք չէին աշխատում և հարկեր չէին վճարում: Պետությունը նրանց հողատարածքներ էր տրամադրում, ինչպես նաև ստրուկներ` դրանք մշակելու համար: Ինկերի մի մասը զբաղվում էր ռազմական ծառայությամբ, իսկ մյուսներն իրականացնում էին կառավարման և կրոնական–մշակութային գործառույթներ: Առանձին կաստայի մեջ էր մտնում նվաճված ցեղերի ավագանին: Դրանց պատկանող հողերը մշակում էին գյուղացի համայնականները: |
||
⚫ | |||
Նվաճված ցեղերի արհեստավորները և գյուղացիները կազմում էին առանձին կաստա: Նրանց ազատությունները սահմանափակված էին: Նրանք կարող էին տեղաշարժվել միայն կառավարության համաձայնությամբ: Կառավարությունն էր որոշում, թե նրանք երբ և ում հետ պետք է ամուսնանային, քանի որ ամուսնական զույգերին առանձին հողաբաժին էր հասնում: |
Նվաճված ցեղերի արհեստավորները և գյուղացիները կազմում էին առանձին կաստա: Նրանց ազատությունները սահմանափակված էին: Նրանք կարող էին տեղաշարժվել միայն կառավարության համաձայնությամբ: Կառավարությունն էր որոշում, թե նրանք երբ և ում հետ պետք է ամուսնանային, քանի որ ամուսնական զույգերին առանձին հողաբաժին էր հասնում: |
||
==Պատկերասրահ== |
|||
<gallery widths="230" heights="230"> |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
</gallery> |
|||
[[Կատեգորիա:Ացտեկներ]] |
[[Կատեգորիա:Ացտեկներ]] |
||
Տող 89. | Տող 115. | ||
[[Կատեգորիա:Ինկեր]] |
[[Կատեգորիա:Ինկեր]] |
||
[[Կատեգորիա:Մինչկոլումբոսյան Ամերիկա]] |
[[Կատեգորիա:Մինչկոլումբոսյան Ամերիկա]] |
||
== Ծանոթագրություններ == |
== Ծանոթագրություններ == |
||
{{ծանցանկ}} |
{{ծանցանկ}} |
09:37, 15 Հուլիսի 2014-ի տարբերակ
Մինչկոլումբոսյան Ամերիկան
Մինչկոլումբոսյան Ամերիկայում ապրող հնդկացիական ցեղերը զարգացման տարբեր աստիճանների վրա էին: Նրանց մի մասն ապրում էր նախնադարյան համայնական հասարակարգում և զբաղվում էր որսորդությամբ, ձկնորսությամբ և հավաքչությամբ: Մյուսները, մասնավորապես` մայաները, ացտեկները, ինկերը, նստակյաց հողագործներ էին և ստեղծել էին իրենց պետությունները: Նրանք մշակում էին եգիպտացորեն, լոբի, ծխախոտ, դդում, Կենտրոնական Ամերիկայում` կակաո, լոլիկ, իսկ Անդյան լեռներում` կարտոֆիլ: Տնային կենդանիներից պահում էին շներ և հնդկահավեր, իսկ ձիեր այստեղ բերեցին եվրոպացիները: Տեղաբնիկներին անծանոթ էին երկաթը, անիվը, բրուտի անիվը:Երբ եվրոպացիները հայտնվեցին Ամերիկա աշխարհամասում այստեղ ապրում էր շուրջ 15-20 միլիոն մարդ:Սկզբում եվրոպացիները մտացում էին,որ Ամերիկան Հնդկաստանն է,և տեղաբնիկներին անվանում էին հնդկացիներ:
Մայաներ
Մայաները (Մեքսիկա) բնակվում էին Յուկատան թերակղզում: Նրանք բաղկացած էին մի քանի ցեղախմբերից, այդ պատճառով ստեղծեցին ոչ թե մեկ միասնական պետություն, այլ մի շարք քաղաք–պետություններ: Մայաների քաղաքակրթությունն իր զարգացման բարձրակետին հասավ 10-16 դարերում: Սովորաբար քաղաքն իր շրջակա գյուղական համայնքների հետ միասին կազմում էր քաղաք–պետություն, որը կառավարում էր քուրմ–թագավորը: Քաղաքի կենտրոնում մայաները կառուցում էին բարձր բուրգ, որը շրջապատված էր լայնարձակ հրապարակով: Բուրգի գագաթին կառուցում էին տաճար: Երբ քաղաք–պետության կառավարիչ քուրմ–թագավորը տաճարում կրոնական արարողություն էր կատարում, ժողովուրդը հավաքվում էր հրապարակում: Մայաների սոցիալական միջավայրի կազմակերպման հիմնական միավորը համայնքն էր, որը բաղկացած էր առանձին գյուղացիական ընտանիքներից: Համայնքը համարվում էր հողի կոլեկտիվ սեփականատեր և հողակտորները բաժանում էր գյուղացիական ընտանիքների միջև:
Տնտեսություն
Յուրաքանչյուր ընտանիք հողը մշակում և բերքը հավաքում էր ինքնուրույն: Սահմանված հարկերը վճարելուց հետո բերքի մնացած մասը տնօրինում էր ընտանիքը: Իսկ որսորդությանը, ձկնորսությանը և աղի արտադրությանը սովորաբար մասնակցում էին համայնքի բոլոր չափահաս անդամները, ուստի արդյունքը հետո բաժանվում էր ընտանիքների միջև: Մայաներն ընտանի կենդանիներ չէին պահում և անասնապահությամբ չէին զբաղվում: Միակ կենդանին, որ նրանք պահում էին, շունն էր, որի միսն օգտագործում էին որպես սննդամթերք: Միսը համարվում էր տոնական և ծիսակարգային ուտեստ: Կենդանական ծագում ունեցող սննդամթերք ձեռք էին բերում որսորդության և ձկնորսության ժամանակ:
Պետական կարգ
Մայաների հասարակության մեջ գոյություն ուներ սոցիալ–քաղաքական աստիճանակարգություն: Ամենավերին աստիճանին կանգնած էին քուրմ–թագավորը (նա օժտված էր գերագույն իշխանությամբ), զորահրամանատարները, քրմերը և նվաճված տարածքների կառավարիչները: Երկրորդ աստիճանը զբաղեցնում էին զինվորները: Հաջորդ աստիճանին կանգնած էին առևտրականները, արհեստավորները, գյուղացիները, որոնք հարկեր էին վճարում, բայց համարվում էին ազատ: Ստորին աստիճանը զբաղեցնում էին կախյալները և ստրուկները:
Մայաների օրացույց
Մայաները մինչկոլումբոսյան Ամերիկայում ապրող միակ ժողովուրդն էին, որ ունեին գիր (հիերոգլիֆային): Ուսումնասիրելով Երկրի պտույտը Արեգակի շուրջ` մայա աստղագետները և մաթեմատիկոսներն ստեղծեցին օրացույց, որը բաղկացած էր 365 օրից: Օրացույցն ուներ 18 ամիս, յուրաքանչյուր ամիս` 20 օր: Լրացուցիչ 5 օրերը համարվում էին վատ օրեր, ուստի մարդիկ աշխատում էին այդ օրերին ոչինչ չանել, նույնիսկ հաց չէին ուտում: Մյուս 260 օրերից կազմված օրացույցը ստեղծվել էր գուշակությունների և կրոնական ծեսերի համար: Այս օրացույցը կարող էին կարդալ և մեկնաբանել միայն քրմերը, որոնք մեծ դեր էին խաղում մայաների հոգևոր կյանքի կազմակերպման գործում: Մայաների կրոնական պաշտամունքում որոշակի տեղ էր զբաղեցնում աստվածներին մարդկային զոհեր մատուցելը: Որպես զոհ ընտրում էին երիտասարդ, առողջ և գեղեցիկ մարդու:
Ացտեկներ
12-րդ դարում ացտեկները հաստատվեցին Մեխիկոյի հովտում: 1325 թվականին նրանք կառուցեցին իրենց մայրաքաղաքը` Տենոչտիտլանը: Քաղաքն ուներ երեք քառակուսի կիլոմետր տարածք, իսկ բնակչության թիվը շուրջ 70 հազար էր: Քաղաքը բաժանված էր չորս մասերի, որոնք խորհրդանշում էին աշխարհի չորս կողմերը, և 20 փոքր թաղամասերից, որոնք խորհրդանշում էին ացտեկների տոհմացեղային կառուցվածքը` 20 ցեղ, 20 տոհմ: Գրավելով շրջակա տարածքները` 15-րդ դարում սկզբին ացտեկները ստեղծեցին իրենց պետությունը, որն իր հզորության գագաթնակետին հասավ Մոնթեսումա II–ի գահակալման ժամանակ (1502–1520 թվականներ): Պետության եկամուտները ճշտելու և հարկերի հավաքումը կանոնավորելու համար նա օրենք ընդունեց, որով սահմանվում էին հարկերի և տուրքերի չափերը:
Տնտեսություն
Ացտեկների հիմնական զբաղմունքը նստակյաց երկրագործությունն էր: Նրանք սովորել էին ոռոգել մշակելի հողերը և չորացնել ճահիճները: Հիմնականում մշակում էին եգիպտացորեն, դդում, ծխախոտ, բամբակ, կակաո: Անասնապահությունը զարգացած չէր. միակ ընտանի կենդանին շունն էր, որի միսն օգտագործում էին: Սակայն նրանք պահում էին նաև ընտանի թռչուններ` հնդկահավեր, սագեր, բադեր: Ացտեկների մոտ բարձր զարգացման էր հասել արհեստագործությունը, մասնավորապես` ջուլհակությունը, ոսկերչությունը, արծաթագործությունը: Ացտեկների հասարակության մեջ լայն տարածում ուներ ստրկությունը, ընդ որում` ստրուկներ ունեին ոչ միայն առանձին համայնքներ, այլև մասնավոր անձինք: Ստրուկների մեծ մասը ռազմագերիներ էին, սակայն ստրկացնում էին նաև պարտքերը չվերադարձնելու դիմաց, ինչպես նաև մարդիկ կարող էին իրենց և իրենց երեխաներին վաճառել ստրկության:
Պետական կարգ
Պետության գլուխ կանգնած էր գերագույն իշխանությամբ օժտված թագավորը: Ացտեկների հասարակության մեջ ևս ձևավորվել էր սոցիալ–քաղաքական աստիճանակարգություն: Նրա ամենավերին աստիճանին կանգնած էին ազնվականները` թագավորի գլխավորությամբ: Քաղաքներում բնակվելու իրավունք ունեին միայն նրանք: Հաջորդ աստիճանը զբաղեցնում էին առևտրականները, արհեստավորները, գյուղացիները, որոնք բնակվում էին քաղաքների արվարձաններում և գյուղերում: Ացտեկների ամենահարգի և ցանկալի զբաղմունքը ռազմական ծառայությունն էր: Հպատակ ժողովուրդներին հնազանդ պահելու և նոր տարածքներ նվաճելու համար ացտեկները կարիք ունեին լավ վարժեցված կանոնավոր բանակի: Նրանք հավատում էին, որ պատերազմի ժամանակ զոհվածները գնում էին աստվածների հետ երկնքում ապրելու: Զինվորները միշտ կռվում էին եռանդով և արիությամբ, քանի որ որքան շատ սպանեին և գերի վերցնեին, այնքան բարձր կլիներ նրանց նկատմամբ հարգանքը հասարակության մեջ: Ացտեկների բանակը բաղկացած էր առանձին զորամասերից, որոնցից ամենահեղինակավորը արծվի զինվորները և հովազի զինվորներն էին: Առաջինների նշանը արծվի փետուրն էր, իսկ երկրորդներինը` հովազի մորթին: Նրանց կրոնական արարողությունների կարևոր մասն էին կազմում մարդկային զոհաբերությունները: Ացտեկները հավատում էին, որ իրենց Արև–աստվածն ամեն օր մայր մտնելուց հետո մահանում է և հարություն կառնի այն դեպքում, երբ նրան մարդկային զոհ մատուցվի: Այս նպատակով Արևի տաճարում մարդկային զոհաբերություն էին կատարում:
Պատկերասրահ
-
Տեոտիուկանայի ավերակները
-
Հովազ-զինվորը
-
Արևի քարը
-
Ացտեկյան կայսրությունը
-
Կորտեսը մտնում է ացտեկների քաղաք
Ինկեր
Մինչկոլումբոսյան Ամերիկա | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Կարգավիճակ | era? և archaeological period? | ||||
Մայրաքաղաք | Կուսկո | ||||
Պետական կարգ | կայսրություն | ||||
Ազգաբնակչություն | 12 միլիոն (1438 թվական), 20 միլիոն (1527 թվական) | ||||
Կրոն | Ինկերի կրոնը |
Ինկերի պետությունը ժամանակակից Պերուի և Բոլիվիայի լեռնային շրջաններում էր: Ինկա բառը սկզբում Կուսկոյի հովտում ապրող ցեղերից մեկի անվանումն էր: 15-րդ դարում ինկերն սկսեցին լայնածավալ նվաճումներ կատարել, որի արդյունքում նրանց պետության տարածքը չորս անգամ մեծացավ, իսկ բնակչության թիվը հասավ շուրջ 6 միլիոնի:
Տնտեսություն
Տնտեսության հիմքը հողագործությունն էր: Այստեղ մշակում էին շուրջ 40 տեսակի բույսեր, մասնավորապես կարտոֆիլ, դդում: Բերքահավաքը հսկում էին հատուկ պաշտոնյաները, որովհետև բերքը հավասարապես բաժանվում էր բնակչությանը, իսկ մի մասը թողնվում էր պետության կարիքների համար: Նույնը կատարվում էր արհեստագործական արտադրանքի հետ: Այդ պատճառով ինկերի մոտ առևտուրը թույլ էր զարգացած, քանի որ հիմնական արտադրողի մոտ ավելցուկ համարյա չէր մնում: Հպատակ ցեղերին հնազանդության մեջ պահելու և նոր տարածքներ նվաճելու համար ինկերն ստեղծել էին կանոնավոր մարտունակ բանակ: Բանակ զորակոչելու համար սահմանվել էր հատուկ փորձաշրջան: Տղաների խմբին տանում էին ձյունապատ լեռան գագաթ և թողնում այնտեղ ինն օր առանց ուտելիքի, զենքի և այլ միջոցների: Ժամկետը լրանալուց հետո նրանց հետ էին բերում, սակայն շատերն այդ փորձությանը չէին դիմանում և մահանում էին: Կենդանի մնացածները բանակում ծառայում էին որպես առանձին ջոկատների հրամանատարներ:
Պետական կարգ
Պետության գլուխ կանգնած էր Բարձրագույն Ինկան, որին անվանում էին Սապա Ինկա: Այստեղից էլ պետությունը ստացավ Ինկերի պետություն անվանումը: Այն իր հզորության գագաթնակետին հասավ Սապա Ինկա Պաչակուտիի կառավարման տարիներին (1438–1471 թվականներ): Այդ ժամանակ ինկերը կարողացան գրավել Կուսկոյի ամբողջ հովիտը և շրջակայքի մանր պետությունները: Ինկերի կայսրության մայրաքաղաքը Կուսկոն էր, որն ուներ շուրջ 200 հազար բնակչություն: Այն համարվում էր կայսրության կրոնական և մշակութային կենտրոնը: Այստեղ էր գտնվում ինկերի գերագույն աստծու` Արևի տաճարը: Նրանց կրոնական կյանքում մեծ տեղ էին զբաղեցնում աստվածների համար կենդանիների և տարբեր մթերքների զոհաբերությունները: Ի տարբերություն մայաների և ացտեկների` նրանք միայն ճգնաժամային (ջրհեղեղ, սով, համաճարակ) պահերին էին մարդկային զոհաբերություններ կատարում: Քրմապետի գործառույթները սովորաբար իրականացնում էր Սապա Ինկան: Ինկերի պետության մեջ հասարակությունը բաղկացած էր ներփակ խմբերից` կաստաներից:
Բոլոր ինկերը մտնում էին բարձրագույն կաստայի մեջ: Նրանք չէին աշխատում և հարկեր չէին վճարում: Պետությունը նրանց հողատարածքներ էր տրամադրում, ինչպես նաև ստրուկներ` դրանք մշակելու համար: Ինկերի մի մասը զբաղվում էր ռազմական ծառայությամբ, իսկ մյուսներն իրականացնում էին կառավարման և կրոնական–մշակութային գործառույթներ: Առանձին կաստայի մեջ էր մտնում նվաճված ցեղերի ավագանին: Դրանց պատկանող հողերը մշակում էին գյուղացի համայնականները: Նվաճված ցեղերի արհեստավորները և գյուղացիները կազմում էին առանձին կաստա: Նրանց ազատությունները սահմանափակված էին: Նրանք կարող էին տեղաշարժվել միայն կառավարության համաձայնությամբ: Կառավարությունն էր որոշում, թե նրանք երբ և ում հետ պետք է ամուսնանային, քանի որ ամուսնական զույգերին առանձին հողաբաժին էր հասնում:
Պատկերասրահ
-
Ինկա Ռուքա
-
Մաչու Պիկչու
-
Ինկա Պաչակուտին պերուական 5 սոլի վրա
Ծանոթագրություններ
- ↑ Համաշխարհային պատմություն 11.