Կայսր Հայնրիխ 5-րդ Շտաուֆենի մահից (1197) հետո Վելֆերի կողմից առաջ է քաշվել «հակաթագավոր»՝ ի հակակշիռ Փիլիպպոս Շվաբացու (Հայնրիխ 4-րդի եղբոր)։ Երկարատև պայքարից և Փիլիպպոսի մահից (1208) հետո ամրապնդվել է գերմանական գահին։ Պապությանը զիջումներ անելու խոստումով սկզբում աջակցություն է ստացել Իննովկենտիոս 3-րդ պապից, սակայն, երբ Оտտոն 4-րդը փորձել է զավթել (1210) Սիցիլիական թագավորությունը, որը պապի գերիշխանության տակ էր, պապը բանադրել է նրան և գերմանական գահի թեկնածու առաջադրել Ֆրիդրիխ Շտաուֆենին՝ Հայնրիխ 5-րդի որդուն։ 1214 թվականին Բուվինի մոտ պարտվելուց հետո Оտտոն 4-րդը փաստորեն զրկվել է իշխանությունից։
Abulafia, David, The New Cambridge Medieval History, Vol. V: c. 1198-c. 1300, Cambridge University Press, 1999
Bryce, James, The Holy Roman Empire, 1913
Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN978-1-74196-598-8
Comyn, Robert. History of the Western Empire, from its Restoration by Charlemagne to the Accession of Charles V, Vol. I. 1851
Dunham, S. A., A History of the Germanic Empire, Vol. I, 1835
Huffman, Joseph Patrick (2000). «Richard the Lionheart and Otto IV: Itinerant Kingship and the City of Cologne». The Social Politics of Medieval Diplomacy: Anglo-German Relations (1066–1307). University of Michigan Press. էջեր 133–77.
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 12, էջ 580)։