«Նպատակ և ճանապարհ» (1925) և «Որդուն, որը չկա» (1927) ժողովածուներն արտացոլում են բանաստեղծուհու հետաքրքրությունը նոր հասարակության ստեղծագործ ուժերի նկատմամբ։ Հրատարակել է «Կիսաձայն» (1932) բանաստեղծությունների ժողովածուն և «Ճամփորդական օրագիր» (1939) պոեմը։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին, ապրելով պաշարվածԼենինգրադում (այժմ՝ Սանկտ Պետերբուրգ), փորձել է պատկերել քաղաքի հերոսական պաշտպանությունը («Լենինգրադի հոգին», 1942, բանաստեղծությունների ժողովածու, «Պուլկովյան միջօրեական», 1943, պոեմ, ԽՍՀՄ պետական մրցանակ, 1946)։ Ետպատերազմյան տարիներին գրել է «Ապրիլ» (1960) բանաստեղծությունների ժողովածուն և «Ներշնչանք ու վարպետություն» (1957) գիրքը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 333)։