Սղոցապոչ հայկական
| Սղոցապոչ հայկական | |
| Դասակարգում | |
| Թագավորություն | Կենդանիներ (Animalia) |
| Տիպ/Բաժին | Հոդվածոտանիներ (Arthropoda) |
| Ենթատիպ | Վեցոտանիներ (Hexapoda) |
| Դաս | Միջատներ (Insecta) |
| Կարգ | Ուղղաթևներ (Orthoptera) |
| Ընտանիք | Իսկական մորեխներ (Tettigoniidae) |
| Ցեղ | Poecilimonella |
| Տեսակ | Սղոցապոչ հայկական (P. armeniaca) |
| Միջազգային անվանում | |
| Poecilimonella armeniaca | |
Սղոցապոչ հայկական (լատին․՝ Poecilimonella armeniaca), ծղրիդների ընտանիքին պատկանող միջատ, որը գրանցված է Հայաստանի Հանրապետության Կարմիր գրքում։
Նկարագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Փոքր չափով ծղրիդ է, որի արուի մարմնի երկարությունը 12-14,5 մմ է, էգինը՝ 17-19 մմ, իսկ ձվադրինը՝ 5,5-7 մմ։ Արուների կարճացած վերնաթևերը մասամբ անցնում են փորիկի առաջին տերգիտի ետին եզրը, իսկ էգերինը շատ փոքր են և թաքնված առաջնամեջքի ծայրի տակ։ Գունավորումը տարատեսակ է (կարմրադեղին, կարմրագորշագույն, կարմրականաչ)[1]։
Տարածվածություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տարածված է Արևելյան Թուրքիայում (Ղարս վիլայեթ)։ Հայաստանում հանդիպում է միայն Վայոց ձորի մարզում (Բարձրունի և Կեչուտ գյուղերի շրջակայք)[1]։
Էկոլոգիա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ապրում է լեռնատափաստաններում՝ ծովի մակարդակից 1500-2000 մ բարձրությունների վրա, երբեմն էլ թափանցում է ցանքերը։
Հասուն առանձնյակները հանդիպում են հունիս-հուլիս ամիսներին։ Միջատը բուսակեր է և բազմակեր[1]։
Պահպանություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սահմանափակ արեալով հազվագյուտ տեսակ է։ Բնության պահպանության միջազգային միության Կարմիր ցուցակում գրանցված է որպես վտանգված տեսակ։ Թվաքանակը չափավոր բարձր է, իսկ փոփոխության միտումները հայտնի չեն։ Հիմնական վտանգներից է խոպան հողերի հերկումը և թունաքիմիկատների ոչ խելամիտ օգտագործումը։ Պահպանության միջոցառումներ չեն իրականացվում[1]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Հայաստանի Կարմիր գիրք. Երևան: Հայաստանի բնապահպանության նախարարություն. 2010. ISBN 978-99941-2-420-6.
|
