Իհոր Կոբրին
 | |
|---|---|
| Ծնվել է | փետրվարի 2, 1951 |
| Ծննդավայր | Լվով, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Մահացել է | դեկտեմբերի 11, 2023 (72 տարեկան) |
| Կրթություն | Լվովի համալսարան |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Ուկրաինա |
| Մասնագիտացում | կինոռեժիսոր և սցենարիստ |
| Պարգևներ |  և  |
| IMDb | ID ID 9490406 |
Իհոր Դմիտրովիչ Կոբրին (ուկրաիներեն՝ Ігор Дмитрович Кобрин, փետրվարի 2, 1951, Լվով, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - դեկտեմբերի 11, 2023), ուկրաինացի կինոռեժիսոր և մուլտիպլիկատոր։ 2008 թվականին Ուկրաինայի արվեստի վաստակավոր գործչի, 1989 թվականին Տարաս Շևչենկոյի անվան ազգային մրցանակի դափնեկիր։
Վաղ կյանք և կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Իհոր Կոբրինտ ծնվել է 1951 թվականի փետրվարի 2-ին Ուկրաինայի Լվով քաղաքում[1]։ Իր գիտական աստիճանը ստացել է Լվովի համալսարանում 1973 թվականին։ 1981 թվականին ստացել է կինոյի և հեռուստատեսության ռեժիսորի կոչում Կիևի ազգային Ի.Կ.Կարպենկո-Կարիի թատրոնի, կինոյի և հեռուստատեսության համալսարանում։ 1982 թվականից աշխատել է «Ուկրտելֆիլմ» ստուդիայում, 1992 թվականից եղել է «Տելեկոն» ստուդիայի ստեղծող և տնօրեն[2][3]։
Կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Չեռնոբիլ. ժամանակի երկու գույները» վավերագրական ֆիլմաշարի նկարահանումները սկսվել են այն ժամանակ, երբ Կոբրինը սկսել է ուսումնասիրել Չեռնոբիլի ատոմակայանի աղետի հետևանքները[1]։ Հատկանշական է, որ Կոբրինը նկարահանել է «Чудеса в Гарбузянах» մանկական ֆիլմը 1985 թվականին։ Նկարահանել է նաև ՝ «Марія» (1988) և «Про щастя співа Україна» (1987) ֆիլմերը[4]։
Կոբրինը մահացել է յոթանասուներկու տարեկան հասակում 2023 թվականի դեկտեմբերի 10-ին[4][5]։ Մահվան լուրը հայտնել է Ստելլա Կլոմինսկայան՝ նրա գործընկերներից մեկը[1]։
Քաղաքական հայացքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Կոբրինը 2018 թվականին տված հարցազրույցում ասել է, որ՝ «քաղաքականության մեջ դաշնակիցներ կան, ոչ թե ընկերներ, և մերոնք չէին կարող դա հասկանալ։ Նրանք չգիտեին, որ բոլորը, ովքեր դեմ էին կարմիրներին, դաշնակից էին, ոչ թե ժամանակավոր հակառակորդ։ Այդ իսկ պատճառով սպիտակամորթները՝ Դենիկինի, Կոլչակի և ընդհանրապես ոսկի որոնողների կամավորական բանակը, ընդհանուր բան ունեին՝ չնայած իրենց տարբեր քաղաքական գաղափարախոսություններին.նրանք դեմ էին բոլշևիզմին»։ Հավելել է, որ «պատմաբանները պետք է ուսումնասիրեն պատմությունը, իսկ քաղաքական գործիչները պետք է ուսումնասիրեն քաղաքականությունը»[6]։
Ֆիլմագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Կոբրինի կարիերայի ընթացքում նա մի քանի ֆիլմ է նկարահանել[4][7]՝
- Чудеса в Гарбузянах (1985)
- Chernobyl: Two Colors of Time (1986–1988)
- Про щастя співа Україна (1987)
- Марія (1988)
- Пробудження (1992)
- Не хочу згадувати (1996)
- Заручники свободи (1997)
- Апельсинова долька (2004)[8]
- Собор на крові (2006)
- Хлібна гільйотина (2008)
- 1941 (2013)
- 1945 (2020)[9]
- Плавильний котел (2023)[10]
Մրցանակներ և ճանաչում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ավելի քան երեսուն տարվա կինեմատոգրաֆիական փորձով Կոբրինը ստեղծել և նշանակալի ներդրում է ունեցել ավելի քան տասը սերիալներում և ֆիլմերում, որոնց համար նա արժանացել է մի քանի պարգևների[4]։ 1932–1933 թվականների Գոլոդոմորի 75-րդ տարելիցին ուկրաինացի ժողովրդի ցեղասպանության զոհերի պատվին իր նշանակալի անձնական ներդրման, ինչպես նաև Գոլոդոմորի մասին ճշմարտության բացահայտմանն ուղղված իր ասկետիկ գործունեության համար ռեժիսորը 2008 թվականին ստացել է Ուկրաինայի արվեստի վաստակավոր գործչի կոչումը։ Նա մրցանակների է արժանացել Հարավսլավիայում, Չիկագոյում և Հյուսթոնում անցկացված միջազգային կինոփառատոներում[11]։ Իհորը եղել է՝
- Շևչենկոյի անվան ազգային մրցանակ (1989)[12]
- Ուկրաինայի արվեստի վաստակավոր գործիչ (2008)[13]
- Ուկրաինայի կինեմատոգրաֆիստների ասոցիացիայի անդամ (1987)[2][11]
| Մրցանակ[2] | Տարի | Անվանակարգ | Աշխատանք | Արդյունք |
|---|---|---|---|---|
| Նովի Սադի կինոփառատոն | 1995 | Grand Prix Golden Knight | Chernobyl: Two Colors of Time | Հաղթանակ |
| Չիկագոյի միջազգային կինոփառատոն | 1996 | Golden Camera Grand Prix | Return to Chernobyl | |
| WorldFest-Հյուսթոնի միջազգային կինոփառատոն | 2002 | Silver Prize | Return to Chernobyl | |
| Տելետրիումֆ ազգային մրցանակաբաշխություն | 2005 | – | Собор на крови | |
| ԶԼՄ-ներ՝ հանուն Ուկրաինայի հասարակության հանդուրժողականության և համախմբման | 2005 | Grand Prix | Собор на крови | |
| Տելետրիումֆ ազգային մրցանակաբաշխություն | 2005 | – | 1941 |
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Умер украинский режиссер-документалист Игорь Кобрин». 24 Канал (ռուսերեն). 2023 թ․ դեկտեմբերի 12. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Салганик, Х. Є. Кобрин Ігор Дмитрович (Ukrainian). Vol. 13. Інститут енциклопедичних досліджень НАН України. ISBN 978-966-02-2074-4.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link) - ↑ Баранівська, Марина (2023 թ․ դեկտեմբերի 11). «Пішов із життя режисер-документаліст, засновник студії «Телекон» Ігор Кобрин». detector.media (ուկրաիներեն). Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Умер Игорь Кобрин - советский режиссер, снявший сериал про Чернобыль». Российская газета (ռուսերեն). 2023 թ․ դեկտեմբերի 12. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ «Ушел из жизни режиссер Игорь Кобрин, работавший над сериалом про Чернобыль». AiF (ռուսերեն). 2023 թ․ դեկտեմբերի 12. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ trim_c (2018 թ․ օգոստոսի 17). «Игорь Кобрин: Наша проблема не в элите, а в народе». trim_c. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ «Кобрин, Игорь Дмитриевич». miami-art.ru. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ «Ігор Кобрин, кінорежисер, лауреат Шевченківської премії». www.ukrinform.ua (ուկրաիներեն). Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ «Помер український режисер-документаліст Ігор Кобрин». Українська правда. Життя (ուկրաիներեն). Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ Кокотюха, Андрій (2023 թ․ հունվարի 18). ««Плавильний котел» Ігоря Кобрина: Донбас очима України». stv.detector.media (ուկրաիներեն). Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ 11,0 11,1 «"И снова грустная весть..." Умер известный режиссер и лауреат Шевченковской премии Игорь Кобрин». РБК-Украина (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ «Кобрин, Ігор Дмитрович». ВУЕ (ուկրաիներեն). Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
- ↑ «УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1061/2008». Юридичні новини Online (ուկրաիներեն). 2008 թ․ նոյեմբերի 21. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 18. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 10-ին.
{{cite web}}: CS1 սպաս․ bot: original URL status unknown (link)
| ||||||
