Jump to content

Էթիեն Ժիլսոն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Էթիեն Ժիլսոն
ֆր.՝ Étienne Gilson
Ծնվել էհունիսի 13, 1884(1884-06-13)[1][2][3][…] Փարիզի 7-րդ շրջան, Փարիզ, Ֆրանսիա[4]
Մահացել էսեպտեմբերի 19, 1978(1978-09-19)[1][2][3][…] (94 տարեկան) Օսեր[4]
ԳերեզմանMelun North Cemetery
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա
ԴավանանքՀռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի
Մասնագիտությունփիլիսոփա, պատմաբան, քաղաքական գործիչ, պրոֆեսոր և փիլիսոփայության պատմաբան
Հաստատություն(ներ)Հարվարդի համալսարան, Կոլեժ դե Ֆրանս[5], Փարիզի համալսարան, Lycée Lalande?, Տորոնտոյի համալսարան և Բարձրագույն հետազոտությունների գործնական դպրոց
Պաշտոն(ներ)Senator of the French Fourth Republic?, Ֆրանսիական ակադեմիայի 23-րդ աթոռ և նախագահ
ԱնդամակցությունՖրանսիական ակադեմիա[6], Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիա, ԱՄՆ միջնադարի պատմության ակադեմիա[7], Նիդերլանդական արվեստների և գիտությունների թագավորական ակադեմիա և Բելգիայի գիտությունների, գրականության և կերպարվեստի թագավորական ակադեմիա
Ալմա մատերՓարիզի արվեստների ֆակուլտետ (1912)[8] և Անրի IV լիցեյ
Տիրապետում է լեզուներինֆրանսերեն[9][10]
Եղել է գիտական ղեկավարHenry Corbin?
Պարգևներ
ԱշակերտներHenry Corbin?
 Étienne Gilson Վիքիպահեստում

Էթիեն Անրի Ժիլսոն ( ֆր.՝ ՝ [ʒilsɔ̃], հունիսի 13, 1884(1884-06-13)[1][2][3][…], Փարիզի 7-րդ շրջան, Փարիզ, Ֆրանսիա[4] - սեպտեմբերի 19, 1978(1978-09-19)[1][2][3][…], Օսեր[4]), ֆրանսիացի փիլիսոփա և փիլիսոփայության պատմաբան։ Լինելով միջնադարյան փիլիսոփայության գիտնական՝ նա ի սկզբանե մասնագիտացել է Դեկարտի մտքի մեջ. նա նաև փիլիսոփայել է Թովմա Աքվինացու ավանդույթով, թեև իրեն չի համարում նեոթոմիստ փիլիսոփա։ 1946 թվականին նա նվաճեց ֆրանսիական ակադեմիայի «Անմահ» անդամ ընտրվելու կոչումը։ Նա առաջադրվել է գրականության Նոբելյան մրցանակի[12]։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ժիլսոնը ծնվել է Փարիզում՝ Բուրգունդիայից ներգաղթյալների հռոմեական կաթոլիկ ընտանիքում, սովորել է Նոտր-Դամ-դե-Շամպի սեմինարիայում, այնուհետև միջնակարգ կրթությունը ստացել է Հենրիխ IV-ի լիցեյում։ Զինվորական ծառայությունն ավարտելուց հետո, որի ընթացքում սկսել է կարդալ Ռենե Դեկարտ, ստացել է լիցենզիա (բակալավրի կոչում)՝ կենտրոնանալով դեկարտյան մտքի վրա սխոլաստիկայի ազդեցության ուսումնասիրության վրա։ Սորբոնում սովորելուց հետո Վիկտոր Դելբոսի (1862–1916) և Լյուսիեն Լևի-Բրուլի մոտ և Անրի Բերգսոնի ղեկավարությամբ Ֆրանսիայի քոլեջում նա ստացել է փիլիսոփայության աստիճանը 1906 թվականին։ 1908 թվականին նա ամուսնացել է Մելունի Թերեզ Ռավիզեի հետ և դասավանդել Բուրկ ան Բրես, Ռոշֆոր, Տուր, Սեն Կանտենի և Անժեի միջնակարգ դպրոցներում։

1913 թվականին Լիլի համալսարանում դասավանդելու ընթացքում նա պաշտպանել է իր դոկտորական ատենախոսությունը Փարիզի համալսարանում «Ազատությունը Դեկարտի և աստվածաբանության մեջ» թեմայով։ Նրա կարիերան ընդհատվեց Առաջին համաշխարհային պատերազմի բռնկմամբ, քանի որ նա զորակոչվեց ֆրանսիական բանակ՝ որպես սերժանտ։ Ծառայել է ռազմաճակատում, որպես երկրորդ լեյտենանտ մասնակցել Վերդենի ճակատամարտին։ Նա գերի է ընկել 1916 թվականի փետրվարին և երկու տարի անցկացրել գերության մեջ։ Այս ընթացքում նա իրեն նվիրել է նոր ոլորտների ուսումնասիրությանը, այդ թվում՝ ռուսաց լեզվի և Սուրբ Բոնավենտուրայի։ Հետագայում նա պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» շքանշանով՝ պատերազմի ընթացքում ցուցաբերած խիզախության համար։

1919 թվականին Ստրասբուրգի համալսարանում դարձել է փիլիսոփայության պատմության պրոֆեսոր։ 1921 - 1932 թվականներին Փարիզի համալսարանում դասավանդել է միջնադարյան փիլիսոփայության պատմություն[13]։ 1929 թվականին ընտրվել է Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիայի անդամ։ Որպես միջազգայնորեն ճանաչված մտածող՝ Ժիլսոնն առաջինը Ժակ Մարիտենի հետ միասին ստացավ փիլիսոփայության պատվավոր դոկտորի կոչում Սուրբ Թոմաս Աքվինասի Հայրապետական համալսարանից (Angelicum) 1930 թվականին[14][15]։

Նա նաև երեք տարի դասավանդել է Հարվարդում։ Սուրբ Բասիլի միաբանության հրավերով նա Տորոնտոյի համալսարանի Սուրբ Միքայել քոլեջի հետ միասին հիմնեց Միջնադարյան ուսումնասիրությունների հայրապետական ինստիտուտը, որտեղ ամեն տարի անցկացվում է Էթիեն Ժիլսոնի դասախոսությունը։ Նա ընտրվել է ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ 1946 թվականին։ 1948 թվականին նա ընտրվել է Ամերիկյան փիլիսոփայական ընկերության միջազգային անդամ[16]։

1949թ. նոյեմբերի 12-ին իր կնոջ՝ Թերեզ Ռավիզեի մահով Ժիլսոնը զգալի զգացմունքային ցնցում ապրեց[17]։

1951-ին նա զիջեց իր ամբիոնը Մարսիալ Գերոյին Ֆրանսիայի քոլեջում, որպեսզի ամբողջությամբ նվիրվի Միջնադարյան հետազոտությունների հայրապետական ինստիտուտին մինչև 1968 թվականը։ Նա ճանաչում էր ճիզվիտ աստվածաբան և կարդինալ Անրի դը Լյուբակին։ Նրանց նամակագրությունը հրապարակվել է։ Չնայած Գիլսոնը հիմնականում փիլիսոփայության պատմաբան էր, նա նաև 20-րդ դարի թոմիզմի վերածննդի առաջնագծում էր Ժակ Մարիտենի հետ միասին։ Նրա աշխատանքը արժանացել է Ռիչարդ ՄակՔեոնի քննադատական գնահատականին։

Աշխատանքներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ժիլսոնը հանձն առավ վերլուծել թոմիզմը պատմական տեսանկյունից։ Ժիլսոնի համար թոմիզմը, անշուշտ, նույնական չէ սխոլաստիկայի հետ նվաստացուցիչ իմաստով, այլ ավելի շուտ ընդվզում է դրա դեմ[18]։ Ժիլսոնը կարծում էր, որ իր դարաշրջանի փիլիսոփայությունը դեգրադացվում է դեպի գիտություն, ինչը կնշանակի հրաժարում մարդկության իրավունքից՝ դատելու և վերահսկելու բնությունը, մարդկության վերափոխումը բնության մի մասի, որն իր հերթին կանաչ լույս կվառի առավելագույնի համար․ անխոհեմ սոցիալական արկածներ, որոնք կկործանեն մարդկային կյանքերն ու հաստատությունները։ Հակառակ փիլիսոփայության «համակարգերի»՝ ժիլսոնը համոզված էր, որ Թոմաս Աքվինացու փիլիսոփայության վերածնունդն է, որ ճանապարհ է բացում այդ վտանգավոր գոտուց։

Իր ժամանակաշրջանում Ժիլսոնը միջնադարյան փիլիսոփայության պատմության առաջատար գիտնականն էր, ինչպես նաև ինքնին մեծ հեղինակություն վայելող փիլիսոփա։ Նրա գործերը շարունակում են վերահրատարակվել և ուսումնասիրվել մինչև այսօր. աշխատանքը և հեղինակությունը չեն տուժել միջնադարյան փիլիսոփայության նկատմամբ հետաքրքրության և վերաբերմունքի ընդհանուր անկումից սկսած 1960-ականներից։

Հրապարակումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • La Liberté chez Descartes et la Théologie, Alcan, 1913 (reprint: Vrin, 1982).
  • Index scolastico-cartésien, Alcan, 1913 (second revised edition: Vrin, 1979).
  • Le thomisme, introduction au système de saint Thomas, Vrin, 1919. Chapter from English translation on Faith & Reason Արխիվացված 2011-06-05 Wayback Machine.
  • Études de philosophie médiévale, Université de Strasbourg, 1921.
  • La philosophie au moyen-âge, vol.I : De Scot Erigène à saint Bonaventure, Payot, 1922.
  • La philosophie au moyen-âge, vol.II : De saint Thomas d'Aquin à Guillaume d'Occam, Payot, 1922.
  • La philosophie de saint Bonaventure, Vrin, 1924.
  • René Descartes. Discours de la méthode, texte et commentaire, Vrin, 1925.
  • Saint Thomas d'Aquin, Gabalda, 1925.
  • Introduction à l'étude de Saint Augustin, Vrin, 1929.
  • Études sur le rôle de la pensée médiévale dans la formation du système cartésien, Vrin, 1930.
  • L'esprit de la philosophie médiévale, Vrin, 1932.
  • Les Idées et les Lettres, Vrin, 1932.
  • Pour un ordre catholique, Desclée de Brouwer, 1934.
  • La théologie mystique de saint Bernard, Vrin, 1934.
  • Le réalisme méthodique, Téqui, 1935.
  • Christianisme et philosophie, Vrin, 1936.
  • The Unity of Philosophical Experience, Scribner's, 1937.
  • Héloïse et Abélard, Vrin, 1938.
  • Dante et la philosophie, Vrin, 1939.
  • Réalisme thomiste et critique de la connaissance, Vrin, 1939.
  • Théologie et histoire de la spiritualité, Vrin, 1943.
  • Notre démocratie, S.E.R.P., 1947.
  • L'être et l'essence, Vrin, 1948.
  • Saint Bernard, textes choisis et présentés, Plon, 1949.
  • Being and Some Philosophers (Toronto: Pontifical Institute of Medieval Studies, 1952)
  • L'École des Muses, Vrin, 1951.
  • Jean Duns Scot, introduction à ses positions fondamentales, Vrin, 1952.
  • Les métamorphoses de la cité de Dieu, Vrin, 1952.
  • Being and Some Philosophers, 2nd ed. (Toronto: Pontifical Institute of Medieval Studies, 1952)
  • History of Christian Philosophy in the Middle Ages (London: Sheed and Ward, 1955)
  • Peinture et réalité, Vrin, 1958.
  • Le Philosophe et la Théologie, Fayard, 1960.
  • Introduction à la philosophie chrétienne, Vrin, 1960.
  • La paix de la sagesse, Aquinas, 1960.
  • Trois leçons sur le problème de l'existence de Dieu, Divinitas, 1961.
  • L'être et Dieu, Revue thomiste, 1962.
  • Introduction aux arts du Beau, Vrin, 1963.
  • Matières et formes, Vrin, 1965.
  • Les tribulations de Sophie, Vrin, 1967.
  • La société de masse et sa culture, Vrin, 1967.
  • Hommage à Bergson, Vrin, 1967.
  • Linguistique et philosophie, Vrin, 1969.
  • D'Aristote à Darwin et retour, Vrin, 1971.
  • Dante et Béatrice, études dantesques, Vrin, 1974.
  • Saint Thomas moraliste, Vrin, 1974.
  • L'athéisme difficile, Vrin, 1979

Թարգմանություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • The Philosophy of St Thomas Aquinas, edited by G. A. Elrington, translated by Edward Bullough (Cambridge: W. Heffer, 1924)
  • The Spirit of Mediaeval Philosophy, translated by A. H. C. Downes (London: Sheed and Ward, 1936)
  • Reason and Revelation in the Middle Ages (New York: Charles Scribner's Sons, 1939)
  • The Mystical Theology of Saint Bernard, translated by A. H. C. Downes (London: Sheed and Ward, 1940)
  • The Philosophy of St Bonaventure, translated by Illtyd Trethowan and F. J. Sheed (London: Sheed and Ward, 1940)
  • History of Philosophy and Philosophical Education, Marquette University Press, 1948.
  • Dante the Philosopher, translated by David Moore (London: Sheed and Ward, 1952)
  • Choir of Muses, translated by Maisie Ward (London: Sheed and Ward, 1953)
  • The Christian Philosophy of St Thomas Aquinas, translated by L. K. Shook (London: Gollancz, 1957)
  • The Christian Philosophy of Saint Augustine translated by L. E. M. Lynch (New York: Random House, 1960)
  • Heloise and Abelard (Ann Arbor, Mich.: University of Michigan Press, 1960)
  • The Arts of the Beautiful (New York: Charles Scribner's Sons, 1965)
  • The Terrors of the Year Two Thousand, University of St. Michael's College, 1984.
  • Christian Philosophy: An Introduction, translated by Armand Maurer (Toronto: Pontifical Institute of Medieval Studies, 1993)
  • The Metamorphoses of the City of God, translated by James G. Colbert (Washington: The Catholic University of America Press, 2020)

Տես նաև

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 senat.fr (ֆր.)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Encyclopædia Britannica
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 ծննդական
  5. ↑ Ֆրանսիայի քոլեջի պրոֆեսորների ցանկ
  6. ↑ Académie française (ֆր.)
  7. ↑ 7,0 7,1 https://www.medievalacademy.org/page/CompleteCorrFellow
  8. ↑ Agence bibliographique de l'enseignement supérieur (France) Système universitaire de documentation (ֆր.) — Montpellier: ABES, 2001.
  9. ↑ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  10. ↑ CONOR.Sl
  11. ↑ https://www.ulaval.ca/notre-universite/prix-et-distinctions/doctorats-honoris-causa-de-luniversite-laval/liste-complete-des-recipiendaires-de-1864-a-aujourdhui.html
  12. ↑ «Nomination Database». www.nobelprize.org. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 19-ին.
  13. ↑ «Etienne-Henry Gilson». American Academy of Arts & Sciences (անգլերեն). Վերցված է 2023 թ․ մարտի 8-ին.
  14. ↑ Viotto, P. (2008). Grandi amicizie: i Maritain e i loro contemporanei. I Prismi. Saggi (իտալերեն). Città nuova. էջ 38. ISBN 978-88-311-7340-7. Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 26-ին.
  15. ↑ Leclercq, J. (1993). Di grazia in grazia: memorie. Biblioteca di cultura medievale (իտալերեն). Jaca Book. էջ 60. ISBN 978-88-16-40330-7. Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 26-ին.
  16. ↑ «APS Member History». search.amphilsoc.org. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 8-ին.
  17. ↑ «Biography of Étienne Gilson's Intellectual Life». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հոկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2013 թ․ դեկտեմբերի 27-ին.
  18. ↑ The Christian Philosophy of St. Thomas Aquinas, University of Notre Dame Press, Indiana, 1956, pp. 366–367

Գրականության ցանկ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Էթիեն_Ժիլսոն&oldid=10120288» էջից