Ֆիլիպպիդիս Խրիսթանոս (մարտ1881, Կոմոտինի - սեպտեմբերի 28, 1949(1949-09-28), Աթենք, Հունաստան), հույն եկեղեցական և հասարակական-քաղաքական գործիչ։ Եղել է Պոնտոսի հույների կրոնական ու քաղաքական առաջնորդներից մեկը 20-րդ դարի սկզբին[1]։
Սովորել է Շվեյցարիայում և Գերմանիայում։ Աշխատել է Կ. Պոլսի հունական պատրիարքարանի դիվանում։ 1913 թվականին ընտրվել է Տրապիզոնի մետրոպոլիտ։ 1915 թվականին՝ Թուրքիայում հայերի կոտորածների ժամանակ, համարձակորեն հանդես է եկել հայերի պաշտպանությամբ։ Հայ-հունական դաշինք ստեղծելու ջանքեր է գործադրել։ Առաջին աշխարհամարտից հետո եղել է հունական պատվիրակությունների անդամ միջազգային կոնֆերանսներում, մասնավորապես՝ 1919-1920 թվականների Փարիզի հաշտության, 1920 թվականի Սան Ռեմոյի կոնֆերանսներում։ 1919 թվականին հունական պատվիրակության կազմում Երևանում մասնակցել է Հայաստանի Հանրապետության հետ բանակցություններին՝ պատմական Պոնտոսի տարածքում հայ-հունական ֆեդերատիվ պետություն ստեղծելու հարցի շուրջ։ Այդ քաղաքականության համար Անկարայի կառավարությունը Խրիսթանոսին դատապարտել է մահվան, սակայն խուսափել է պատժից՝ անցնելով Կ. Պոլիս, ապա՝ Հունաստան։ Այնուհետև եղել է Աթենքի արքեպիսկոպոս, ընտրվել Աթենքի ակադեմիայի անդամ։
Խրիսթանոսը Պոնտոսի և պոնտական հույների պատմությանը նվիրված աշխատությունների հեղինակ է։ «Տրապիզոնի եկեղեցու պատմությունը» (1933) ուսումնասիրության մեջ տալիս է Պոնտոսի և Փոքր Հայքի հայերի վերաբերյալ վիճակագրական արժեքավոր տվյալներ, որոնք վերաբերում են հայերի թվին, զբաղմունքին, դպրոցների և եկեղեցիների քանակին։ Լինելով Տրապիզոնի հայերի կոտորածների ականատեսը՝ Խրիսթանոսը մանրամասն նկարագրել է Բեհաէդդին Շաքիրի չարագործությունները, տվել Տրապիզոնի հայերին տեղահանելու մասին 1915 թվականի հունիսի 13-ի հրամանի հունարեն թարգմանության լուսապատճենը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբանական տարբերակը վերցված է«Հայկական հարց» հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։