Էդվարդ Բրուք

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Էդվարդ Բրուք
 
Կուսակցություն՝ ԱՄՆ Հանրապետական կուսակցություն[1]
Կրթություն՝ Հովարդի համալսարան (1941)[1], Բոստոնի համալսարանի իրավունքի դպրոց (1950)[1], Դանբարի ավագ դպրոց և Բոստոնի համալսարան (1948)[1]
Մասնագիտություն՝ Massachusetts Attorney General, քաղաքական գործիչ և փաստաբան
Դավանանք Եպիսկոպոսյան եկեղեցի
Ծննդյան օր հոկտեմբերի 26, 1919(1919-10-26)[2][3]
Ծննդավայր Վաշինգտոն, Կոլումբիայի շրջան, ԱՄՆ
Վախճանի օր հունվարի 3, 2015(2015-01-03) (95 տարեկան)
Վախճանի վայր Քորալ Գեյբլս, Մայամի Դեյդ շրջան, Ֆլորիդա, ԱՄՆ
Թաղված Արլինգտոնի ազգային գերեզմանատուն[4]
Քաղաքացիություն  ԱՄՆ
 
Պարգևներ

Էդվարդ Բրուք (անգլ.՝ Edward William Brooke III, հոկտեմբերի 26, 1919(1919-10-26)[2][3], Վաշինգտոն, Կոլումբիայի շրջան, ԱՄՆ - հունվարի 3, 2015(2015-01-03), Քորալ Գեյբլս, Մայամի Դեյդ շրջան, Ֆլորիդա, ԱՄՆ), ամերիկացի քաղաքական և պետական գործիչ, Հանրապետական կուսակցության անդամ, 1967 թվականի հունվարի 3-ից մինչև 1979 թվականի հունվարի 3-ն ԱՄՆ Սենատի անդամ՝ ընտրված Մասաչուսեթս նահանգից։

Էդվարդ Բրուք III-ը 1941 թվականին ավարտել է Հովարդի համալսարանը, որից հետո ծառայության է անցել ԱՄՆ զինված ուժերում՝ հինգ տարի ծառայելով Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի Եվրոպական թատերաբեմում։ Զորացրվելով կապիտանի կոչումով՝ Բրուքն ավարտել է Բոստոնի համալսարանի իրավունքի դպրոցը։ Իրավաբանական գործունեությամբ զբաղվելով՝ մի քանի անհաջող փորձեր է կատարել նահանգային պաշտոններում ընտրվելու համար, իսկ դրանից հետո՝ 1961 թվականից մինչև 1962 թվականը, Բրուքն զբաղեցրել Է Բոստոնի ֆինանսական հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնը, այնուհետև՝ ընտրվել Մասաչուսեթսի գլխավոր դատախազ։ 1966 թվականին դարձել Է Սենատում համաժողովրդական ընտրված առաջին աֆրոամերիկացին և Մասաչուսեթսի առաջին սևամորթ քաղաքական գործիչը, որն սկսել է ծառայել Կոնգրեսում։ 1972 թվականին վերընտրվելով երկրորդ ժամկետով՝ Բրուքը պարտություն է կրել 1978 թվականին և զիջել սենատորի տեղը։ Քաղաքականությունից հեռանալուց հետո նա նորից զբաղվել է իրավաբանական գործունեությամբ, ինչպես նաև գործարարությամբ։ 2004 թվականի հունիսի 23-ին Բրուքը արժանացել է Ազատության նախագահական մեդալի, իսկ 2008 թվականի հուլիսի 1-ին՝ Կոնգրեսի ոսկե մեդալի։ Մահացել է 2015 թվականի հունվարի 3-ին Ֆլորիդայի Կորալ Քեյբլս քաղաքում, որտեղ էլ ապրել է կյանքի վերջին տարիները։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երիտասարդ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էդվարդ Ուիլյամ Բրուք III-ը ծնվել է 1919 թվականի հոկտեմբերի 26-ին Վաշինգտոնում։ Նա անվանակոչվել է պապիկի, հոր և հանգուցյալ եղբոր պատվին, որը մահացել է Էդվարդ III-ի ծնվելուց 3 տարի առաջ[6]։ Նրա հայրը Էդվարդ Ուիլյամ Բրուք Կրտսերն էր, որը Հարվարդի համալսարանի շրջանավարտ և վետերանների գործերի փաստաբան էր, իսկ մայրը՝ Հելենը (Սելդոն) Բրուքը[7]։ Էդվարդ III-ն ունեցել է Հելենի անունով ավագ քույր։ Էդվարդը մեծացել է միջին դասի համար նախատեսված քաղաքային շրջանում և սովորել Դանբարի միջնակարգ դպրոցում, որն աֆրոամերիկացիների համար ամենահեղինակավոր ուսումնական հաստատություններից մեկն է։ 1936 թվականին՝ այն ավարտելուց հետո, ընդունվել է Հարվարդի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետ, սակայն, ի վերջո, սկսել է ուսումնասիրել սոցիալական գիտություններն ու քաղաքագիտությունը[8]։ 1941 թվականին ավարտել է ուսումը՝ ստանալով գիտությունների բակալավրի աստիճան։

Զինվորական ծառայություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1941 թվականին՝ Փերլ Հարբորի վրա Ճապոնիայի հարձակումից անմիջապես հետո, Էդվարդ III-ը՝ որպես կրտսեր լեյտենանտ, միացել է ԱՄՆ-ի բանակին[7][9]։ Նախքան Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ճակատ ուղարկվելը Բրուքը սեգրեգացիոն 366-րդ հետևակային գնդի կազմում տեղակայված էր Այերայում (Մասաչուսեթս նահանգ)։ Ինչպես շատ սևամորթ զինծառայողներ, Բրուքը նույնպես բախվել է ռասայական խտրականությանը, քանի որ բազայի բոլոր բարիքները՝ լողավազանը, թենիսի խաղադաշտերը և բազմաբնույթ խանութները, նախատեսված էին միայն սպիտակամորթների համար։ Չնայած իրավաբանական կրթության բացակայությանը՝ նա ստացել է իրավասու պետական պաշտպանի և «զինվորական իրավաբանի» հռչակ՝ մի անգամ նույնիսկ պաշտպանելով սևամորթ շարքային զինվորին ռազմական տրիբունալում։ Բրուքը 195 օր անցկացրել է Իտալիայում՝ իր ստորաբաժանման հետ միասին մասնակցելով ռազմական գործողությունների եվրոպական թատերաբեմում։ Նա ազատորեն խոսել է իտալերեն, ինչի շնորհիվ շփվել է դիմադրության շարժման անդամների հետ։ Պատերազմի ավարտին Բրուքն ստացել է կապիտանի կոչում, ինչպես նաև «բրոնզե աստղ» մեդալ։

Պետական ծառայություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առաջին փորձեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աշխատանքից ազատվելուց հետո, ոգեշնչվելով ճակատում իր իրավաբանական փորձով, 1948 թվականին Բրուքն ստացել է իրավունքի բակալավրի աստիճան, իսկ 1949 թվականին՝ Բոստոնի համալսարանի իրավունքի դպրոցի մագիստրոսի աստիճան[7]։ Բրուքը չի ցանկացել միանալ արդեն գոյություն ունեցող իրավաբանական ձեռնարկություններին, և փոխարենն սկսել է իր սեփական պրակտիկան Բոստոնի Ռոքսբերի մեծ մասամբ սևամորթ տարածքում։ 1950 թվականին, զինվորական ծառայության գծով ընկերների պնդմամբ, չմիանալով ոչ մի կուսակցության՝ նա իր թեկնածությանը քվեարկություն է դրել Մասաչուսեթսի Ներկայացուցիչների պալատում տեղի ունեցած ընտրությունների միջոցով, ինչպես Հանրապետական, այնպես էլ Դեմոկրատական կուսակցությունից[7]։ Նա հաղթել Է հանրապետականներին, սակայն պարտվել է համընդհանուր ընտրություններում՝ իրեն մեկուսացնելով դեմոկրատների պոտենցիալ ապագայից[10]։ Այնուհետև Բրուքը ևս մի քանի՝ պաշտոնների համար պայքարելու փորձ է արել, այդ թվում՝ պետքարտուղարի պաշտոնի համար, բայց ոչ մի տեղ չի հաղթել։ Քարտուղարի պաշտոնը նա զիջել Է Բոստոնի ապագա քաղաքապետ Քևին Ուայթին[11], ինչն ընդգծել է Բրուքի ներուժը Հանրապետական կուսակցությունում առաջնորդության համար[12]։ Դրանից հետո նա վերադարձել է իրավաբանական պրակտիկային՝ իրեն հաջող աշխատանք դրսևորելով և հարստանալով մասնագիտական կապերով, որոնք օգնել են նրան ապագայում[7]։

Մասաչուսեթսի գլխավոր դատախազի պաշտոն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մասաչուսեթսի նահանգապետ Ջոն Վոլպը ձգտում էր Բրուքին պարգևատրել իր ջանքերի համար և նրան առաջարկել մի քանի տեղ՝ աշխատանքի առավել դատական բնույթով։ Բրուքը, ի վերջո, համաձայնել Է Բոստոնի ֆինանսական հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնին, որտեղ հետաքննել է ֆինանսական խախտումները և քաղաքի գործերում հայտնաբերել կոռուպցիայի ապացույցները։ Մամուլում Բրուքը նկարագրվել է որպես «համառ տերիեր», և հայտնի է, որ նա «վերականգնել է ակտիվ կյանքի գործակալությունը, որը շատերը համարում էին մեռնող»[13]։ Բրուքը հեշտությամբ հաղթանակ է տարել Ֆրենսիս Քելիի նկատմամբ[14], նա դարձել է ԱՄՆ ցանկացած նահանգի աֆրոամերիկացի գլխավոր դատախազի առաջին ընտրյալը[15]։ ԱՄՆ նախագահ Ջոն Քենեդին, իմանալով նրա հաղթանակի մասին, ասել է. «Աստված իմ։ Դա մեծ նորություն է երկրի համար»[16]։ Դատախազի պաշտոնում Բրուքը ձեռք է բերել կազմակերպված հանցագործության և կաշառակերության դեմ պայքարի եռանդուն մարտիկի համբավ՝ գործեր հարուցելով Ֆոսթեր Ֆուրկոլոյի վարչակազմի մի շարք անդամների նկատմամբ, որի դեմ մեղադրական եզրակացությունը հանվել է ապացույցների բացակայության պատճառով[17]։ Նա նաև համաձայնեցրել է գործողությունները տեղի ոստիկանության բաժինների հետ Բոստոնի խեղդիչի պատճառով՝ չնայած մամուլը ծաղրում էր նրան հետաքննությանը էքստրասենսների մասնակցելու թույլտվություններ տալու համար[17]։ Բրուքը մի շարք միջոցներ է ձեռնարկել սպառողների իրավունքների պաշտպանության համար, հանդես է եկել բնակարանային խտրականության ոչնչացման օգտին, և միևնույն ժամանակ, 1963 թվականին որոշում է կայացրել, որ Բոստոնի պետական դպրոցների ուսանողական բոյկոտը, ի նշան բողոքի սեգրեգացիայի դեմ, անօրինական է՝ կոնֆլիկտի մեջ մտնելով քաղաքացիական իրավունքների համար պայքարի առաջնորդների հետ[7]։ Դրանից հետո գրող Ջեյմս Բոլդուինը նրան բնութագրել է որպես «մանուկներից մեկը, որը հանգեցնում է երկրի քայքայմանը»[10]։ 1964 թվականին նա վերընտրվել է դատախազի պաշտոնում՝ Ջեյմս Հենիգանին հաղթելով 1,543,900-ից (67.18%)՝ 746,390-ի (32.48%)[18]:

ԱՄՆ սենատոր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դատախազի պաշտոնում երկու ժամկետից հետո (1962-1966), 1966 թվականին կայացած ընտրություններում Բրուքը հաղթել է նախկին նահանգապետ Էնդիկոտ Պիբոդիին՝ 1,213,473 ձայնով (60.68%)՝ ընդդեմ 744,761-ի (38.74%)[19]։ Այսպիսով, Բրուքը տեղ է ստացել ԱՄՆ Սենատում, որն ազատ է արձակվել Լևերեթ Սալտոնստելի հրաժարականից հետո[7]։ «Time» ամսագրում նշվել է, որ Բրուքի ընտրությունը վկայում է «անչափելի ազդեցության» մասին, քանի որ նահանգի ամբողջ բնակչության 3 տոկոսից պակաս մասը սևամորթներ են եղել, իսկ Պիբոդիի թեկնածությունը նույնպես պաշտպանել են քաղաքացիական իրավունքների ակտիվիստները։ Միևնույն ժամանակ Բրուքը հայտարարել է. «Ես չեմ պատրաստվում սևամորթ ժողովրդի ազգային առաջնորդ լինել։ Ես մտադիր եմ իմ աշխատանքն անել որպես Մասաչուսեթսի նահանգից սենատոր»՝ կոչելով Սթոքլի Կարմայքլին և Լեստեր Մեդոքսին, և այնուամենայնիվ, այդ պատմական ընտրությունները նրան տվել են «50-րդ նահանգի ընտրական շրջանը, ուժի բազան, որին ոչ մի այլ սենատոր չի կարող հավակնել»։ Նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում Բրուքը վայելել է ընտրողներին երկու կողմերից, և օգտվելով Էդվարդ Քենեդիի աջակցությունից, հանդես էր գալիս «խաղաղության հաստատման, ազատության պահպանման օգտին բոլոր նրանց համար, ովքեր ցանկանում են այն, և ավելի լավ կյանք մարդկանց համար երկրում և արտասահմանում»[7]։ 1967 թվականի հունվարի 3-ին՝ Կոնգրեսի բացման օրը, Բրուքը երդվել է սենատոր Էդվարդ Քենեդիի ուղեկցությամբ[10]՝ Սենատի մյուս անդամների օվացիայով[7][16]։

Սենատում Բրուքը դարձել է Հանրապետական կուսակցության չափավոր թևի անդամ և «չորեքշաբթի ակումբ» է կազմակերպել Սենատից առաջադիմական հանրապետականների համար, որոնք չորեքշաբթի ակումբի ճաշերի ժամանակ հանդիպել են և քննարկել ապագա ռազմավարությունները[20]։ 1967 թվականին գունավոր բնակչության առաջընթացին աջակցող ազգային ասոցիացիայի կողմից պարգևատրվել է Սփինգառնի մեդալով՝ որպես «առաջին աֆրոամերիկացի, որը վերակառուցման ժամանակներից ի վեր հաղթել է Միացյալ Նահանգների Սենատի համաժողովրդական ընտրություններում»[21]։ Այդ ժամանակ էլ դարձել է Քերների հանձնաժողովի անդամ, որն ստեղծվել է նախագահ Ջոնսոնի կողմից ռասայական ընդվզումների պատճառները հետաքննելու և ապագայի վերաբերյալ առաջարկություններ ներկայացնելու համար[22]։ Միչիգանի նահանգապետ Ջորջ Ռոմնիի, ապա նաև Նյու Յորքի նահանգապետ Նելսոն Ռոքֆելլերի՝ որպես նախագահի թեկնածուների դիրքերը 1968 թվականի նախագահական ընտրությունների փրայմերիզում՝ Ռիչարդ Նիքսոնի դեմ կայացած նախագահական ընտրություններում, վերջինիս հաղթանակից հետո հաճախ էին տարակարծություններ ունեցել սոցիալական քաղաքականության և քաղաքացիական իրավունքների հարցերի շուրջ[23]։

Էդվարդ Բրուքը և ԱՄՆ նախագահ Լինդոն Ջոնսոնը Սպիտակ տան Օվալաձև աշխատասենյակում, Վաշինգտոն, 1967 թվական Նախագահ Լինդոն Ջոնսոնի կողմից քաղաքացիական իրավունքների մասին ակտի ստորագրում 1968 թվականի ապրիլի 11-ին։ Բրուքը կանգնած է նախագահի աջ կողմում։

Սենատում ծառայելու երկրորդ տարում Բրուքն զբաղեցրել է բնակարանային խտրականության դեմ առաջատար փաստաբանի պաշտոն և հանդես եկել նրա մատչելիության համար[24]։ Մինեսոտայի դեմոկրատ և Սենատի բանկային կոմիտեի գծով համախոհ Վալտեր Մոնդեյլի հետ միասին նա դարձել է 1968 թվականի քաղաքացիական իրավունքների ակտի հեղինակը, որն արգելել է խտրականությունը ռասայի, մաշկի գույնի, կրոնի կամ էթնիկ պատկանելության նկատմամբ[22], որի օգնությամբ ստեղծվել է բարեխիղճ բնակարանաշինության և հավասար հնարավորությունների վարչություն[24]։ Նախագահ Լինդոն Ջոնսոնը ակտը ստորագրել է ապրիլի 11-ին՝ Մարտին Լյութեր Քինգի սպանությունից մեկ շաբաթ անց[22]։ Զուգահեռաբար, Բրուքը Կոնգրեսի անդամներին կոչ է արել Քինգի ծննդյան օրը՝ հունվարի 15-ը, դարձնել ազգային տոն՝ խոսելով այն մասին, որ «տեղին կլիներ հարգանքի տուրք մատուցել այդ ազնիվ մարդուն՝ հանրային տոն դարձնելով նրա կյանքն ու փիլիսոփայությունը»[7]։ 1969 թվականին Կոնգրեսն ընդունել է «Բրուքի փոփոխություն» ակտը, որն իր գրպանից սահմանափակել է վարձակալների ծախսերը՝ իր եկամտի 25 %-ով[22][24]։ Բացի ներքին գործերից, Բրուքը հանդես է եկել Վիետնամում պատերազմի էսկալացիայի դեմ, մասնավորապես կոչ անելով բանակցություններ վարել Հյուսիսային Վիետնամի հետ[7], ինչպես նաև հանդես գալ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության դիվանագիտական ճանաչման օգտին[25]։

Ի սկզբանե, լինելով նախագահ Նիքսոնի կողմնակիցը, Բրուքը ավելի ու ավելի քննադատաբար էր տրամադրված նրա իշխանության նկատմամբ[7]։ 1969 թվականին Բրուքը դարձել է սենատորների երկկուսակցական կոալիցիայի առաջնորդը, որը հասել է Կլիմենտ Հեյնսվորթի թեկնածության չբավարարմանը, որը նախագահի կողմից ներկայացվել է Գերագույն դատարանի դատավորի պաշտոնում՝ քաղաքացիական իրավունքների հարցում նրա դիրքորոշման պատճառով[10]։ Մի քանի ամիս անց նա կրկին բավականաչափ Հանրապետական աջակցություն է հավաքել Հարոլդ Կարսուելի թեկնածության դեմ։ Այնուհետև Բրուքը դեմ է արտահայտվել Ուիլյամ Ռենկվիստի թեկնածությանը[7]։ Դրանից հետո Նիքսոնն, այնուամենայնիվ, դատավոր է նշանակել Հարի Բլեքմանին, որը ավելի ուշ դարձել է մեծամասնության կարծիքի հեղինակը «Ռոուն ընդդեմ Ուեյդի» հայտնի գործով[23]։ 1970 թվականի մայիսին Բրուքը մեկնել էր Ջեքսոն, որպեսզի օգներ թեթևացնել լարվածությունը, որն առաջացել էր ոստիկանության աշխատակիցների կողմից Ջեքսոնի պետական համալսարանի երկու սևամորթ ուսանողների սպանությունից հետո[7]։ Չնայած Նիքսոնի հետ տարաձայնություններին՝ նախագահը հարգել է Բրուքի ունակությունները և իր ընտրվելուց հետո նրան առաջարկել է պաշտոն կամ ՄԱԿ-ում դեսպանի պաշտոն[24]։ Միևնույն ժամանակ, Բրուքի թեկնածությունը քննարկվել է որպես հնարավոր փոխարինող Սպիրո Ագնյուի համար՝ որպես Նիքսոնի գործընկեր 1972 թվականի նախագահական ընտրություններում[26]։ Մինչ Նիքսոնը պահպանել է Ագնուն, Բրուքը վերընտրվել է 1972 թվականին՝ հաղթելով դեմոկրատ Ջոն Դրունիին ջախջախիչ արդյունքով՝ 1,505,932 (63,53%) 823,278 (34,73%)-ի դեմ[27]։

1973 թվականի մայիսին Բրուքը պատրաստել էր բանաձև, որով գլխավոր դատախազին թույլատրում էր հատուկ դատախազ նշանակել Ուոթերգեյթյան սկանդալի հետ կապված բոլոր քրեական հետաքննությունների համար։ Վեց ամիս անց նա դարձել է առաջին հանրապետականը, որը կոչ է արել նախագահ Նիքսոնին հրաժարական տալ տեղի ունեցած «Շաբաթ երեկոյան կոտորածից» հետո[22][24]։ Բրուքը նաև այն սակավաթիվ հանրապետականներից էր, որոնք Նիքսոնին ներում շնորհելը համարում էին նոր նախագահ Ջերալդ Ֆորոդի՝ «լուրջ սխալը»[7]։ Այս պահին Բրուքը Սենատի Բանկային կոմիտեի ակնառու հանրապետականն էր[22]։ Այս պաշտոններում Բրուքը նախաձեռնել է «Հավասար վարկավորման մասին» ակտի ընդունումը, որը ամուսնացած կանանց տալիս ինքնուրույն վարկ վերցնելու իրավունք[22]։

1975 թվականին Բրուքը բախվել է Միսիսիպիից սենատոր Ջոն Սթենիսի հետ, և «ընդլայնված բանավեճի» ընթացքում ստացել է Սենատի աջակցությունը 1965 թվականի ընտրական իրավունքների մասին ակտի գործողության ընդլայնման և երկարաձգման համար[7][22]։ Նոյեմբերին Բրուքը բանկային կոմիտեի յոթ գործընկերների հետ մերժել է Բենջամին Բլեքբերնի թեկնածությունը Federal Home Loan Bank Board-ում՝ 1968 թվականի բնակարանային հարցերի արդարացի լուծման մասին ակտի նկատմամբ իր ընդդիմության պատճառով[7]։ 1976 թվականին Բրուքը մտածում էր նախագահական ընտրություններում փոխնախագահի պաշտոնում իր թեկնածության հնարավոր առաջադրման մասին՝ որպես Ջերալդ Ֆորդի գործընկեր, որը նրան «լոյալիստների կայուն կուսակցությունից ոսկե օրենսդիր» էր անվանել[28]։ Նույն թվականին Բրուքը ստանձնել է աբորտի իրավունքի պաշտպանի դերը։ Այս խնդրի շուրջ մարտադաշտ է դարձել Սենատի հատկացումների հանձնաժողովը, որը ֆինանսավորել է «Medicaid» ծրագիրը։ Ի վերջո, կյանքի պաշտպանության շարժումը հաղթանակ է տարել, որն արտահայտվել է «Medicaid» ծրագրով ապահովագրված ցածր եկամուտ ունեցող կանանց աբորտների ֆինանսավորման արգելքի մեջ։ Դրանից հետո Բրուքը շարունակել է պայքարել հատկացումների կոմիտեում և Սենատի խորհրդաժողովում սահմանափակումների դեմ։ Մասաչուսեթսում կաթոլիկների շրջանում ամուսնության աջակցությունն ընկել է աբորտների նկատմամբ նրա դիրքորոշման պատճառով[29], հիմնականում Ավի Նելսոնի պահպանողական հեռուստատեսային թոք-շոուի պատճառով[7]։ Միևնույն ժամանակ, իր երկրորդ ժամկետի վերջում Բրուքը բաժանվել է իր կնոջից, որից հետո նրա ֆինանսական վիճակը դարձել Է Սենատում քննարկման առարկա, իսկ Միդլսեքս շրջանի դատախազ Ջոն Քերին հայտարարել է ամուսնալուծության կապակցությամբ նրա հաշվետվության հետաքննություն սկսելու մասին։ Դատախազը, ի վերջո, որոշել է, որ Բրուքը ամուսնալուծության գործընթացում կեղծ հայտարարություններ է արել իր ֆինանսների մասին, սակայն նա չի մեղադրվում հանցագործության մեջ։ Բացասական գովազդն արժեցել է Բրուքին որոշակի աջակցություն ցուցաբերել 1978 թվականին վերընտրվելու իր արշավի ժամանակ, և նա կորցրել է իր տեղը[10][30][31][32][33]։

Սենատից հետո[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սենատից հեռանալուց հետո Բրուքը սկսել է իրավաբանական գործուենությամբ զբաղվել Վաշինգտոնում, մասնավորապես «O'Connor & Hannan» գործընկերությունում, որտեղ ստացել է 125 հազար դոլար վարձատրություն, նրա խոսքերով՝ մանրուք սենատորի աշխատավարձի համեմատ, փաստաբան է եղել Բոստոնի «Csaplar & Bok» ընկերությունում[34]։ 1979 թվականին Բրուքը դարձել է սոցիալական բնակարանի ազգային կոալիցիայի նախագահ, և նախագահ Ռոնալդ Ռեյգանը նրան նշանակել է բնակարանային հարցերով նախագահական հանձնաժողովի ղեկավար։ 1983 թվականին Բրուքը դարձել է տարհանված ճապոնական ծագմամբ ամերիկացիներին փոխհատուցման կոմիտեի անդամ, որոնց կողմից դիտարկվել են Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ճապոնացիների հետ վարվելու դեպքերը։ 1984 թվականին նա դարձել է Բոստոնի առևտրային բանկի նախագահ, իսկ մեկ տարի անց մտել է «Grumman» ավիաընկերության տնօրենների խորհուրդ[7], լինելով օպերայի երկրպագու՝ Բրուքը Բոստոնի օպերայի նախագահն էր, ինչպես նաև Վաշինգտոնի կատարողական արվեստների ընկերության գործադիր կոմիտեի նախագահը։ 1988 թվականին Բրուքը հետաքննության տակ է անցել կապալառուներից 183 հազար դոլար ստանալու համար, որոնք սուբսիդավորվել են բնակարանային շինարարության և քաղաքային զարգացման նախարարությունից միլիոնավոր դոլարներով։ 1988 թվականին Բրուքը կամավոր լքել է փաստաբանական ընկերությունը։ 1992 թվականին բնակարանային շինարարության և քաղաքային զարգացման նախարարության կոռուպցիոն հետաքննության շրջանակներում մեղքի ճանաչման մասին համաձայնագրում Բրուքի օգնական Էլեյն Ռիչարդսոնը հայտարարել է, որ ինքը կեղծ պատասխանել է այն հարցերին, թե փորձել է արդյոք ոչ պատշաճ կերպով ազդել անշարժ գույքի սեփականատերերի անունից պաշտոնյաների վրա, որոնք նրան վճարել են խոշոր խորհրդատվական վճարներ[35]։ Սակայն Բրուքի դեմ ոչ մի մեղադրանք չի հարուցվել[36]։

Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2004 թվականի հունիսի 23-ին ԱՄՆ նախագահ Ջորջ Բուշ կրտսերը Բրուքին պարգևատրել է Ազատության նախագահական մեդալով[37]։

Նույն թվականին Էդվարդին շնորհվել է «Jeremy Nicholson Negro Achievement Award» մրցանակը՝ աֆրոամերիկյան համայնքում նրա ունեցած ավանդի ճանաչման համար[38]։ 2006 թվականի ապրիլի 29-ին Մասաչուսեթսի հանրապետական կուսակցությունը առաջին ամենամյա «Edward Brooke Award» մրցանակով պարգևատրել է ԱՄՆ նախագահի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Էնդրյու Քարդին[39]։

2009 թվականի հոկտեմբերի 28-ին՝ 90-ամյակի հոբելյանից երկու օր անց, Բրուքը պարգևատրվել է Կոնգրեսի ոսկե մեդալով[15][40]։

Մահ և հուղարկավորություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էդվարդ Ուիլյամ Բրուք III-ը մահացել է 2015 թվականի հունվարի 3-ին Ֆլորիդայի նահանգի Կորալ Քեյբլս քաղաքի իր տանը՝ 95 տարեկան հասակում՝ բնական պատճառներով[24][41][42][43]։ Հոգեհանգիստն անցկացվել է Վաշինգտոնի ազգային մայր տաճարում՝ բազմաթիվ ամերիկացի քաղաքական գործիչների, այդ թվում՝ ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Ջոն Քերիի, Մասսաչուսեթսից նախկին սենատոր Ջոն Քերիի ներկայությամբ[44][45][46][47]։ Թաղված է Արլինգտոնի ազգային գերեզմանատանը[48]։

Հիշատակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էդվարդ Բրուքի անվան դատարանի շենք, Բոստոն, 2011 թվական:
Տապանաքար Բրուքի գերեզմանի վրա

2000 թվականի հունիսի 20-ին Բրուքի պատվին անվանվել է Բոստոնի դատարանի շենքը, որը Մասաչուսեթս նահանգի առաջին ատյանի դատարանների համակարգի մի մասնիկն է[25]։ 2002 թվականին պրոֆեսոր Մոլեֆի Քետե Ասանտեն Էդվարդ Բրուքի անունը ներառել է իր 100 ամենամեծ աֆրոամերիկացիների ցանկում[49]։ Նույն թվականին Բոստոնում հիմնադրվել են Բրուքի չարթերային դպրոցները[50]։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Իտալիայում Բրուքը ծանոթացել է Ռեմիջիա Ֆերարի Սկակոյի հետ։ Երկամյա հեռավոր կապից հետո նրանք ամուսնացել են 1947 թվականի հունիսի 7-ին Ռոքսբերիում (Բոստոն, Մասաչուսեթս)։ Նրանք ունեցել են երկու դուստր՝ Ռեմի և Էդվին անուններով։ Զույգն ամուսնալուծվել է 1978 թվականին՝ 31 տարի ամուսնությունից հետո, և Բրուքը վերապրել է իր նախկին կնոջը։

1971 թվականին Սեն Մարտեն կղզում անցկացվող երեկույթին Բրուքը ծանոթացել է Էնն Ֆլեմինգի հետ, որը նրանից 29 տարով երիտասարդ էր, ամուսնացած և ուներ դուստր։ 1979 թվականին, Սենատում իր տեղը կորցնելուց վեց ամիս անց, Բրուքն ամուսնացել է Էննի հետ մի փոքր հարսանեկան արարողության ժամանակ։ Երկու տարի անց ծնվել է նրանց որդին՝ Էդվարդ Բրուք IV-ը։

2002 թվականի սեպտեմբերին Բրուքի մոտ ախտորոշվել է կրծքագեղձի քաղցկեղ, ինչի հետևանքով նա մասնակցել է բնակչության շրջանում տվյալ հիվանդության մասին իրազեկվածության բարձրացման ծրագրին[51]։

2007 թվականին Բրուքը հրատարակել է իր «Bridging the Divide: My Life» ինքնակենսագրությունը։

Հասարակական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կազմակերպություններին անդամակցություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1937 թվականի դեկտեմբերի 4-ին Բրուքը ներառվել է «Alpha Phi Alpha» եղբայրության մեջ[52]։ 1996 թվականին Բրուքը դարձել է համաշխարհային քաղաքականության հարցերով խորհրդի՝ «Alpha Phi Alpha» վերլուծական կենտրոնի առաջին նախագահը, որի նպատակն էր ընդլայնել եղբայրության մասնակցությունը քաղաքականությանը՝ միջազգային խնդիրների ընդգրկման համար[53]։ 2008 թվականին Բրուքը եղբայրության բարեգործական հիմնադրամին տրամադրել է դրամաշնորհ՝ աշակերտների կրթաթոշակների ավելացման համար[54]։ 2009 թվականին Բրուքը գումար է նվիրաբերել Մարտին Լյութեր Քինգի հուշարձանի կառուցման համար[55]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 https://history.house.gov/People/Detail/9905
  2. ↑ 2,0 2,1 SNAC — 2010.
  3. ↑ 3,0 3,1 Find A Grave — 1996.
  4. ↑ https://ancexplorer.army.mil/publicwmv/index.html#/arlington-national/
  5. ↑ https://www.britannica.com/topic/Spingarn-Medal
  6. ↑ Cutler, pp. 13–14.
  7. ↑ 7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09 7,10 7,11 7,12 7,13 7,14 7,15 7,16 7,17 7,18 «BROOKE, Edward William, III». Палата представителей США. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  8. ↑ Cutler, p. 20.
  9. ↑ Cutler, p. 23.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 «The unfinished chapter». Boston Globe. 5 марта 2000. Արխիվացված է օրիգինալից 2003 թ․ հունիսի 10-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  11. ↑ «MA Secretary of State. 1960». Our Campaigns. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  12. ↑ Cutler, p. 63.
  13. ↑ Cutler, pp. 65–67.
  14. ↑ «MA Attorney General. 1962». Our Campaigns. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  15. ↑ 15,0 15,1 «Former senator awarded Congressional Gold Medal». CNN. 28 октября 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ նոյեմբերի 15-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին. .
  16. ↑ 16,0 16,1 «Groundbreaking former Sen. Edward Brooke dies at 95». MSNBC. 3 января 2015. Վերցված է 11 января 2015-ին.
  17. ↑ 17,0 17,1 Cutler, pp. 104–105.
  18. ↑ «MA Attorney General. 1964». Our Campaigns. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  19. ↑ «MA US Senate. 1966». Our Campaigns. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  20. ↑ Giroux, Greg (4 января 2015). «Edward Brooke Served in a Different Era of Senate Politics». Bloomberg. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  21. ↑ «Spingarn Medal Winners: 1915 to Today». Национальная ассоциация содействия прогрессу цветного населения. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հուլիսի 7-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 22,5 22,6 22,7 «Ed Brooke Doesn't Get His Due». The Seattle Medium. 6 января 2015. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  23. ↑ 23,0 23,1 Martin, Douglas (3 января 2015). «Edward W. Brooke III, 95, Senate Pioneer, Is Dead». New York Times. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 24,5 Feeney, Mark Metro (4 января 2015). «Edward W. Brooke, first African-American elected to the US Senate since Reconstruction, dies». The Boston Globe. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  25. ↑ 25,0 25,1 «Dedication of the Edward W. Brooke Courthouse». Бостонский университет. 19 июня 2000. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հոկտեմբերի 21-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  26. ↑ «The Brooke Scenario». Time. 13 декабря 1971. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ փետրվարի 4-ին. Վերցված է 3 января 2015-ին.
  27. ↑ «MA US Senate. 1972». Our Campaigns. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  28. ↑ «A Brand New Race for 2nd Place». Time. Time. 17 ноября 1975. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ փետրվարի 4-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  29. ↑ «Edward Brooke - obituary». The Telegraph. 4 января 2015. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  30. ↑ «/ Photo gallery». Boston.com. 16 июня 1978. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  31. ↑ «Sen. Brooke Not To Face Prosecution For Perjury». Galveston Daily News. 2 августа 1978. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  32. ↑ «Who is Edward Brooke?». The Christian Science Monitor. 28 октября 2009. Վերցված է 9 января 2015-ին.WebCitation archive.
  33. ↑ «MA US Senate. 1978». Our Campaigns. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  34. ↑ «The Black Social History». Sitting Bull.com. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  35. ↑ «Aide Implicates Ex-Senator in H.U.D. Case». New York Times. 22 ноября 1992. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  36. ↑ «Counsel Clears Ex-senator in Hud Case». Fort Lauderdale Sun-Sentinel. 3 июня 1995. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  37. ↑ «Presidential Medal of Freedom Recipients». Сенат США. Վերցված է 4 февраля 2013-ին.
  38. ↑ «Reconstruction and Beyond: The 8 African-American Senators». ABC News. 1 февраля 2013. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  39. ↑ «Edward Brooke». Spokeno.com. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  40. ↑ Lorber, Janie (28 октября 2009). «Former Senator Scolds Lawmakers». New York Times. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  41. ↑ Timothy W. Smith (3 января 2015). «Edward W. Brooke, first African American popularly elected to U.S. Senate, dies at 95». Washington Post. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  42. ↑ «Edward W Brooke, first black man to win popular election to US Senate, dies». The Guardian. 4 января 2015. Վերցված է 2015 թ․ հունվարի 4-ին.
  43. ↑ Bellotti, Francis (5 января 2015). «Edward Brooke — one of the last political giants». The Boston Globe. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  44. ↑ Steve Hendrix (10 марта 2015). «Mourners bid farewell to Sen. Edward Brooke». The Washington Post. Վերցված է 10 октября 2019-ին.
  45. ↑ «Funeral service for Edward Brooke, 1st elected black U.S. senator, held at National Cathedral». WJLA-TV. 10 марта 2015. Վերցված է 10 октября 2019-ին.
  46. ↑ «Edward Brooke, 1st black popularly elected senator, honored». The San Diego Union-Tribune. 10 марта 2015. Վերցված է 10 октября 2019-ին.
  47. ↑ Sylvan Lane (11 марта 2015). «Former senator Edward Brooke remembered as trailblazer». The Boston Globe. Վերցված է 10 октября 2019-ին.
  48. ↑ Jim Dresbach (19 марта 2015). «Former senator, WWII veteran buried at Arlington». Армия США. Վերցված է 10 октября 2019-ին.
  49. ↑ Asante, Molefi Kete (2002). 100 Greatest African Americans: A Biographical Encyclopedia. Amherst, New York. Prometheus Books. ISBN 1-57392-963-8.
  50. ↑ «About Us». Brooke Charter Schools. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  51. ↑ Clementson, Lynette (2003 թ․ հունիսի 10). «Surprise Role for Ex-Senator: Male Breast Cancer Patient». New York Times. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ հունիսի 4-ին.
  52. ↑ «Senator Brooke turns 90 today». Alpha Phi Alpha. 26 октября 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 9-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  53. ↑ «Senator Brooke receives Gold Medal». Alpha Phi Alpha. 29 октября 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 9-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  54. ↑ «Alpha appeals to President Obama». Alpha Phi Alpha. 21 апреля 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 9-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.
  55. ↑ «NFL Players give King Memorial $1M boost». Alpha Phi Alpha. 23 сентября 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 9-ին. Վերցված է 9 января 2015-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էդվարդ Բրուք» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Էդվարդ_Բրուք&oldid=9746536» էջից