Jump to content

Վալենտին Պիկուլ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Վալենտին Պիկուլ
ռուս.՝ Пикуль Валентин Саввич
Ծնվել էհուլիսի 13, 1928(1928-07-13)[1][2][3]
ԾննդավայրԼենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Վախճանվել էհուլիսի 16, 1990(1990-07-16)[1][2][3] (62 տարեկան)
Վախճանի վայրՌիգա, Լատվիական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
ԳերեզմանԱնտառային գերեզմանատուն
Մասնագիտությունգրող
Լեզուռուսերեն
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ
Ժանրերվեպ
ԱնդամակցությունԽՍՀՄ Գրողների միություն
Պարգևներ
Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշան Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան Ժողովուրդների բարեկամության շքանշան «Լենինգրադի պաշտպանության համար» մեդալ Խորհրդային Անդրբևեռային պաշտպանության մեդալ «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ և «Քյոնիսբերգ գրավելու համար» մեդալ
Կայքvalentin-pikul.ru
Վալենտին Պիկուլ Վիքիքաղվածքում
 Valentin Pikul Վիքիպահեստում

Վալենտին Պիկուլ (հուլիսի 13, 1928(1928-07-13)[1][2][3], Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ - հուլիսի 16, 1990(1990-07-16)[1][2][3], Ռիգա, Լատվիական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), խորհրդային ռուս գրող, պատմական և ծովային թեմաներով բազմաթիվ գեղարվեստական ստեղծագործությունների հեղինակ։ Արդեն գրողի կենդանության օրոք նրա գրքերի ընդհանուր տպաքանակը, առանց ամսագրերի և արտասահմանյան հրատարակությունների, կազմում էր մոտավորապես 20 միլիոն օրինակ[4], իսկ 2007 թվականի դրությամբ հեղինակի քարտի ցուցիչը պարունակում էր ավելի քան 500 մատենագիտական միավոր (գրքերի հրատարակություններ)՝ ներառյալ հավաքված երկերի յոթ հրատարակություն (դրանցից չորսը՝ 28 հատոր)՝ կես միլիարդ օրինակ ընդհանուր տպաքանակով[5]։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վալենտինի հայրը՝ Սավվա Միխայլովիչ Պիկուլը, ծնվել է 1901 թվականին Կիևի նահանգի Կագարլիկ քաղաքում գյուղացիական ընտանիքում։ Բալթյան նավատորմի կործանիչ «Ֆրիդրիխ Էնգելսի» վրա (1922-1926 թվականներ) զինվորական ծառայությունն ավարտելուց հետո նա մնաց Լենինգրադում և աշխատանքի անցավ «Սկորոխոդ» գործարանում՝ որպես յուղազերծող։

1926 թվականի մայիսի 26-ին ամուսնացել է Մարիա Կարենինայի հետ։ 1935 թվականին ավարտել է անվան Մոլտովի ճարտարագիտական ինստիտուտը,ինչից հետո աշխատել է թիվ 190 գործարանում (Ծովակալության գործարան ) որպես արտադրական բաժնի վարիչ։ 1940 թվականի հուլիսին աշխատանքի է անցել Մոլոտովսկում (այժմ՝ Սևերոդվինսկ )՝ նոր նավաշինարանի (ապագա Սևմաշ գործարանի) կառուցման համար, որտեղ աշխատել է որպես խմբի ավագ ինժեներ։ Հայրենական մեծ պատերազմի մեկնարկից հետո կամավոր մեկնել է Սպիտակ ծովի ռազմական նավատորմ։ 1942 թվականի հուլիսից կռվել է Ստալինգրադում՝ որպես 42-րդ առանձին հրաձգային բրիգադի 4-րդ ծովային գումարտակի ավագ քաղաքական հրահանգիչ։ Պաշտոնապես անհայտ կորած լինելով Ստալինգրադի ճակատամարտի ժամանակ[6], ենթադրաբար զոհվել է սեպտեմբերի 26-ին Պիոներների տան համար մղվող ճակատամարտում[7]։

Մարիա Կոնստանտինովնա Պիկուլը (Կարենինա) սերում էր Պսկովի նահանգի գավառներից գյուղացիությունից[8][9]։ Մահացել է Լենինգրադում 1984 թվականին։

Հուշատախտակ թիվ 16 տան վրա, որտեղ ապրում էր Վ. Պիկուլը

Մանկություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1940 թվականին Պիկուլը և նրա մայրը Լենինգրադից տեղափոխվում են Մոլոտովսկ քաղաք, հոր աշխատանքի վայրը, որտեղ նա ավարտում է 5-րդ դասարանը և սովորում «Երիտասարդ նավաստի» պիոներների տանը[9]։ 1941 թվականին Պիկուլը, հանձնելով իր քննությունները, գնում է Լենինգրադ՝արձակուրդը տատիկի մոտ անցկացնելու։ Հայրենական մեծ պատերազմի բռնկման պատճառով նա չի կարողանում վերադառնալ մինչև աշուն։ Մայր ու որդի փրկվեցին Լենինգրադի պաշարման առաջին ձմռանը։ 1941 թվականին դեկտեմբերին նրա հայրը դառնում է Սպիտակ ծովի ռազմական նավատորմի գումարտակի կոմիսար և տեղափոխվում Արխանգելսկ։ 1942 թվականի գարնանը Վալենտին Պիկուլը, որը հիվանդ էր կարմրախտով և դիստրոֆիայով, մոր հետ միասին լքեցին «Կյանքի ճանապարհով» և տարհանվեցին Արխանգելսկ։

Հետագա կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արխանգելսկում Վալենտին Պիկուլը փախում է Սոլովյան կղզիների նավակային դպրոց։ Հայրը տեղափոխվում է ծովային հետևակ, իսկ մեկ տարի անց ավագ քաղաքական հրահանգիչ Ս.Մ.Պիկուլը, ով գտնվում էր Հյուսիսային նավատորմի քաղաքական տնօրինությունում, անհետացավ 1943 թվականի փետրվարին՝ Ստալինգրադի մարտերում[10]։ 1988 թվականին Վալենտին Պիկուլը Ստալինգրադից նամակ է ստանում իր հոր ընկերներից, որում ասվում էր, որ հայրը մահացել է 1942 թվականի սեպտեմբերի 26-ին՝ ճակատամարտում, նրանք ուղարկել էին նաև հոր փաստաթղթերը։ Ստալինգրադի ճակատամարտի մասին նյութեր հավաքեց ու ցանկացավ դրա մասին վեպ գրել, բայց չհասցրեց, չավարտեց իր սկսած ու գրեթե ավարտին չհասցրեց մյուսները։

1943 թվականին Պիկուլն ավարտեց Սոլովյան կղզիների նավակային դպրոցը ղեկավար-ազդարարի մասնագտացմամբ և ուղարկվեց Հյուսիսային նավատորմի կործանիչ Գրոզնի, որտեղ նա ծառայեց մինչև պատերազմի վերջ։ «Գրոզնիում» Պիկուլը ուսումնասիրեց գիրոպոստի նյութական մասը և ստացավ նավիգատորի էլեկտրիկի մասնագիտություն, փորձառու մասնագետի հետ կանգ առավ այս պաշտոնում, իսկ նրա մեկնելուց հետո նա դարձավ նավի այս մարտական կետի հրամանատարը։

Հաղթանակից հետո ուղարկվել է Լենինգրադի նախապատրաստական ռազմածովային ուսումնարան։ Դպրոցի հրամանատարության առաջարկությամբ կուրսանտ Պիկուլը 1946 թվականին պարգևատրվել է «1941-1945 թվականների Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով[11]։

Կարճ ժամանակ աշխատել է որպես «գաղտնի» բաժնի պետ ջրասուզական ջոկատում, այնուհետ հերթապահել է հրշեջ-դիսպետչեր։ Զբաղվում էր ինքնակրթությամբ։ Նա գրական շրջանակ մտավ որպես ազատ ունկնդիր՝ Վ.Կ. Կետլինսկայայի գլխավորությամբ։ Նա նաև սկսեց հաճախել երիտասարդ գրողների ասոցիացիա, որը ղեկավարում էր Վ.Ա.Ռոժդեստվենսկին։ Այդ ժամանակ Պիկուլը ընկերացավ գրողներ Վ.Ա.Կուրոչկինի և Վ.Վ.Կոնեցկու հետ։ Ընկերները նրանց անվանեցին «երեք հրացանակիրներ»։ 1962 թվականին Վալենտին Պիկուլը տեղափոխվեց Ռիգա («Դանիիլ Գրանինի և տարածաշրջանային կուսակցական կոմիտեի ճնշման ներքո», ըստ Վիկտոր Յագոդկինի[12]), որտեղ նա ապրեց մինչև իր մահը։

«Պիկուլը նույնպես աչքի ընկավ։ Դատարանում ասեց Կիրիլ Վլադիմիրովիչ Ուսպենսկուն:

- Կիրիլ։ Մենք բոլորս Ձեզ բարին ենք մաղթում, և դուք շարունակում եք ստել:... Ուսպենսկուն հինգ տարի տվեցին լիբերալիզմի գագաթնակետին:

Ա․ Պիկուլիային-բնակարան Ռիգայում»…

Հարազատների և ընկերների խոսքով, Պիկուլին հաճախ են սպառնացել, իսկ «Չար ոգի» վեպի հրապարակումից հետո նրան դաժան ծեծի են ենթարկել։ Ըստ նույն Յագոդկինի՝ «Վերջին սահմանգծին» («Չար ոգի»[12]) պատմավեպի հրապարակումից հետո Միխայիլ Սուսլովի հրամանով Պիկուլիի հանդեպ հսկողություն սահմանեց։

1985 թվականին պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով[13]։

Վալենտին Սավվիչ Պիկուլը մահացել է 1990 թվականի հուլիսի 16-ին սրտի կաթվածից։ Նրան թաղել են Ռիգայում՝ Անտառային գերեզմանատանը։

Ընտանիք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պիկուլն ամուսնացել է երեք անգամ։ Հայրենական մեծ պատերազմից անմիջապես հետո Լենինգրադում ամուսնացել է Զոյա Բորիսովնա Չուդակովայի հետ։ Մի քանի տարի անց ամուսնությունը խզվեց։ ԽՍՀՄ գրողների միության արխիվում կա Պիկուլի ինքնակենսագրականը, որտեղ գրված է. «Ես օրինական ամուսնացած եմ։ Կինս՝ Չուդակովա (Պիկուլ) Զոյա Բորիսովնա, ծնված 1927 թվական»։ Նրանք ծանոթացել են 1946 թվականին՝ կինոյի տոմսերի տոմսարկղում հերթ կանգնած ժամանակ։ Պիկուլը տասնյոթ տարեկան էր, Զոյան մի փոքր ավելի մեծ։ Պիկուլը մշտական աշխատանք չուներ, նա տարօրինակ գործեր էր անում՝ իր ժամանակի մեծ մասը նվիրելով գրական շրջանակին և իր առաջին խոշոր գրական գործին։ Նրանք ամուսնացան, քանի որ Չուդակովան հղի էր, և ծնվեց դուստր[14][15]։

1958 թվականին Պիկուլն ամուսնացել է Լենինգրադում գրող Ս. Գանսովսկու քրոջ՝ Վերոնիկա Ֆելիքսովնա Չուգունովայի (օրիորդական ազգանունը՝ Գանսովսկայա, ծնված 1919 թվական)։ Վերոնիկան աշխատում էր «Լենֆիլմում», պատերազմի ժամանակ Լենինգրադում կորցրեց իր ամուսնուն՝ ծովային կապիտանին, և ինքն էլ ավարտեց պատերազմը Բալթյան երկրներում՝ պահակախմբի սերժանտի կոչումով։ Ամուսնության մեջ ընդհանուր երեխաներ չեն եղել, կինը նախորդ ամուսնությունից չափահաս որդի ուներ։ Պիկուլն իր «Խոսք և գործ» պատմական վեպը նվիրել է Վերոնիկա Չուգունովային[14]։

Երրորդ կինը Անտոնինա Պիկուլն է (1980 թվականից), Ռիգայի սպայական տան գրադարանի ղեկավարը, որտեղ գրողը բաժանորդագրվել է հազվագյուտ գրքերի։ Առաջին ամուսնությամբ Անտոնինա Անջան ուներ երկու դպրոցական, որոնց մասին խնամում էր Պիկուլը։ Գրողի մահից հետո նա գրեց մի քանի գրքեր նրա մասին. «Վալենտին Պիկուլ. Ձիու բերանից», «Սիրելի Վալենտին Սավվիչ», «Վալենտին Պիկուլ. Ես կյանքը չափեցի գրքերի հատորներով», «Ապրում է Պիկուլիայի երկիրը», ինչպես նաև «Վալենտին Պիկուլի կյանքն ու գործը լուսանկարներում և փաստաթղթերում» լուսանկարչական ալբոմը։

Ստեղծագործություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տուն Սեվերոդվինսկում, որտեղ ապրում էր Վալենտին Պիկուլը

1947թվականին Պիկուլին հաջողվել է առաջին անգամ տպագրել պարբերականներում. դա ժենշենի մասին ուսուցողական նյութ էր։ Միևնույն ժամանակ, Պիկուլը մտահղացավ իր առաջին վեպը, որը կոչվում էր «Դասընթաց դեպի արև»։ Մինչ այդ նա գիրք էր կարդում Հյուսիսային նավատորմի կործանիչների մասին, որը վրդովեցրեց նրան իր ձանձրույթով, և նա որոշեց գրել այդ մասին ավելի ճշմարտացի ու ավելի լավ։ Սակայն պատմվածքի երեք տարբերակներից հետո էլ նա դժգոհ մնաց դրանից և իր ձեռքով ոչնչացրեց ձեռագիրը։ Այնուամենայնիվ, պատմության դրվագները տպագրվել են ռազմածովային թերթում, որն այնուհետ տպագրվել են Տալլինում։ 1950 թվականին նրա «Ափին» և «Ժենշեն» պատմվածքները տպագրվել են «Երիտասարդ Լենինգրադ» անթոլոգիայում։

Պիկուլի առաջին «Օվկիանոսի պարեկը» վեպը լույս է տեսել 1954 թվականին Կոմսոմոլի կենտրոնական կոմիտեի «Երիտասարդ գվարդիա» հրատարակչության կողմից։ Նա խոսել է Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին Բարենցի ծովում գերմանացիների դեմ մղվող պայքարի մասին։ Վեպը մեծ հաջողություն ունեցավ, և Պիկուլն ընդունվեց ԽՍՀՄ ՍՊ։ Սակայն ինքը՝ հեղինակը, հետագայում ամեն կերպ ուրացել է իր ստեղծագործությունը և ասել, որ այս վեպը օրինակ է, թե ինչպես չգրել վեպեր։ Վերջին վեպը, որի վրա աշխատել է Պիկուլը մինչև իր մահը, «Բարբարոսան» էր՝ նվիրված Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի իրադարձություններին։ Նախատեսելով գրել երկու հատոր՝ Պիկուլը նախ ակնկալում էր գրել առաջին հատորը («Ընկած մարտիկների հրապարակը»), ապա գրել «Երբ թագավորները երիտասարդ էին» գիրքը (18-րդ դարի իրադարձությունների մասին) և միայն այդ ավարտից հետո։ երկրորդ հատորով սկսած գործը։ Նա նաև հղեց «Արակչեևշչինա» վեպի գաղափարը, որի համար արդեն հավաքել էր ամբողջ նյութը։ Պլաններում դեռ կան վեպեր բալերինա Աննա Պավլովայի մասին՝ «Պրիմա». նկարիչ Միխայիլ Վրուբելի մասին - «Պարտված դևը»; Պետրոս I-ի ավագ քրոջ՝ Սոֆիայի մասին՝ «Ցար Բաբա»։ Այնուամենայնիվ, նրա ծրագրերը վիճակված չէին իրականանալ. գրելով «Բարբարոսա» վեպի միայն առաջին հատորի մեծ մասը, Պիկուլը մահացավ։

Քննադատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պիկուլի գրքերը հաճախ են քննադատվել և շարունակում են քննադատվել պատմական փաստաթղթերի հետ անփույթ վերաբերմունքի և գռեհիկ խոսքի համար։ Որոշ հետազոտողներ նրա ստեղծագործություններն անվանում են զրպարտչական և պատեհապաշտական՝ ուղղված միայն սովետական ռեժիմին հաճոյանալու[16]։

․․․նա հիմք ընդունեց որոշ հիմնարար աշխատություններ, որպես կանոն, քիչ հայտնի ընթերցողների լայն շրջանակի համար, և դրա հիման վրա կառուցեց իր պատմությունը։ Նշվում է, որ իր երկար տարիների գրավոր գործունեության ընթացքում Պիկուլը երբեք չի աշխատել որևէ արխիվում աշխատելով "քրտնաջան աշխատանք" վեպի վրա ՝ նա հիմք է ընդունել նույն անունով մի գիրք, որը գրել է 20-րդ դարի սկզբի ռուս հրապարակախոս Վ.Դորոշևիչը։ Պիկուլի ստեղծագործությունների նորույթը թվացյալ է։ Ամեն ինչ արդեն պատմվել է նրանից առաջ, Ընդ որում ՝ ավելի օբյեկտիվորեն, ճիշտ է, ոչ այնքան հետաքրքրաշարժ, որքան ստացվում էր Պիկուլի մոտ[17]։

Ամենից շատ այս առումով տուժեց նրա «Չար ոգին»[18] վեպը՝ չնայած այն հանգամանքին, որ հեղինակն ինքը այն համարել է «իր գրական կենսագրության գլխավոր հաջողությունը»[19]։ Վեպը նվիրված է Ռուսաստանում կայսերական իշխանության հոգեվարքի ժամանակաշրջանին՝ «Ռասպուտինիզմին»։ «Պրավդա» թերթը 1979 թվականի հոկտեմբերի 8-ին տպագրեց Վ. Օսկոցկու այս վեպի ակնարկը՝ «Կրթություն պատմության միջոցով»։ 1980 թվականին Արկադի Ստոլիպինը հրապարակեց իր «Ճշմարտության կտորները ստերի տակառում» գրախոսությունը արտասահմանյան («էմիգրանտ») «Պոսև» ամսագրում[20]։ Ամփոփելով Պիկուլի մեղադրանքները Նիկոլայ II-ի, նրա կնոջ, հոգևորականության, ցարական շրջապատի և երկրի այն ժամանակվա կառավարության, Ռուսական կայսրության վարչապետի որդու բարոյական կերպարի և սովորությունների «պատմականորեն ոչ ճիշտ» պատկերման վերաբերյալ մեղադրանքները. «Գրքում կան բազմաթիվ հատվածներ, որոնք ոչ միայն սխալ են, այլև անպիտան, զրպարտչական, որոնց համար օրենքի գերակայության պայմաններում հեղինակը պատասխանատու կլինի ոչ թե քննադատների, այլ դատարանի առաջ»[21]։ Ա.Մ.Բորշչագովսկին Վ.Յա. Կուրբատովը 1979 թվականի հուլիսին գրել է[22]։

․․․Կարդում ե՞ք արդյոք Պիկուլի նողկալի բուլվարիստիկան «Մեր ժամանակակիցը»։ Ահա մի նմուշ գիրքից, որը փչացնում է, վիրավորում է առաջին հերթին ռուս ժողովրդի, անառողջ է իր գրքի հիմքում, որտեղ ամեն ինչ թափված է ցեխի մեջ, և, կարծես, հեղինակի ուղեղը, նրանց բջիջները, բաղկացած են կեղտից նման իրադարձություն, իհարկե, հասունանում է, այն չի կարող տեղի չունենալ։ Գիրքն ինքնին, ըստ էության, գրական ռասպուտինշչինայի, հոգևոր խլեստակովշչինայի արտահայտությունն է։«Մետրոպոլ» — ը, որը կազմվել է պարծենկոտ տղաների կողմից, մանկական չարաճճիություն է՝ համեմատած այն հսկայական, գրեթե շրջելի վնասի հետ, որը բերում և կբերի Պիկուլի այս վեպը։ Նրա մեջ ամեն ինչ անտաղանդ է, գնացել է, առանց լեզվի, առանց մշակույթի նշանների և անցյալի մարդկանց նկատմամբ բարեխիղճ վերաբերմունքի։

Ստոլիպինի և Ռասպուտինի նկատմամբ Պիկուլի դիրքորոշման մասին քննարկումները շարունակվում են մինչ օրս[23][24]։

Վալենտին Պիկուլի կենդանության օրոք նրա որոշ այլ ստեղծագործություններ նույնպես հակասական գնահատականներ են առաջացրել։ Այսպիսով, 1970-ականներին գրող Վերա Կետլինսկայան հայտարարեց, որ այն գրքերը, որոնց վրա հիմնված է «Փակուղուց» վեպը (գլխավոր հերոսի նախատիպը նրա հայրն էր), իբր «սխալ» էին[5], իսկ վեպը «Չար ոգիները», ըստ «Լիտերատուրնայա գազետա»-ի սյունակագիր Բորիս Ռյաբուխինի, իսկական «խռովություն առաջացրեցին ազատական միջավայրում»[5]։

Մատենագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քառասուն տարվա գրական գործունեության ընթացքում Վալենտին Պիկուլը ստեղծել է մոտ երեսուն վեպ և պատմվածք։

  • Հավաքած աշխատանքները 22 հատորով (28 գիրք)։ Մոսկվա, Նովատոր, 1992 թվական։
  • Հավաքած աշխատանքները 20 գրքում։ Մոսկվա, Բիզնես կենտրոն, 1991 թվական։

Վեպեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Օվկիանոսի պարեկ (1954 թվական)
  • Բայազետ (1961 թվական)
  • Որոմները (1962 թվական)
  • Փարիզ երեք ժամով (1962 թվական)
  • Մեծ կայսրության բակերում (1964-1966 թվականներ)
  • Փակուղուց (1968 թվական)
  • Ռեքվիեմ քարավանին ՊՔ-17 (1970 թվական)
  • Մոնզունդ (1970 թվական)
  • Գրիչով և թուրով (1972 թվական)
  • Աստղերը ճահճի վրայով (1972 թվական)
  • Աղեղներով տղաները (ինքնակենսագրական) (1974 թվական)
  • Խոսք և գործ (1974-1975 թվականներ)
  • Խոսք և գործ (1974-1975 թվականներ)
  • Երկաթե կանցլերի ճակատամարտ (1977 թվական)
  • Հարստություն (1977 թվական)
  • Անմաքուր ուժ (1979, ամբողջությամբ-1989 թվական)
  • Օկինի-Սան երեք դարաշրջան (1981 թվական, ամբողջությամբ 1986 թվական)
  • Ֆավորիտ (1984 թվական)
  • Յուրաքանչյուրին իր սեփականը / դրոշների խշխշոցի տակ (1983 թվական)
  • Հածանավ (1985 թվական)
  • Պատիվ ունեմ (1986 թվական)
  • Տաժանակիր (1987 թվական)
  • Քայլիր և մի մեղանչիր (1989 թվական)
  • Ծովային մանրանկարներ Անավարտ աշխատանքներ
  • Բարբարոսա (ընկած ըմբիշների հրապարակ) (1991 թվական)
  • Արակչեվշչինա
  • Տիրոջ շները
  • Ենիչերիներ
  • Յուղոտ, կեղտոտ և ծախված

Պատմական մանրանկարներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Ամբակում կրակի քարանձավում
  • Ինքնագիր ամպերի տակ
  • Երկաթե կանցլերի ճակատամարտ
  • Ծաղկեփունջ Ադելինայի համար
  • «Բոնավենտուրա» - լավ հաջողություն։ (Հարգելի Ռիչարդ Չենսլեր)
  • Տոնավաճառում գլխավոր լինելը
  • Կար մի քաղաք, որ չկար
  • Ազատ գերեզմանափոր
  • Եղեք ձեզ Օստրոգրադսկի
  • Բոբրույի պայուսակ
  • Երկնաքարի նման
  • Այցելություն Իմամ Շամիլ
  • Վիվատ կոնտես դ ' Օրլով
  • Կրակոց "Քլոմզեր"հյուրանոցում
  • Կիտոլովի ազատ հասարակություն
  • Յան Սոբեսկի "հավերժական խաղաղություն"
  • Հավերժ «գրպանային» փառք
  • Ազատ կազակ Աշինով
  • Նոգայի տափաստաններում
  • Սգում է կենդանի ամուսնու համար
  • Վոլոգդայի պոլտերգեյստ
  • Տասնութ սվին վերքեր
  • Հեռու մեծ լույսից
  • Կոմս ՊՈՊՈ - քաղաքացի օչեր
  • Իր ժամանակի հերոսը
  • Որտեղ են գերմանացիները։
  • Կոմս Պոլուսախալինսկի
  • Գեներալ պատմությունից
  • Գեներալ սպիտակ ձիու վրա
  • Պարոնայք, խնդրում եմ արգելքին
  • Հուսարը ուղտի վրա
  • Երկու հին նկարներ
  • Երկուսը նույն գյուղից
  • Դոմենիկո Չիմարոզո
  • «Գոթական ալմանախի» տիկինը
  • Փողն էլ է կրակում
  • Կոստրոմայի Ազնվական
  • Անհայտների երկու դիմանկար
  • Կյանքի անուշահոտ սիմֆոնիան
  • Սաքսոնական Մորից Կաղնու
  • Հանգստի սիրահար մուսաների
  • Դեմիդով
  • Ստվերի երկարությունը փտած կոճղից
  • Պետրոս և Պողոս առաքյալների օր
  • Քեռի Օգոստոս
  • Յոսիպովի թատրոն
  • «Երկաթե Գլուխ» Պոլտավայից հետո
  • Գեներալ — ասպետի կյանքը
  • Երկաթե տերողորմյա
  • Ժելտուխինի Հանրապետություն
  • Ժեն-Շեն
  • Ռուսական "խանութի"փակումը
  • Բայց Փարիզը փրկվեց
  • Մոռացված լեյտենանտ Իլյինը (լեյտենանտ Իլյինը)
  • Ալֆրեդ Նոբելի Կտակը
  • Փակման գործերի վարպետ
  • Զինա-թմբկահարի դուստրը
  • «Մի կմախքի պատմություն»
  • Օդեսայից Սուեզի ջրանցքով
  • Կենդանական բառ
  • Փառքի պանթեոնից
  • Հայտնի քաղաքացի Պլյուշկին (ամեն կյանք թիակի վրա)
  • Կալամբուր Նիկոլաևիչ
  • Կալիոստրո-աղքատների ընկեր
  • Ինչպես հանձնվեցին մայրաքաղաքները
  • Հեծյալ հրետանի-երթ-երթ
  • Ռուսական ոտանավորի արքա
  • Դոկտոր Զախարինի կլինիկա
  • Ինչպես խոտը դաշտում
  • Կորիննա (Կորիննա Ռուսաստանում)
  • Ինչպես մտնել հանրագիտարան
  • Արյուն, արցունքներ և դափնիներ
  • Գիրք սակավության և հարստության մասին
  • Ուր գնաց մեր ափսեը
  • Լեյտենանտ Իլյինն էր
  • Մյասոեդովա-Մյասոեդովայի որդին
  • Ականակիրները դուրս են գալիս օվկիանոս
  • Աշխարհը ինչ էլ որ լինի
  • Արզամաս քաղաքի մուսաները
  • Խանգարելով գործը պարապության հետ
  • Միխայիլ Կոնստանտինովիչ Սիդորով
  • Թոշակի անցած նավատորմի միջնորդը
  • Մալանինա հարսանիք
  • Ամբակում կրակի քարանձավում
  • Ինքնագիր ամպերի տակ
  • Երկաթե կանցլերի ճակատամարտ
  • Գնդապետ Բոգդանովի "մալախոլիան"
  • Ափին
  • Նիկոլաևյան Մոնտե-Քրիստո
  • Նիկոլայ Յուրիևիչ Աբրահամով
  • Ոչ եղինջի սերմից
  • Նեպտունը Բերեզինայից
  • Ոչինչ, սենյոր, ոչինչ, սենյորիտա
  • Մեր սիրելի, սիրելի Ուլենկա
  • Կարոտով մի խոսիր.
  • Գիշերային թռիչք
  • Սոկոլով պապիկից մինչև Պետրովի թոռ
  • Հմայիչ
  • Մենակ իր մենության մեջ
  • Դոկտոր Բոտկինի սխալը
  • Վտանգավոր ճանապարհ դեպի Քաբուլ
  • Յակով Կառլովիչի Հիշատակին
  • Ես ճիշտ եմ, թե սխալ։
  • Պուլկովոյի Մերիդիան
  • Փախուստ դեպի պատանեկություն
  • Պատմություն տխուր անմահության մասին
  • Վաճառական Դոլգոպոլովի շահույթը
  • Թագավորի վերջին Ֆրանկը
  • Անցնելով Լյուբանիի կողքով
  • Բալակլավայի առաջին
  • Խորտակիր ինձ կամ անիծիր ինձ
  • Հանճարի թռիչքն ու քմահաճույքները
  • Անիծված բանկը
  • Գեներալ Դրագոմիրովի կոճղը
  • Ուսանող Մամոնտովի նամակը
  • Վլադիմիր Մոնոմախի Հետնորդը
  • Դատապարտվել է միայն գնդակահարության
  • Իշամեղուի թռիչքը ծովի վրայով
  • «Առաջին համալսարան»
  • Ոսկե անձրևի տակ»
  • Զատիկ Բարոն Զատիկ
  • Առավել օգտակար է արգելել
  • Հետմահու հրատարակություն (կազմված է տիկնոջ կողմից)
  • Դիմանկար Ռուսական թանգարանից
  • Յագելոններից վերջինը
  • Հոլբեյնի Մահվան պարը
  • Ուրախացեք, շնորհալի
  • Պոկեք ծաղիկները ամպերի տակ
  • Վճռական է
  • Ռեզանովսկի դամբարան
  • Սյուների տեղադրում
  • Վերջին սիրո Ռեքվիեմ
  • Ռյազանի "ամերիկացի"
  • Ռուսաստանի սնդիկի թագավորը
  • Ռժևսկի բնակտոր
  • Գիրոկոմպաս սագա
  • Մարդկային կյանքի սինուս ալիքը
  • Փառահեղ անուն-Բերեգինա
  • Զինվոր Վասիլի Միխայլով
  • Եգորովի կյանքի մոմը
  • Ռուսական պողպատի գաղտնիքը
  • Հին սագի փետուրներ (սագի փետուր)
  • Նարբոնի գաղտնի առաքելությունը
  • Արակչեևի որդին ՝ Արակչեևի թշնամին
  • Հին պատմություն ՝ Նոր ավարտով
  • Սանդունյան բաղնիքներ
  • Փառք մեր ատամանին
  • Բահերի տիկնոջ որդին
  • Լավ հին ժամանակ
  • Քսան խոյերի խորհուրդը
  • Ռուսական մակարտի ողբերգությունը
  • Աշխատասեր և նախանձախնդիր ամուսին
  • Ռուսական վառարանի ջերմությունը
  • Գաղտնի խորհրդական
  • Ընթրիք պետական բանկի տնօրենի մոտ
  • Հեռանալով գնդակից
  • Խիվա, Բացիր դարպասը
  • Ցից և պերեցից
  • Փշերի միջով դեպի աստղեր
  • Ինչ էր պահում Վեներան
  • Հիշել
  • Օտարը մարդկային է
  • Հայտնի ձևերի մարդ
  • Մարդը, ով դադարել է ժպտալ
  • Ռուզաևկա գյուղի գլուխգործոցները
  • Շարման, Շարման, Շարման
  • Այս անհանգիստ Կրիվցովը
  • Բազե Պետրովի բույն
  • Յարոսլավլի տառապանքները

Ինքնակենսագրական և լրագրողական աշխատություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կենսագրական ակնարկներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Աղեղներով տղաները (վեպ) (1974)
  • Գիրոկոմպաս սագա

Ինքնակենսագրական մանրանկարներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Ականակիրները դուրս են գալիս օվկիանոս
  • Նիկոլայ Յուրիևիչ Աբրահամով
  • Գիշերային թռիչք
  • Ես ճիշտ եմ, թե սխալ

Հրապարակախոսություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Պատմությունը կրակ է, ոչ թե սառած մոխիր
  • Բանակ-իմ սեր։
  • Իմ կյանքն իմ գործն է
  • Իմ մասին (հեղինակային մտքերի ժողովածու)

Ստեղծագործությունների էկրանավորումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մրցանակներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Աշխատանքային կարմիր դրոշի երկու շքանշան (1978, 1988)
  • Ժողովուրդների բարեկամության շքանշան (1984)
  • Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշան (1985)
  • Մեդալ «Լենինգրադի պաշտպանության համար»
  • Մեդալ «Խորհրդային Արկտիկայի պաշտպանության համար»
  • Մեդալ «1941-1945 թվականների Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար»
  • ՌՍՖՍՀ Մ.Գորկու անվան պետական մրցանակ (1988թ.)՝ «Նավակիրներ» վեպի համար (նվիրված Հայաստանում երկրաշարժից տուժածներին)
  • ԽՍՀՄ պաշտպանության նախարարության գրական մրցանակ (1988) - «Փակուղուց» վեպի համար։ 1988 թվականի մարտի 22-ին Ռիգայի շրջանային սպաների տանը տեղի ունեցավ գրական մրցանակի հանդիսավոր հանձնումը։ Գրողն արժանացել է այս մրցանակին իր ստեղծագործության մեջ ռազմահայրենասիրական թեմաների ակտիվ զարգացման, ռուսական նավատորմի հերոսական-հեղափոխական և մարտական ավանդույթների առաջմղման համար։ Մրցանակը հանձնել է ԽՍՀՄ ՊՆ ռազմական հրատարակչության ղեկավար, գեներալ-լեյտենանտ Վ.Ս.Ռյաբովը։ Նա դրամական պարգևը փոխանցել է Բալթյան ռազմական շրջանի հիվանդանոցային ֆոնդին՝ ինտերնացիոնալիստ զինվորների կարիքների համար։
  • Շոլոխովի մրցանակ (1993 - հետմահու ) - «Չար ոգի» վեպի համար։

Հիշողություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գրողի կիսանդրին Մուրմանսկում
Վալենտին Պիկուլի հուշարձանը Մուրմանսկում, կապիտան Բուրկովի փողոցում
Սև ծովյան նավատորմի ծովային ականազերծող «Վալենտին Պիկուլ»
  • Վ.Ս. Պիկուլի հուշարձանը Մուրմանսկում կապիտան Բուրկով փողոցի թիվ 1 դպրոցի մոտ գտնվող այգում (բացվել է 2013 թվականի հուլիսի 13-ին)[25]։
  • Վ. Ս. Պիկուլի կիսանդրին Մուրմանսկում ՝ Գրողների ծառուղում (տեղադրվել է 2008 թվականին)[26]։
  • Հուշատախտակ Սանկտ Պետերբուրգի 4-րդ Կրասնոարմեյսկայա փողոցի թիվ 16 տան վրա, որտեղ Պիկուլն ապրել է 1947-1961 թվականներին[4]։
  • 1996 թվականին Վ. Պիկուլը հետմահու ընտրվել է Պետրովսկու գիտությունների և արվեստի ակադեմիայի իսկական անդամ։
  • 1998 թվականին (ծննդյան 70-ամյակի առթիվ) Պիկուլի անունը ներառվել է Սանկտ Պետերբուրգի Ոսկե գրքի հուշաթերթերում՝ 0004 համարով։
  • 2015 թվականին Ծովակալ Գ. Ի. Նևելսկոյի անվան ծովային պետական համալսարանի լսարանը անվանակոչվել է Վ. Ս. Պիկուլի անունով։ Հուշատախտակի բացումը տեղի ունեցավ ուսումնական հաստատության 125-ամյակի տոնակատարության շրջանակներում։
  • 2017 թվականի հոկտեմբերի 26-ին[27] Բալթյան միջազգային ակադեմիայում Ռուսական մշակույթի օրերի շրջանակներում բացվեց Վ. Ս․ Պիկուլի հիշատակի և պատվո դահլիճ։
  • 2020 թվականի հուլիսի 16-ին Սանկտ Պետերբուրգում՝ Պիկուլի այգում, Իզմայլովսկի պողոտայի և Կրասնոարմեյսկայա փողոցի 7-րդ խաչմերուկում բացվեց գրողի հուշատախտակը, որի հեղինակը քանդակագործ Դմիտրի Կամինկերն էր[28]։

Ներկայումս Վ. Ս. Պիկուլի անունը կրում է.

Գրողի արխիվ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վ. Ս. Պիկուլի մահից հետո գրողի անձնական մեծ արխիվը մնաց Ռիգայում[30][31][32]․ պատմության վերաբերյալ ավելի քան տասը հազար հրապարակումներ, կենսագրական քարտերի ինդեքս՝ թվով մոտ 100 հազար բացիկներ և 50,000 պատմական դիմանկարներ, որոնք ընդգրկում էին 15-րդ դարից մինչև 20-րդ դարի սկիզբն ընկած ժամանակաշրջանը[32]։

Տարիների ընթացքում բանակցություններ են վարվել գրողի արխիվը Ռուսաստան վերադարձնելու շուրջ։ Դիտարկվել է Վ. Պիկուլի համար անձնական թանգարանի ստեղծումը[33], ինչպես նաև գրողի արխիվի փոխանցումը Սանկտ Պետերբուրգի Կենտրոնական ռազմածովային թանգարանի հավաքածուին[34] կամ Մոսկվայի ծովային թանգարանին[35][36][37], սակայն վերջնական որոշումը դեռ չի կայացվել[34][38]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги (ռուս.) / под ред. Н. Н. Скатов — 2005. — С. 59—62. — ISBN 5-94848-307-X
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век (ռուս.) / под ред. О. В. Богданова
  4. ↑ 4,0 4,1 «Г. Авраамов. О Валентине Пикуле». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2009 թ․ փետրվարի 15-ին.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Как свежий ветер парусу». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 7-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունվարի 10-ին.
  6. ↑ «Память народа: Донесение о безвозвратных потерях: Пикуль Савва Михайлович, пропал без вести, Сталинградская обл., г. Сталинград». pamyat-naroda.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2015 թ․ դեկտեմբերի 4-ին.
  7. ↑ Пикуль А. И. «Валентин Пикуль. Слово и дело великого романиста». Вече, 2013.
  8. ↑ «Интервью А. И. Пикуль газете «События»». Արխիվացված օրիգինալից 2009 թ․ մայիսի 9-ին. Վերցված է 2009 թ․ փետրվարի 28-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 «Статья о В. Пикуле на сайте «Литературная карта Архангельской области»». Արխիվացված օրիգինալից 2009 թ․ մայիսի 10-ին. Վերցված է 2009 թ․ փետրվարի 28-ին.
  10. ↑ «Донесение о безвозвратных потерях: Пикуль Савва Михайлович, __.02.1943, пропал без вести,». Государственная информационная система «Память народа» (ռուսերեն). «Память народа». 2015 թ․ դեկտեմբերի 3. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հունվարի 17-ին. Վերցված է 2015 թ․ դեկտեմբերի 4-ին.
  11. ↑ «Документ о награде: Пикуль Валентин Саввович, Медаль «За победу над Германией в Великой Отечественной войне 1941–1945 гг.»». Память народа. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2015 թ․ դեկտեմբերի 3-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 Ягодкин В. Воспоминания о Пикуле Արխիվացված 2018-06-30 Wayback Machine
  13. ↑ «Документ о награде: Пикуль Валентин Саввич, Орден Отечественной войны II степени». Память народа. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2015 թ․ դեկտեմբերի 3-ին.
  14. ↑ 14,0 14,1 В. Чуликанов, А. Чугунов «Жене Веронике — за всё, за всё…». Валентин Пикуль
  15. ↑ Е. Прокофьева, Т. Енина. Валентин Пикуль. Окно в прошлое. Журнал «Крестьянка», июль-август 2008 года
  16. ↑ Игорь Евсин. Растиражированная ложь Валентина Пикуля Արխիվացված 2016-04-07 Wayback Machine // Русская народная линия, 30.12.2014.
  17. ↑ «Корма крейсера уходила в шипящее, как шампанское, море…» Արխիվացված 2015-05-18 Wayback Machine // Доценко В. Д. Мифы и легенды Российского флота. Արխիվացված 2015-07-18 Wayback Machine — М.: АСТ; СПб.: Полигон, 2004. — ISBN 5-17-025853-4
  18. ↑ Журнальный вариант: «У последней черты»
  19. ↑ Пикуль В. С. Предисловие к роману «Нечистая сила».
  20. ↑ 1980, № 8.
  21. ↑ Столыпин А. [ldn-knigi.lib.ru/R/StolPikl.htm Крохи правды в бочке лжи]
  22. ↑ Борщаговский А. М., Курбатов В. Я. Уходящие острова: Эпистолярные беседы в контексте времени и судьбы. — Иркутск: Издатель Сапронов, 2005. — С. 29. — ISBN 5-94535-059-1
  23. ↑ Сергей Чесноков. Пикуль и Распутин: взгляд из Нижнего Новгорода Արխիվացված 2016-03-31 Wayback Machine // Русская народная линия, 19.05.2006.
  24. ↑ Столыпин против Пикуля Արխիվացված 2022-09-15 Wayback Machine // Посев, 1999, № 3-4.
  25. ↑ «В Мурманске заложили памятник Валентину Пикулю». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ սեպտեմբերի 13-ին.
  26. ↑ «В Мурманске в воскресенье появится памятник выдающемуся русскому писателю Валентину Пикулю». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հունիսի 3-ին. Վերցված է 2011 թ․ սեպտեմբերի 13-ին.
  27. ↑ «Зал памяти Валентина Пикуля откроют в рижской Балтийской международной академии // Русский мир. 2017. 25 октября». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 16-ին.
  28. ↑ «В Санкт-Петербурге открыли памятный знак писателю-моряку Валентину Пикулю». ТАСС. 2020 թ․ հուլիսի 16. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2020 թ․ հուլիսի 16-ին.
  29. ↑ Утверждены имена для трёх скверов в Петербурге Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: // Новости Петербурга — Карповка
  30. ↑ «Судьба музея Пикуля: сгинуть в Латвии или переехать в Россию // ru.sputniknewslv.com. 2016. 7 июля». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 13-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 13-ին.
  31. ↑ «В. Торин. Спасти архив писателя Пикуля // Комсомольская правда. 2017. 8 августа». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 13-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 13-ին.
  32. ↑ 32,0 32,1 «Юрий Сизов. Кому достанется «морской узел» наследия юнги Пикуля // Российская газета. 2018. 9 июля». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 13-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 13-ին.
  33. ↑ «Музей Валентина Пикуля могут открыть в Петербурге к 90-летию писателя // Русский мир. 2013. 12 июля». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 13-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 13-ին.
  34. ↑ 34,0 34,1 «Юрий Сизов. Кому достанется «морской узел» наследия юнги Пикуля // Российская газета. 2018. 9 июля». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 13-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 13-ին.
  35. ↑ Наследие Пикуля станет частью экспозиции Музея флота, возрождающегося в Москве Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: // Морские вести России. 2017. 17 мая.
  36. ↑ В. А. Олерский. Мои свидания с Пикулем Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: // Русский пионер. 2017. № 5 (74). стр. 126—128.
  37. ↑ «В столице прошло Первое Всероссийское собрание маринистов // Портал «Корабел.ру». 2018. 27 апреля». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ մայիսի 19-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 13-ին.
  38. ↑ «Шевелёв Э. Пером и шпагой // Советская Россия. 2018. 5 июля». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2018 թ․ հուլիսի 16-ին.

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]


Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Վալենտին_Պիկուլ&oldid=9728461» էջից