Jump to content

Բեռնար Կազնյով

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Բեռնար Կազնյով
 
Կուսակցություն՝ Սոցիալիստական կուսակցություն և Young Radicals of the Left?
Կրթություն՝ Institut d'études politiques de Bordeaux?
Մասնագիտություն՝ փաստաբան և քաղաքական գործիչ
Դավանանք ագնոստիցիզմ[1]
Ծննդյան օր հունիսի 2, 1963(1963-06-02)[2][3][4][…] (61 տարեկան)
Ծննդավայր Սանլիս
Քաղաքացիություն  Ֆրանսիա
Հայր Gérard Cazeneuve?[5]
Ամուսին Véronique Cazeneuve?
Զավակներ Nathan Cazeneuve?
 
Պարգևներ
Քաղաքացիական վաստակի համար շքանշանի Մեծ խաչ Պատվո լեգեոնի շքանշանի ասպետ Մեծ Խաչ աստղով և ուսի ժապավենով[6] Լեհաստանի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար աստղով շքանշանի կոմանդոր[7] և «Իտալական Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի մեծ սպա[8]

Բեռնար Կազնյով (ֆր.՝ Bernard Cazeneuve, հունիսի 2, 1963(1963-06-02)[2][3][4][…], Սանլիս), Ֆրանսիայի քաղաքական և պետական գործիչ, ներքին գործերի նախարար (2014-2016), Ֆրանսիայի վարչապետ (2016-2017)։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բեռնար Կազնյովը, Սոցիալիստական կուսակցության ակտիվիստ Ժերար Կազնյովի որդին է, ծնվել է 1963 թվականին Սանլիսում, որտեղ նրա ծնողները տեղափոխվել են Ալժիրից անկախության համար մղված պատերազմի հետևանքով։ 1973 թվականին հայրն առաջին անգամ Բեռնարին բերեց Կրեայում Ֆրանսուա Միտերանի հասարակական-քաղաքական ակցիայի հանրահավաքին, որտեղ ընտանիքը տեղափոխվել է 1960-ականների վերջին՝ Ժերար Կազնյովի՝ Ժան Բյոնդիի անվան տեղական դպրոցում ուսուցիչ նշանակվելու պատճառով։ Բեռնարը սովորել է նույն դպրոցում, կրթությունը շարունակել է Դեկարտի անվան դպրոցում, ապա Havez քոլեջում և Ժյուլ Ուրիի անվան վարժարանում[9]։

Ավարտել է Բորդոյի քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտը, այնուհետև աշխատել է Banque populaire-ում որպես իրավախորհրդատու[10]։

1983 թվականին լինելով ուսանող՝ գլխավորել է Ժիրոնդի դեպարտամենտում ձախ արմատականների շարժման երիտասարդական կազմակերպությունը[11]։

Քաղաքական կարիերա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1991-1993 թվականներին զբաղեցրել է տեխնիկական պաշտոններ մի քանի աշխատասենյակներում ՝ արտաքին գործերի նախարարության միջազգային մշակութային կապերի պետական քարտուղար և ծովային գործերի նախարարի պետական քարտուղար։ 1995-ից մինչև 2012 թվականները եղել է քաղաքապետ, սկզբում՝ Օկտևիլի Մանշ դեպարտամենտում, իսկ 2001 թվականի երկու համայնքների միավորումից հետո Շերբուր-Օկտևիլում։ 1997-2002 թվականներին ընտրվել է Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի պատգամավոր Մանշ դեպարտամենտից, իսկ 2007-2012 թվականներին վերընտրվել է։ 2009 թվականի նոյեմբերից մինչև 2010 թվականի մայիսը եղել է Կարաչիում 2002 թվականի ահաբեկչության կապակցությամբ խորհրդարանական տեղեկատվական առաքելության զեկուցողը։ 2012 թվականի մայիսից մինչև 2013 թվականի մարտը եղել է արտաքին գործերի կրտսեր նախարար Ժան Մարկ Էրոյի կառավարությունում, այնուհետև մինչև 2014 թվականի ապրիլը՝ նույն կառավարության բյուջեի կրտսեր նախարար (փոխարինել է Ժերոմ Կայուզակին, որը մեղադրվում է հարկերից խուսափելու մեջ)[12]։

Ներքին գործերի նախարար

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2014 թվականի ապրիլի 2-ին Կազնյովը նշանակվել է Մանուել Վալսի կառավարությա ներքին գործերի նախարար։

2014 թվականի հոկտեմբերի 26-ին Ռեմի ֆրազի (Rémi Fraise) դեմ ցույցի Թեսկու գետի Սիվերի ամբարտակի մոտ մասնակիցներից մեկը զոհվել է ժանդարմների հետ բախման հետևանքով։ 2017 թվականի մայիսի 28-ին ձախ քաղաքական գործիչ Ժան Լյուկ Մելանշոնը մասնակցի մահվան մեջ մեղադրել է Կազնյովին, իսկ Կազնյովը մայիսի 30-ին  հայտարարել է դատարան հայց ներկայացնելու մտադրության մասին, ինչպես նաև նրանից հրաժարվելու պատրաստակամության մասին, եթե Մելանշոնը ներողություն խնդրի[13]։ 2017 թվականի հունիսի 23-ին Թուլուզի դատախազը դադարեցրել էր Ֆրասի մահվան հանգամանքների հետաքննությունը՝ հանցակազմի բացակայության պատճառով[14]։

2015 թվականի հունվարի 7-ին Փարիզում տեղի է ունեցել հարձակում Charlie Hebdo-ի խմբագրության վրա։

2015 թվականի նոյեմբերի 13-ին Փարիզում տեղի է ունեցել մի շարք ահաբեկչություններ, որոնք հանգեցրել են 130 զոհերի։

2016 թվականի հուլիսի 14-ին Նիսում տեղի է ունեցել նոր ահաբեկչություն. բեռնատարի վարորդը նրան ուղարկել է դեպի անգլիական ափերի մոտ գտնվող բազմության, ինչի հետևանքով զոհվել է 86 մարդ։

2016 թվականի հուլիսի 26-ին ծայրահեղականները հարձակվել են Նորմանդիայի եկեղեցու վրա՝ վերցնելով մի քանի պատանդների գերի և սպանելով հոգևորական Ժակ Ամելին։

2016 թվականի հոկտեմբերի 8-ին Վիրի Շատիյոնում (Էսոն դեպարտամենտում) Մոլոտովի կոկտեյլով տեղի է ունեցել հարձակում ոստիկանների վրա։ Հոկտեմբերի 10-ին Կազնևը վարչապետ Վալսի հետ շրջել է շրջակա ոստիկանական բաժանմունքներով։ Նույն օրը RTL-ին տված հարցազրույցում Կազնյովը հայտարարել է, որ ոստիկանները բախվել են «վայրենիների ավազակախմբին», որոնք ձերբակալվելու են[15]։

2016 թվականի հոկտեմբերի 26-ին ոստիկանությունը Կալեում քանդել է  միգրանտների բնակավայրը, որը ճանաչում է ստացել որպես «Կալեի ջունգլի», որտեղ, Ֆրանսիայի ներքին գործերի նախարարության տվյալներով, այդ պահին բնակվում էր 6486 մարդ (այդ թվականից 5596 մարդ տեղափոխվել է ուրիշ ապաստան)[16]։

Ֆրանսիայի վարչապետ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2016 թվականի դեկտեմբերի 6-ին Ֆրանսիայի նախագահ Ֆրանսուա Օլանդը Բեռնար Կազնյովին վարչապետ նշանակեց այն բանից հետո, երբ այդ պաշտոնը զբաղեցրած Մանուել Վալսը, որոշեց իր թեկնածությունն առաջադրել Սոցիալիստական կուսակցությունից Ֆրանսիայի նախագահի ընտրություններում և պաշտոնաթող եղավ[17]։

2017 թվականի փետրվարի 6-ին Կազնյովը հայտարարել էր, որ մտադիր չէ առաջադրվել հունիսին կայանալիք խորհրդարանական ընտրություններում[18]։

2017 թվականի մարտի 27-ին Գվիանայում տեղի ունեցած բողոքի ակցիաների կապակցությամբ Կազնյովը հայտարարել էր, որ միջգերատեսչական հանձնաժողովը անդրծովյան դեպարտամենտի կուտակված սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծման համար այնտեղ կուղարկվի միայն հասարակական հանդարտության վերականգնման պայմանով[19]։

Ապրիլի 5-ին կառավարությունը հավանություն է տվել անդրծովյան դեպարտամենտի ենթակառուցվածքներում 1,86 մլրդ եվրո ծավալով ներդրումների արտակարգ ծրագրին (այդ թվում՝ իրավապահ և քրեակատարողական համակարգում), իսկ ապրիլի 21-ին իշխանությունների համաձայնությունը ձեռք է բերվել բողոքի ակցիաների առաջնորդների հետ ևս 2,1 մլրդ եվրո հատկացնելու վերաբերյալ[20]։

2017 թվականի ապրիլին, երբ սոցիալիստ Բենուա Ամոնի պարտությունը գալիք նախագահական ընտրություններում արդեն կասկած չէր հարուցում, Սոցիալիստական կուսակցության առաջին քարտուղար Ժան-Քրիստոֆ Կամբադելիսի հանձնարարությամվ Կազնյովին հանձնարարվել է կուսակցությանը նախապատրաստել 2017 թվականի հունիսին կայանալիք խորհրդարանական ընտրություններին՝ նոր քաղաքական աղետից խուսափելու խնդրով[21]։

2017 թվականի մայիսի 10-ի երեկոյան, երբ Ֆրանսիայի Սահմանադրական խորհուրդը Էմանուել Մակրոնին պաշտոնապես հայտարարեց նախագահական ընտրությունների հաղթող, Կազնյովը հայտնեց իր կառավարության հրաժարականի մասին։ Նախագահ Օլանդը խնդրել է նրան շարունակել իր պարտականությունների կատարումը մինչև նոր կաբինետի նշանակումը[22]։

2017 թվականի մայիսի 5-ին նախագահ Մակրոնը Ֆրանսիայի նոր վարչապետ է նշանակել Էդուարդ Ֆիլիպին։

2017 թվականի մայիսի 17-ին ձևավորվեց նոր կառավարություն, որին անցան Կազնյովի կաբինետի լիազորությունները[23]։

Քաղաքականությունից հեռանալուց հետո

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017 թվականի օգոստոսին «Le Figaro» թերթը հայտնել էր, որ քաղաքականությունից հեռանալուց հետո Կազնյովը բացել է մասնավոր փաստաբանական գրասենյակ և նախատեսում է գիրք գրել[24]։

2017 թվականի հոկտեմբերին Կազնյովը մեկնել է Ֆրանսիայի պրոմոտուր՝ գովազդելով իր Chaque jour compte («Ամեն օր հաշվի վրա») գիրքը։ Le Figaro-ի կարծիքով՝ Ֆրանսուա Օլանդի կողմնակիցները պատրաստ էին պաշտպանել Կազնյովի թեկնածությունը սոցհարցման նոր առաջնորդի ընտրություններում[25]։

2019 թվականի հոկտեմբերին լույս տեսավ Կազնյովի նոր գիրքը ՝ «À l' épreuve de la violence. Beauvau Avril 2014-Décembre 2015» (Բռնության փորձաշրջան. Բովո[26] 2014 թվականի ապրիլ- 2015 թվականի դեկտեմբեր), նվիրված ներքին գործերի նախարարի պաշտոնում իր գործունեության առաջին ժամանակաշրջանի հիշողություններին[27]։

Անձնական կյանք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բեռնար Կազնյովի կինը Վերոնիկան է, նրանք ունեն երկու երեխա։ Ամուսինները որոշ ժամանակ գտնվել են ամուսնալուծության մեջ, սակայն 2015 թվականի օգոստոսի 12-ին Էգինում (Պրովանս-Ալպեր-Լազուր ափ տարածաշրջան) կայացած գաղտնի արարողության ժամանակ կրկին ամուսնացել են[28]։

Մրցանակներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Մեծ խաչ շքանշան «Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» (2016)[29]։
  • Պատվո լեգեոնի շքանշանի հրամանատար (12 հուլիսի 2017)[30]։

Աշխատանքներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Առաջին ալիքը․ քաղաքական և գրական քրոնիկա (Première manche : Chronique politique et littéraire. Isoète, Cherbourg, 1993. ISBN 978-2905385499)։
  • Վերադարձ քաղաքականություն (La Politique retrouvée. Isoète, Cherbourg, 1994. ISBN 978-2905385574)։
  • Ֆրանսիայում և Եվրոպայում արտադրանքի որակի պատասխանատվությունը (La Responsabilité du fait des produits en France et en Europe. Dunod, Paris, 2004. ISBN 978-2100483549)։
  • Կարաչի. հետաքննությունն անհնար է (Karachi : L’enquête impossible. Calmann-Lévy, Paris, 2011. ISBN 978-2702142196)։
  • Ամեն օր հաշվի վրա․ 150 լարված օր Մատինյոնի պալատում (Chaque jour compte, 150 jours sous tension à Matignon, Stock, octobre 2017. ISBN 978-2234084445)։
  • Բռնության փորձություն. Բովո, ապրիլ 2014-դեկտեմբեր 2015 (À l'épreuve de la violence. Beauvau Avril 2014 — Décembre 2015), Stock, octobre 2019[31]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ http://www.la-croix.com/France/Bernard-Cazeneuve-Dans-Republique-notion-cardinale-respect-2016-01-19-1200732386
  2. ↑ 2,0 2,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
  3. ↑ 3,0 3,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
  4. ↑ 4,0 4,1 Roglo — 1997. — ed. size: 10000000
  5. ↑ https://gw.geneanet.org/wikifrat?lang=fr&pz=honore+gabriel&nz=de+riqueti+de+mirabeau&p=gerard&n=cazeneuve
  6. ↑ https://web.archive.org/web/20180624205038/https://www.bmi.bund.de/SharedDocs/kurzmeldungen/DE/2016/01/gro%C3%9Fes-verdienstkreuz-fuer-bernard-cazeneuve.html
  7. ↑ https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WMP20130000276
  8. ↑ quirinale.it (իտալ.)
  9. ↑ Edith Lasry-Segura et Simon Gourru (2016 թ․ դեկտեմբերի 6). «Bernard Cazeneuve, un enfant de l'Oise nommé Premier ministre» (ֆրանսերեն). Le Parisien. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 7-ին.
  10. ↑ «Bernard Cazeneuve» (ֆրանսերեն). Le Point. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 6-ին.
  11. ↑ «Quand Cazeneuve s'appelait Bertrand et militait aux Radicaux de gauche» (ֆրանսերեն). La Manche Libre. 2016 թ․ հունվարի 20. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-20-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 7-ին.
  12. ↑ «Les grandes dates de Bernard Cazeneuve» (ֆրանսերեն). Le Parisien. 2016 թ․ դեկտեմբերի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 6-ին.
  13. ↑ Marc de Boni (2017 թ․ մայիսի 30). «Cazeneuve prêt à retirer sa plainte si Mélenchon s'excuse» (ֆրանսերեն). Le Figaro. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 24-ին.
  14. ↑ «Mort de Rémi Fraisse : le parquet requiert un non-lieu» (ֆրանսերեն). Le Figaro. 2017 թ․ հունիսի 23. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 24-ին.
  15. ↑ Elise Vincent (2016 թ․ հոկտեմբերի 10). «Attaque de Viry-Châtillon contre des policiers : « Il n'y a pas de zone de non-droit », dit Valls» (ֆրանսերեն). Le Monde. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 13-ին.
  16. ↑ «Calais : le démantèlement de la « jungle » touche à sa fin» (ֆրանսերեն). Le Monde. 2016 թ․ հոկտեմբերի 27. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 9-ին.
  17. ↑ Kim Willsher (2016 թ․ դեկտեմբերի 6). «Bernard Cazeneuve named French PM as Manuel Valls resigns» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 6-ին.
  18. ↑ «Bernard Cazeneuve renonce aux législatives : "Les mandats doivent tourner, la démocratie doit respirer"» (ֆրանսերեն). Le Lab - Europe1. 2017 թ․ փետրվարի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հունիսի 21-ին. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 5-ին.
  19. ↑ «Guyane : le gouvernement tergiverse» (ֆրանսերեն). Le Monde. 2017 թ․ մարտի 28. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 28-ին.
  20. ↑ Laurent Marot (2017 թ․ ապրիլի 22). «En Guyane, un accord à 3 milliards d'euros met fin à un mouvement inédit» (ֆրանսերեն). Le Monde. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 15-ին.
  21. ↑ Bastien Bonnefous (2017 թ․ ապրիլի 12). «PS : Bernard Cazeneuve en chef de bataille pour les législatives» (ֆրանսերեն). Le Monde. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 5-ին.
  22. ↑ Claire Tervé (2017 թ․ մայիսի 10). «Le gouvernement de Bernard Cazeneuve annonce officiellement sa démission» (ֆրանսերեն). Huffington Post. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 12-ին.
  23. ↑ «Gouvernement Édouard Philippe : qui sont les ministres de Macron» (ֆրանսերեն). Le Figaro. 2017 թ․ մայիսի 17. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 17-ին.
  24. ↑ Mathilde Siraud (2017 թ․ օգոստոսի 6). «Bernard Cazeneuve enfile à nouveau la robe d'avocat» (ֆրանսերեն). Le Figaro. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 7-ին.
  25. ↑ Tristan Quinault-Maupoil (2017 թ․ հոկտեմբերի 23). «Les hollandais rêvent de parachuter Cazeneuve à la tête du PS» (ֆրանսերեն). Le Figaro. Վերցված է 2017 թ․ հոկտեմբերի 24-ին.
  26. ↑ На парижской площади Бово в особняке Бово[fr] находится штаб-квартира Министерства внутренних дел
  27. ↑ «Bernard Cazeneuve, dans son livre publié mercredi, revient sur ses années en tant que "premier flic de France"» (ֆրանսերեն). Europe 1. 2019 թ․ հոկտեմբերի 6. Վերցված է 2019 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  28. ↑ «Bernard Cazeneuve remarié avec la mère de ses enfants, dans le plus grand secret» (ֆրանսերեն). PurePeople. 2015 թ․ սեպտեմբերի 16. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 6-ին.
  29. ↑ «Вручение Казнёву Большого креста Ордена за заслуги перед ФРГ» (ֆրանսերեն). МВД Франции. 2016 թ․ հունվարի 27. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 7-ին.
  30. ↑ «Décret du 12 juillet 2017 portant nomination» (ֆրանսերեն). legifrance.gouv.fr. 2017 թ․ հուլիսի 12. Վերցված է 2019 թ․ սեպտեմբերի 6-ին.
  31. ↑ «À l'épreuve de la violence. Beauvau 2014-2015» (ֆրանսերեն). Stock. 2019 թ․ հոկտեմբերի 9. Վերցված է 2019 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Բեռնար_Կազնյով&oldid=10100881» էջից