Ժան Մարկ Էրո
Ժան Մարկ Էրո (ֆր.՝ Jean-Marc Ayrault, հունվարի 25, 1950[1][2][3][…], Maulévrier[4]), ֆրանսիացի պետական և քաղաքական գործիչ: Սոցիալիստական կուսակցության անդամ: Ֆրանսիայի վարչապետ՝ 2012 թվականի մայիսի 15-ից մինչև 2014 թվականի մարտի 31-ը: Ֆրանսիայի արտգործնախարար՝ 2016 թվականի 11-ից մինչև 2017 թվականի մայիսի 10-ը:
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ժան Մարկ Էրոն ծնվել 1950 թվականի հունվարի 25-ին [8] Մոլեվրիա քաղաքում, նա հինգ երեխաներց ավագն էր Ժոզեֆա Էրոյի ընտանիքում, նախկին գյուղատնտեսական աշխատողը, ով հետագայում աշխատանքի է անցնում տեքստիլ գործարանում: Իր վաղ կրթությունը ստացել է Մոլեվրիայի Սուրբ Հովսեփի կաթոլիկ տարրական դպրոցում, որից հետո 1961 և 1968 թվականների միջև ընկած ժամանակահատվածում սովորել է Կոլբերի ճեմարանում՝ Շոլայում: Այնուհետև՝ Նանթի համալսարանում, ուսանել է գերմաներեն: 1969 թվականից մինչև 1970 թվական սովորել է Գերմանիայի հարավային Վյուրցբուրգ քաղաքում: Ազգային ժողով ընտրվելուն պես 1973 թվականից մինչև 1986 թվականը աշխատել է որպես գերմաներենի ուսուցիչ հարևան Սեն-Էրբլինում[9]: Էրոն սկսեց երիտասարդ քրիստոնյաների շարժումը, և 1971-ից հետո Սոցիալիստական կուսակցության մեջ ընկնելուց հետո նա մոտ էր կուսակցության ձախ թևի առաջնորդ Ժան Պոպերինիի հետ:
Քաղաքական կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ֆրանսիայի Ազգային ժողով[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ֆրանսիայի Ազգային ժողովում սոցիալիստների խորհրդարանական խմբակցության նախագահ 1997-2012 թվականներին: Վերընտրվել է 2002, 2007 թվականներին:
Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի անդամ Ատլանտյան Լաիրի դեպարտամենտից (3-րդ ընտրատարածք) 1986-ից 2012 թվականներին: Ընտրվել է 1986 թվականին:Վերընտրվել է 1988, 1993, 1997, 2002, 2007 թվականներին:
Գլխավոր խորհուրդ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ատլանտյան Լայեր դեպարտամենտի գլխավոր խորհրդական՝ 1976-1982 թվականներին:
Քաղաքային խորհուրդ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նանտի քաղաքապետը 1989 թվականի մարտի 20-ից: Վերընտրվել է 1995, 2001, 2008 թվականներին:
Նանտի քաղաքային խորհուրդ. 1989 թվականի մարտի 20-ից:Վերընտրվել է 1995, 2001, 2008 թվականներին:
Սեն-Էրբբլենի քաղաքապետը 1977 թվականից մինչև 1989 թվականը: Վերընտրվել է 1983 թվականին:
Կառավարության կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2012 թվականի մայիսի 15- ին նշանակվել է Ֆրանսիայի վարչապետ:
2014-ի մարտի 31- ին Ժան Մարկ Էրոն հրաժարական տվեց՝ ավագանու ընտրություններում սոցիալիստների ձախողման պատճառով [10] :
2016 թվականի փետրվարի 11- ին նշանակվեց Արտաքին գործերի նախարար Լորան Ֆաբիուսի հրաժարականից հետո:
Ժան Մարկ Էրոյի կառավարության առաջին կազմ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Լորան Ֆաբիուս՝ Արտաքին գործերի նախարար
- Վինսենթ Պայոն՝ ազգային կրթության նախարար
- Քրիստիան Տոբիրա՝ կնիքների պահապան և արդարադատության նախարար
- Պիեռ Մոսկովիսին՝ էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարար
- Մարիսոլ Տուրեն՝ սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարար
- Սեսիլ Դուֆլո՝ բնակարանային և հավասար տարածքների նախարար
- Մանուել Վալս՝ Ներքին գործերի նախարար
- Նիկոլ Բրիկ՝ էկոլոգիայի, էներգետիկայի և կայուն զարգացման նախարար
- Առնո Մոնտեբուր՝ Արդյունաբերական վերականգնման նախարար
- Միշել Սապին՝ աշխատանքի, զբաղվածության և սոցիալական երկխոսության նախարար
- Ժան-Իվ Լե Դրիանը`պաշտպանության նախարար
- Աուրելի Ֆիլիպետտի՝ Մշակույթի և զանգվածային հաղորդակցությունների նախարար
- Գենեվիվե Ֆիորասո՝ Բարձրագույն կրթության և հետազոտությունների նախարար
- Նաջաթ Վալլո-Բելկասեմ՝ Կանանց իրավունքների նախարար և կառավարության խոսնակ
- Ստեֆան Լե Ֆոլ`գյուղատնտեսության և գյուղատնտեսության նախարար
- Մարլիզ Լեբերանսո՝ Պետական բարեփոխումների, ապակենտրոնացման և հանրային ծառայության նախարար
- Վիկտորին Լորելը՝ արտերկրյա տարածքների նախարար
- Վալերի Ֆուրներոնը սպորտի, երիտասարդության, հանրային կրթության և հանրային հարցերի նախարար:
Պատվիրակ նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ջերոմե Կաուզակ՝ բյուջեի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)
- Ժորժ Պաու-Լանգևին` կրթության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է ազգային կրթության նախարարին)
- Ալեն Վիդալի՝ խորհրդարանի հետ հարաբերությունների նախարար-պատվիրակ (ենթակա է վարչապետին )
- Դելֆին Բաթո՝ արդարադատության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արդարադատության նախարարին)
- Ֆրանսուա Լամի՝ քաղաքաշինության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է բնակարանային և հավասար տարածքների նախարարին)
- Բեռնար Կազնև՝ Եվրոպական հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
- Միշել Դելաունայ `տարեցների և թմրամոլության նախարարի պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
- Սիլվիա Պինել՝ արհեստների, առևտրի և զբոսաշրջության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արդյունաբերական վերականգնման նախարարին)
- Բենոիտ Ամոն՝ տնտեսական և սոցիալական համերաշխության նախարար-պատվիրակ ( ենթակա էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)
- Դոմինիկ Բերտինոտի `ընտանեկան հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
- Մարի-Արլետե Կառլոտի՝ հաշմանդամների հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
- Պասկալ Կանֆեն՝ Զարգացման նախարար-պատվիրակ (ենթակա է Արտաքին գործերի նախարարին)
- Յամին Բանգիգի՝ Ֆրանսիայի քաղաքացիների արտերկրում և ֆրանկոֆոնիայի նախարարի պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
- Ֆրեդերիկ Կյուվյե՝ տրանսպորտի և ծովային տնտեսության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է շրջակա միջավայրի, էներգետիկայի և կայուն զարգացման նախարարին)
- Ֆլուր Պելլան՝ Փոքր և միջին բիզնեսի, նորարարությունների և թվային տնտեսության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արդյունաբերական վերականգնման նախարարին)
- Կադեր Արիֆ՝ վետերանների հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է պաշտպանության նախարարին):
Ժան-Մարկ Էրոյի կառավարության երկրորդ կազմը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Լորան Ֆաբիուս՝ Արտաքին գործերի նախարար
- Վինսենթ Պայոն՝ ազգային կրթության նախարար
- Քրիստիան Տոբիրա՝ կնիքների պահապան , արդարադատության նախարար
- Պիեռ Մոսկովիսին `էկոնոմիկայի և ֆինանսների նախարար
- Մարիսոլ Տուրեն՝ սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարար
- Սեսիլ Դուֆլո `բնակարանային և հավասար տարածքների նախարար
- Մանուել Վալս՝ Ներքին գործերի նախարար
- Դելֆին Բաթո՝ էկոլոգիայի, էներգետիկայի և կայուն զարգացման նախարար (2013 թ. Հուլիսի 3-ից՝ Ֆիլիպ Մարտեն )
- Առնո Մոնտեբուր՝ Արդյունաբերական վերականգնման նախարար
- Նիկոլ Բրիկ՝ արտաքին առևտրի նախարար
- Միշել Սապին՝ աշխատանքի, զբաղվածության, վերապատրաստման և սոցիալական երկխոսության նախարար
- Ժան-Իվ Լե Դրիան՝ `պաշտպանության նախարար
- Աուրելի Ֆիլիպետտի՝ Մշակույթի և զանգվածային հաղորդակցությունների նախարար
- Գենեվիվե Ֆիորասո՝ Բարձրագույն կրթության և հետազոտությունների նախարար
- Նաջաթ- Վալլո-Բելկասեմ՝ Կանանց իրավունքների նախարար և կառավարության խոսնակ
- Ստեֆան Լե Ֆոլը `գյուղատնտեսության և գյուղատնտեսության նախարար
- Մարլիզ Լեբերանսո՝ Պետական բարեփոխումների, ապակենտրոնացման և հանրային ծառայության նախարար
- Վիկտորին Լորել՝ արտերկրյա տարածքների նախարար
- Սիլվիա Պինել՝ արհեստների, առևտրի և զբոսաշրջության նախարար
- Վալերի Ֆուրներոն՝ սպորտի, երիտասարդության, հանրային կրթության և հանրային հարցերի նախարար:
Պատվիրակ նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ջերոմե Կաուզակ- բյուջեի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)՝ մինչև 2013 թ. Մարտի 19-ը:
- Ժորժ Պա-Լանգև՝ կրթության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է ազգային կրթության նախարարին)
- Ալեն Վիդալի՝ խորհրդարանի հետ հարաբերությունների նախարար-պատվիրակ (ենթակա է վարչապետին)
- Ֆրանսուա Լամի՝ քաղաքաշինության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է ենթակայության բնակարանային և հավասար տարածքների նախարարին)
- Բեռնար Կազնև՝ Եվրոպական հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին) 2013 թվականի մարտի 19-ից `բյուջեի նախարար
- Միշել Դելաունայ `տարեցների և թմրամոլության նախարարի պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
- Բենոիտ Ամոն՝ տնտեսական և սոցիալական համերաշխության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)
- Դոմինիկ Բերտինոտի `ընտանեկան հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
- Մարի-Արլետե Կառլոտի՝ հաշմանդամների հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
- Թիերի Ռեպենտեն՝ Վերապատրաստման և կրթության պատվիրակության նախարար (ենթակա է աշխատանքի, զբաղվածության, վերապատրաստման և սոցիալական երկխոսության նախարարին)
- Պասկալ Կանֆեն՝ Զարգացման նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
- Յամինա Բանգիգի՝ Ֆրանկոֆոնիայի հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
- Ֆրեդերիկ Կյուվյե՝ տրանսպորտի նախարար-պատվիրակ, ծովի և ձկնորսության գործերով (ենթակա է շրջակա միջավայրի, էներգիայի և կայուն զարգացման նախարարին)
- Ֆլեր Պելլեր՝ Փոքր և միջին բիզնեսի, նորարարությունների և թվային տնտեսության նախարար-պատվիրակ (ենթակայության արդյունաբերական վերականգնման նախարարին)
- Կադեր Արիֆ՝ վետերանների հարցերով նախարար-պատվիրակ (պաշտպանության նախարարին)
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
- ↑ 2,0 2,1 http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-18070495
- ↑ 3,0 3,1 Munzinger-Archiv (գերմ.) — 1913.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 http://www.bbc.com/news/world-europe-18070495
- ↑ Hollande F. Décret du 15 mai 2012 portant nomination du Premier ministre (ֆր.)
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 http://www2.assemblee-nationale.fr/deputes/fiche/OMC_PA328
- ↑ http://www.assemblee-nationale.fr/13/tribun/fiches_id/328.asp
- ↑ Roger Patrick (15 мая 2012 года)։ «Jean-Marc Ayrault, le "réformiste décomplexé»։ Le Monde (Ֆրանսերեն).
- ↑ «Biographical note on the website for [[Nantes]]»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2012-06-15-ին։ Վերցված է մայիսի 15, 2012
- ↑ Премьер-министр Франции Жан-Марк Эро подал в отставку
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Հունվարի 25 ծնունդներ
- 1950 ծնունդներ
- Ապրող անձինք
- «Իտալիայի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի մեծ խաչի ասպետներ
- Անձինք այբբենական կարգով
- Ֆրանսիայի վարչապետներ
- Ֆրանսիայի արտաքին գործերի նախարարներ
- Ֆրանսիացի քաղաքական գործիչներ
- Ֆրանսիացի սոցիալիստներ
- Քաղաքական գործիչներ
- Վարչապետներ
- Պատվո լեգեոնի շքանշանի կոմանդորներ
- Ֆրանսիացի պետական գործիչներ