Ժան Մարկ Էրո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Jump to navigation Jump to search
Ժան Մարկ Էրո
ֆր.՝ Jean-Marc Ayrault
Դիմանկար
Ծնվել էհունվարի 25, 1950(1950-01-25)[1][2][3][…] (72 տարեկան)
ԾննդավայրMaulévrier[4]
ՔաղաքացիությունFlag of France (1794–1815, 1830–1974, 2020–present).svg Ֆրանսիա
Մայրենի լեզուֆրանսերեն
Կրոնկաթոլիկություն
ԿրթությունUniversity of Nantes? և JMU
Մասնագիտությունքաղաքական գործիչ
ԱմուսինBrigitte Ayrault?
Զբաղեցրած պաշտոններՖրանսիայի վարչապետ, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Mayor of Nantes?, գերագույն խորհրդական, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Maire de Saint-Herblain? և Արտաքին գործերի և միջազգային հարաբերությունների զարգացման նախարար
ԿուսակցությունՍոցիալիստական կուսակցություն
Պարգևներ և
մրցանակներ
«Մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի մեծ խաչի ասպետ Grand Cordon of the Order of the Rising Sun[5] և Ասպետական մեծ խաչի շքանշան. «Իտալիայի Հանրապետության համար ունեցած վաստակի համար»
Կայքjmayrault.fr
Commons-logo.svg Jean-Marc Ayrault Վիքիպահեստում

Ժան Մարկ Էրո (ֆր.՝ Jean-Marc Ayrault, հունվարի 25, 1950(1950-01-25)[1][2][3][…], Maulévrier[4]), ֆրանսիացի պետական և քաղաքական գործիչ։ Սոցիալիստական կուսակցության անդամ։ Ֆրանսիայի վարչապետ՝ 2012 թվականի մայիսի 15-ից մինչև 2014 թվականի մարտի 31-ը։ Ֆրանսիայի արտգործնախարար՝ 2016 թվականի 11-ից մինչև 2017 թվականի մայիսի 10-ը։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ժան Մարկ Էրոն ծնվել 1950 թվականի հունվարի 25-ին [6] Մոլեվրիա քաղաքում, նա հինգ երեխաներց ավագն էր Ժոզեֆա Էրոյի ընտանիքում, նախկին գյուղատնտեսական աշխատողը, ով հետագայում աշխատանքի է անցնում տեքստիլ գործարանում։ Իր վաղ կրթությունը ստացել է Մոլեվրիայի Սուրբ Հովսեփի կաթոլիկ տարրական դպրոցում, որից հետո 1961 և 1968 թվականների միջև ընկած ժամանակահատվածում սովորել է Կոլբերի ճեմարանում՝ Շոլայում։ Այնուհետև՝ Նանթի համալսարանում, ուսանել է գերմաներեն։ 1969 թվականից մինչև 1970 թվական սովորել է Գերմանիայի հարավային Վյուրցբուրգ քաղաքում։ Ազգային ժողով ընտրվելուն պես 1973 թվականից մինչև 1986 թվականը աշխատել է որպես գերմաներենի ուսուցիչ հարևան Սեն-Էրբլինում[7]։ Էրոն սկսեց երիտասարդ քրիստոնյաների շարժումը, և 1971-ից հետո Սոցիալիստական կուսակցության մեջ ընկնելուց հետո նա մոտ էր կուսակցության ձախ թևի առաջնորդ Ժան Պոպերինիի հետ։

Քաղաքական կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրանսիայի Ազգային ժողով[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրանսիայի Ազգային ժողովում սոցիալիստների խորհրդարանական խմբակցության նախագահ 1997-2012 թվականներին։ Վերընտրվել է 2002, 2007 թվականներին։

Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի անդամ Ատլանտյան Լաիրի դեպարտամենտից (3-րդ ընտրատարածք) 1986-ից 2012 թվականներին։ Ընտրվել է 1986 թվականին:Վերընտրվել է 1988, 1993, 1997, 2002, 2007 թվականներին։

Գլխավոր խորհուրդ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ատլանտյան Լայեր դեպարտամենտի գլխավոր խորհրդական՝ 1976-1982 թվականներին։

Քաղաքային խորհուրդ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նանտի քաղաքապետը 1989 թվականի մարտի 20-ից։ Վերընտրվել է 1995, 2001, 2008 թվականներին։

Նանտի քաղաքային խորհուրդ. 1989 թվականի մարտի 20-ից:Վերընտրվել է 1995, 2001, 2008 թվականներին։

Սեն-Էրբբլենի քաղաքապետը 1977 թվականից մինչև 1989 թվականը։ Վերընտրվել է 1983 թվականին։

Կառավարության կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2012 թվականի մայիսի 15- ին նշանակվել է Ֆրանսիայի վարչապետ։

2014-ի մարտի 31- ին Ժան Մարկ Էրոն հրաժարական տվեց՝ ավագանու ընտրություններում սոցիալիստների ձախողման պատճառով [8] :

2016 թվականի փետրվարի 11- ին նշանակվեց Արտաքին գործերի նախարար Լորան Ֆաբիուսի հրաժարականից հետո։

Ժան Մարկ Էրոյի կառավարության առաջին կազմ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Լորան Ֆաբիուս՝ Արտաքին գործերի նախարար
  • Վինսենթ Պայոն՝ ազգային կրթության նախարար
  • Քրիստիան Տոբիրա՝ կնիքների պահապան և արդարադատության նախարար
  • Պիեռ Մոսկովիսին՝ էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարար
  • Մարիսոլ Տուրեն՝ սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարար
  • Սեսիլ Դուֆլո՝ բնակարանային և հավասար տարածքների նախարար
  • Մանուել Վալս՝ Ներքին գործերի նախարար
  • Նիկոլ Բրիկ՝ էկոլոգիայի, էներգետիկայի և կայուն զարգացման նախարար
  • Առնո Մոնտեբուր՝ Արդյունաբերական վերականգնման նախարար
  • Միշել Սապին՝ աշխատանքի, զբաղվածության և սոցիալական երկխոսության նախարար
  • Ժան-Իվ Լե Դրիանը`պաշտպանության նախարար
  • Աուրելի Ֆիլիպետտի՝ Մշակույթի և զանգվածային հաղորդակցությունների նախարար
  • Գենեվիվե Ֆիորասո՝ Բարձրագույն կրթության և հետազոտությունների նախարար
  • Նաջաթ Վալլո-Բելկասեմ՝ Կանանց իրավունքների նախարար և կառավարության խոսնակ
  • Ստեֆան Լե Ֆոլ`գյուղատնտեսության և գյուղատնտեսության նախարար
  • Մարլիզ Լեբերանսո՝ Պետական բարեփոխումների, ապակենտրոնացման և հանրային ծառայության նախարար
  • Վիկտորին Լորելը՝ արտերկրյա տարածքների նախարար
  • Վալերի Ֆուրներոնը սպորտի, երիտասարդության, հանրային կրթության և հանրային հարցերի նախարար։

Պատվիրակ նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Ջերոմե Կաուզակ՝ բյուջեի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)
  • Ժորժ Պաու-Լանգևին` կրթության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է ազգային կրթության նախարարին)
  • Ալեն Վիդալի՝ խորհրդարանի հետ հարաբերությունների նախարար-պատվիրակ (ենթակա է վարչապետին )
  • Դելֆին Բաթո՝ արդարադատության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արդարադատության նախարարին)
  • Ֆրանսուա Լամի՝ քաղաքաշինության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է բնակարանային և հավասար տարածքների նախարարին)
  • Բեռնար Կազնև՝ Եվրոպական հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
  • Միշել Դելաունայ `տարեցների և թմրամոլության նախարարի պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
  • Սիլվիա Պինել՝ արհեստների, առևտրի և զբոսաշրջության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արդյունաբերական վերականգնման նախարարին)
  • Բենոիտ Ամոն՝ տնտեսական և սոցիալական համերաշխության նախարար-պատվիրակ ( ենթակա էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)
  • Դոմինիկ Բերտինոտի `ընտանեկան հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
  • Մարի-Արլետե Կառլոտի՝ հաշմանդամների հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
  • Պասկալ Կանֆեն՝ Զարգացման նախարար-պատվիրակ (ենթակա է Արտաքին գործերի նախարարին)
  • Յամին Բանգիգի՝ Ֆրանսիայի քաղաքացիների արտերկրում և ֆրանկոֆոնիայի նախարարի պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
  • Ֆրեդերիկ Կյուվյե՝ տրանսպորտի և ծովային տնտեսության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է շրջակա միջավայրի, էներգետիկայի և կայուն զարգացման նախարարին)
  • Ֆլուր Պելլան՝ Փոքր և միջին բիզնեսի, նորարարությունների և թվային տնտեսության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արդյունաբերական վերականգնման նախարարին)
  • Կադեր Արիֆ՝ վետերանների հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է պաշտպանության նախարարին)։

Ժան-Մարկ Էրոյի կառավարության երկրորդ կազմը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Լորան Ֆաբիուս՝ Արտաքին գործերի նախարար
  • Վինսենթ Պայոն՝ ազգային կրթության նախարար
  • Քրիստիան Տոբիրա՝ կնիքների պահապան , արդարադատության նախարար
  • Պիեռ Մոսկովիսին `էկոնոմիկայի և ֆինանսների նախարար
  • Մարիսոլ Տուրեն՝ սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարար
  • Սեսիլ Դուֆլո `բնակարանային և հավասար տարածքների նախարար
  • Մանուել Վալս՝ Ներքին գործերի նախարար
  • Դելֆին Բաթո՝ էկոլոգիայի, էներգետիկայի և կայուն զարգացման նախարար (2013 թ. Հուլիսի 3-ից՝ Ֆիլիպ Մարտեն )
  • Առնո Մոնտեբուր՝ Արդյունաբերական վերականգնման նախարար
  • Նիկոլ Բրիկ՝ արտաքին առևտրի նախարար
  • Միշել Սապին՝ աշխատանքի, զբաղվածության, վերապատրաստման և սոցիալական երկխոսության նախարար
  • Ժան-Իվ Լե Դրիան՝ `պաշտպանության նախարար
  • Աուրելի Ֆիլիպետտի՝ Մշակույթի և զանգվածային հաղորդակցությունների նախարար
  • Գենեվիվե Ֆիորասո՝ Բարձրագույն կրթության և հետազոտությունների նախարար
  • Նաջաթ- Վալլո-Բելկասեմ՝ Կանանց իրավունքների նախարար և կառավարության խոսնակ
  • Ստեֆան Լե Ֆոլը `գյուղատնտեսության և գյուղատնտեսության նախարար
  • Մարլիզ Լեբերանսո՝ Պետական բարեփոխումների, ապակենտրոնացման և հանրային ծառայության նախարար
  • Վիկտորին Լորել՝ արտերկրյա տարածքների նախարար
  • Սիլվիա Պինել՝ արհեստների, առևտրի և զբոսաշրջության նախարար
  • Վալերի Ֆուրներոն՝ սպորտի, երիտասարդության, հանրային կրթության և հանրային հարցերի նախարար։

Պատվիրակ նախարարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Ջերոմե Կաուզակ- բյուջեի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)՝ մինչև 2013 թ. Մարտի 19-ը։
  • Ժորժ Պա-Լանգև՝ կրթության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է ազգային կրթության նախարարին)
  • Ալեն Վիդալի՝ խորհրդարանի հետ հարաբերությունների նախարար-պատվիրակ (ենթակա է վարչապետին)
  • Ֆրանսուա Լամի՝ քաղաքաշինության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է ենթակայության բնակարանային և հավասար տարածքների նախարարին)
  • Բեռնար Կազնև՝ Եվրոպական հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին) 2013 թվականի մարտի 19-ից `բյուջեի նախարար
  • Միշել Դելաունայ `տարեցների և թմրամոլության նախարարի պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
  • Բենոիտ Ամոն՝ տնտեսական և սոցիալական համերաշխության նախարար-պատվիրակ (ենթակա է էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարարին)
  • Դոմինիկ Բերտինոտի `ընտանեկան հարցերի նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
  • Մարի-Արլետե Կառլոտի՝ հաշմանդամների հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է սոցիալական հարցերի և առողջապահության նախարարին)
  • Թիերի Ռեպենտեն՝ Վերապատրաստման և կրթության պատվիրակության նախարար (ենթակա է աշխատանքի, զբաղվածության, վերապատրաստման և սոցիալական երկխոսության նախարարին)
  • Պասկալ Կանֆեն՝ Զարգացման նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
  • Յամինա Բանգիգի՝ Ֆրանկոֆոնիայի հարցերով նախարար-պատվիրակ (ենթակա է արտաքին գործերի նախարարին)
  • Ֆրեդերիկ Կյուվյե՝ տրանսպորտի նախարար-պատվիրակ, ծովի և ձկնորսության գործերով (ենթակա է շրջակա միջավայրի, էներգիայի և կայուն զարգացման նախարարին)
  • Ֆլեր Պելլեր՝ Փոքր և միջին բիզնեսի, նորարարությունների և թվային տնտեսության նախարար-պատվիրակ (ենթակայության արդյունաբերական վերականգնման նախարարին)
  • Կադեր Արիֆ՝ վետերանների հարցերով նախարար-պատվիրակ (պաշտպանության նախարարին)

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
  2. ↑ 2,0 2,1 http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-18070495
  3. ↑ 3,0 3,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.) / Hrsg.: Bibliographisches Institut & F. A. Brockhaus, Wissen Media Verlag
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 http://www.bbc.com/news/world-europe-18070495
  5. ↑ https://www.fr.emb-japan.go.jp/actualite/2017/remise_decoration_automne2017.html
  6. ↑ Roger Patrick (15 мая 2012 года)։ «Jean-Marc Ayrault, le "réformiste décomplexé»։ Le Monde  (Ֆրանսերեն).
  7. ↑ «Biographical note on the website for [[Nantes]]»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2012-06-15-ին։ Վերցված է մայիսի 15, 2012 
  8. ↑ Премьер-министр Франции Жан-Марк Эро подал в отставку

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ժան_Մարկ_Էրո&oldid=8432475» էջից