Պենյոն-Դե-Ալուսեմաս, (իսպ.՝ Peñón de Alhucemas, արաբ․՝ صخرة الحسيمة), ոչ մեծ ժայռոտ կղզիՄիջերկրական ծովի արևմտյան մասում։ Համարվում է Իսպանիայի ինքնավար տարածքներից մեկը։ Տեղակայված է Մարոկկոյի ափերից 300 մ հեռավորության վրա՝ Էլ-Խոսեյմ քաղաքի շրջանում և 84 կմ հեռավորության վրա մոտակա Մելիլյա իսպանական տարածքից։
Կղզու չափսերը‐ շուրջ 200 մ երկարություն և 100 մ լայնություն։ Կղզու մակերեսը շուրջ 0,015 կմ² է։ Իրենից ներկայացնում է ծալքավոր ժայռ 27 մ բարձրությամբ։ Կղզու շրջագիծը շուրջ 480 մ է։ Կղզում տեղակայված են տարբեր դարերի շինություններ։ Կան նաև ամրոցների և մարտկոցների մնացորդներ, եկեղեցի, փարոս, ﬕ քանի տներ, ինչպես նաև պահեստներով նավահանգիստ։ Խﬔլու ջուրը պարբերաբար կղզի է բերվում ցամաքից նավակներով։ Կղզում տեղակայված է իսպանական զինված ուժերի թիվ 32 հրետանային գունդը, որը մտնում է Մելիլյայի զորագնդի ﬔջ։ Կղզին ոչ ﬔծ կամրջով ﬕացած է փոքրիկ Լա‐Պուլպերա կղզյակին, որը որոշ ժամանակ ծառայել է որպես գերեզմանոց։ Երկու անմարդաբնակ կղզիների հետ ﬕասին, որոնք տեղակայված են ափից 50 մ և ժայռից 800‐900 մ հեռավորության վրա, կղզին մտնում է Ալսեմաս կղզիախմբի ﬔջ։
Ֆիլիպպի ժամանակներում Պենյոն-Դե-Ալուսեմաս կղզին Մուլայ Աբդալա սուլթանի կողմից 1560 թվականին փոխանցվել է Իսպանական թագավորությանը Բերբերյան ծովահենների հարձակումները կանխելու նպատակով։ Այն զբաղեցվել է 1673 թվականի օգոստոսի 28-ին Կարլ II-ի կառավարման օրոք։ Կղզին դարձավ քրեական և քաղաքական աքսորավայր։ 1838 թվականին այստեղ տեղի ունեցավ քաղաքական բանտարկյալների ապստամբություն։ 1902 թվականին Ֆրանսիան ճանաչեց Իսպանիայի ինքնավարությունը կղզում։ Ամրոցի վրա հարձակում տեղի ունեցավ 1921 թվականին Աբդ Ալ-Կրիմի կողմից։ 1922 թվականին խորտակվեց «Juan de Juanes» լաստանավը, որը տեղափոխումներ էր կատարում դեպի Մելիլ։ Նրա մնացորդները գտնվում են կղզուց 150 մ հեռավորության վրա դեպի հյուսիս։