Կոնստանտին Կեդրով
Կոնստանտին Կեդրով Константи́н Алекса́ндрович Ке́дров | |
---|---|
![]() | |
Ծնվել է | նոյեմբերի 12, 1942[1][2] (80 տարեկան) |
Ծննդավայր | Ռիբինսկ, Յարոսլավլի մարզ, ԽՍՀՄ |
Գրական անուն | Челищев |
Մասնագիտություն | փիլիսոփա, գրական քննադատ, բանաստեղծ և գրող |
Լեզու | ռուսերեն |
Քաղաքացիություն | ![]() ![]() |
Կրթություն | Կազանի Դաշնային համալսարան |
Գիտական աստիճան | փիլիսոփայական գիտությունների դոկտոր |
Աշխատավայր | Մաքսիմ Գորկու անվան գրականության ինստիտուտ |
Պարգևներ | |
![]() |
Կոնստանտին Կեդրով (ռուս.՝ Константи́н Алекса́ндрович Ке́дров, նոյեմբերի 12, 1942[1][2], Ռիբինսկ, Յարոսլավլի մարզ, ԽՍՀՄ), ռուս բանաստեղծ, գրական քննադատ, փիլիսոփայական գիտությունների դոկտոր։
1960 թվականից ապրում է Մոսկվայում։ Սովորել է Կազանի համալսարանում, ավարտել պատմա-բանասիրական ֆակուլտետը։ 1968 թվականին ընդունվել է ԽՍՀՄ գրողների միության Գրականության ինստիտուտի ասպիրանտուրան։ Այստեղ նրա շուրջ ձևավորվում է ուսանող բանաստեղծների մի խումբ, ովքեր հետաքրքրված էին ռուսական բանաստեղծության զարգացման նորարարական գծով։ 1983 թվականին Կեդրովը նրանց պոեզիայի ընդհանուր սկզբունքը ձևակերպել է որպես մետամետաֆոր։
1989 թվականին «Սովետսկի պիսատել» հրատարակչությունում լույս է տեսնում Կեդրովի «Բանաստեղծական տիեզերք» մենագրությունը, որտեղ մետամետաֆորի կոնցեպցիայի մեկնությանը զուգահեռ նա զարգացրել է փիլիսոփայական մետակոդի գաղափարը, որպես կենդանի և անօրգանական տիեզերքի միասնական կոդ-ծածկագիր։
1996 թվականին Կեդրովը փիլիսոփայության ինստիտուտում դոկտորական ատենախոսություն է պաշտպանում «Էթիկա-մարդաբանական սկզբունքը մշակույթում» թեմայով։
2000 թվականի մարտի 21-ին Կ. Կեդրովի նախաձեռնությամբ առաջին անգամ Ռուսաստանում նշվում է Պոեզիայի համաշխարհային օրը (ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի շրջանակներում)։ Հրատարակել է շուրջ երկու տասնյակ գրքեր[3]։
Կոնստանտին Կեդրովը հայերեն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Թափանցիկ շղարշով թռչում եմ հանց թիթեռ...»; «Գաուդիի և հեռաստանի միջև ընկած բացատներով...»; Թիթեռի նվագարանը; Սպինոզայի ադամանդը; Աստծո հիերոգլիֆը; Աէրոդար; «Չվող թռչունը...»; Կալվինը; Թիթեռի Աստվածաշունչը; «Աղոթքը դա նավ է...»; Մաժինոյի գիծը; Հարավի Քերովբեն; Ծովի թանաքամանը; Դեկարտի հողմերը; Հրաշասարյակ։ Արդի ռուսական վերլիբռ, Ստեփանակերտ, «Ոգի-Նաիրի», 2015, էջ 139-153։ Թարգմ.՝ Հրանտ Ալեքսանյան։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
|