Գեորգի Բարամիձե
| Գեորգի Բարամիձե | |
| |
| Կուսակցություն՝ | Միացյալ ազգային շարժում |
|---|---|
| Կրթություն՝ | Վրաստանի տեխնիկական համալսարան |
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ և ճարտարագետ |
| Դավանանք | Վրաց ուղղափառ եկեղեցի |
| Ծննդյան օր | հունվարի 5, 1968[1] (56 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Թբիլիսի, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Քաղաքացիություն |  Վրաստան
|
| Ինքնագիր | .svg){kind=small}
|
Գեորգի Ակակիի Բարամիձե (վրաց.՝ გიორგი აკაკის ძე ბარამიძე, հունվարի 5, 1968[1], Թբիլիսի, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), վրացի քաղաքական գործիչ, որը 2004-2012 թվականներին զբաղեցրել է Վրաստանի փոխվարչապետի և եվրատլանտյան ինտեգրման նախարարի պաշտոնը։ 2012 թվականի հոկտեմբերի 21-ին ընտրվել է Վրաստանի խորհրդարանի փոխխոսնակ։
Վաղ կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բարամիձեն ծնվել է 1968 թվականի հունվարի 5-ին Վրաստանի Թբիլիսի քաղաքում։ 1992 թվականին ավարտել է Վրաստանի տեխնիկական համալսարանի քիմիական տեխնոլոգիական ֆակուլտետը։ Համալսարանում եղել է ուսանողական շարժման համահիմնադիր և առաջնորդներից մեկը։ 1990 թվականին միացել է այլ ակտիվիստներին՝ ստեղծելով և ղեկավարելով Վրաստանի Կանաչների կուսակցությունը։ 1992 թվականին համալսարանն ավարտելուց հետո աշխատել է Մարդու իրավունքների և ազգային փոքրամասնությունների կոմիտեի բաժնի վարիչ։ 1995 թվականին ավարտել է Ջորջ Մարշալի անվան Եվրոպական անվտանգության հետազոտությունների կենտրոնը և Գերմանիայի Գարմիշ-Պարտենկիրխեն քաղաքի պաշտպանության տնտեսագիտության ֆակուլտետը[2]։
1992 թվականին Աբխազիայում ռազմական գործողությունների բռնկումից հետո գլխավորել է Կանաչների կուսակցության մարդասիրական օգնության գրասենյակը, որտեղ վերահսկել է մարդասիրական պարագաների մատակարարումը, օկուպացված տարածքներից խաղաղ բնակիչների տարհանումը և վրացի պատանդների ազատումը։ Նրան է վերագրվում 200 վրացի բանտարկյալների ազատ արձակման և հակամարտության գոտուց փախած 3000 վրացի խաղաղ բնակիչների փրկության գործը[3]։ Հետագայում մասնակցել է Օչամչիրայի շրջանի Լաբրա գյուղում և Սուխումիի շրջակայքում ռազմական գործողություններին[2]։
Քաղաքական կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Խորհրդարանի անդամ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1992 թվականին Բարամիձեն ընտրվել է Վրաստանի խորհրդարանի պատգամավոր և եղել է Մարդու իրավունքների և ազգային փոքրամասնությունների հանձնաժողովի քարտուղար և պաշտպանության և անվտանգության խորհրդարանական հանձնաժողովի անդամ։ Նաև ընտրվել է ՆԱՏՕ-ի «Գործընկերություն հանուն խաղաղության» ծրագրին Վրաստանի մասնակցության պետական համակարգող հանձնաժողովի անդամ։ 1995 թվականին եղել է Էդուարդ Շևարդնաձեի «Վրաստանի քաղաքացիների միություն» կուսակցության համահիմնադիրներից և ընտրվել է նրա տեղակալ, 1995-1996 թվականներին կուսակցության գլխավոր քարտուղարի պաշտոնակատար։
1995 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում ընտրվել է Թբիլիսիի Դիդուբի շրջանից։ 1996 թվականին ընտրվել է ԱԺ հակակոռուպցիոն հանձնաժողովի քննչական հանձնաժողովի նախագահ։ Հակակոռուպցիոն գործունեության արդյունքում հասել է մի քանի նախարարների հրաժարականին՝ Դ.Գուլուա (գյուղատնտեսության նախարար), Պ.Ինջիա (կապի և փոստի նախարար), Դ.Զուբիտաշվիլի (էներգետիկայի նախարար), Դ. Յակոբիձե (ֆինանսների նախարար) և Դ. Էլիաշվիլի (Վրաստանի գազի դեպարտամենտի նախագահ)։
1996 թվականին Բարամիձեն ընտրվել է Վրաստանի քաղաքացիների միության խորհրդարանական խմբակցության նախագահ։ Մեկ տարի անց գործարկել է Վրաստանի կառավարության և ՄԱԿ-ի Զարգացման ծրագրի համատեղ ծրագիրը Կոռուպցիայի հետաքննության կենտրոնի վերաբերյալ՝ դառնալով դրա առաջին տնօրենը։
1998-1999 թվականներին Բարամիձեն աշխատել է Վաշինգտոնի Ջորջթաունի համալսարանի դիվանագիտության ուսումնասիրության ինստիտուտում որպես գիտաշխատող՝ հետազոտություններ կատարելով ԱՄՆ կառավարության քաղաքականության, կառուցվածքների և գործառույթների, ինչպես նաև քաղաքական, ռազմական և պաշտպանական խնդիրների վերաբերյալ։ 1999 թվականին նա սենատոր Կարլ Լևինի հետ ծառայել է ԱՄՆ Սենատի Զինված ծառայությունների հանձնաժողովում։
1999 թվականին Վրաստան վերադառնալուց հետո վերընտրվել է խորհրդարանում Դիդուբեի շրջանից, իսկ 2000 թվականին ընտրվել է պաշտպանության և անվտանգության հանձնաժողովի նախագահ, իսկ 2002 թվականին՝ Վրաստանի խորհրդարանի «Միացյալ դեմոկրատներ» խմբակցության նախագահ՝ հետագայում ակտիվ դերակատարություն ունենալով խորհրդարանում։ Վարդերի հեղափոխություն 2003 թվականի նոյեմբերին, 2003 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում Բարամիձեն վերընտրվել է Թբիլիսիի նույն շրջանից։
Նախարարական պաշտոններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
.jpg)
2003 թվականի վերջին նոր կառավարության իշխանության գալով՝ Բարամիձեն նշանակվել է Վրաստանի ներքին գործերի նախարար։
2004 թվականի հունիսին Գելա Բեժուաշվիլիի փոխարեն նշանակվել է պաշտպանության նախարար։ 2004 թվականի դեկտեմբերին շուրջ վաթսուն զինվորականներ առանց թույլտվության դուրս էին եկել և հավաքվել Մարդու իրավունքների հանձնակատարի շենքի մոտ՝ պահանջելով բարելավել բանակում սոցիալական պայմանները։ Նախկին ռազմական օմբուդսմեն Իրակլի Սեսիաշվիլին ասել է, որ մինչ Բարամիձեն ղեկավարել է նախարարությունը, «այդ զինվորները երկու ամիս չէին լողանում, նրանք բավարար սնունդ չունեին։ Վերջին երկու ամսվա ընթացքում նրանք ընդամենը մի քանի անգամ են միս կերել։ Պարբերաբար սառը ջուր անգամ չկա։ Ջեռուցման սարքավորումներ են տեղադրվել, բայց վառելիք չկա... Այս բոլոր նախարարներն ավելի շատ մտահոգված են իրենց աշխատասենյակները վերանորոգելով, նոր ջիպեր գնելով»[4]։
2004 թվականի դեկտեմբերին Բարամիձեն նշանակվել է փոխվարչապետի և եվրատլանտյան ինտեգրման հարցերով պետնախարարի պաշտոնում[5]։
2007 թվականի նոյեմբերի 16-ից նոյեմբերի 22-ը եղել է Վրաստանի վարչապետի պաշտոնակատարը։
Վերադարձ դեպի խորհրդարան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2012 թվականի օգոստոսին Բարամիձեն հրաժարական է տվել իր կառավարական պաշտոնից՝ 2012 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում Բաթումի «Միացյալ ազգային շարժում» կուսակցության մեծամասնական թեկնածու առաջադրվելու համար[6]։
2013 թվականի հունիսին ՄԱԿ-ը Բարամիձեին անվանել է կուսակցության նախնական ընտրությունների չորս թեկնածուներից մեկը[7][8]։
Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Վախթանգ Գորգասալի 1-ին աստիճանի շքանշան (2013 թվական)[9]
- «Լիտվային մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի կոմանդոր (2006 թվականի հունվարի 10)[10]
- Հունվարի 13-ի հիշատակի մեդալ (2006 թվական հունվարի 3, Լիտվա)[11]
Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բարամիձեն խոսում է վրացերեն, անգլերեն, ռուսերեն և ֆրանսերեն։ Ամուսնացած է, առաջին ամուսնությունից ունի Աննա անունով մեկ դուստր[2]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 http://www.parliament.ge/ge/mp/2146
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «NATO Parliamentary Assembly. ESC – Giorgi Baramidze». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 3-ին. Վերցված է 2011 թ․ փետրվարի 16-ին.
- ↑ «Georgia-NATO. Biography». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2011 թ․ փետրվարի 16-ին.
- ↑ http://www.civil.ge/eng/article.php?id=8640 Արխիվացված 2016-03-04 Wayback Machine Civil.ge report December 22, 2004
- ↑ http://www.civil.ge/eng/article.php?id=8736 Արխիվացված 2014-03-10 Wayback Machine Civil.ge report January 6, 2005
- ↑ Торнике Гордадзе назначен госминистром по вопросам евроатлантической интеграции Արխիվացված 2020-10-21 Wayback Machine. Civil Georgia. 24 августа 2012 года.
- ↑ «UNM names candidates for Presidential primaries». Tabula. 2013 թ․ հունիսի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 29-ին. Վերցված է 2013 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ «Saakashvili's party names four presidential candidates». Democracy & Freedom Watch. 2013 թ․ հունիսի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հուլիսի 12-ին. Վերցված է 2013 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ «State Awards Issued by Georgian Presidents in 2003-2015» (անգլերեն). IDFI. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 9-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 12-ին.
- ↑ Dėl Lietuvos Respublikos ir užsienio valstybių piliečių apdovanojimo Lietuvos valstybės ordinais ir medaliais Vasario 16-osios – Lietuvos valstybės atkūrimo dienos proga
- ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Գեորգի Բարամիձե» հոդվածին։ |
|
