Մասնակից:Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

https://am.wikimedia.org/wiki/%D4%BD%D5%B8%D6%80%D5%B0%D5%B8%D6%82%D6%80%D5%A4/%D4%B1%D6%80%D5%B1%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80/15.07.2019

https://meta.wikimedia.org/wiki/Wikimedia_Armenia/Reports

https://meta.wikimedia.org/wiki/Grants:Start

https://am.wikimedia.org/wiki/%D4%BD%D5%B8%D6%80%D5%B0%D5%B8%D6%82%D6%80%D5%A4/%D4%B1%D6%80%D5%B1%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80/15.07.2019

https://meta.wikimedia.org/wiki/Wikimedia_Armenia/Reports

https://meta.wikimedia.org/wiki/Grants:Start

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1:%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%B6_%D5%BD%D5%AB%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B4_%D5%A7_%D4%B3%D5%AB%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6/%D5%91%D5%A1%D5%B6%D5%AF%D5%A5%D6%80?fbclid=IwAR1o7yzU0_c6WjRdaumSxhPdkfopue2tw60zPwc1wedAc-uMv-9jBeJpLM4

1. Մասնակիցների վիճակագրություն
2. Հոդվածների որակը գնահատող կայք
3. Մասնակցային անունը փոխելու լինք

$ https://am.wikimedia.org/wiki/%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%B4%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1_%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1%D5%B6

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1:%D4%BF%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B8%D6%80_%D5%B0%D5%B8%D5%A4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D5%B6%D5%A5%D6%80,_%D5%B8%D6%80%D5%B8%D5%B6%D6%84_%D5%A2%D5%A1%D6%81%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B4_%D5%A5%D5%B6_%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A5%D6%80%D5%A5%D5%B6_%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B4/%D5%84%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%AB%D5%AF/%D4%B3%D6%80%D5%B8%D5%B2%D5%B6%D5%A5%D6%80_%D6%87_%D5%AC%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D5%B2%D5%B6%D5%A5%D6%80

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1:%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A5%D6%80%D5%A5%D5%B6_%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B4_%D5%A2%D5%A1%D6%81%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B5%D5%B8%D5%B2_%D5%AF%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B8%D6%80_%D5%B0%D5%B8%D5%A4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D5%B6%D5%A5%D6%80?fbclid=IwAR1Ku0Ioo2gxY2ohxtP-RaT1dKtuO684fyq5EcwKBgnqczxPYkFYdvqfTpQ

• Կատեգորիա:Վիքիպեդիա:Տեղեկաքարտեր

https://wikimediafoundation.org/news/2020/05/22/wikimedia-foundation-board-announces-community-culture-statement/?fbclid=IwAR0IurVZY8ItASi4sa69vQ0q9v7rjmMvz9i6aC-lc7-vWhxXmG9kAcw6lQg [1]

Այսօր Երկուշաբթի է, 2024 թվականի Հուլիսի 15-ը։ Հիմա ժամը 00:43 է։ Ներկայումս Հայերեն Վիքիպեդիայում կա 311 915 հոդված։

https://meta.wikimedia.org/wiki/Wikipedia_Pages_Wanting_Photos_2021/Resources

https://en.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:WikiProject_AfroCine/Months_of_African_Cinema

Շրջանը Ուկրաինայի 2020 թվականի հուլիսի 20-ի վարչական բարեփոխման արդյունքում լուծարվել է. նրա տարածքը միացվել է Պոլտավայի շրջանին (ամբողջ մարզում թողնվել է ընդամենը չորս շրջան): Լուծարումից առաջ անցկացված մարդահամարի տվյալներով շրջանի բնակչության թվաքանակը եղել է 21.601:

https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=%D4%BF%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AB%D5%A1:%D4%B1%D5%B6%D5%A1%D5%BE%D5%A1%D6%80%D5%BF_%D5%B0%D5%B8%D5%A4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D5%B6%D5%A5%D6%80_%D5%A1%D5%B6%D5%B1%D5%AB_%D5%B4%D5%A1%D5%BD%D5%AB%D5%B6&pagefrom=%D5%96%D5%A5%D6%80%D6%80%D5%AB%D5%A5%D6%80%2C+%D5%94%D5%A5%D5%A9%D5%AC%D5%AB%D5%B6%0A%D5%94%D5%A5%D5%A9%D5%AC%D5%AB%D5%B6+%D5%96%D5%A5%D6%80%D6%80%D5%AB%D5%A5%D6%80#mw-pages

Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Faithia Williams (born February 5, 1971) is a Nigerian actress, filmmaker, producer and director.

Կենսագրություն

Faithia who is of Delta state descent, was born in Ikeja in February 1971. She was born into a polygamous family of nine. Faithia attended Maryland Primary School and Maryland Comprehensive Secondary School in Lagos state. She obtained her West African School Certificate in Maryland Comprehensive Secondary School. After that, she studied in the Kwara State Polytechnic for a diploma certificate. In 2016, Faithia got admission into Olabisi Onabanjo University to study Filming.

Career

Faithia became an actress by chance. Faithia's uncle, Alhaji Fatai Teniola, asked her to stand in for an actress that failed to show up in one of the productions of their movie. Williams played her first role in the film title "Ta lo pa chief". She has starred, produced, and directed several Nigerian films over the years. In 2008, she won the Africa Movie Academy Award for the Most Outstanding Actress Indigenous and her movie Iranse Aje won the best indigenous film of the year. In April 2014, she won the Africa Movie Academy Award, having emerged as best actress of the year along with Odunlade Adekola who emerged as best actor of the year. She also won the Best Indigenous Language award for the work done in the film "Iya Alalake" at the 2015 Africa-Magic Viewers’ Choice Awards AMVCA.

Անձնական կյանք

Williams was formerly married to veteran Nollywood actor, Saheed Balogun, with whom she has two children, a son and a daughter. Fathia also has a son from an earlier relationship.

Մրցանակներ

• Most Outstanding Indigenous Actress (2008)
• AMVCA Best Local Language Yoruba (2015)

Ֆիլմագրություն

• Farayola (2009)
• Aje meta (2008)
• Aje metta 2 (2008)
• Awawu (2015)
• Teni Teka (2015)
• Omo Ale (2015)
• Agbelebu Mi (2016)
• Basira Badia (2016)
• Adakeja (2016)
• Eku Eda (2006)
• MY WOMAN (2018)

Career

Chukwu directed The Dance Lesson in 2010, about a young black girl who struggles to become a ballerina in an increasingly gentrified community. Her first feature film, Alaska-Land (2012), told the story of two estranged Nigerian-American brother and sister who eventually reunite in their hometown of Fairbanks, Alaska. The film was rejected from every festival and lab program she applied to. In 2013 she directed A Long Walk (2013), a short film about a child who is publicly ridiculed by his father.

Clemency (2019) was written and directed by Chukwu. The death row drama stars Alfre Woodard as a prison warden coming to terms with the demands of her profession and Aldis Hodge as one of her inmates bound for execution. Her inspiration for the film came from the case of Troy Davis, a prisoner executed in 2011. She moved to Los Angeles in 2017 to shoot the film. She received the U.S. Dramatic Grand Jury Prize at 2019 Sundance, the first black woman to do so.

Chukwu is slated to direct A Taste Of Power, a film based on the memoir of Elaine Brown. She also wrote and directed Till, a biographical film about Mamie Till-Mobley.

Она является основательницей Pens to Pictures, кинокомпании, которая учит женщин-заключенных снимать свои собственные короткометражные фильмы.

Awards and nominations

The Dance Lesson (2010)

• Honorary Mention, Los Angeles International Film Festival

Clemency (2019)

• Black Reel Awards, Nominations: Outstanding Screenplay, Outstanding Emerging Director, Outstanding First Screenplay, and Outstanding Independent Feature
• Sundance 2019, U.S. Dramatic Grand Jury Prize

Պարգևներ

Black Reel Award

• 2020: Nominierung für die Beste Nachwuchsregie (Clemency)
• 2020: Nominierung für das Beste Drehbuch (Clemency)
• 2020: Nominierung für das Beste Drehbuchdebüt (Clemency)

Chicago International Film Festival

• 2019: Nominierung als Bester Spielfilm im internationalen Wettbewerb (Clemency)

Independent Spirit Awards

• 2020: Nominierung für das Beste Drehbuch (Clemency)

Sundance Film Festival

• 2019: Auszeichnung mit dem U.S. Dramatic Grand Jury Prize (Clemency)

Variety‘s 2019 Class

• Aufnahme in die 10 Screenwriters to Watch (Clemency)

Բնակավայր
Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Ֆելգեյրաշ (պորտուգալերեն՝ Felgueiras. Պորտուգալերեն արտասանություն: [[Միջազգային հնչյունական այբուբեն|[fɛlˈɡɐjɾɐʃ]]] ( )), քաղաք և համայնք Պորտուգալիայում՝ Պորտուի շրջանում։ Զբաղեցնում է 115.74 կմ² տարածք։ 2011 թվականի մարդահամարի տվյալներով բնակչության թվաքանակը եղել է 58.065:

Վարչականորեն բաժանված է 20 շրջանների (freguesia):

Awards and honors

Grissom in his Mercury spacesuit

Air Force Command Pilot Astronaut Wings
Distinguished Flying Cross
Air Medal with cluster	Army Good Conduct Medal	Congressional Space Medal of Honor
NASA Distinguished Service Medal with one star	NASA Exceptional Service Medal	American Campaign Medal
World War II Victory Medal	National Defense Service Medal with one star	Korean Service Medal with two stars
Air Force Longevity Service Award with three bronze oak leaves	United Nations Korea Medal	Korean War Service Medal

• John J. Montgomery Award^:465

To celebrate his spaceflight in 1961, Grissom was made honorary Mayor of Newport News, Virginia, and a new library was dubbed the Virgil I. Grissom Library in the Denbigh section of Newport News, Virginia.

The airport in Bedford, Indiana, where Grissom flew as a teenager was renamed Virgil I. Grissom Municipal Airport in 1965. A three-ton piece of limestone, inscribed with his name, was unveiled at the airport. His fellow astronauts ribbed him about the name, saying that airports were normally named for dead aviators. Grissom replied, "But this time they've named one for a live one." Virgil Grissom Elementary School in Old Bridge, New Jersey, was named for Grissom the year before his death. His death forced the cancellation of a student project to design a flag to represent Grissom and their school, which would have flown on the mission.

Grissom was awarded the NASA Distinguished Service Medal for his Mercury flight and was awarded it a second time for his role in Gemini 3. The Apollo 1 crew was awarded the medal posthumously in a 1969 presentation of the Presidential Medal of Freedom to the Apollo 11 crew.

Grissom's family received the Congressional Space Medal of Honor in 1978 from President Carter (White's and Chaffee's families received it in 1997).

Grissom was granted an honorary doctorate from Florida Institute of Technology in 1962, the first-ever awarded by the university. Grissom was inducted into the International Space Hall of Fame in 1981, and the National Aviation Hall of Fame in 1987. Grissom was posthumously inducted into the U.S. Astronaut Hall of Fame in 1990. Betty donated his Congressional Space Medal of Honor to the accompanying museum.

Grissom posthumously received AIAA's Haley Astronautics Award for 1968.

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• Slava Sahakyan70/Ավազարկղ Internet Movie Database կայքում
• Gere Internet Off-Broadway Database կայքում
• Defended India's nuclear tests
• The Gere Foundation
• The Druk White Lotus School (external link) of which Gere is an Honorary Patron.
• Shambhala Sun Interview

Vitus Jonassen Bering (1681 - 1741), also called Ivan Ivanovich Bering (Russian name) was a Danish seafarer and explorer. He went into the service of the Russian navy in 1704. He was commissioned a second lieutenant. During the Great Northern War he distinguished himself and was promoted to the rank of commander.

First Kamchatka expedition

In 1639 a group of Russian promyshlenniki (hunter-traders) sailed from Russia into the Pacific ocean, They were the first Europeans to sailed between Asia and North America. Peter the great, Czar of Russia, wanted to send an expedition to confirm the information. In 1724 he sent the first Kamchatka expedition (1725-30) led by Bering. One of their tasks was to see if Siberia was connected to North America. They sailed first to the Kamchatka Peninsula where a ship was built for the exploration. In 1728 Bering sailed north far enough to discover that Siberia and North America (Alaska) were not connected.

Second Kamchatka expedition

The Second Kamchatka Expedition (1733-43) was a very large scientific expedition. It was also led by Bering. The scientific expedition sent out smaller explorations to chart the coasts of Siberia, the Pacific, and several research expeditions. Ships were sent to Japan and America to promote Russian interests. Bering reached Alaska in 1741. On the return journey they had to stop at Bering Island. While there nearly half the crew, including Bering, died. In 1991, Danish archaeologists found his grave.

References

Slava Sahakyan70/Ավազարկղ էջը Վիքիպահեստում

Fátima (Պորտուգալերեն արտասանություն: [[Միջազգային հնչյունական այբուբեն|[ˈfatimɐ]]] ( )) is a city in the municipality of Ourém, in the Central Region and Médio Tejo intermunicipal community of Portugal, with 71.29 km² of area and 11,788 inhabitants (2011). Its population density is 162.7 inhabitants/km². The homonymous civil parish encompasses several villages and localities of which the city of Fátima, with a population of 7,756 residents, is the largest.

The civil parish has been permanently associated with the Marian apparitions that were purportedly witnessed by three local shepherd children at the Cova da Iria in 1917. The Catholic Church later recognized these events as "worthy of belief". A small chapel was built at the site of the apparition, now known as Our Lady of Fátima, beginning in 1918, and a statue of her installed. The chapel and statue have since been enclosed within the Sanctuary of Our Lady of Fátima, a shrine complex containing two minor basilicas. Associated facilities for pilgrims, including a hotel and medical centre, have also been built over the decades within and around the Sanctuary. The city has become an important international destination for religious tourists, receiving between 6 and 8 million pilgrims yearly.

Ժողովրդագրություն

População da freguesia de Fátima
1864	1878	1890	1900	1911	1920	1930	1940	1950	1960	1970	1981	1991	2001	2011
1 601	1 615	1 760	2 044	2 371	2 536	2 949	3 890	4 719	5 852	5 898	7 169	7 213	10 302	11 596

Քույր քաղաքներ

• Częstochowa in Poland
• Loreto in Italy
• {{{2}}} Droß in Austria
• {{{2}}} Altötting in Germany
• {{{2}}} Lourdes in France
• {{{2}}} Selçuk in Turkey

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• City Hall of Fátima – Official website
• Sanctuary of Fátima – Online transmissions
• Pilgrims of Fátima – Official website
• "Fatima in Sister Lucia's own words" – Free online version of the memoir book written by Sister Lucia, O.C.D.
• "The True Story of Fatima" – Free online version of the book written by Father John de Marchi, I.M.C.
• Video documentary: Portugal in 150 seconds: Fátima

Como atriz, estrelou onze filmes, entre eles "Amar é sofrer", pelo qual ganhou o Oscar de Melhor Atriz e o Globo de Ouro de melhor atriz em filme dramático. No total, a atriz recebeu dez nomeações aos principais prêmios da indústria cinematográfica mundial, tais como o BAFTA e o Globo de Ouro, das quais venceu seis vezes.

Além de atriz e aristocrata, Grace Kelly também foi uma filantropa dedicada especialmente a pessoas que desejavam seguir a carreira artística. Seus trabalhos humanitários se intensificaram após seu casamento com o príncipe, pois ela ficara impossibilitada de exercer sua profissão de atriz. Kelly foi madrinha de várias instituições sociais entre elas a Association mondiale des amis de l'enfance, uma organização internacional criada por ela, que tem como objetivo ajudar crianças carentes.

Em 2011, foi anunciada a compra dos direitos autorais de Grace of Mônaco pela produtora Stone Angels para uma adaptação cinematográfica da obra. O longa, com o mesmo nome do livro, foi dirigido por Olivier Dahan, com produção de Pierre-Ange e roteiro de Asash Amel. O filme, protagonizado pela atriz Nicole Kidman, está centrado na história do período de dezembro de 1961 a novembro de 1962, quando Grace desempenhou papel decisivo em uma negociação política entre o presidente da França, o Charles de Gaulle e seu marido.

Բնակավայր
Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Սերիլյոս կամ Լոս Սերիլյոս (իսպ.՝ Cerrillos), ոչ մեծ քաղաք Ուրուգվայի հարավային մասում՝ Կանելոնես դեպարտամենտում: Վարչական կենտրոնն է նույնանուն համայնքի, որը կազմավորվել է 2010 թվականի մարտի 15-ին և ընդհանուր առմամբ ընդգրկում է հինգ բնակավայր: աղաքն ընկած է ազգային 36-րդ և 46-րդ ավտոմայրուղիների հատման վայրի մերձակայքում, երկրի մայրաքաղաք Մոնտեվիդեոյի կենտրոնից մոտավորապես 40 կիլոմետր դեպի հյուսիս-արևմուտք, դեպարտամենտի վարչական կենտրոնից՝ Կանելոնես քաղաքից 16 կիլոմետր դեպի հարավ-արևմուտք:

Պատմություն

Բնակավայրը հիմնադրվել է 1896 թվականի օգոստոսի 3-ին: 1907 թվականի հուլիսի 5-ին ստացել է Pueblo-ի (գյուղի), 1958 թվականի հոկտեմբերի 23-ին՝ Villa-ի (փոքր քաղաքի), 1971 թվականի հուլիսի 20-ին էլ՝ Ciudad-ի (city-ի, քաղաքի) կարգավիճակ:

Պաշտամունքի վայրեր

• Սբ. Միքայել Հրեշտակապետ եկեղեցի (հռոմեադավան կաթոլիկների եկեղեցի է):

Բնակչություն

2011 թվականի մարդահամարի տվյալներով Սերիլյոսում ապրում էր 2.508 մարդ: 2010 թվականին՝ ընտրությունների նախօրյակին և ընթացքում, ըստ Intendencia de Canelones-ի տվյալների, Սերիլյոս անվանումը կրող ամբողջ համայնքի ընդհանուր բնակչության թվաքանակը եղել է 7.369:

Սերիլյոս համայնքի տեղորոշման քարտեզը

Տարին	Բնակչությունը
1908	5,010
1963	1,185
1975	1,601
1985	1,763
1996	1,916
2004	2,080
2011	2,508

Աղբյուրը՝ Instituto Nacional de Estadística de Uruguay:

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• Պաշտոնական կայքէջը
• INE Սերիլոսի հատակագիծը

Կատեգորիա: Ուրուգվայի քաղաքներ Կատեգորիա:Ուրուգվայի բնակավայրեր

Բնակավայր
Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Ջուրջու (ռումիներեն՝ Giurgiu; բուլղար․՝ Гюргево), քաղաք Ռումինիայի հարավում: Նույնանուն շրջանի վարչական կենտրոնն է, ունի մունիցիպի (համեմատաբար մեծ քաղաքի) կարգավիճակ: Ընկած է Դանուբի ձախ ափին՝ բուլղարական Ռուսե քաղաքի դիմաց: Իր կազմում ունի նաև երեք կղզի, որոնցից ամենաընդարձակի վրա է գտնվում նավահանգիստը՝ Սմարդան: Ջուրջուն երկրի մայրաքաղաք Բուխարեստից գտնվում է մոտավորապես 60 կիլոմետր հեռավորության վրա և նրա հետ կապված է թե՛ ավտոմայրուղով, թե՛ երկաթուղով, որը շահագործվում է 1869 թվականից ի վեր (Ջուրջուն եղել է Բուխարեստի հետ երկաթգծով կապված առաջին բնակավայրը Ռումինիայում): 1952-1954 թվականներին Դանուբի վրա, Խորհրդային Միության աջակցությամբ, կառուցվել է 2800 մետր երկարությամբ կամուրջ, որով Ջուրջուն կապվել է բուլղարական Ռուսեի հետ: Քաղաքն արտահանում է փայտանյութ, հացահատիկ, աղ, նավթ, ներմուծում է ածուխ, երկաթ, տեքստիլ:

Բնակչություն

Պատմական բնակչություն
Տարեթիվ	Բնակ․	±%
1900	13 977	—
1912	20 629	+47.6%
1930	31 016	+50.4%
1941	26 551	−14.4%
1948	30 197	+13.7%
1956	32 613	+8.0%
1966	39 199	+20.2%
1977	51 544	+31.5%
1992	74 191	+43.9%
2002	69 587	−6.2%
2011	54 655	−21.5%
Աղբյուր՝ Census data, 1930–1948.

2002 թվականի մարդահամարի տվյալների համաձայն՝ Ջուրջուիի բնակչության թվաքանակը եղել է 69.345:

Քաղաքի բնակչության ազգային կազմը.

Ազգությունը	Անձանց թվաքանակը	Տոկոսը
ռումիններ	66241	95,5%
գնչուներ	2964	4,3%
հունգարներ	40	0,1%
գերմանացիներ	12	< 0,1%
թուրքեր	12	< 0,1%
հույներ	7	< 0,1%
իտալացիներ	7	< 0,1%
ռուսներ	6	< 0,1%
սերբեր	3	< 0,1%
բուլղարներ	3	< 0,1%
թաթարներ	2	< 0,1%
հայեր	2	< 0,1%
ուկրաինացիներ	1	< 0,1%
հրեաներ	1	< 0,1%
ազգությունը չնշածներ	31	< 0,1%

Մայրենի լեզու են հայտարարել՝

Լեզուն	Անձանց թվաքանակը	Տոկոսը
ռումիներենը	68248	98,4%
գնչուերենը	982	1,4%
հունգարերենը	31	< 0,1%
գերմաներենը	12	< 0,1%
թուրքերենը	12	< 0,1%
իտալերենը	7	< 0,1%
հունարենը	6	< 0,1%
սերբերենը	3	< 0,1%
ռուսերենը	2	< 0,1%
թաթարերենը	2	< 0,1%
ուկրաիներենը	1	< 0,1%
չեխերենը	1	< 0,1%
հայերենը	1	< 0,1%
մայրենի լեզուն չնշածներ	30	< 0,1%

Քաղաքի բնակչության կազմը ըստ դավանանքի.

Դավանանքը	Անձանց թվաքանակը	Տոկոսը
ուղղափառ	68100	98,2%
կաթոլիկներ (հռոմեադավան)	314	0,5%
ադվենտիստներ	287	0,4%
ֆրատերականներ	149	0,2%
հիսունականներ	95	0,1%
կաթոլիկներ (հունադավան)	50	0,1%
բապտիստներ	49	0,1%
բողոքականներ (ռեֆորմատ.)	34	< 0,1%
աթեիստներ	27	< 0,1%
մուսուլմաններ	25	< 0,1%
լյութերականներ	22	< 0,1%
անկրոն	19	< 0,1%
հնադավաններ	10	< 0,1%
լյութերականներ (պրեսվիտերական եկեղեցու)	7	< 0,1%
լյութերականներ (աուգսբուրգյան դավանանքի)	6	< 0,1%
հրեաներ	2	< 0,1%
ունիտար.	1	< 0,1%
դավանանքը չնշածներ	31	< 0,1%

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• Официален сайт на Гюргево
• Снимки, изгледи и възстановки от средновековната крепост Гюргево
• Уебсайт на Румънската група за алтернативна история

• Дані про місто Джурджу на сайті Ghidul Primăriilor

Կատեգորիա:Ռումինիայի քաղաքներ Կատեգորիա:Ռումինիայի բնակավայրեր

Պատմություն

The area around Giurgiu was densely populated at the time of the Dacians (1st century BC) as archeological evidence shows, and Burebista's capital was in this area (it is thought to be in Popeşti on the Argeş River). During Roman times this was the site of Theodorapolis, a city built by the Roman emperor Justinian (483-565).

The city of Giurgiu was probably established in the 14th century as a port on the Danube by the Genoese merchant adventurers, who established a bank and traded in silks and velvets.

One theory is that they called the city after the patron saint of Genoa, San Giorgio (St George), however Nicolae Iorga disputes this theory, arguing that Giurgiu is just an old Romanian form of George.

It was first mentioned in Codex Latinus Parisinus in 1395, during the reign of Mircea I of Wallachia, and was conquered by the Ottomans in 1420 as a way to control the Danube traffic. The Ottomans named the city Yergöğü, as if from yer 'earth' + gök 'sky,' but the name was probably given because of the similarity between the pronunciations of "(San) Giorgio" and "Yergöğü".

As a fortified city, Giurgiu figured often in the wars for the conquest of the lower Danube. It was the site of the October 1595 Battle of Giurgiu, and figured in the struggle of Michael the Brave (1593–1601) against the Turks and in the later Russo-Turkish War (1787-1792). It was burned in 1659. In 1771, the Ottomans built the historic Giurgiu Clocktower as a surveillance tower for Danube traffic. In 1829, its fortifications were finally razed, the only defence left being a castle on the island of Slobozia, connected to the shore by a bridge.

In 1952–1954, during the Communist regime, the USSR helped build the bridge between Giurgiu and Ruse, The Friendship Bridge, a bridge on the Danube linking Romania and Bulgaria. .

Mariam Ndagire es una cantante, animadora, actriz, dramaturga, directora y productora de cine ugandesa.

Biografía

Ndagire nació en Kampala, capital de Uganda. Asistió a la escuela primaria Buganda Road, antes de transferirse a la secundaria Kampala, donde completó su educación de nivel superior. Después de sus estudios nivel A, asistió al Trinity College Nabbingo, en el distrito de Wakiso, donde se graduó con un diploma de escuela secundaria.

Obtuvo un diploma superior en marketing de la Escuela de Negocios de la Universidad de Makerere en Nakawa y un Diploma en Música, Danza y Teatro de la Universidad Makerere, la universidad pública más grande y antigua de Uganda.

Carrera

Ndagire comenzó como actriz de teatro, a los 15 años. Luego se unió a Black Pearls de Omugave Ndugwa en 1987, donde protagonizó varias obras de teatro hasta 1993. Mientras estuvo allí, coescribió su primera obra titulada "Engabo Y'addako". Más tarde, junto con Kato Lubwama y Ahraf Simwogerere, formaron su propio grupo Diamonds 'Ensemble y escribieron varias obras.

Creó The Next Ugandan Music, un programa al estilo de American Idol. También inició un taller de capacitación para cineastas en el Centro de Artes Escénicas y Cinematográficas Mariam Ndagire MNFPAC. Entre los participantes de los talleres se encuentran Sarah Kisauzi Sentongo, una actriz, y la guionista Usama Mukwaya.

Film and television

Year	Title	Production role	Notes
2007	Down This Road I Walk	Writer, director, producer, actress	Feature film
2008	Strength of a Stranger	Writer, director, producer, actress	Feature film
2009	Hearts in Pieces	Writer, director, producer, actress	Feature film
2010 – ongoing	Tendo Sisters	Writer, director, producer, actress	TV series
2011	Where We Belong	Writer, director, producer, actress	Feature film
2012	Dear Mum	Writer, director, producer, actress	Feature film
2013 – on going	Anything But Love	Writer, director, producer	TV series
2013	Belated Trouble	Writer, director, producer, actress	Feature film
2013	You Can't Break My Will	Writer, director	Short movie
2015 – on going	J-Rose	Writer, director, producer	TV series
2016	Vicky's Dilemma	Director, producer	Short Movie
2016	Intimate Partner Violence series	Director, producer	Short Movie
2017	Nsaali	Writer, director, producer	Feature Film
2017 – ongoing	BA-AUNT	Writer, director, producer, actress	TV series
2017	KAALA	Producer	Short Movie
2019 - ongoing	OUR PERFECT WEDDING UGANDA	Director, producer	Wedding Reality TV Show

Awards and nominations

List of awards and nominations

Year	Nominated work	Award	Category	Result
2013	WHERE WE BELONG	Uganda Film Festival Award	Best Cinematography	Առաջադրված
2013	WHERE WE BELONG	Uganda Film Festival Award	Best Sound	Առաջադրված
2017	BA-AUNT	Pearl International Film Festival	Best TV Drama	Կաղապար:WON
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Actress "Dinah Akwenyi"	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Indigenous Language Film	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Sound	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Screenplay "Mariam Ndagire"	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Director "Mariam Ndagire"	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Supporting Actor "Sebugenyi Rogers"	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Young Actor "Nalumu Shamsa"	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Young Actor "Dinah Akwenyi"	Առաջադրված
2017	NSAALI	Pearl International Film Festival	Best Feature Film	Առաջադրված
2018	BA-AUNT	Zanzibar International Film Festival	Best TV Drama	Առաջադրված

Partial discography

• Mulongo Wange (1997)
• Bamugamba (1998)
• Onkyaye (2000)
• Nkusibiddawo (2001)
• Kamuwaane (2002)
• Abakazi Twalaba (2003)
• Akulimbalimba (2004)
• Akalaboko (2007)
• Maama (2007)
• Byonna Twala (2009)
• Majangwa (2009)
• Oly'omu (2012)
• Kiki Onvuma (2014)
• Kibun'omu (2016)

External links

• Slava Sahakyan70/Ավազարկղ Internet Movie Database կայքում

В популярной культуре

В 1994 году на экраны вышла картина «Миссис Паркер и порочный круг» режиссёра Алана Рудольфа. Главную роль блестяще исполнила Дженнифер Джейсон Ли. Драма о взлёте и падении известной американской писательницы XX века развенчала многочисленные слухи и домыслы, показав истинную историю жизни Дороти Паркер — «женщины, которую отвергли».

Parker inspired a number of fictional characters in several plays of her day. These included "Lily Malone" in Philip Barry's Hotel Universe (1932), "Mary Hilliard" (played by Ruth Gordon) in George Oppenheimer's Here Today (1932), "Paula Wharton" in Gordon's 1944 play Over Twenty-one (directed by George S. Kaufman), and "Julia Glenn" in the Kaufman-Moss Hart collaboration Merrily We Roll Along (1934). Kaufman's representation of her in Merrily We Roll Along led Parker, once his Round Table compatriot, to despise him. She also was portrayed as "Daisy Lester" in Charles Brackett's 1934 novel Entirely Surrounded. She is mentioned in the original introductory lyrics in Cole Porter's song "Just One of Those Things" from the 1935 Broadway musical Jubilee, which have been retained in the standard interpretation of the song as part of the Great American Songbook.

Parker is featured as a character in the novel The Dorothy Parker Murder Case by George Baxt (1984), in a series of Algonquin Round Table Mysteries by J.J. Murphy (2011– ), and in Ellen Meister's novel Farewell, Dorothy Parker (2013). She is the main character in "Love For Miss Dottie", a short story by Larry N Mayer, which was selected by writer Mary Gaitskill for the collection Best New American Voices 2009 (Harcourt).

She has been portrayed on film and television by Dolores Sutton in F. Scott Fitzgerald in Hollywood (1976), Rosemary Murphy in Julia (1977), Bebe Neuwirth in Dash and Lilly (1999), and Jennifer Jason Leigh in Mrs. Parker and the Vicious Circle (1994). Neuwirth was nominated for an Emmy Award for her performance, and Leigh received a number of awards and nominations, including a Golden Globe nomination.

Television creator Amy Sherman-Palladino named her production company 'Dorothy Parker Drank Here Productions' in tribute to Parker.

Tucson actress Lesley Abrams wrote and performed the one-woman show Dorothy Parker's Last Call in 2009 in Tucson, Arizona at the Winding Road Theater Ensemble. She reprised the role at the Live Theatre Workshop in Tucson in 2014. The play was selected to be part of the Capital Fringe Festival in DC in 2010.

In 2018, American drag queen Miz Cracker played Parker in the celebrity-impersonation game show episode of the Season 10 of Rupaul's Drag Race.

In the 2018 film Can You Ever Forgive Me? (based on the 2008 memoir of the same name), Melissa McCarthy plays Lee Israel, an author who for a time forged original letters in Dorothy Parker's name.

Adaptations

In the 2010s some of her poems from the early 20th century have been set to music by the composer Marcus Paus as the operatic song cycle Hate Songs for Mezzo-Soprano and Orchestra (2014); Paus' Hate Songs was included on Tora Augestad's and the Oslo Philharmonic's album Portraying Passion: Works by Weill/Paus/Ives (2018) with works by Paus, Kurt Weill and Charles Ives. It was described by musicologist Ralph P. Locke as "one of the most engaging works" in recent years; "the cycle expresses Parker's favorite theme: how awful human beings are, especially the male of the species."

In 2014, lyrics taken from her book of poetry Not So Deep as a Well were, with the authorization of the NAACP, used by Canadian singer Myriam Gendron to create a folk album of the same name. Also in 2014, Chicago jazz bassist/singer/composer Katie Ernst issued her album Little Words, consisting of her authorized settings of seven of Parker's poems.

Education

Colleges and universities

The 161-foot, 48-bell, carillon tower at the University of California, Riverside.

Institutions of higher learning include:

• California Baptist University
• California Southern Law School (to close in 2020).
• La Sierra University
• National University (branch campus in Riverside)
• Riverside City College
• University of California, Riverside

Other public secondary schools

Two notable institutions of learning, for specified student bodies, are also located in Riverside:

• California School for the Deaf, Riverside (CSD-R) for the Deaf and Hard of Hearing from Preschool to 12th grade has been open since 1952. The CSD-R varsity football team, the Riverside Cubs, had an undefeated season which led to an appearance on a May 2006 segment on ABC's 20/20 news series.
• Sherman Indian High School of the Bureau of Indian Education, is for Native American tribal members from 9th to 12th grade; it has been open since 1878.

Private secondary schools

• Bethel Christian School
• Eastside Christian Academy
• La Sierra Academy (Seventh-day Adventist)
• Notre Dame High School (Roman Catholic)
• Riverside Christian High School
• Woodcrest Christian High School
• Islamic Academy of Riverside
• Carniege Schools Riverside

Name

The Albanian name for the town is Gjakova, while the Serbian name is Đakovica with the common -ica diminutive placename suffix. There are several theories on the origin of the village name, such as from the personal name Jakov; the Serbian word đak (pupil); or from the Albanian word for "blood" (gjak).

The "Jakov theory" derives its name from Jakov, a little known nobility in the service of lord Vuk Branković who founded and ruled the town, and whose coins have been found, signed "Jakov". According to local Albanians, the name was derived from the name Jak (Jakov), with the village name meaning "Jakov's field". According to Vujinović, it was also wrongfully claimed by the Albanians that the name was derived from a Jak Vula, a local landlord who allegedly gave property where the Hadum Mosque was built in the 1590s.

In Albanian, the name was pronounced Jakova, and not Đakova or Đakovica (1928). The "pupil theory" has it that the Serbian kings had schools there, the word đak is from earlier d(i)jak;

History

Timeline of the History of Kosovo including many places in Prizren, տես՝ Timeline of Kosovo history:

Ancient

The Roman town of Theranda in Ptolemy's Geography is mentioned in the 2nd century AD.

In the 5th century, it is mentioned as being restored in Dardania with the name of Petrizên by Procopius of Caesarea in De aedificiis (Book IV, Chapter 4). Sometimes it is mentioned even in relation to the Justiniana Prima. It is thought that its modern name comes from old Serbian Призрѣнь (Prizren), from при-зрѣти (pri-zreti), indicating fortress which could be seen from afar (compare with Czech Přízřenice or mount Ozren), and it may also derive from Petrizen mentioned by Procopius.

Medieval

Stefan Dušan declared Prizren as the capital of the Serbian Empire.

Konstantin Jireček concluded, from the correspondence of bishop Demetrios Chomatenos of Ohrid (1216–36), that Prizren was the northeasternmost area of Albanian settlement prior to the Slavic expansion.

Bulgarian rulers controlled the Prizren area from the 850s, and Slav migrants arriving in the area were subsequently influenced by the Bulgarian-organized Archbishopric of Ohrid (est. 1018). Bulgarian rule was replaced by Byzantine rule in the early eleventh century.

In 1072, the Bulgarian and Serb nobility of Macedonia rose up against the Byzantines, and crowned Serbian ruler Constantine Bodin, a descendant of the Serbian Vojislavljević dynasty, as Emperor of Bulgaria in Prizren. The revolt was suppressed by 1073. The area was raided by Serbian ruler Vukan in the 1090s.

Prizren Assembly before the Battle of Kosovo.

In 1180 to 1190, the Serbian Grand Prince Stefan Nemanja conquered the district of Prizren this may refer to the Prizren diocese rather than the city itself, and he later lost control of these areas. Stefan Nemanja regained control of Prizren some time between 1208 and 1216. In 1220, the Byzantine Greek Orthodox bishop of the city was expelled as the Serbian rulers imposed their own ecclesiastical jurisdiction. Stefan Dušan used Prizren as capital of Serbian Empire. In the next centuries before the Ottoman conquest the city would pass to the Mrnjavčević and Balsić families.

The Catholic church retained some influence in the area; 14th-century documents refer to a catholic church in Prizren, which was the seat of a bishopric between the 1330s and 1380s. Catholic parishes served Ragusan merchants and Saxon miners.

Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Jan Kasprowicz (ur. 12 grudnia 1860 w Szymborzu, zm. 1 sierpnia 1926 w Zakopanem) – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i tłumacz.

Portret Jana Kasprowicza, ok 1910 r.

Przedstawiciel Młodej Polski, związany z kilkoma głównymi nurtami ówczesnej liryki, przede wszystkim z naturalizmem, symbolizmem oraz ekspresjonizmem. Prekursor nowoczesnego wiersza wolnego, katastrofizmu oraz szeregu tendencji prymitywistycznych we współczesnej sztuce. Uważany za jednego z najwybitniejszych poetów w dziejach literatury polskiej, stawianego na równi z Adamem Mickiewiczem, czy nawet nobilitowanego do roli wieszcza.

A representative of Young Poland, associated with several of the main currents of lyrics at the time, above all naturalism, symbolism and expressionism. The precursor of a modern free poem, catastrophism and a number of primitivistic tendencies in contemporary art. Considered one of the greatest poets in the history of Polish literature, put on an equal footing with Adam Mickiewicz, or even ennobled for the role of a prophet [1].

Kasprowicz's poetry was valued especially for the originality of style and creative independence [2], as a result of painful life experiences related to poverty, loneliness, the breakdown of family ties and attempts to establish a dialogue with God. Hence the gradual transformation of the aesthetic attitudes of this - at first blasphemous, and then desperate - creativity, which was the final stage of the Franciscan apotheosis of closeness with nature, simplicity and serenity in the midst of adversity. Kasprowicz was, according to Adam Ważyk, "the only religious nature among contemporary poets" [3]; he related every existential experience of his turbulent biography to reflection deeply rooted in Scripture and to Christian tradition. Other researchers, in turn, pay attention to the evolution of Kasprowicz's perception of love: from the destructive eros to caritas, which "kisses enemy soil" [4].

An important place in his poetry was occupied by admiration for the nature of his native Kujawy and wandering in the Tatra Mountains in later years. Some of the poems were influenced by the fascination with Far Eastern culture and Greek mythology

Ceniona zwłaszcza za oryginalność stylu i twórczą niezależność poezja Kasprowicza powstawała jako owoc bolesnych doświadczeń życiowych związanych z biedą, samotnością, rozpadem więzi rodzinnych i próbami nawiązania dialogu z Bogiem. Stąd też stopniowe przemiany postaw estetycznych tej − początkowo bluźnierczej, później zaś rozpaczliwej − twórczości, której finalnym etapem była franciszkańska apoteoza bliskości z naturą, prostoty i pogody życia pośród przeciwności. Kasprowicz był przy tym, zdaniem Adama Ważyka, „jedyną naturą religijną wśród ówczesnych poetów”; każde doświadczenie egzystencjalne swojej burzliwej biografii odnosił bowiem do refleksji głęboko zakorzenionych w Piśmie Świętym oraz tradycji chrześcijańskiej. Inni badacze zwracają z kolei uwagę na ewolucję postrzegania miłości u Kasprowicza: od niszczycielskiego erosa po caritas, która „pocałunkami darzy wrogą ziemię”.

Ważne miejsce w jego poezji zajmował zachwyt nad przyrodą rodzinnych Kujaw oraz odbywane w latach późniejszych wędrówki po Tatrach. Część wierszy powstała pod wpływem fascynacji kulturą Dalekiego Wschodu oraz mitologią grecką.

Կենսագրություն

Народився в сім'ї бідного неписьменного селянина. Вчився у німецьких гімназіях в Іновроцлаві, Познані, Ополе, Рацибужі. Брав участь у патріотичних клубах самоосвіти. 1884 р. вступив до Ляйпцидзького університету, потім навчався у Вроцлавському університеті. Був учасником польських і німецьких студентських організацій. Двічі його арештовували в 1887 р. за причетність до соціалістичного руху. Наприкінці 1880-х років оселився у Львові. Писав до газети «Kurier Lwowski» статті на літературні й політичні теми.

1904-го в Львівському університеті здобув вчений ступінь доктора наук, захистивши дисертацію про лірику Теофіля Ленартовича. З 1909 року там само завідував кафедрою літературної компаративістики.

У третьому шлюбі був одружений на Марії Буніній (1911).

Був ректором Львівського університету (1921—1922 роки). З 1924-го постійно проживав на віллі «Гаренда» в Пороніні.

He was born into a poor, illiterate peasant family. He studied at German high schools in Inowroclaw, Poznan, Opole, Raciborz. He participated in patriotic clubs of self-education. In 1884 he entered the University of Leipzig, then studied at the University of Wroclaw. He was a participant in Polish and German student organizations. He was arrested twice in 1887 for his involvement in the socialist movement. In the late 1880's he settled in Lviv. He wrote articles on literary and political topics in the Kurier Lwowski newspaper. In 1904 he received his Ph.D. in Lviv University, defending his thesis on the lyrics of Theophilus Lenartovich. From 1909 he headed the Department of Literary Comparative Studies. In the third marriage he was married to Maria Bunini (1911). He was the rector of Lviv University (1921-1922). From 1924 he resided permanently at the villa "Garenda" in Poronin.

Recepcja twórczości

Uważa się, iż spory wpływ na jego − skądinąd intelektualną i dość hermetyczną − twórczość mieli tacy poeci jak Percy Bysshe Shelley czy Arthur Rimbaud. Porównuje się go również do Aloysiusa Bertranda.

It is believed that such poets as Percy Bysshe Shelley [4] and Arthur Rimbaud [5] had a significant impact on his - otherwise intellectual and quite hermetic - work. He is also compared to Aloysius Bertrand

Twórczość

• Z chałupy (1887)
• Z więzienia
• Poezje (1889)
• Chrystus (1890)
• Z chłopskiego zagonu (1891)
• Świat się kończy (1891)
• Anima lachrymans i inne nowe poezje (1894)
• Miłość (1895)
• Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach (1898)
• Ginącemu światu (1901)
• Salve Regina (1902)
• Ballada o słoneczniku (1908)
• Chwile (1911)
• Księga ubogich (1916)
• Hymny (1921)
• O bohaterskim koniu i walącym się domu (1930)
• Sita
• Dies irae
• Cisza wieczorna
• Przy wigilijnym stole

Przekłady

Jako samouk opanował klasyczną łacinę i grekę oraz język francuski i angielski. Tłumaczenia literatury:

• greckiej (Ajschylos, Eurypides),
• angielskiej (Szekspir, Marlowe, Byron (Wędrówki Childe Harolda, 1895), Shelley (Epipsychidion, 1888), Keats, Tagore, Swinburne, Coleridge (Pieśń o starym żeglarzu), Wilde i in.); antologia Poeci angielscy (1907); Faust Christophera Marlowe’a, Księżniczka Kasia Williama Butlera Yeatsa,
• niemieckiej (Goethe, Schiller),
• francuskiej (Vauvenargues, Bertrand, Rimbaud, Maeterlinck),
• włoskiej (D’Annunzio),
• norweskiej (Ibsen),
• holenderskiej (Heijermans).

Działalność polityczna

W młodości należał do organizacji filomackich. Od 1888 we Lwowie pracował m.in. w redakcjach Kuriera Lwowskiego i Słowa Polskiego, związanego z Narodową Demokracją. W 1894 r. został członkiem Ligi Narodowej. Wspólnie ze Stefanem Żeromskim i Medardem Kozłowskim stworzył Organizację Narodową. W 1920 r. był uczestnikiem akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach.

Bibliografia

• Jan Kasprowicz [w:] Antoni Lange, Pochodnie w mroku, Bibljoteka Domu Polskiego, Warszawa 1924.
• Artur Hutnikiewicz |rozdział = Jan Kasprowicz |tytuł = Młoda Polska |data = 2004 |isbn = 83-01-13850-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwo naukowe PWN |oclc = 69641508 }}

Պատկերասրահ

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Արտաքին հղումներ

• Piotr Czartoryski-Sziler – Jan Kasprowicz-twórca „Hymnów”
• biogram Jana Kasprowicza
• Ojcom na chwałę w serwisie Cyfrowej Biblioteki Narodowej Polona

Witold Pilecki herbu Leliwa ps. „Witold”, „Druh”; nazwiska konspiracyjne „Roman Jezierski”, „Tomasz Serafiński”, „Leon Bryjak”, „Jan Uznański”, „Witold Smoliński”; kryptonim T-IV (ur. 13 maja 1901 w Ołońcu, zm. 25 maja 1948 w Warszawie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, współzałożyciel Tajnej Armii Polskiej, żołnierz Armii Krajowej, więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz. Autor raportów o Holocauście, tzw. Raportów Pileckiego. Oskarżony i skazany przez władze komunistyczne Polski Ludowej na karę śmierci, stracony w 1948. Unieważnienie wyroku nastąpiło w 1990. Pośmiertnie, w 2006 otrzymał Order Orła Białego, a w 2013 został awansowany do stopnia pułkownika

Witold Pilecki (13 May 1901 – 25 May 1948; Կաղապար:IPA-pol; codenames Roman Jezierski, Tomasz Serafiński, Druh, Witold) was a Polish cavalry officer, intelligence agent, and resistance leader. He served as a cavalry officer in the Polish Army in the Polish–Soviet War and World War II. Pilecki was also a co-founder of the Secret Polish Army resistance group and later a member of the Home Army (Armia Krajowa). He was the author of Witold's Report, the first comprehensive intelligence report on the atrocities committed at the Auschwitz concentration camp. Pilecki was a Catholic and a Polish patriot who viewed his struggle as a moral and patriotic duty.

During World War II, Pilecki volunteered for a Polish resistance operation that involved being imprisoned in the Auschwitz concentration camp in order to gather intelligence. At Auschwitz he organized a resistance movement within the camp which eventually numbered in the hundreds, and secretly sent messages to the Western Allies detailing Nazi atrocities at the camp. He escaped in April 1943 after nearly 2½ years of imprisonment. Pilecki later fought in the Warsaw Uprising from August to October 1944. He remained loyal to the London-based Polish government-in-exile after the communist takeover of Poland. In 1947 he was arrested by the secret police on charges of working for "foreign imperialism" (referring to his work for British intelligence). Pilecki was executed after a show trial in 1948. Information about his exploits and fate was suppressed by Poland's communist regime until democracy returned to Poland in 1989. Pilecki's story did not become widely known until after the 1990s.

Pilecki is now considered "one of the greatest wartime heroes". Poland's Chief Rabbi Michael Schudrich writes in The Auschwitz Volunteer: Beyond Bravery: "When God created the human being, God had in mind that we should all be like Captain Witold Pilecki, of blessed memory." British historian Norman Davies writes: "If there was an Allied hero who deserved to be remembered and celebrated, this was a person with few peers." Ryszard Schnepf, Polish ambassador to the United States, described Pilecki as a "diamond among Poland's heroes" and "the highest example of Polish patriotism" in 2013.

History

oor social conditions in Trbovlje led to several strikes by mine workers, and the town became a center of the leftist movement and communist agitation. On June 1, 1924 there was a clash between workers and members of the Organization of Yugoslav Nationalists that resulted in several fatalities on both sides. In 1934, miners staged a sitdown strike at the mine.

Second World War

During the Second World War, Trbovlje, along with the rest of Lower Styria, was annexed to the Third Reich. The coal mine and other industries of Trbovlje were especially important to the German authorities, and they initially lowered unemployment in the town and increased wages, increasing satisfaction with the new regime. However, the arrest and exile of Slovenes in August 1941 created disaffection. This and other repressive measures resulted in an estimated 90% of the population opposing the Germans by the summer of 1944.

Mass grave

The Abandoned Cemetery Mass Grave (սլովեն.՝ Grobišče na opuščenem pokopališču) site, associated with World War II, is located in the former cemetery in the northern part of the town, between the fence and Trboveljščica Creek. It is also known as the Town Park Mass Grave (Grobišče Mestni park), and it contains the remains of about 30 German soldiers.

Historia

År 1849 anslöts orten till järnvägsnätet. Orten är även känd för två massgravar från andra världskriget. Den ena ligger vid den gamla kyrkogården i norra delen av staden och innehåller kvarlevor av tyska soldater. Den andra ligger under muren norr om en kyrka i byn Retje och innehåller okända kvarlevor.

Приходская церковь - это католическая церковь, первоначально в романском стиле, но позже построенная в готическом и барочном стиле в 18 и 19 веках. [4] В западной части города находится вторая церковь, которая была построена в 18 веке. [5]

Kyrkor

Församlingskyrkan är en katolsk kyrka ursprungligen i romansk stil men som senare byggts till i gotisk och barock stil under 1700- och 1800-talen. I västra delen av staden finns en andra kyrka som uppfördes under 1700-talet.

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Trbovlje&oldid=553408930
• Kommunens webbplats

Трбовле известен в основном своими богатыми запасами угля. У местной угольной электростанции самая высокая дымовая труба в Европе - 360 м. [1] Есть также цементный завод. На южной окраине города проходит главная железнодорожная линия Е70 Любляна - Добова, которая соединяет Любляну с Загребом или Марибором.

Лайбах был основан в городе в 1980 году.

Трбовлє, Трбовле (սլովեն.՝ Trbovlje) — міське поселення в общині Трбовлє, Засавський регіон, Словенія. Висота над рівнем моря: 309,7 м.

Посилання

• Статистичне бюро Республіки Словенія, населення, 2002

Historia

Ptuj jest jednym z najstarszych miast Słowenii, jego historia sięga epoki kamienia. Ptuj is the oldest recorded town in Slovenia. There is evidence that the area was settled in the Stone Age. In the Late Iron Age it was settled by Celts. Pierwsza pisemna wzmianka o mieście pochodzi Historiae Tacyta gdzie Ptuj w 69 roku miał być miejscem wyboru przez legiony rzymskie Wespazjana na cesarza Rzymu. Prawa miejskie otrzymał w 977 roku. Przez większość XV wieku okupowany przez wojska węgierskie.

Ptuj is one of the oldest cities in Slovenia, its history dates back to the Stone Age. The first written mention of the city comes from Historia Tacyta where Ptuj in 69 was supposed to be the place of choice by Roman legions of Vespasian as the emperor of Rome. He received city rights in 977. The city had 40,000 inhabitants until it was plundered by the Huns in 450.

For most of the 15th century, it was occupied by the Hungarian army [2].

Zabytki

• zamek
• kościół świętego Jerzego
• klasztor dominikanów
• klasztor świętego Piotra i Pawła
• wieża miejska
• pozostałości rzymskiej Poetovii

• pomnik Orfeusza
• mitrea
• rzymskie spolia na wieży miejskiej
• Rimska ulica
• plac Rimska ploščad
• Cankarjeva ulica
• Prešernova ulica

• ratusz

Dzielnice miasta

[[Plik:Ptuj Castle Ouroboros 27102006 01.jpg|160px|thumb|Uroboros z ptujskiego zamku]]

• Center
• Breg–Turnišče
• Ljudski Vrt
• Jezero
• Panorama
• Rogoznica
• Grajena
• Spuhlja

Ptuj (German Pettau, Latin Poetovio) is a town and municipality in Slovenia. Ptuj is Slovenia's eighth largest city and also one of the oldest cities in the country, located in Štajerska (Slovenian Styria) near the river Drava. To the east of Ptuj, the picturesque and hilly Slovenian gorice with vineyards rises.

The area has been inhabited since the Stone Age. During the Central European Iron Age, the Celts created an urban settlement on the site, the bay fell under Roman control during the first century BC and became part of the province of Pannonia Superior. The Romans built a stone bridge over Drava. The bridge had strategic significance well into the Middle Ages. Year 69 AD Vespasian was elected Roman Emperor by the Doanu legions in Ptuj and in connection with it the town's name Poetovio is mentioned for the first time. In 103, Emperor Trajan gave the city city rights under the name of Colonia Ulpia Traiana Poetovio. Poetovia was the base camp for the legion Legio XIII Gemina. The city had at least 40,000 inhabitants until it was plundered by the Huns in 450. Around 570, the area was occupied by the Slavic ancestors of the Slovenes and in the 800s during the Slavic Principality of Balaton, Ptuj was an important city where the princes Pribina and Kocelj had two new churches built. [2]. The castle stands on a hill above the town, alongside the river Drava. Its oldest preserved parts date from the 9th century, but the core of the castle complex began to be built around 1140 and has since been built in turns over the centuries, mainly during the Renaissance. The castle was strategically important in the defense of Hungarian looting that went from the Hungarian conquest of the Carpathian Basin 895 and the Principality of Balaton 901 to the unification of the first Hungarian Empire 1001. From 1941 to 1944, Ptuj was only inhabited by Germans, according to an agreement between Adolf Hitler and Benito Mussolini. The Slovenian population was deported from Ptuj during the Second World War, but returned at the end of the war.

The Carnival in February, with traditional masks, carnival characters and customs dating back to ancient times, is a major attraction. The thermal springs in Ptuj were already used by the Romans for bathing.

• 
  Kopparstick av Georg Matthaeus Vischer över Ptuj 1681, från Topographia Ducatus Stiriae.
• 
  Innergård på Ptujs slott.
• 
  Prešern-gatan i Ptuj.
• 
  Hall i ett hus längs Prešern-gatan i Ptuj.
• 
  Minoritklostret i Ptuj grundades 1239 och har ett medeltida långkor med en barockgavel.
• 
  På en kulle utanför Ptuj står en vacker gotisk hallkyrka konstruerad av byggmästaren Peter Praler mot slutet av 1300-talet. Praler byggde även katedralen i Prag.
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Statistiques

Statistiques en club

Statistiques individuelles

Performances générales en club

Club	Saison	Championnat			Coupe		Total
		Կաղապար:Abréviation	Matchs	Buts	Matchs	Buts	Matchs	Buts
MTK Budapest (Կաղապար:HUN (1920-1946)-d)	1919-1920	NB	?	?	?	?	?	?
	1920-1921	NB	?	?	?	?	?	?
Total MTK			?	?	?	?	?	?
Hakoah Vienne ( Ավստրիա)	1921-1922	EK	11	0	2	1	13	1
	1922-1923	EK	24	1	5	1	29	2
	1923-1924	EK	21	3	1	0	22	3
	1924-1925	1.K	16	0	1	0	17	0
	1925-1926	1.K	22	4	0	0	22	4
	1926	1.K	2	0	0	0	2	0
Կաղապար:Lien ( ԱՄՆ)	1926	ASL	?	?	?	?	?	?
Total BK Wanderers			?	?	?	?	?	?
Կաղապար:Lien ( ԱՄՆ)	1926-1927	ASL	35	0	2	0	37	0
	1927-1928	ASL	43	2	5	0	48	2
	1928-1929	ASL	5	0	0	0	5	0
Կաղապար:Lien ( ԱՄՆ)	1929-1930	ASL	21	0	7	0	28	0
Կաղապար:Lien ( ԱՄՆ)	1930	ASL	22	0	0	0	22	0
Total NY Giants/NY SC			133	2	11	0	144	2
Կաղապար:Lien ( ԱՄՆ)	1931	ASL	14	0	1	0	15	0
	1931	ASL	19	0	0	0	19	0
	1932	ASL	17	0	3	0	20	0
Total NY Hakoah/Hakoah A-S			71	0	11	0	82	0
Hakoah Vienne ( Ավստրիա)	1932-1933	1.K	4	0	0	0	4	0
Total Hakoah Vienne			100	8	9	2	109	10
Total carrière			276	10	27	2	303	12

Matchs internationaux

Matchs internationaux de Béla Guttmann Կաղապար:HUN (1920-1946)-d

	Date	Lieu	Adversaire	Résultats	Buts	Compétitions
1	5	Budapest	Կաղապար:GER football (1919-1933)	Կաղապար:Vert	1 (Կաղապար:29e)	Match amical
2	18	Zurich	Կաղապար:SUI football	Կաղապար:Rouge	0	Match amical
3	26	Paris	Կաղապար:POL football	Կաղապար:Vert	0	JO 1924
4	26	Paris	Կաղապար:EGY football (1922-1952)	Կաղապար:Rouge	0	JO 1924

Статистика виступів

Статистика клубних виступів

Сезон	Команда	Чемпіонат			Національний кубок			Континентальні кубки			Інші змагання			Усього
		Ліга	Ігор	Голів	Ліга	Ігор	Голів	Ліга	Ігор	Голів	Ліга	Ігор	Голів	Ігор	Голів
1920–21	Կաղապար:Прапорець МТК (Будапешт)	Л1	12	1	-	-	-	–	–	–	–	–	–	12	1
1921–22		Л1	4	0	КУ	-	-	–	–	–	–	–	–	4	0
Усього МТК Будапешт			16	1		-	-		–	–		–	–	16	1
1921–22	Կաղապար:Прапорець «Хакоах» (Відень)	ЕК	11	0	КА	2	1	–	–	–	–	–	–	13	1
1922–23		ЕК	24	1	КА	5	1	–	–	–	–	–	–	29	2
1923–24		ЕК	21	3	КА	1	0	–	–	–	–	–	–	22	3
1924–25		ІЛ	16	0	КА	1	0	–	–	–	–	–	–	17	0
1925–26		ІЛ	22	4	КА	–	–	–	–	–	–	–	–	22	4
1926		ІЛ	2	0	КА	–	–	–	–	–	–	–	–	2	0
1926–27	Կաղապար:Прапорець Нью-Йорк Джантс	АСЛ	35	0	НЧК+КЛ	1+1	0+0	–	–	–	–	–	–	37	0
1927–28		АСЛ	43	2	НЧК+КЛ	2+3	0+0	–	–	–	–	–	–	48	2
1928–29		АСЛ	5	0	–	–	–	–	–	–	–	–	–	5	0
Усього за Нью-Йорк Джантс			83	2		3+4	0+0		–	–		–	–	90	2
1929–30	Կաղապար:Прапорець Нью-Йорк Хакоах/Хакоах Олл-Старз	АСЛ	21	0	НЧК+КЛ	2+5	0+0	–	–	–	–	–	–	28	0
1930	Կաղապար:Прапорець СК «Нью-Йорк»	АСЛ	22	0	–	–	–	–	–	–	–	–	–	22	0
1931	Կաղապար:Прапорець Хакоах Олл-Старз	АСЛ	14	0	НЧК	1	0	–	–	–	–	–	–	15	0
1931		АСЛ	19	0	–	–	–	–	–	–	–	–	–	19	0
1932		АСЛ	17	0	НЧК	3	0	–	–	–	–	–	–	20	0
Усього за Хакоах Ол Старз			50	0		4+0	0+0		–	–		–	–	54	0
1932–33	Կաղապար:Прапорець «Хакоах» (Відень)	ІЛ	4	0	КА	–	–	–	–	–	–	–	–	4	0
Усього Хакоах Відень			100	8		9	2		–	–		–	–	109	10
Усього за кар'єру			292	11		27	2		–	–		–	–	303	12

Բնակավայր
Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Nanterre is a municipality in the department of Hauts-de-Seine in the Île-de-France region of northern France. The municipality is the chief lieu of 3 cantons belonging to the district of Nanterre. Year Կաղապար: State / France / Municipalities / Population had Nanterre Կաղապար: State / France / Municipalities / Population inhabitants Կաղապար: State / France / Municipalities / Population Nanterre is known as the birthplace of Genoveva of Paris, the patron saint of Paris. The city was formerly known for its chemical industry, [1] and still has significant food and electronics industries as well as mechanical workshops. In Nanterre there is also a university and the Paris Opera dance school. [2] In Nanterre, parts of the La Défense office district are located and the municipality is a suburb of Paris

Nanterre är en kommun i departementet Hauts-de-Seine i regionen Île-de-France i norra Frankrike. Kommunen är chef-lieu över 3 kantoner som tillhör arrondissementet Nanterre. År Կաղապար:Stat/Frankrike/Kommuner/Befolkning hade Nanterre Կաղապար:Stat/Frankrike/Kommuner/Befolkning invånare.Կաղապար:Stat/Frankrike/Kommuner/Befolkning

Nanterre är känd som födelseplats för Genoveva av Paris, Paris skyddshelgon. Staden var tidigare känd för sin kemiska industri, och har fortfarande betydande livsmedels- och elektronikindustri samt mekaniska verkstäder. I Nanterre finns även ett universitet och Parisoperans dansskola.

I Nanterre ligger delar av kontorsstadsdelen La Défense och kommunen är en närförort till Paris.

Poloha

Obec má rozlohu Կաղապար:Km2. Najvyšší bod je položený Կաղապար:Mnm a najnižší bod Կաղապար:Mnm Od centra Paríža je vzdialené 11,1 km.

Počet obyvateľov obce je Կաղապար:OBP (Կաղապար:OBD).

Befolkningsutveckling

Antalet invånare i kommunen Nanterre Կաղապար:Befolkningsutveckling i Frankrikes kommuner

Nanterre – miasto i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Hauts-de-Seine, w zespole miejskim Paryża, nad Sekwaną.

Według danych na rok 2012 gminę zamieszkiwało 90 722 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 7 442 osób/km². Wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Nanterre plasuje się na 272. miejscu pod względem powierzchni.

W mieście znajduje się stacja kolejowa Gare de Nanterre-Ville.

city and commune in France, in the region of Île-de-France, in the department of Hauts-de-Seine, in the urban complex of Paris, on the Seine [1].

According to data for 2012, the commune was inhabited by 90,722 people, and the population density was 7 442 people / km². Among 1287 municipalities of the region of Île-de-France, Nanterre ranks 272 in terms of area.

The city has a Gare de Nanterre-Ville train station. thumb|left|250px|Położenie Nanterre w ramach aglomeracji paryskiej Нанте́р (фр. Nanterre [nɑ̃.ˈt̪ɛʁ ]) — город во Франции, административный центр департамента О-де-Сен, один из крупнейших пригородов Парижа, находящийся в 11 километрах от центра французской столицы. Население города — около 90 тыс. жителей.

На его территории расположены учреждения и организации регионального, столичного, общегосударственного и международного значения: префектура департамента Верхняя Сена, Торгово-промышленная Палата Парижа, Танцевальная школа Парижской Оперы, Университет Париж X - Нантер (33 000 студентов), Архитектурная школа, консульства иностранных государств (Марокко, Тунис, Алжир), штаб-квартиры ряда крупных компаний и фирм.

Промышленность представлена такими отраслями как электроника, электротехника, металлургия, автоматика.

В мае 1968 года в Нантере прошли студенческие волнения, которые привели ко всеобщей забастовке, ставшей самой крупной забастовкой в истории рабочих движений Франции, а также к кризису общества и, как выразился в то время де Голль, к «кризису цивилизации».

Współpraca

• Կաղապար:Flaga Krajowa, Rumunia
• Կաղապար:Flaga Pesaro, Włochy
• Կաղապար:Flaga Tilimsan, Algieria
• Կաղապար:Flaga Nowogród Wielki, Rosja
• Կաղապար:Flaga Watford, Wielka Brytania
• Կաղապար:Flaga Żylina, Słowacja

Нанте́р (ֆր.՝ Nanterre) — місто та муніципалітет у Франції, у регіоні Іль-де-Франс, адміністративний центр департаменту О-де-Сен. Населення — 89 476 осіб (2011).

Муніципалітет розміщений на відстані близько 13 км на північний захід від Парижа.

thumb|300px|none|

Демографія

Розподіл населення за віком та статтю (2006): Կաղապար:СВ-Таблиця-Піраміда

Економіка

Կաղապար:Економічна зайнятість у Франції У 2010 році в муніципалітеті числилось 34028 оподаткованих домогосподарств у яких проживали 88467,0 особи, медіана доходів виносила 16 940 євро на одного особоспоживача

Lieux et monuments

Կաղապար:Article détaillé La commune comprend de nombreux monuments répertoriés à l'inventaire général du patrimoine culturel de la France.

• Cathédrale Sainte-Geneviève-et-Saint-Maurice de Nanterre

[[Fichier:Mur d escalage du Parc départemental André-Malraux Nanterre.jpg|vignette|Mur d'escalade du parc départemental André-Malraux.]]

• Parc André-Malraux

vignette|Cimetière-parc du Mont-Valérien.

• Cimetière-parc du Mont-Valérien
• Cimetière du Centre
• Hôtel de Ville
• Maison de la Musique
• Théâtre des Amandiers
• Théâtre La Forge
• Centre ancien
• Ciné Art

Personnalités liées à la commune

Naissance

• Sainte Geneviève (423-512), religieuse née à Nanterre. Sainte patronne du diocèse de Nanterre et de la ville de Paris.
• François Hanriot (1759-1794), militaire et révolutionnaire français, né à Nanterre.
• Jean Mantelet (1891-1942), commandant le paquebot Paul Doumer coulé par un U-boot le 30 octobre 1942 au large de Madère, Compagnon de la Libération
• Frank-Will (1900-1950), artiste peintre, né à Nanterre.
• Jean Nanterre (1907-1996), capitaine du 501eRCC, Compagnon de la Libération
• André Frédérique (1915-1957), poète français, né à Nanterre.
• Marcel Gaillard (1923-), ancien footballeur français, né à Nanterre.
• Emile Bentz (1925-2010), boxeur français, né à Nanterre.
• Stanislas Bober (1930-1975), coureur cycliste français, né à Nanterre.
• Robert Etcheverry (1937-2007), acteur français, né à Nanterre.
• Marie-Françoise Marais (1945-), haut magistrat français de la Cour de cassation, née à Nanterre.
• Bernard Soulage (1948-), personnalité politique française, né à Nanterre.
• Bernie Bonvoisin (1956-), chanteur du groupe de hard-rock Trust et cinéaste français, né à Nanterre.
• Farid Lahouassa (1959-), producteur de cinéma.
• Souad Amidou (1959-), actrice française, née à Nanterre.
• Fabrice Hadjadj (1971-), écrivain et professeur de littérature et de philosophie français, né à Nanterre.
• Kader Ayd (1976-), réalisateur, scénariste et acteur de film français et américain, né à Nanterre.

Bibliographie

• Gilbert Wasserman, Nanterre, une histoire, éditions Messidor/Temps actuels, 1982 2-201-01588-0, 204 p.
• Cécile Moréno, « Par Toutatis les Gaulois ressurgissent », Nanterre Info Կաղապար:Numéro281, 15 Հուլիս.
• Patrick Declerck, Les naufragés, sur les sans-abris du Centre d'Hébergement et de Soins Hospitaliers de Nanterre.
• Claude Léonard, Dictionnaire historique des rues de Nanterre, Société d'Histoire de Nanterre Կաղապար:N°, décembre 2005. Livre relié avec carte dépliante.
• Serge Ducrocq, 1945-1985 Histoire de la CGT à Nanterre, 1988 2-209-06076-1 Éditions Messidor, Paris, 1988, 239 p.
• Abdelmalek Sayad avec Éliane Dupuy, Un Nanterre algérien, terre de bidonvilles, Série Monde, HS Կաղապար:N°, avril 1995.
• Jacques Delahaye et Michel Hébert, Nanterre, collection Mémoire en images, éd. Alan Sutton, 1997.
• Nanterre et les Parisii. Une capitale au temps des Gaulois ?, édité par le conseil général des Hauts-de-Seine, 2008, 978-2-7572-0162-6.

Посилання

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• Сайт мерії муніципалітету Нантер

Ծանոթագրություններ

Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Henri Murger, also Henry Murger, named Louis-Henri Murger (March 27, 1822, Paris - January 28, 1861, Paris) [1]. [2] was a French writer, playwright and poet. He lived most of his life in poverty and the life of poor bohemians was also the subject of his most famous work From the Life of the Bohemian Bohemian (Կաղապար: Foreign Languages) [3] [4], parts of which were published gradually in 1845–1849. the novel or short story series was the basis of many other works of art, in particular the opera of Bohem Giacomo Puccini and the opera of the same name by Leoncavall. Aki Kaurismäki, based on the book, made the film Bohemian Life in 1992.

He is chiefly distinguished as the author of Scènes de la vie de bohème (Scenes of Bohemian Life), which is based on his own experiences as a desperately poor writer living in a Parisian garret (the top floor of buildings, where artists often lived) and as a member of a loose club of friends who called themselves "the water drinkers" (because they were too poor to afford wine). In his writing he combines instinct with pathos, humour, and sadness. The book is the basis for the opera La bohème by Puccini, Leoncavallo's opera of the same name, and, at greater removes, the zarzuela Bohemios (Amadeu Vives), the operetta Das Veilchen vom Montmartre (Kálmán), and the Broadway musical Rent. He wrote lyrics as well as novels and stories, the chief being La Chanson de Musette, "a tear," says Gautier, "which has become a pearl of poetry".[1]

Henri Murger, též Henry Murger, vlastním jménem Louis-Henri Murger (27. března 1822, Paříž – 28. ledna 1861, Paříž). byl francouzský spisovatel, dramatik a básník. Většinu života prožil v chudobě a život nemajetných bohémů byl rovněž námětem jeho nejslavnějšího díla Ze života pařížské bohémy (Կաղապար:Cizojazyčně), jehož části byly publikovány postupně v letech 1845–1849 a celek dostal finální podobu roku 1851. Tento román či povídkový cyklus se stal podkladem řady dalších uměleckých děl, zejména opery Bohéma Giacoma Pucciniho a stejnojmenné opery Leoncavallovy. Aki Kaurismäki podle knihy natočil v roce 1992 film Bohémský život.

Henri Murger was the son of a German immigrant who had worked as a tailor and porter. The author had a precarious and fragmented education. After dropping out of school at the age of 15 and going through various occupations, he got a job at a law firm. During this period, he already wrote poems, which attracted the attention of playwright Étienne de Jouy. Jouy's contacts led Murger to assume the role of secretary to Count Tolstoy, a Russian nobleman who then lived in Paris. The writer's situation improved considerably when, following the suggestion of the novelist Champfleury, with whom he had lived for a period, he began to dedicate himself to fiction. His first success, Scènes de la vie de bohème, had a sequel, Scènes de la vie de jeunesse, published in 1851. Several works followed, but none of them achieved the popularity of the first.

He lived most of the next ten years in a residence in the countryside of Paris, pursued by financial difficulties and facing recurrent health problems. In 1859, he was awarded the Légion d’honneur; less than two years later, however, he was already almost without resources and convalescing in a Parisian hospital. Count Walewsky, minister of Napoleon III, sent 500 francs to help with medical expenses, but it was too late. Henri Murger died on January 28, 1861, at the age of 39. The French government paid for his funeral, which, according to calculations made at the time by the newspaper Le Figaro, was accompanied by more than 250 blazons for journalism, literature, theater and the arts. Le Figaro also started to raise funds for a monument. Hundreds of people contributed, and in less than two months, more than 6,500 francs were raised:

Œuvres

• Scènes de la vie de bohème (1847-49)
• Scènes de la vie de jeunesse (1851)
• Le Pays latin (1851)
• Le Bonhomme Jadis (1852)
• Madame Olympe (1852)
• Les Vacances de Camille (1852)
• Le Dernier rendez-vous (1852)
• Adeline Protat (1853)
• Les Buveurs d'eau (1854)
• Scènes de campagne (1854)
• Ballades et Fantaisies (1854)
• Scènes de la vie de jeunesse (1855)
• Le Dessous du panier (1855)
• Propos de ville et propos de théâtre (1856)
• Le Roman de toutes les femmes (1857)
• Scènes de la vie de campagne (1857)
• Le Sabot rouge (1860)
• Le Serment d'Horace (1861)
• Les Nuits d’hiver (1861)
• Le Roman d'un capucin (1868)
• Le Souper des funérailles (1873)
• Les Roueries d'une ingénue (1874)

Filmografia

Dal suo Scene della vita di Bohème sono stati tratti alcuni film fin dal periodo del cinema muto:

• La vie de bohème (o La bohème) regia di Albert Capellani (1916);
• La Bohème (La Vie de bohème) di Marcel L'Herbier (1945);
• Vita da bohème (La Vie de bohème) di Aki Kaurismäki (1992).

Busto di Henri Murger nei giardini del Luxembourg[6].

Distinction

Chevalier de la Légion d'honneur en 1858

Գրականություն

• Loïc Chottard, préface à Henri Murger, Scènes de la vie de bohème, Paris, Gallimard, 1988.
• Claude Foucart, " De la conversation romanesque à l'air d'opéra: d'Henry Murger à Giacomo Puccini ", in Opera als Text, Romantische Beiträge zur Libretto-Forschung, Heidelberg, Universitätsverlag, 1986.
• Niklaus Manuel Güdel, " Henri Murger (1822—1861): réminiscence et fin de la bohème romantique ", in Robert Kopp (dir.), Achèvement et dépassement. Romantisme et Révolution(s) III, Paris, Gallimard, coll. « Cahiers de la NRF », 2010, p.|31-75.
• Vincent Laisney, " De la sociabilité bohémienne à la sociabilité cénaculaire (les Scènes de la vie de bohème de Henry Murger) ", in Sarga Moussa (dir.), Le mythe des Bohémiens dans la littérature et les arts en Europe, Paris, L'Harmattan, 2008, p.|295-314.
• Georges Montorgueil, Henri Murger, romancier de la bohème, Paris, Grasset, 1928.
• Takayasu Ōya, " Henry Murger, peintre des grisettes et réaliste sans le savoir ", in Études de Langue et Littérature françaises, Tokyo, n. 32, 1978, p.|25-45.
• Jerrold Seigel, Bohemian Paris. Culture, politics, and the boundaries of bourgeois life, 1830—1930, Baltimore and London, The Johns Hopkins University Press, 1986.
• Cyprien Tasset, " Construction d'enquête et définition des groupes sociaux. Réflexions à partir de Bohemian Paris, de Jerrold Seigel ", http://sociologies.revues.org/index3214.htmlԿաղապար:Недоступне посилання, 2010
• статті Ж. Жанена, Т. Готьє, А. Уссе та інші, в посмертному виданні збірника віршів M. «Les nuits d'hiver»; Barbey d'Aurevilly, «Les oeuvres et les hommes» (т. III); Pelloquet, «M.» (1861), «Histoire de M.» (1862); Delvau, "M . et la bohème ", (1866).

Արտաքին հղումներ

Slava Sahakyan70/Ավազարկղ էջը Վիքիպահեստում

• Scènes de la vie de bohème (1847—1849) на сайті Проект Гутенберг
• Scènes de la vie de jeunesse (1851) на сайті Проект Гутенберг
• https://www.facebook.com/pages/Henry-Murger/784671611549716%7Ctitolo=Henry Murger|sito=Facebook
• Heslo 'Henri Murger' na stránce Databazeknih.cz

Հեռուստատեսություն

• 1984 : Série noire : Neige à Capri de Gian Luigi Calderone
• 1984 : L'Amour en héritage (Mistral's Daughter), de Douglas Hickox et Kevin Connor (feuilleton TV) : Fauve
• 1987 : La Maison piège, de Michel Favart
• 1993 : Jules Ferry, de Jacques Rouffio
• 1993 : Meurtre avec préméditation : Récidive, de Franck Apprederis
• 1993 : Le Prix d'une femme, de Gérard Krawczyk
• 1994 : L'Île aux mômes, de Caroline Huppert
• 1994 : Les Enfants du faubourg, de Louis Grospierre
• 1997 : La vérité est un vilain défaut, de Jean-Paul Salomé
• 1998 : Le Feu sous la glace, de Françoise Decaux-Thomelet
• 1998 : Mes enfants étrangers, d'Olivier Langlois
• 1998 : Jeanne et le loup, de Laurent Jaoui
• 2000 : Petit Ben, d'Ismaël Ferroukhi
• 2000 : Sandra et les siens, de Paul Planchon
• 2003 : Écoute, Nicolas…, de Roger Kahane
• 2005 : Commissaire Valence (1 épisode)
• 2005 : Vénus et Apollon (1 épisode)
• 2008 : Le juge est une femme (1 épisode)
• 2010 : Ma femme, ma fille, deux bébés, de Patrick Volson
• 2011 : Ma femme, ma fille, deux bébés : Chacun cherche sa place, de Vincent Monnet
• 2012 : Ma femme, ma fille, un déménagement, de Vincent Monnet
• 2013 : Falco, Saison 1 épisode 6 Tête à tête avec la mort de Marwen Abdallah
• 2013 : Camping Paradis (épisode Dancing Camping), dans le rôle d'Anna Lavezzi
• 2014 : Rosemary's Baby d'Agnieszka Holland
• 2015 : Braquo (saison 4) de Xavier Palud et Frédéric Jardin : Jacquie Greiner
• Depuis 2015 : Dix pour cent
• Depuis 2016 : Agathe Koltès de Christian Bonnet
• 2017 : Scènes de ménages, enfin à la montagne!
• 2019 : Mirage de Louis Choquette
• Dès 2020 : Emily in Paris de Darren Star

Թատրոն

• 1986 : L'Avare, de Molière, mise en scène Roger Planchon, TNP Villeurbanne, Théâtre Mogador
• 1989 : Les Caprices de Marianne, d'Alfred de Musset, mise en scène Bernard Murat, Théâtre Montparnasse
• 2010 : Les Monologues du vagin, de Eve Ensler, mise en scène Isabelle Rattier, Théâtre Michel

Slava Sahakyan70/Ավազարկղ

Charles Habib Malik (արաբ․՝ شارل مالك‎‎; Btourram, 1906-Beirut, 28 de diciembre de 1987) fue un académico, diplomático y filósofo libanés.

Se desempeñó como embajador de Estados Unidos y representante permanente del Líbano ante las Naciones Unidas, como presidente de la Comisión de Derechos Humanos y la Asamblea General de las Naciones Unidas, como ministro de Educación y Artes, y de Asuntos Exteriores y Emigración del Líbano, y como teólogo. Fue responsable de la redacción y adopción de la Declaración Universal de Derechos Humanos en 1948. Era cristiano ortodoxo griego.

Biografía

Primeros años y carrera académica

Estudió en la Universidad Americana de Beirut, donde se graduó con una licenciatura en matemáticas y física. Se trasladó a El Cairo en 1929, donde desarrolló un interés por la filosofía, que procedió a estudiar en la Universidad de Harvard (Estados Unidos) y en Friburgo (Alemania) con Martin Heidegger en 1932. En 1937 recibió su doctorado en Harvard. Después de regresar al Líbano, fundó el Departamento de Filosofía de la Universidad Americana de Beirut, así como un programa de estudios culturales. Permaneció allí hasta 1945, cuando fue nombrado representante del Líbano ante las Naciones Unidas.

Carrera diplomática

Representó a su país en la conferencia de San Francisco. Se desempeñó como relator de la Comisión de Derechos Humanos de las Naciones Unidas en 1947 y 1948, cuando se convirtió en presidente del Consejo Económico y Social. Ese mismo año, ayudó a redactar la Declaración Universal de los Derechos Humanos junto a la presidenta de la Comisión de Derechos Humanos y delegada de los Estados Unidos, Eleanor Roosevelt. Sucedió a Roosevelt como presidente de la Comisión de Derechos Humanos. Regresó a la organización en 1958 para presidir el decimotercer período de sesiones de la Asamblea General.

Fue presidente del Consejo de Seguridad de las Naciones Unidas durante los meses de febrero de 1953, y enero y diciembre de 1954.

Fue embajador ante los Estados Unidos entre 1953 y 1955.

Carrera política

Fue ministro de Educación Nacional y Bellas Artes en 1956 y 1957, y ministro de Asuntos Exteriores de 1956 a 1958. Mientras era ministro, fue elegido miembro del Parlamento del Líbano en 1957, ocupando una banca por tres años en representación del distrito Koura de la Gobernación de Líbano Norte.

Tras el estallido de la Guerra Civil Libanesa en 1975, ayudó a fundar el Frente por la Libertad y el Hombre en el Líbano, que él mismo nombró, para defender la causa cristiana. Posteriormente pasó a llamarse Frente Libanés.

Falleció en Beirut en 1987.

Publicaciones

Entre sus publicaciones, se encuentran:

• The Challenge of Human Rights (1949)
• War and Peace (1949)
• The Challenge of Communism (1950)
• The Problem of Asia(1951)
• The Legacy of Imperialism (1960)
• Christ and Crisis (1962)
• Man in the Struggle for Peace (1963)
• God and Man in Contemporary Christian Thought (1970)
• The Wonder of Being (1974)
• A Christian Critique of the University (1982)

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Slava Sahakyan70/Ավազարկղ կատեգորիայում։

• http://www.un.org/es/sections/universal-declaration/drafters-universal-declaration-human-rights/index.html%7Ctítulo=Los redactores de la Declaración Universal de los Derechos Humanos|fecha=7 de octubre de 2015|sitioweb=www.un.org|idioma=es

Հետաքրքիր և օգտակար հղումներ

1. Հայերեն Վիքիպեդիայի վիճակագրություն wikimedia կայքում
2. Հայկական Հանրագիտարանի և ՏՏ Դպրոցի միջև կնքված համագործակցության պայմանագիրը
3. ժամը մեկ թարմացվող վիքիպեդիաների ցանկ ռուսերեն վիքիպեդիայում
4. պատկերները Վիքիպահեստ ազատ հեղինակային իրավունքով բեռնելու ուղեցույց
5. տարբեր լեզուներով արտասանություններ
6. կայքերի հաճախելիության մասին վիճակագրություն
7. IP-ների և դոմենների մասին
8. Հայկական AM Traffic Exchange-ին մասնակցող ցանցեր
9. Հայերեն առցանց բառարանների ցանկ
10. Տերմինաբանական և Ուղղագրական Տեղեկատու
11. հայերեն բառարաններ
12. Հայերենի քերականության համառոտ ձեռնարկ
13. Յունիքոդ փոխարկիչ
14. Պարիս Հերունու հետաքրքիր գիրք
15. Արցախյան ազատամարտում զոհվածների ցանկ

Վիքի-գործիքներ

1. հոդվածում չաշխատող հղումների հայտնաբերում
2. = նշանից հետո գրի մասնակցի անունը ու տես
3. ընտրիր որ Վիքիում, գրիր մասնակցի անունը և տես
4. Վիքիպեդիաներում ադմինիստրատորների ակտիվության ցուցանիշներ
5. էջի դիտումների վիճակագրություն
6. հոդվածում կարմիր հղումներ + այդ հղումները ընդհանուր վիքիպեդիայում
7. excel-ի տեղափոխման օրինակ վիքիպեդիայում
8. հոդվածի վիճակագրություն
9. հոդվածի խմբագրողներ և խմբագրումներ
10. հոդվածի դիտումների վիճակագրություն

Տարեթիվ	Ծնունդ	Մահ
2019	Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ
Վանդակի տեքստ	7 023 մարդ	Վանդակի տեքստ
Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ
Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ
Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ
Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ
Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ	Վանդակի տեքստ

Բանք

Սա ոտից գլուխ թաղված է քա.ում, Սպառնում է՝, որ կմտնի Բաքու Եվ Ալիևին կստիպի դուխով, Որ չայ մատուցի շախով ու շուխով...

...Շիկ ավտոներով ժամանել էին Հսկա ո.երը հանրապետության՝ Իբրև մարմնացում հանրագիտության...

Ջուլիետ Գրիգորյանին՝ էքսպրոմտ

Ջուլիկի ծլիկը Կարոտ է click-ի. Չուլ Ջուլի ինչի՝ն են Երգերը Գրիգի...

Գալիս են հետույքներ լուսավոր՝ Սրբության նշանով պսակված, Բայց բանի կցվելու սովոր Եվ արդեն ահագին մշակված...

Քո լուսեղեն ծ.երի լույսն է ցողվել իմ երգին, Դրա համար եմ էսպես ոգեշնչվել ես կրկին...

Ես համեստորեն, նաև հեշտորեն կերպավորում եմ գեղարվեստորեն այն, ինչ շատերը ի վիճակի չեն անել փաստորեն...

Պոետ Զոռնետի սոնետը հռչակում է. «Ով չի գնում ռիսկի, Նա չի խմում վիսկի»:(Ես իմ կողմից կավելացնեի. «Տո, ի՛նչ վիսկի. գինի էլ չի խմունմ իսկի»): Մեկ այլ սոնետ եզրրահանգում է. «Жизнь без секса, Как гарнир без бифштекса».

Դե, տղա ես՝ մի պայթի, երբ կարդում ես մեծ-մեծ, հաստ-հաստ տառերով գրված՝ «Տիկին Ս. Ա.-ի (կամ՝ օրիորդ Ա. Ս.-ի) կրծքի պտուկների ռումբերը պայթեցրել են ամբողջ համացանցը Զոհերի մասին տվյալները ճշտվում են»: Մնում է հարցնել՝ «Էդ գերհզոր պայթյունից հետո ինչ-որ մեկը, ինչ-որ բան փրկվել է, թե՝ ոչ»:

...Եվ ինչպես ծայրագույն մի գ7, Կորցրած թե՛ խիղճ. թե՛ ամոթ, Բազմել է թալանի դեզին... Տո՛, ո՝վ չի ճանաչում էս եզին...

...Եկավ մի եզ՝ ձեռը ոռին, Ոռը գցեց մեծ աթոռին...Ու բառաչեց եզավարի Վասն ինչ-որ թարս խիարի...

Իր կերած քաքով շաղախված լրիվ՝ Տալիս է հացի... չէ՛, փողի կռիվ. Չորս կողմից ահա սաստում են նրան. Տռի-դինջացի, վեր-վեր մի՛ թռի...

Օր օրի վիճակը դառել էր ո.ի. Մարդ ասում էր՝ «Գլուխդ առ, կորի»...

Ո՝վ է էդ փթթուն մռութդ ուտում Գիշերվա մթում... Ավա՜ղ, մի դդում... Եվ ո՝վ է մաժում ազդրերդ շարմաղ, նռներդ շարմաղ... Ավա՜ղ, մի ախմախ...

Հրաշքների երկրում՝ Հրեշավոր գներ... Է՛ս հրաշքն են երկնում Ծաղրածուները մեր...

Որձ հայացքներ էր մագնիսում իր տռուզ տուտուզի վրա...

Հանուն իրենց որովայնի ու ո.ի՝ Եզ ու խոզեր տիրացել էին աթոռի, Էշեր, որոնք հա՛մ հոռի էին, հա՛մ ո.ի, Պառլամենտը վերածել էին ախոռի՝ Հանուն իրենց որովայն ու ո.ի...

Գորշգույն վարտիքին՝ կարմիր կարկատան - Այդ՝ շուրթերն են քո. Ծաղրածու բախտի նկարած կատակ՝ Զըռ կարմիր ներկով...

Մասնագետը թարս խիարի՝ Հայաշխարն էր տալիս վարի. Լավ է՝ կոտրեց ոտքը չարի Քաջ Նիկոլը տղավարի՛...

Քոչո ռոբերթը Ընկել է բերդը. Իսկ ե՝րբ է գալու սերժոյի հերթը...

... Ահա և Սերժոն թախտաբիթի.

Նա մեզ բոլորիս խայթի պիտի,

Ռսի տանձիկի առաջ կզի...

Գողականների հետ պպզի,

Ու կոկաինը քաշի քիթը...

Արտահերթ ցրի մեր ժպիտը,

Մե՜ծ ղումար խաղա , հա՜ տերը տա,

Միլիարդ գաղանա, ասի՝ Գտա՜...

...

Գոհարափշուրներ Կամ Սար Ցոլազենի ,,Նոր խաղեր, նոր տաղեր,, անտիպ ժողովածուից

       ԲՐԵԺՆև և ԸՆԿ.
   

Ոռի պետության ՈՌը Գերագույն

Տեռում էր, ճառում էն վերնահարկում.

Ըմբոշխնում էին տեռոցը նրա,

Թքում էին թաքուն, աշկարա՝ հարգում:

    Հատված ,,ԿԼԱՍԻԿ,, պոեմից, որն արտացոլում է պարոն դը Գոյի վսեմաշուք ուղերձը պարոն դը Մորուին
    

...Էդ քո կլասիկ հետույքը շոյեմ,

Վրան գրեմ մի կլասիկ պոեմ,

Կլասիկ ձևով լուծեմ հարցերդ,

Կլաս դարձնեմ փնթի գործերդ,

Աստղեր շրջեմ քո կլաս հետևով

Միայն, մի՛միայն կլասիկ ձևով...

     . . .

...Նա ուներ այնքա՛ն տպավորիչ ո.,

Որ կուզենայիր շոյել նորից նոր...

... Վարսենին պորտից ցած վարսերին

Ժամ առաջ քսում է վազելին.

Որ հանկարծ չտան կայծ, չընկնեն ցած

Փողահոտ, թեկուզ գ7, բոսի մոտ վազելիս...

...

Մեյդանում՝ ծով-ծով ծակեր քացախած՛

Տենչում են հաստ-հաստ տանձեր կատաղած...

«ԱՐԴՅՈՔ ՈՎՔԵՐ ԵՆ, ԻՆՉ ԳՅՈԹՈՒՇՆԵՐ ԵՆ» շարքից

,,Մարդիկ կան, որոնց հետ ծանոթ լինելն անգամ անպատվություն է,,:

            Վիլյամ Շեքսպիր,  ,,Համլետ,,

ՏԱՂԱՆԴԱՎՈՐ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐԸ

Սա գողանում է իր հարազատից,

Գողոնն անվանում... Աստծո պարգև,

Երկա՜ր ճառում է իր սուրբ հավատից,

Հետն էլ պահանջում, որ իրեն հարգե՛ն...

Չէ՛, հարգելն ի՝նչ է... Հարգելը քի՜չ է,

Պաշտե՛ն, պարզապես սրբի տեղ պաշտե՛ն...

...Չգիտեմ՝ սրան ի՛նչ կանվանեք դուք,

Ես անվանում եմ գ7թուշ թուրքից թո՛ւրք...

ՖԻՐԴՈՒՍՈՒ ԱՖՈՐԻԶՄՆԵՐԻՑ

Քո գլխին եկած աղետի՛ց անգամ,

Խելք ունե՝ս՝ դասեր քաղիր, բարեկա՛մ:

...

Хочу любиться я с тобой,

Ну, разве это большой грех?

Ведь я еще так молодой,

К тому же много ел орех...

И у тебя такой прпрех -

Прямо-таки передовой...

........ Գերեզմանից դուրս է թռել՝ Սեր է որոնում, Որ իր սառած ոսկորները Շիկացնի հրում: Կիրք է ուզում, որ ողջ կյանքում Հեչ չի զգացել, Երազել է միայն թաքուն, Անցել-գնացել...

.... Վարսենին պորտից ցած վարսերին Ժամ առաջ քսում է վազելին, Որ հանկարծ չտան կայծ, չընկնեն ցած Սեքսաքաղց, շեֆաբաղձ վազելիս:

.... Երբ որ բո՝լ-բոլ արև ուտեն Ծաղիկները իմ պարտեզի, Կտեսնեք, որ տեղով գյուտ են, Գունեղ, բուրեղ, հրատեսիլ...

...

... Նռնակի օղիկը քաշած՝ Գոչում է Ռոբերտ պատանին. «Էս դիրքը հանձնողի մե՛րը... Կա՛ց». Ու նետվում դեպի թշնամին Եվ նրանց հետ էլ հնձըված՝, Գետնամած՝ հանձնվում մահին, Բայց հոգին, ի Մասիս վերացած, Ցնծում էր ահագնած այդ պահին...

...

Մի փառատենչ երիտասարդի

Գազերդ մեղմորեն արձակիր, Որ հանկարծ քամակդ չպայթի. Տենչ ունես բարձրի, բացարձակի, Դե, գոնե ցածերում մի՛ գայթի:

...

Հարևանուհիս

Տարված մոլուցքով սեքսի ու փողի՝ Շատ-շատերի հետ մտավ անկողին Ու դեռ զարմացավ, երբ մի օր իրեն Հարազատները մենկ-մենակ թողին:

... Ալ-Բիրունին վիրունի Ու դուրս ընկած քիր ունի, Որ տենչում է նրանց, ով Հասստ ու երկար բիր ունի...

... (Կոմունալ շենքում)

... Ու փակված սեփական «ամրոցում»՝ Իրար հետ չեն էլ զրուցում...

....

Իրար շաղախված մի քանի վերհուշ, Մի քանի ըղձանք ու բաղձանք... Այսքանը բա՝վ է, ունի՝ ուժ՝ Շահելու փառք ու պարծանք...

...

Անցնում է գնացքը կյանքի, Կանգնած ես նրա դիմաց, Դիտում ես դինջից դինջ, հանգի՜ստ, Լրի՛վ անիմա...

Շատերը գլուխ են ջարդում, Մաքառում լավ տեղի համար, Նայում ես (աչքդ էլ չես թարթում) Եզի պես անտարբեր ու համառ...

...

...Շեֆի հետանցքում՝ կատաղի մարտեր... Շատերն են անձկում՝ կանչելով առ տեր, Բայց գազ ու վազքից քիչ ուշքի գալով՝ Տզկում են, որձկում. «Դե, գազը շատ էր... Վիճակը բարդ էր...»:

...

Մի շատ փորձված խոզարած Դարձավ թրծված բոզարած. Թրծեց հազար որս նրան՝ Բոց աչքերը չորս արած...

Ձևափոխելով Չարենցին

Ես ինչպե՝ս քեզ չսիրեմ - դու արվեստ ես, ի՛մ հոգի.

Հնարավո՝ր է արդյոք ֆիգուրան քո չսիրել...

Ժամադրվում եմ քեզ հետ ու զոռ տալիս պոպոքին՝

Տենչալով քեզ այս գիշեր մի ժիր դևիկ նվիրել...

.... ...Սեռոժը Բաց արեց դոշը, Բարձրացրեց դրոշը, Իրեն գցեց շոշը....

.... Մտնենք շուկա, Տեսնենք ձու կա՝....

.... ...Իսկ խոզ գարիկն ու զահրումարիկը Անհագ՝ զգում են փողի կարիքը... Պատրաստ են պստիկ թոռին թալանել Ու անմեղ գառան կերպարարով հառնել: .... ...Այնտեղ կար մի պառվաբոզ, Որ դրել էր յոթ զույգ պոզ ,,Մուժիկի,, գանգին;; Երբ քամակն էր կոտրատում, Անդամներ էին ճարճատում Թափով ահագին... .... ...Բայց այնպես եղավ, որ Մեզ մոտ եկավ մի օր Անչափ նշանավոր, Անչափ նշանավոր Մի ո.

...... Դժվարությամբ քարշ տալով գանձերն իր փարթամ՝ Կոտրատվում էր մայթերին մի դմփան մադամ...

....

Ծուխ է բարձրանում մեր հայոց հողից, Հարց է տալիս ինձ. -«Հը՝, ո՝նց ես փողից...  Եթե քիչումիչ ունես՝ զգույշ կաց   Բազմադեմ գողից ու գռփողից»:

..... ՆԻԿՈԼԻԿՆԵՐ ՈՒ ԾԻԿՈԼԻԿՆԵՐ

Մեկմեկու վրա նետելով թրիք՝  Մեր հեգ երկիրը զարկի տակ դրիք  Ու ամպագոռգոռ հայտարարիք, որ  Հազար ու հազար թշնամու կրիք...

... Թագավորի տեղ՝ մի ք.քաոռ Եվ թագուհու տեղ՝ մի ք.քուհի... Ամբոխին այս է լոկ հարկավոր, Որ ծիածանի հազար գույնի:

... Հավերժական հայացքի տակ Մասիսի Խուժան Մոսին բկդրել էր մի բոզի...

... Ծաղկո՜մ է բիզնեսը էս եզի Մինչև իսկ գիշերվա կեսին...

.... Չքվի՛ր, ապուշ էրդողան, Սիկտի՛ր, գյոթուշ էրդողան. Հայ անունը լսելիս Քո չոքերը կդողան....

... Վայն էկավ թուրքի հալին. Շշմեց, գժվեց գող Ալին, Իսկ Մեհրի բանը թառեց Հայ զինվորի կոպալին:

...

Տղե՛րք, ձեր ցավը տանենք,

Զարկե՛ք թուրքին անխնա,

Լեշը օդերը հանեք,

Իզն ու թոզը չմնա:

Տեռթողանի մայրիկը

Մղկտացրեք, լացացրեք,

Գլխին քաշեք վարտիքը,

Իրեն ցցի՛ն անցկացրեք:

Տղե՛րք, ձեր ցավը տանենք,

Ջարդե՛ք թուրքին անխնա,

Լեշը օդերը հանեք,

Ил-хам-ն էշացած մնա:

....

Որջապետ ռեջեբի ջեբի Շնիկը՝ Ил-хам-ը կատաղած, Մռութը թրքի մեջ թաղած՝ Հետանցքից անում է թիփի... Բե-սա՜մթ է քամակը դաղված...

....

Ամենաընտիր գանձերի տերը Պարոն Քոթոն է՝ ձեր արջ ապերը. Ահա թե ինչու Շատերն են տենչում Անիծել նրա էն տիրու մերը:

....

Ունեմ ցանկություն՝ Ընկնեմ մանկություն Ու այնտեղ գտնեմ Ծով երջանկություն:

ԳՐՉԱԽԱՂԵՐ

---

Քո վարտիքը վարդագույն Շքեղ գանձ է պարտակում. Եթե տաս ինձ, էլ երբեք Բան չեմ փնտրի բարդակում:

---

Մեր հին ծանոթ տիզի-վիզին Հա՜ ուզում է զիզի-պիզի. Մինչև զիզի չստանա՝ Չի՛ հանգստանա:

---

Ոչ ավել, ոչ պակաս՝ Պատուհաս ես, որ կաս, Երանի քեզանից Փրկվենք վռազ, անվնաս, Ա՛յ պատուհաս ղազ: (Նիկոլ ջան, տղա՛ս, Սրտիդ չգնաս):

---

Հայոց հողը քաքն է ընկել Նիկոլ Ցռանի օրոք. Թուրքը, խրոխտ, մատն է տնկել, Հոխորտում է անողոք...

---

Դեմքեր են՝ ահավո՛ր ոռի, Ծայրեծայր՝ թրքով շաղախված. Ճար լինի՝ բահով բոլորին Իններորդ հարկից նետես ցած...