Ուլիկը
| Ուլիկը | |
|---|---|
| Ժանր | հեքիաթ |
| Հեղինակ | Հովհաննես Թումանյան |
| Երկիր | Հայաստան |
| Բնագիր լեզու | հայերեն |
| Գրվել է | 1907 |
| Հրատարակչություն | Լուսաբեր |
| Հրատարակվել է | 1907 |
| Վիքիդարան | Ուլիկը |
«Ուլիկը», Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթներից[1]։ Առանձին գրքով չի հրատարակվել և ներառված է Հովհաննես Թումանյանի «Ընտիր երկեր» ժողովածուում («Սովետական գրող» հրատարակչություն, Երևան 1978 թվական)։
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մի այծ է լինում, ունենում է մի ուլ։ Ուլին ամեն օր թողնում է տանը, ինքը գնում է արոտ անելու։ Արածում է ու կուրծքը լիքը տուն է գալիս։Տուն է գալիս ու մեղմ ձայնով ուլիկին կանչում։ Ուլիկը արագ գնում է ու դուռը բացում, կաթը ուտում։ Այս բոլորը գաղտնի տեսնում է գայլը։ Մի իրիկուն այծից առաջ գալիս է, դուռը զարկում ու կանչում։ Ուլիկը լսում է, լսում ու պատասխանում, որ ինքը չի ճանաչում նրան, դուռը չի բացի, թողնի ու գնա։ Հետո գալիս է մայրը, դուռը ծեծում, ուլիկը բացում է, կաթ խմում ու մորը պատմում եղածը։ Մայր այծը ասում է ինչ լավ է, որ չես բացել, այդ գայլն է եղել, եկել է, որ քեզ ուտի։ Մյուս անգամ էլ որ գա դուռը չբացես։
Կերպարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Այծ
- Ուլիկ
- Գայլ։
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բանաստեղծը այս հեքիաթը գրել է 1907 թվականին (հավանաբար՝ հունիս ամսին)։ Առաջին անգամ լույս է տեսել 1907 թվականին Թիֆլիսում տպագրված «Լուսաբեր» ամսագրում (1-ին տարի, էջ 52-53)։ Ինքնագիրը չի պահպանվել[1]։
Հովհաննես Թումանյանի երկերի լիակատար ժողովածուի 5-րդ հատորում տպագրվել է առանձին հրատարակությունից[1]։
Ամփոփում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Այս հեքիաթում Հովհաննես Թումանյանը ցանկանում է ցուց տալ, որ պետք չի վստահել անծանոթներին։
