Նայջել Ֆարաժ
Նայջել Ֆարաժ անգլ.՝ Nigel Paul Farage | |
Կուսակցություն՝ | Reform UK?[1] |
---|---|
Կրթություն՝ | Դալվիչ Քոլեջ |
Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ, ինքնակենսագիր, commodity broker, մամլո քարտուղար և broadcaster |
Դավանանք | Անգլիկան եկեղեցի և Անգլիկան եկեղեցի |
Ծննդյան օր | ապրիլի 3, 1964[2][3] (60 տարեկան) |
Ծննդավայր | Farnborough, Բրոմլի, Մեծ Լոնդոն, Անգլիա, Միացյալ Թագավորություն[4] |
Քաղաքացիություն | Միացյալ Թագավորություն |
Ի ծնե անուն | անգլ.՝ Nigel Paul Farage |
Հայր | Guy Oscar Justus Farage?[5] |
Ամուսին | Kirsten Farage?[6] |
Կայք՝ | nfarage.com |
Նայջել Փոլ Ֆարաժ (անգլ.՝ Nigel Paul Farage /ˈfærɑːʒ/[7], ապրիլի 3, 1964[2][3], Farnborough, Բրոմլի, Մեծ Լոնդոն, Անգլիա, Միացյալ Թագավորություն[4]), բրիտանացի քաղաքական գործիչ, 2019 թվականի մարտի 22-ից Brexit կուսակցության առաջնորդ։ 2006 թվականից մինչև 2016 թվականը (ընդմիջումներով) Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցության նախագահը։
Կենսագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1975 թվականից մինչև 1982 թվականը սովորել է հեղինակավոր Դալվիչի քոլեջում, որի ավարտին աշխատել է Լոնդոնի մետաղների բորսայում[8]։
1999 թվականի ամռանից Ֆարաժը եղել է Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավոր՝ Հարավարևելյան Անգլիայից։ Եղել է «Հանուն Եվրոպայի ազատության և ուղիղ ժողովրդավարության» խորհրդարանական խմբակցության համանախագահ։
1992 թվականին՝ Մեծ Բրիտանիայի պահպանողական կուսակցությանն անդամակցությունը դադարեցնելուց հետո, Մաաստրիխտի պայմանագրի ստորագրման պատճառով հանդես է եկել Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցության հիմնադիրներից մեկը։ 1994 թվականից ի վեր՝ եվրոպական և բրիտանական խորհրդարանական ընտրություններում մի շարք անհաջող ընտրարշավներից հետո, 1999 թվականին՝ Հարավարևելյան Անգլիայի ընտրատարածքից, եվրախորհրդարանական ընտրություններում ընտրել է Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավոր։ Դա եղել է առաջին տարին, երբ օգտագործվել է տարածաշրջանային ցուցակների համակարգը։ Ֆարաժը վերընտրվել է 2004 թվականին, 2009 թվականին և 2014 թվականին։
2006 թվականի սեպտեմբերին Ֆարաժը դարձել է Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցության առաջնորդ և գլխավորել այն ըստ 2009 թվականի Եվրախորհրդարանում կայացած ընտրությունների, որոնց արդյունքներով նա ստացել է ձայների մեծությունը, հաղթելով լեյբորիստներին և լիբերալ-դեմոկրատներին՝ ավելի քան 2 մլն ձայնի առավելությամբ։ 2009 թվականի նոյեմբերին հրաժարական է տվել, որպեսզի կենտրոնանա 2010 թվականին Մեծ Բրիտանիայում կայացող խորհրդարանական ընտրություններում՝ խոսնակի պաշտոնի համար պայքարի վրա։ Ֆարաժին չի հաջողվել հաղթել Բերկոուին։ Նա Բաքինգեմի ընտրատարածքում զբաղեցրել է միայն երրորդ տեղը։
2010 թվականի նոյեմբերին Ֆարաժը հաղթել է կուսակցության առաջնորդի ընտրություններում։ 2009 թվականի հոկտեմբերին The Daily Telegraph-ի «100 ամենաազդեցիկ աջակողմյան քաղաքական գործիչները» հարցմանը զբաղեցրել է 41-րդ տեղը, որում նշվել է ԶԼՄ-ներն օգտագործելու նրա ունակությունը և եվրոպական ընտրություններում ՊՆՍԿ-ի հաջողությունը։ 2010 թվականի The Daily Telegraph-ի ցուցակում զբաղեցրել է 58-րդ տեղը։ 2012 թվականին կազմված նույն ցուցակում Ֆարաժը զբաղեցրել է 17-րդ տեղը, իսկ 2013 թվականին՝ երկրորդ տեղը։
2014 թվականի եվրախորհրդարանական ընտրություններում Ֆարաժը կրկին վերընտրվել է և Մեծ Բրիտանիայում առաջնորդել Միացյալ Թագավորության Անկախության կուսակցությանը՝ իր առաջին ազգային ընտրություններում տարած հաղթանակի շնորհիվ։ Դա 1906 թվականից ի վեր եղել է առաջին դեպքը, երբ հաղթանակ է տարել լեյբորիստներից և պահպանողականներից՝ բացի որևէ այլ կուսակցություն։
Ֆարաժը հայտնի է եղել Եվրախորհրդարանում իր կտրուկ և հաճախ սկանդալային ելույթներով, որոնք քննադատել են եվրաինտեգրումը՝ Եվրամիության և եվրոգոտու շրջանակներում։
2016 թվականի հուլիսի 4-ին հեռացել է ՊՆՍԿ-ի առաջնորդի պաշտոնից[9]։ 2018 թվականին լքել է ՊՆՍԿ-ը՝ ի նշան կուսակցության նոր առաջնորդ Ջերարդ Բատենի կողմից իր խորհրդական Թոմմի Ռոբինսոնին նշանակելու դեմ բողոքի, որը հայտնի է ծայրահեղ աջակողմյան հակաիսլամական հայացքներով[10], իսկ 2019 թվականի սկզբին հիմնադրել է Բրեստի կուսակցությունը՝ քաղաքականապես պաշտպանելու Եվրամիությանը Բրիտանիայի անդամակցության հանրաքվեի արդյունքները։
2019 թվականի դեկտեմբերի վերջին բրիտանական Financial Times թերթը Ֆարաժին ներառել է իր հրապարակած 50 հոգուց բաղկացած ցուցակում, որոնք «որոշել են տասնամյակի դեմքը»[11][12]։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 https://www.tagesschau.de/ausland/europa/farage-wahl-grossbritannien-100.html
- ↑ 2,0 2,1 Kellner P. Encyclopædia Britannica
- ↑ 3,0 3,1 Roglo — 1997. — ed. size: 10000000
- ↑ 4,0 4,1 4,2 https://news.sky.com/story/from-ukip-maverick-to-self-proclaimed-peoples-army-leader-everything-you-need-to-know-as-nigel-farage-announces-general-election-bid-13147268
- ↑ https://www.bbc.co.uk/news/uk-politics-20543513
- ↑ https://www.bbc.com/news/uk-politics-38879101
- ↑ Хотя сам Фараж произносит своё имя таким образом, он не возражает когда используется альтернативное произношение /ˈfærɪdʒ/. — Farage vs Paxman, Newsnight (YouTube — UKIP webmaster’s channel), 18 April 2010. Retrieved 13 May 2013.
- ↑ Carole Cadwalladr (2018 թ․ նոյեմբերի 25). «Who is the real Nigel Farage... and why won't he answer my questions?» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 15-ին.
- ↑ Найджел Фарадж: интересные факты.
- ↑ Peter Walker (2019 թ․ հունիսի 3). «Gerard Batten quits as Ukip leader» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 14-ին.
- ↑ «Financial Times включила Путина в список знаковых фигур десятилетия». ТАСС. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 2-ին.
- ↑ Financial Times (2019T04:46). «Fifty people who shaped the decadehttps://on.ft.com/379oWw7» (անգլերեն). @ft. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 2-ին.
{{cite web}}
: External link in
(օգնություն)|title=
Արտաքին հղումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Nigel Farage MEP Официальный сайт
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նայջել Ֆարաժ» հոդվածին։ |
|