Նայջել Ֆարաժ

	Նայջել Ֆարաժ; անգլ.՝ Nigel Paul Farage
Կուսակցություն՝	Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցություն
Կրթություն՝	Դալվիչ Քոլեջ
Մասնագիտություն՝	քաղաքական գործիչ, ինքնակենսագիր, Commodity broker, մամլո քարտուղար և broadcaster
Դավանանք	Անգլիկան եկեղեցի և Անգլիկան եկեղեցի
Ծննդյան օր	ապրիլի 3, 1964 (60 տարեկան)
Ծննդավայր	Դաունի, Լոնդոն, Անգլիա, Միացյալ Թագավորություն
Քաղաքացիություն	Միացյալ Թագավորություն
Ի ծնե անուն	անգլ.՝ Nigel Paul Farage
Ամուսին	Kirsten Farage?
Կայք՝	nfarage.com
Nigel Farage

Նայջել Փոլ Ֆարաժ (անգլ.՝ Nigel Paul Farage /ˈfærɑːʒ/^[4], ապրիլի 3, 1964(1964-04-03)^[1]^[2], Դաունի, Լոնդոն, Անգլիա, Միացյալ Թագավորություն), բրիտանացի քաղաքական գործիչ, 2019 թվականի մարտի 22-ից Brexit կուսակցության առաջնորդ։ 2006 թվականից մինչև 2016 թվականը (ընդմիջումներով) Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցության նախագահը։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1975 թվականից մինչև 1982 թվականը սովորել է հեղինակավոր Դալվիչի քոլեջում, որի ավարտին աշխատել է Լոնդոնի մետաղների բորսայում^[5]։

1999 թվականի ամռանից Ֆարաժը եղել է Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավոր՝ Հարավարևելյան Անգլիայից։ Եղել է «Հանուն Եվրոպայի ազատության և ուղիղ ժողովրդավարության» խորհրդարանական խմբակցության համանախագահ։

1992 թվականին՝ Մեծ Բրիտանիայի պահպանողական կուսակցությանն անդամակցությունը դադարեցնելուց հետո, Մաաստրիխտի պայմանագրի ստորագրման պատճառով հանդես է եկել Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցության հիմնադիրներից մեկը։ 1994 թվականից ի վեր՝ եվրոպական և բրիտանական խորհրդարանական ընտրություններում մի շարք անհաջող ընտրարշավներից հետո, 1999 թվականին՝ Հարավարևելյան Անգլիայի ընտրատարածքից, եվրախորհրդարանական ընտրություններում ընտրել է Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավոր։ Դա եղել է առաջին տարին, երբ օգտագործվել է տարածաշրջանային ցուցակների համակարգը։ Ֆարաժը վերընտրվել է 2004 թվականին, 2009 թվականին և 2014 թվականին։

2006 թվականի սեպտեմբերին Ֆարաժը դարձել է Միացյալ Թագավորության անկախության կուսակցության առաջնորդ և գլխավորել այն ըստ 2009 թվականի Եվրախորհրդարանում կայացած ընտրությունների, որոնց արդյունքներով նա ստացել է ձայների մեծությունը, հաղթելով լեյբորիստներին և լիբերալ-դեմոկրատներին՝ ավելի քան 2 մլն ձայնի առավելությամբ։ 2009 թվականի նոյեմբերին հրաժարական է տվել, որպեսզի կենտրոնանա 2010 թվականին Մեծ Բրիտանիայում կայացող խորհրդարանական ընտրություններում՝ խոսնակի պաշտոնի համար պայքարի վրա։ Ֆարաժին չի հաջողվել հաղթել Բերկոուին։ Նա Բաքինգեմի ընտրատարածքում զբաղեցրել է միայն երրորդ տեղը։

2010 թվականի նոյեմբերին Ֆարաժը հաղթել է կուսակցության առաջնորդի ընտրություններում։ 2009 թվականի հոկտեմբերին The Daily Telegraph-ի «100 ամենաազդեցիկ աջակողմյան քաղաքական գործիչները» հարցմանը զբաղեցրել է 41-րդ տեղը, որում նշվել է ԶԼՄ-ներն օգտագործելու նրա ունակությունը և եվրոպական ընտրություններում ՊՆՍԿ-ի հաջողությունը։ 2010 թվականի The Daily Telegraph-ի ցուցակում զբաղեցրել է 58-րդ տեղը։ 2012 թվականին կազմված նույն ցուցակում Ֆարաժը զբաղեցրել է 17-րդ տեղը, իսկ 2013 թվականին՝ երկրորդ տեղը։

2014 թվականի եվրախորհրդարանական ընտրություններում Ֆարաժը կրկին վերընտրվել է և Մեծ Բրիտանիայում առաջնորդել Միացյալ Թագավորության Անկախության կուսակցությանը՝ իր առաջին ազգային ընտրություններում տարած հաղթանակի շնորհիվ։ Դա 1906 թվականից ի վեր եղել է առաջին դեպքը, երբ հաղթանակ է տարել լեյբորիստներից և պահպանողականներից՝ բացի որևէ այլ կուսակցություն։

Ֆարաժը հայտնի է եղել Եվրախորհրդարանում իր կտրուկ և հաճախ սկանդալային ելույթներով, որոնք քննադատել են եվրաինտեգրումը՝ Եվրամիության և եվրոգոտու շրջանակներում։

2016 թվականի հուլիսի 4-ին հեռացել է ՊՆՍԿ-ի առաջնորդի պաշտոնից^[6]։ 2018 թվականին լքել է ՊՆՍԿ-ը՝ ի նշան կուսակցության նոր առաջնորդ Ջերարդ Բատենի կողմից իր խորհրդական Թոմմի Ռոբինսոնին նշանակելու դեմ բողոքի, որը հայտնի է ծայրահեղ աջակողմյան հակաիսլամական հայացքներով^[7], իսկ 2019 թվականի սկզբին հիմնադրել է Բրեստի կուսակցությունը՝ քաղաքականապես պաշտպանելու Եվրամիությանը Բրիտանիայի անդամակցության հանրաքվեի արդյունքները։

2019 թվականի դեկտեմբերի վերջին բրիտանական Financial Times թերթը Ֆարաժին ներառել է իր հրապարակած 50 հոգուց բաղկացած ցուցակում, որոնք «որոշել են տասնամյակի դեմքը»^[8]^[9]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ ^1,0 ^1,1 Kellner P. Encyclopædia Britannica
↑ ^2,0 ^2,1 Roglo — 1997. — ed. size: 9000000
↑ https://www.bbc.com/news/uk-politics-38879101
↑ Хотя сам Фараж произносит своё имя таким образом, он не возражает когда используется альтернативное произношение /ˈfærɪdʒ/. — Farage vs Paxman, Newsnight (YouTube — UKIP webmaster’s channel), 18 April 2010. Retrieved 13 May 2013.
↑ Carole Cadwalladr (2018 թ․ նոյեմբերի 25). «Who is the real Nigel Farage... and why won't he answer my questions?» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 15-ին.
↑ Найджел Фарадж: интересные факты.
↑ Peter Walker (2019 թ․ հունիսի 3). «Gerard Batten quits as Ukip leader» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 14-ին.
↑ «Financial Times включила Путина в список знаковых фигур десятилетия». ТАСС. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 2-ին.
↑ Financial Times (2019T04:46). «Fifty people who shaped the decadehttps://on.ft.com/379oWw7» (անգլերեն). @ft. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 2-ին. {{cite web}}: External link in |title= (օգնություն)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Nigel Farage MEP Официальный сайт

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նայջել Ֆարաժ» հոդվածին։

[_fb83a18f6f7816f9-1] 1,0 ^1,1 Kellner P. Encyclopædia Britannica

[_b90934b3fc9ad3cf-2] 2,0 ^2,1 Roglo — 1997. — ed. size: 9000000

[_1a4c816c4e3ba3f3-3] ttps://www.bbc.com/news/uk-politics-38879101

[:0-4] Хотя сам Фараж произносит своё имя таким образом, он не возражает когда используется альтернативное произношение /ˈfærɪdʒ/. — Farage vs Paxman, Newsnight (YouTube — UKIP webmaster’s channel), 18 April 2010. Retrieved 13 May 2013.

[5] Carole Cadwalladr (2018 թ․ նոյեմբերի 25). «Who is the real Nigel Farage... and why won't he answer my questions?» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 15-ին.

[6] Найджел Фарадж: интересные факты.

[7] Peter Walker (2019 թ․ հունիսի 3). «Gerard Batten quits as Ukip leader» (անգլերեն). The Guardian. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 14-ին.

[8] «Financial Times включила Путина в список знаковых фигур десятилетия». ТАСС. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 2-ին.

[9] Financial Times (2019T04:46). «Fifty people who shaped the decadehttps://on.ft.com/379oWw7» (անգլերեն). @ft. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 2-ին. {{cite web}}: External link in |title= (օգնություն)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]