Արմեն Հակոբյան (քանդակագործ)

Արմեն Հակոբյան;
Ծնվել է	հունիսի 17, 1941
Ծննդավայր	Ստեփանակերտ, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մահացել է	հունվարի 2, 1990 (48 տարեկան)
Վախճանի վայրը	Ստեփանակերտ, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մասնագիտություն	քանդակագործ
Անդամություն	Հայաստանի նկարիչների միություն և Կռունկ կոմիտե
Երեխաներ	Միհրան Հակոբյան

Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Արմեն Հակոբյան (այլ կիրառումներ)

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Հակոբյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Արմեն Վլադիմիրի Հակոբյան (հունիսի 17, 1941(1941-06-17), Ստեփանակերտ, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - հունվարի 2, 1990(1990-01-02), Ստեփանակերտ, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ քանդակագործ։

Քանդակագործ Միհրան Հակոբյանի հայրն է։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1947-1957 թթ. սովորել է Ստեփանակերտի Գրիբոյեդովի անվան թիվ 3 միջնակարգ դպրոցում։ 1961 թվականին մեկնել է Աշխաբադ։ 1962-1964 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում։ 1965-1968 թթ. սովորել է Դոնի Ռոստովի Գրեկովի անվան գեղարվեստական ուսումնարանի քանդակի բաժնում, միաժամանակ՝ Վորոնեժի մանկավարժական ինստիտուտի պատմության ֆակուլտետում։ Վերադառնալով հայրենիք՝ 1969-1971 թթ. քանդակագործ է աշխատել Ստեփանակերտի արտադրա-ստեղծագործական կոմբինատում։ Այդ տարիներին կերտել է Հայրենական Մեծ պատերազմում զոհված արցախցիների հիշատակի հուշարձաններ Վանք և Կեմրակուճ գյուղերում։ 1971 թվականին մեկնել է Ալթայի երկրամաս, հաստատվել Բառնաուլ քաղաքում, ապրել, ստեղծագործել մինչև 1977 թվականը։ Աշխատել է երկրամասի տարբեր արվեստանոցներում, մասնակցել բազմաթիվ ցուցահանդեսների, դասավանդել Նովոալթայսկի գեղարվեստական ուսումնարանում։ Մեծ Հայրենականին նվիրված հուշարձաններ է տեղադրել Ելցովկա և Պերվոմայսկ քաղաքներում, կոթողներ՝ մի շարք բնակավայրերում։

1977 թվականին վերադարձել է հայրենիք՝ մարզկոմի 1-ին քարտուղար Կևորկովի հրավերով։ Այդ ընթացքում տարբեր շրջաններում ղեկավարել է ԼՂ նկարիչների ստեղծագործական բաժանմունքը, այնուհետև՝ միությունը, լսելի դարձրել հայ արվեստագետի ձայնը Ադրբեջանում։ Դասավանդել է նաև Ստեփանակերտի Հակոբ Գյուրջյանի անվան արվեստի մանկական դպրոցում։ 1978 թվականից եղել է ԽՍՀՄ նկարիչների միության անդամ։

Մասնակցություն Արցախյան ազատամարտին[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1988 թվականին ակտիվորեն ներգրավվել է Ղարաբաղյան շարժման մեջ, դարձել «Կռունկ» կոմիտեի հիմնադիր-անդամներից մեկը, այդ անվան և կռունկի պատկերով կրծքանշանի հեղինակը։ Նույն թվականին Արցախի մտավորականների պատվիրակության կազմում մեկնել է Մոսկվա, Կենտկոմ՝ Հայաստանի հետ Արցախի վերամիավորման պահանջով։

Զոհվել է 1990 թվականի հունվարի 2-ին, երբ բանակցելով, փորձել է ռուս-ադրբեջանական զինված սադրանքից պաշտպանել Ստեփանակերտի փողոցները ելած խաղաղ բնակչությանը^[1]^[2]։

Քանդակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1988 թվականին մասնակցել է Իջևանի քանդակագործական սիմպոզիումին, կերտել «Արցախ» քանդակը, որն արժանացել է հատուկ մրցանակի։ 1989 թվականին Ստեփանակերտում տեղադրվել է Սպիտակի երկրաշարժի զոհերի հիշատակի հուշակոթողը։

«Սումգայիթ» քանդակում սեղմ արտահայտամիջոցներով քանդակագործը կարողացել է հասնել բարձր լարվածության և հուզականության, ողբերգության բացահայտմանը։ «Ղարաբաղյան տրանսպորտ» քարի վրա քանդակը հայկական օջախի, ընտանիքի սրբության պատկերումն է և արցախցու կերտվածքի բացահայտումը։ «Երաժիշտներ» քանդակն աչքի է ընկնում պլաստիկ լուծումներով։ «Պըլը Պուղին և Մելիք Շահնազարը», «Թազբեհով ծերունին», «Հնձվորները» շնչում են մեղմ հումորով ու սիրով դեպի մարդ-արարածն ու աշխարհը։ Ազգային ու համամարդկային են «Արցախցի տատիկները», «Հայուհի», «Երեք դիմակ» քանդակները^[3]։