Առնո Մոնտեբուր
| Առնո Մոնտեբուր | |
| |
| Կուսակցություն՝ | Սոցիալիստական կուսակցություն[1] |
|---|---|
| Կրթություն՝ | Փարիզ 1 Պանթեոն-Սորբոն համալսարան, Փարիզի քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ և Բուրգունդիայի համալսարան |
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ, փաստաբան և ձեռնարկատեր |
| Դավանանք | Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի |
| Ծննդյան օր | հոկտեմբերի 30, 1962[2][3][4][…] (62 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Կլամսի |
| Քաղաքացիություն |  Ֆրանսիա
|
| Զավակներ | Paul Montebourg? |
| Կայք՝ | arnaudmontebourg.fr |
| Պարգևներ | |
Առնո Մոնտեբուր (ֆր.՝ Arnaud Montebourg, հոկտեմբերի 30, 1962[2][3][4][…], Կլամսի), ֆրանսիացի քաղաքական և պետական գործիչ, էկոնոմիկայի, արտադրության և թվային տեխնոլոգիաների աճի նախարար (2012-ից 2014 թվականներին)։ Սոցիալիստական կուսակցության ձախ թևի ներկայացուցիչ։
Կենսագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Առնո Մոնտեբուրը Աուտուն քաղաքից հարկային գործակալ Միշել Մոնտեբուրի և Լեյլա Ուլդ Կադիի (Leïla Ould Cadi) որդին է։ Ծնվել է Ֆրանսիայի Ալժիրում` Օրան քաղաքում, իսպանական լեզվի ուսուցչուհի է։ Ալժիրում մնացել են Մոնտեբուրի մոր հարազատների հետ՝ 2016 թվականին Օրանում նա այցելել է զարմիկներ Զորի և Ֆարիդա քույրերին և նրանց մորը՝ Ռոհային, պապը Բարուդի Ուլդ Քադին մահացել է 1992 թվականին[6]։
Մոնտեբուրը մանկությունն անցկացրել է Ֆիքսում (Կոտ դ' Օր դեպարտամենտ), ուսումնասիրել է Բուրգունդիայի համալսարանի իրավունքը[7]։
1990 թվականին դարձել է Փարիզի վերաքննիչ դատարանի փաստաբան։
1997 թվականին քաղաքական կարիերա է սկսել․ Սոցիալիստական կուսակցությունից ընտրվել է Սոն է Լուարում դեպարտամենտում Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի պատգամավոր։ Հետագայում վերընտրվել է՝ պահպանելով մանդատը մինչև 2012 թվականը, երբ նրա շրջանը վերացվել է։
2007 թվականին մասնակցել է Սեգոլեն Ռուայալի նախագահական քարոզարշավին։
2008 թվականին Ռեյմսում Սոցիալիստական կուսակցության համագումարին Բենուա Ամոնի հետ միասին պաշտպանել Է Մարտին Օբրիի թեկնածությունը կուսակցությունում առաջնորդության համար պայքարում, որն ավարտվել է հաղթանակով[8]։
2008 թվականին դարձել է Սոն Է Լուարի դեպարտամենտի գլխավոր խորհրդի նախագահը։
2011 թվականին պայքարել է 2012 թվականի նախագահական ընտրություններում սոցիալիստներին իր թեկնածությունն առաջադրելու համար[9]։
2012 թվականին նշանակվել է Ժան Մարկ Էրոյի կառավարությունում արտադրության վերսկսման նախարար։
2014 թվականի մարտի 31-ին ստացել է էկոնոմիկայի, արտադրության և թվային տեխնոլոգիաների նախարարի պաշտոնը Մանուել Վալսի առաջին կառավարությունում։ Քննադատաբար էր վերաբերվում կառավարության նեոլիբերալ և անցողիկ կուրսին։
2014 թվականի մայիսի 14-ի կառավարության հրամանագրի (№ 2014-479) նախաձեռնողն է, որը սահմանափակում է արտասահմանյան կապիտալի մուտքը ռազմավարական նշանակության ձեռնարկություններ[10]։ Դեկրետը ընդլայնել է հոդված R. 153-2-ի վալյութային և ֆինանսական օրենսգիրքը 2005 թվականի խմբագրությունում, երբ Դե Վիլպենի կառավարությունը որոշեց այն տարածքը, որտեղ օտարերկրյա ներդրումները պահանջում էին իշխանությունների թույլտվությունը՝ ազգային շահերը պաշտպանելու համար[11]։
2014 թվականի օգոստոսի 25-ին սադրել է կառավարական ճգնաժամը՝ հայտարարելով կաբինետից դուրս գալու մասին` ի նշան խիստ խնայողության վարվող ֆինանսական քաղաքականության հետ անհամաձայնության, ինչի հետևանքով ձևավորվել է Վալսի երկրորդ կառավարությունը, որտեղ Մոնտեբուրի աթոռը զբաղեցրել է Էմանուել Մակրոնը[12]։ Մոնտեբուրի հետ մեկտեղ կառավարությունը լքել են ժողովրդական կրթության, բարձրագույն կրթության և գիտական հետազոտությունների նախարար Բենուա Ամոնը և մշակույթի նախարար Օրելի Ֆիլիպետտին, որոնք նույնպես ներկայացրել են կուսակցության ձախասոցիալական թևը։
2016 թվականին, որոշելով պայքարել նախագահական ընտրություններում սոցհարցումից իր թեկնածությունն առաջադրելու համար, Մոնտեբուրը հրապարակել Է Le Projet France ծրագիրը (Ֆրանսիա նախագիծ), որում համադրվել են Ժան Պիեռ Շևենմանի 2002 թվականի գաղափարները՝ ի պաշտպանություն Ֆրանսիայի Ազգային բյուջետային ինքնիշխանության և Սեգոլեն Ռուայալի 2007 թվականի՝ սոցիալական նորացման առաջարկի[13]։
2017 թվականի հունվարին մասնակցել է սոցիալիստների կազմակերպած «ձախերի փրայմերիզը», որը նպատակ ուներ ձախ ուժերի միասնական թեկնածու առաջադրել՝ հայտարարելով, որ մտադիր է առաջին հերթին պայքարից դուրս բերել նախագահ Օլանդի Մանուել Վալսի պաշտպանությունը, բայց ձայների 18 տոկոսի արդյունքով չի կարողացել դուրս գալ քվեարկության երկրորդ փուլ[14]։ Իր կողմնակիցներին նա կոչ է արել քվեարկել փրայմերիզում առաջին տեղը զբաղեցրած Բենուա Ամոնի օգտին։
Անձնական կյանք
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]2014 թվականին Առնո Մոնտեբուրն ամուսնացել է Օրելի Ֆիլիպետիի հետ, որը Վալսի կառավարությունում մշակույթի նախարար էր։ 2015 թվականի սեպտեմբերին նրանք ունեցան դուստր Ժաննան, բայց 2017 թվականի մարտի 3-ին հայտնի դարձավ, որ նրանք բաժանվել են[15]։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 https://www.workwithdata.com/person/arnaud-montebourg-1962
- ↑ 2,0 2,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
- ↑ 3,0 3,1 GeneaStar
- ↑ 4,0 4,1 Roglo — 1997. — ed. size: 10000000
- ↑ https://frenchamerican.org/young-leaders/earlier-classes/2000/
- ↑ Eric Hacquemand (2017 թ․ հունվարի 2). «Arnaud Montebourg : "L'Algérie, le pays de ma mère"» (ֆրանսերեն). Paris Match. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 22-ին.
- ↑ «Biographie Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն). Le Parisien. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հոկտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 22-ին.
- ↑ Arthur Berdah (2016 թ․ օգոստոսի 17). «Hamon-Montebourg, destins croisés de deux frères ennemis» (ֆրանսերեն). Le Figaro. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 26-ին.
- ↑ «Montebourg cherche à faire «turbuler» la primaire» (ֆրանսերեն). Le Figaro. 2011 թ․ օգոստոսի 19. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 22-ին.
- ↑ «Décret n° 2014-479 du 14 mai 2014 relatif aux investissements étrangers soumis à autorisation préalable» (ֆրանսերեն). legifrance.gouv.fr. 2018 թ․ փետրվարի 16. Վերցված է 2018 թ․ փետրվարի 16-ին.
- ↑ «Au fait, c'est quoi ce décret sur les « investissements stratégiques » ?» (ֆրանսերեն). Le Monde. 2014 թ․ մայիսի 16. Վերցված է 2018 թ․ փետրվարի 16-ին.
- ↑ «France Hollande: New team named after ministers rebel» (անգլերեն). BBC News. 2014 թ․ օգոստոսի 26. Վերցված է 2014 թ․ հոկտեմբերի 19-ին.
- ↑ Bastien Bonnefous (2016 թ․ օգոստոսի 22). «Le « Projet France » d'Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն). Le Monde. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 23-ին.
- ↑ Romain Herreros (2017 թ․ հունվարի 23). «Résultats de la primaire de la gauche: Arnaud Montebourg, grand perdant, cherche avenir politique» (ֆրանսերեն). Huffington Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ ապրիլի 23-ին. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 22-ին.
- ↑ «Arnaud Montebourg et Aurélie Filippetti se sont séparés» (ֆրանսերեն). La Depeche. 2017 թ․ մարտի 3. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 22-ին.
Արտաքին հղումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- «Arnaud Montebourg - Parti socialiste» (ֆրանսերեն). Le Point. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 22-ին.
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Առնո Մոնտեբուր» հոդվածին։ |
| ||||||||||||||||||||||||
