Առնո Մոնտեբուր

	Առնո Մոնտեբուր
Կուսակցություն՝	Սոցիալիստական կուսակցություն
Կրթություն՝	Փարիզ 1 Պանթեոն-Սորբոն համալսարան, Փարիզի քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ և Բուրգունդիայի համալսարան
Մասնագիտություն՝	քաղաքական գործիչ, փաստաբան և ձեռնարկատեր
Դավանանք	Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի
Ծննդյան օր	հոկտեմբերի 30, 1962[…] (60 տարեկան)
Ծննդավայր	Կլամսի
Քաղաքացիություն	Ֆրանսիա
Զավակներ	Paul Montebourg?
Կայք՝	arnaudmontebourg.fr
Պարգևներ	Young Leader of the French American Foundation? (2000)
Arnaud Montebourg

Առնո Մոնտեբուր (ֆր.՝ Arnaud Montebourg, հոկտեմբերի 30, 1962(1962-10-30)^[1]^[2]^[3]^[…], Կլամսի), ֆրանսիացի քաղաքական և պետական գործիչ, էկոնոմիկայի, արտադրության և թվային տեխնոլոգիաների աճի նախարար (2012-ից 2014 թվականներին)։ Սոցիալիստական կուսակցության ձախ թևի ներկայացուցիչ։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առնո Մոնտեբուրը Աուտուն քաղաքից հարկային գործակալ Միշել Մոնտեբուրի և Լեյլա Ուլդ Կադիի (Leïla Ould Cadi) որդին է։ Ծնվել է Ֆրանսիայի Ալժիրում` Օրան քաղաքում, իսպանական լեզվի ուսուցչուհի է։ Ալժիրում մնացել են Մոնտեբուրի մոր հարազատների հետ՝ 2016 թվականին Օրանում նա այցելել է զարմիկներ Զորի և Ֆարիդա քույրերին և նրանց մորը՝ Ռոհային, պապը Բարուդի Ուլդ Քադին մահացել է 1992 թվականին^[4]։

Մոնտեբուրը մանկությունն անցկացրել է Ֆիքսում (Կոտ դ' Օր դեպարտամենտ), ուսումնասիրել է Բուրգունդիայի համալսարանի իրավունքը^[5]։

1990 թվականին դարձել է Փարիզի վերաքննիչ դատարանի փաստաբան։

1997 թվականին քաղաքական կարիերա է սկսել․ Սոցիալիստական կուսակցությունից ընտրվել է Սոն է Լուարում դեպարտամենտում Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի պատգամավոր։ Հետագայում վերընտրվել է՝ պահպանելով մանդատը մինչև 2012 թվականը, երբ նրա շրջանը վերացվել է։

2007 թվականին մասնակցել է Սեգոլեն Ռուայալի նախագահական քարոզարշավին։

2008 թվականին Ռեյմսում Սոցիալիստական կուսակցության համագումարին Բենուա Ամոնի հետ միասին պաշտպանել Է Մարտին Օբրիի թեկնածությունը կուսակցությունում առաջնորդության համար պայքարում, որն ավարտվել է հաղթանակով^[6]։

2008 թվականին դարձել է Սոն Է Լուարի դեպարտամենտի գլխավոր խորհրդի նախագահը։

2011 թվականին պայքարել է 2012 թվականի նախագահական ընտրություններում սոցիալիստներին իր թեկնածությունն առաջադրելու համար^[7]։

2012 թվականին նշանակվել է Ժան Մարկ Էրոյի կառավարությունում արտադրության վերսկսման նախարար։

2014 թվականի մարտի 31-ին ստացել է էկոնոմիկայի, արտադրության և թվային տեխնոլոգիաների նախարարի պաշտոնը Մանուել Վալսի առաջին կառավարությունում։ Քննադատաբար էր վերաբերվում կառավարության նեոլիբերալ և անցողիկ կուրսին։

2014 թվականի մայիսի 14-ի կառավարության հրամանագրի (№ 2014-479) նախաձեռնողն է, որը սահմանափակում է արտասահմանյան կապիտալի մուտքը ռազմավարական նշանակության ձեռնարկություններ^[8]։ Դեկրետը ընդլայնել է հոդված R. 153-2-ի վալյութային և ֆինանսական օրենսգիրքը 2005 թվականի խմբագրությունում, երբ Դե Վիլպենի կառավարությունը որոշեց այն տարածքը, որտեղ օտարերկրյա ներդրումները պահանջում էին իշխանությունների թույլտվությունը՝ ազգային շահերը պաշտպանելու համար^[9]։

2014 թվականի օգոստոսի 25-ին սադրել է կառավարական ճգնաժամը՝ հայտարարելով կաբինետից դուրս գալու մասին` ի նշան խիստ խնայողության վարվող ֆինանսական քաղաքականության հետ անհամաձայնության, ինչի հետևանքով ձևավորվել է Վալսի երկրորդ կառավարությունը, որտեղ Մոնտեբուրի աթոռը զբաղեցրել է Էմանուել Մակրոնը^[10]։ Մոնտեբուրի հետ մեկտեղ կառավարությունը լքել են ժողովրդական կրթության, բարձրագույն կրթության և գիտական հետազոտությունների նախարար Բենուա Ամոնը և մշակույթի նախարար Օրելի Ֆիլիպետտին, որոնք նույնպես ներկայացրել են կուսակցության ձախասոցիալական թևը։

2016 թվականին, որոշելով պայքարել նախագահական ընտրություններում սոցհարցումից իր թեկնածությունն առաջադրելու համար, Մոնտեբուրը հրապարակել Է Le Projet France ծրագիրը (Ֆրանսիա նախագիծ), որում համադրվել են Ժան Պիեռ Շևենմանի 2002 թվականի գաղափարները՝ ի պաշտպանություն Ֆրանսիայի Ազգային բյուջետային ինքնիշխանության և Սեգոլեն Ռուայալի 2007 թվականի՝ սոցիալական նորացման առաջարկի^[11]։

2017 թվականի հունվարին մասնակցել է սոցիալիստների կազմակերպած «ձախերի փրայմերիզը», որը նպատակ ուներ ձախ ուժերի միասնական թեկնածու առաջադրել՝ հայտարարելով, որ մտադիր է առաջին հերթին պայքարից դուրս բերել նախագահ Օլանդի Մանուել Վալսի պաշտպանությունը, բայց ձայների 18 տոկոսի արդյունքով չի կարողացել դուրս գալ քվեարկության երկրորդ փուլ^[12]։ Իր կողմնակիցներին նա կոչ է արել քվեարկել փրայմերիզում առաջին տեղը զբաղեցրած Բենուա Ամոնի օգտին։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2014 թվականին Առնո Մոնտեբուրն ամուսնացել է Օրելի Ֆիլիպետիի հետ, որը Վալսի կառավարությունում մշակույթի նախարար էր։ 2015 թվականի սեպտեմբերին նրանք ունեցան դուստր Ժաննան, բայց 2017 թվականի մարտի 3-ին հայտնի դարձավ, որ նրանք բաժանվել են^[13]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ ^1,0 ^1,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
↑ ^2,0 ^2,1 GeneaStar
↑ ^3,0 ^3,1 Roglo — 1997. — ed. size: 8549233
↑ Eric Hacquemand (2017-01-02)։ «Arnaud Montebourg : "L'Algérie, le pays de ma mère"» (ֆրանսերեն)։ Paris Match։ Վերցված է 2017-04-22
↑ «Biographie Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն)։ Le Parisien։ Վերցված է 2017-04-22
↑ Arthur Berdah (2016-08-17)։ «Hamon-Montebourg, destins croisés de deux frères ennemis» (ֆրանսերեն)։ Le Figaro։ Վերցված է 2017-04-26
↑ «Montebourg cherche à faire «turbuler» la primaire» (ֆրանսերեն)։ Le Figaro։ 2011-08-19։ Վերցված է 2017-04-22
↑ «Décret n° 2014-479 du 14 mai 2014 relatif aux investissements étrangers soumis à autorisation préalable» (ֆրանսերեն)։ legifrance.gouv.fr։ 2018-02-16։ Վերցված է 2018-02-16
↑ «Au fait, c'est quoi ce décret sur les « investissements stratégiques » ?» (ֆրանսերեն)։ Le Monde։ 2014-05-16։ Վերցված է 2018-02-16
↑ «France Hollande: New team named after ministers rebel» (անգլերեն)։ BBC News։ 2014-08-26։ Վերցված է 2014-10-19
↑ Bastien Bonnefous (2016-08-22)։ «Le « Projet France » d’Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն)։ Le Monde։ Վերցված է 2017-06-23
↑ Romain Herreros (2017-01-23)։ «Résultats de la primaire de la gauche: Arnaud Montebourg, grand perdant, cherche avenir politique» (ֆրանսերեն)։ Huffington Post։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-04-23-ին։ Վերցված է 2017-04-22
↑ «Arnaud Montebourg et Aurélie Filippetti se sont séparés» (ֆրանսերեն)։ La Depeche։ 2017-03-03։ Վերցված է 2017-04-22

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Arnaud Montebourg - Parti socialiste» (ֆրանսերեն)։ Le Point։ Վերցված է 2017-04-22

[_9f10a6b35a0963a6-1] 1,0 ^1,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale

[_cbe6f0d0066e7f27-2] 2,0 ^2,1 GeneaStar

[_ad7a41fa909459d9-3] 3,0 ^3,1 Roglo — 1997. — ed. size: 8549233

[4] Eric Hacquemand (2017-01-02)։ «Arnaud Montebourg : "L'Algérie, le pays de ma mère"» (ֆրանսերեն)։ Paris Match։ Վերցված է 2017-04-22

[5] «Biographie Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն)։ Le Parisien։ Վերցված է 2017-04-22

[6] Arthur Berdah (2016-08-17)։ «Hamon-Montebourg, destins croisés de deux frères ennemis» (ֆրանսերեն)։ Le Figaro։ Վերցված է 2017-04-26

[7] «Montebourg cherche à faire «turbuler» la primaire» (ֆրանսերեն)։ Le Figaro։ 2011-08-19։ Վերցված է 2017-04-22

[8] «Décret n° 2014-479 du 14 mai 2014 relatif aux investissements étrangers soumis à autorisation préalable» (ֆրանսերեն)։ legifrance.gouv.fr։ 2018-02-16։ Վերցված է 2018-02-16

[9] «Au fait, c'est quoi ce décret sur les « investissements stratégiques » ?» (ֆրանսերեն)։ Le Monde։ 2014-05-16։ Վերցված է 2018-02-16

[10] «France Hollande: New team named after ministers rebel» (անգլերեն)։ BBC News։ 2014-08-26։ Վերցված է 2014-10-19

[11] Bastien Bonnefous (2016-08-22)։ «Le « Projet France » d’Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն)։ Le Monde։ Վերցված է 2017-06-23

[12] Romain Herreros (2017-01-23)։ «Résultats de la primaire de la gauche: Arnaud Montebourg, grand perdant, cherche avenir politique» (ֆրանսերեն)։ Huffington Post։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-04-23-ին։ Վերցված է 2017-04-22

[13] «Arnaud Montebourg et Aurélie Filippetti se sont séparés» (ֆրանսերեն)։ La Depeche։ 2017-03-03։ Վերցված է 2017-04-22

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]