Առնո Մոնտեբուր
| Առնո Մոնտեբուր | |
| |
| Կուսակցություն՝ | Սոցիալիստական կուսակցություն |
|---|---|
| Կրթություն՝ | Փարիզ 1 Պանթեոն-Սորբոն համալսարան, Փարիզի քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ և Բուրգունդիայի համալսարան |
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ, փաստաբան և ձեռնարկատեր |
| Դավանանք | Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի |
| Ծննդյան օր | հոկտեմբերի 30, 1962[1][2] (57 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Կլամսի |
| Քաղաքացիություն |  Ֆրանսիա
|
| Կայք՝ | arnaudmontebourg.fr |
Առնո Մոնտեբուր (ֆր.՝ Arnaud Montebourg, հոկտեմբերի 30, 1962[1][2], Կլամսի), ֆրանսիացի քաղաքական և պետական գործիչ, էկոնոմիկայի, արտադրության և թվային տեխնոլոգիաների աճի նախարար (2012-ից 2014 թվականներին): Սոցիալիստական կուսակցության ձախ թևի ներկայացուցիչ:
Բովանդակություն
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Առնո Մոնտեբուրը Աուտուն քաղաքից հարկային գործակալ Միշել Մոնտեբուրի և Լեյլա Ուլդ Կադիի (Leïla Ould Cadi) որդին է։ Ծնվել է Ֆրանսիայի Ալժիրում` Օրան քաղաքում, իսպանական լեզվի ուսուցչուհի է: Ալժիրում մնացել են Մոնտեբուրի մոր հարազատների հետ՝ 2016 թվականին Օրանում նա այցելել է զարմիկներ Զորի և Ֆարիդա քույրերին և նրանց մորը՝ Ռոհային, պապը Բարուդի Ուլդ Քադին մահացել է 1992 թվականին[3]:
Մոնտեբուրը մանկությունն անցկացրել է Ֆիքսում (Կոտ դ' Օր դեպարտամենտ), ուսումնասիրել է Բուրգունդիայի համալսարանի իրավունքը[4]:
1990 թվականին դարձել է Փարիզի վերաքննիչ դատարանի փաստաբան։
1997 թվականին քաղաքական կարիերա է սկսել․ Սոցիալիստական կուսակցությունից ընտրվել է Սոն է Լուարում դեպարտամենտում Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի պատգամավոր: Հետագայում վերընտրվել է՝ պահպանելով մանդատը մինչև 2012 թվականը, երբ նրա շրջանը վերացվել է։
2007 թվականին մասնակցել է Սեգոլեն Ռուայալի նախագահական քարոզարշավին։
2008 թվականին Ռեյմսում Սոցիալիստական կուսակցության համագումարին Բենուա Ամոնի հետ միասին պաշտպանել Է Մարտին Օբրիի թեկնածությունը կուսակցությունում առաջնորդության համար պայքարում, որն ավարտվել է հաղթանակով[5]:
2008 թվականին դարձել է Սոն Է Լուարի դեպարտամենտի գլխավոր խորհրդի նախագահը։
2011 թվականին պայքարել է 2012 թվականի նախագահական ընտրություններում սոցիալիստներին իր թեկնածությունն առաջադրելու համար[6]:
2012 թվականին նշանակվել է Ժան Մարկ Էրոյի կառավարությունում արտադրության վերսկսման նախարար։
2014 թվականի մարտի 31-ին ստացել է էկոնոմիկայի, արտադրության և թվային տեխնոլոգիաների նախարարի պաշտոնը Մանուել Վալսի առաջին կառավարությունում: Քննադատաբար էր վերաբերվում կառավարության նեոլիբերալ և անցողիկ կուրսին։
2014 թվականի մայիսի 14-ի կառավարության հրամանագրի (№ 2014-479) նախաձեռնողն է, որը սահմանափակում է արտասահմանյան կապիտալի մուտքը ռազմավարական նշանակության ձեռնարկություններ[7]: Դեկրետը ընդլայնել է հոդված R. 153-2-ի վալյութային և ֆինանսական օրենսգիրքը 2005 թվականի խմբագրությունում, երբ Դե Վիլպենի կառավարությունը որոշեց այն տարածքը, որտեղ օտարերկրյա ներդրումները պահանջում էին իշխանությունների թույլտվությունը՝ ազգային շահերը պաշտպանելու համար[8]:
2014 թվականի օգոստոսի 25-ին սադրել է կառավարական ճգնաժամը՝ հայտարարելով կաբինետից դուրս գալու մասին` ի նշան խիստ խնայողության վարվող ֆինանսական քաղաքականության հետ անհամաձայնության, ինչի հետևանքով ձևավորվել է Վալսի երկրորդ կառավարությունը, որտեղ Մոնտեբուրի աթոռը զբաղեցրել է Էմանուել Մակրոնը[9]: Մոնտեբուրի հետ մեկտեղ կառավարությունը լքել են ժողովրդական կրթության, բարձրագույն կրթության և գիտական հետազոտությունների նախարար Բենուա Ամոնը և մշակույթի նախարար Օրելի Ֆիլիպետտին, որոնք նույնպես ներկայացրել են կուսակցության ձախասոցիալական թևը:
2016 թվականին, որոշելով պայքարել նախագահական ընտրություններում սոցհարցումից իր թեկնածությունն առաջադրելու համար, Մոնտեբուրը հրապարակել Է Le Projet France ծրագիրը (Ֆրանսիա նախագիծ), որում համադրվել են Ժան Պիեռ Շևենմանի 2002 թվականի գաղափարները՝ ի պաշտպանություն Ֆրանսիայի Ազգային բյուջետային ինքնիշխանության և Սեգոլեն Ռուայալի 2007 թվականի՝ սոցիալական նորացման առաջարկի[10]:
2017 թվականի հունվարին մասնակցել է սոցիալիստների կազմակերպած «ձախերի փրայմերիզը», որը նպատակ ուներ ձախ ուժերի միասնական թեկնածու առաջադրել՝ հայտարարելով, որ մտադիր է առաջին հերթին պայքարից դուրս բերել նախագահ Օլանդի Մանուել Վալսի պաշտպանությունը, բայց ձայների 18 տոկոսի արդյունքով չի կարողացել դուրս գալ քվեարկության երկրորդ փուլ[11]: Իր կողմնակիցներին նա կոչ է արել քվեարկել փրայմերիզում առաջին տեղը զբաղեցրած Բենուա Ամոնի օգտին:
Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2014 թվականին Առնո Մոնտեբուրն ամուսնացել է Օրելի Ֆիլիպետիի հետ, որը Վալսի կառավարությունում մշակույթի նախարար էր: 2015 թվականի սեպտեմբերին նրանք ունեցան դուստր Ժաննան, բայց 2017 թվականի մարտի 3-ին հայտնի դարձավ, որ նրանք բաժանվել են[12]:
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Sycomore / Assemblée nationale
- ↑ 2,0 2,1 Munzinger-Archiv — 1913.
- ↑ Eric Hacquemand (2017-01-02)։ «Arnaud Montebourg : "L'Algérie, le pays de ma mère"» (ֆրանսերեն)։ Paris Match։ Վերցված է 2017-04-22
- ↑ «Biographie Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն)։ Le Parisien։ Վերցված է 2017-04-22
- ↑ Arthur Berdah (2016-08-17)։ «Hamon-Montebourg, destins croisés de deux frères ennemis» (ֆրանսերեն)։ Le Figaro։ Վերցված է 2017-04-26
- ↑ «Montebourg cherche à faire «turbuler» la primaire» (ֆրանսերեն)։ Le Figaro։ 2011-08-19։ Վերցված է 2017-04-22
- ↑ «Décret n° 2014-479 du 14 mai 2014 relatif aux investissements étrangers soumis à autorisation préalable» (ֆրանսերեն)։ legifrance.gouv.fr։ 2018-02-16։ Վերցված է 2018-02-16
- ↑ «Au fait, c'est quoi ce décret sur les « investissements stratégiques » ?» (ֆրանսերեն)։ Le Monde։ 2014-05-16։ Վերցված է 2018-02-16
- ↑ «France Hollande: New team named after ministers rebel» (անգլերեն)։ BBC News։ 2014-08-26։ Վերցված է 2014-10-19
- ↑ Bastien Bonnefous (2016-08-22)։ «Le « Projet France » d’Arnaud Montebourg» (ֆրանսերեն)։ Le Monde։ Վերցված է 2017-06-23
- ↑ Romain Herreros (2017-01-23)։ «Résultats de la primaire de la gauche: Arnaud Montebourg, grand perdant, cherche avenir politique» (ֆրանսերեն)։ Huffington Post։ Վերցված է 2017-04-22
- ↑ «Arnaud Montebourg et Aurélie Filippetti se sont séparés» (ֆրանսերեն)։ La Depeche։ 2017-03-03։ Վերցված է 2017-04-22
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Arnaud Montebourg - Parti socialiste» (ֆրանսերեն)։ Le Point։ Վերցված է 2017-04-22
|
Arnaud Montebourg Վիքիպահեստում |
|---|
| ||||||||||||||||||||
