Վիկտոր Օնիսկո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Վիկտոր Օնիսկո
Ծննդյան թիվ՝դեկտեմբերի 17, 1982(1982-12-17)[1]
Ծննդավայր՝Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Վախճանի թիվ՝դեկտեմբերի 30, 2022(2022-12-30)[1] (40 տարեկան)
Քաղաքացիություն՝ Ուկրաինա
Մասնագիտություն՝մոնտաժող, ռազմական գործիչ և մոնտաժող
Պարգևներ՝
«Վաստակի համար» ІІІ աստիճանի շքանշան (Ուկրաինա)[3] և Բոգդան Խմելնիցկու III աստիճանի շքանշան[2]
IMDb։ID 7223786

Վիկտոր Օնիսկո ( ուկրաիներեն՝ Віктор Онисько, դեկտեմբերի 17, 1982(1982-12-17)[1], Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - դեկտեմբերի 30, 2022(2022-12-30)[1]), ուկրաինացի կինոխմբագիր և Ուկրաինայի զինված ուժերի զինծառայող, ռուս-ուկրաինական պատերազմի մասնակից։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիկտորը ուկրաինացի ճանաչված կինոխմբագիր էր[4]։ Նա աշխատել է ավելի քան 20 ուկրաինական ֆիլմերի և սերիալների վրա, որոնք հայտնի են ոչ միայն Ուկրաինայում, այլև Եվրոպայում և ԱՄՆ-ում։ Դրանց թվում են «Սևաստոպոլի ճակատամարտը» (2015), «Լենինի անկումը» (2017), «U311 Չերկասի» (2019), «Սառը արյունահեղություն» (2019) և «Բազեի վերելքը», որոնցից վերջինը հիմնված է Իվան Ֆրանկոյի պատմավեպի վրա[5]։

2022 թվականի մարտի 4-ին Օնիսկոն զինվորական ուսապարկով եկել է զինկոմիսարիատ և կամավոր մեկնել ռազմի դաշտ[6]։ Ռազմաճակատում ստացել է «Տարանտինո» ծածկանունը[7]։ Մասնակցել է ռազմական գործողությունների Խերսոնի, Դոնեցկի և Լուգանսկի մարզերի տարածքում[8]։ Զոհվել է 2022 թվականի դեկտեմբերի 30-ին՝ վաշտի հրամանատարի պաշտոնում մարտական բարդ առաջադրանք կատարելիս[9][10][11]։ 2022 թվականի դեկտեմբերի 5-ին նրա աճյունի մոխիրն ամփոփել են Կիևի Բայկովե գերեզմանատան կոլումբարիումում[12]։ Զոհված կինոգործչի կինը՝ Օլգան և դուստրը՝ Զախարիան հետագայում նրա մոխիրը սփռեցին Անդրկարպատյան լեռներում[13]

Ֆիլմագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆիլմեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • «Рози. Фільм-Кабаре» / Վարդեր. Կինո-կաբարե (2021)
  • Չերկասի (2019)
  • Զախար Բերկուտ (2019)
  • «Італійський щоденник Ольги» / Օլհայի իտալական օրագիրը (2019)
  • «Віддана / Տրված է (2019)
  • «Поліна і таємниця кіностудії» / Պոլինան և կինոստուդիայի առեղծվածը (2019)
  • «Холодна кров» / Սառը արյուն (2018)
  • «Ленінопад» / Լենինի անկումը (2017)
  • «Сторожова застава» / Պաշտպանական ուղեկալը (2017)
  • «Незламна» / Անխորտակելին (2015)
  • Կարասսի (2008)
  • «Позаземний» / Աշխարհից դուրս (2007)
  • «Рік золотої рибки» / Ոսկե ձկնիկի տարին (2007)
  • «Презумпція вини» /Մեղքի կանխավարկած (2007 թ.)

Սերիալներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • «Кава з кардамоном» / Սուրճ՝ հիլով (2021, առաջին բլոկի խմբագրում)
  • «До побачення, хлопчики» / Ցտեսություն, տղեկնե՛ր (2014)
  • «Метелики» / Թիթեռներ (2013)
  • «Особисте життя слідчого Савельєва» / Քննիչ Սավելևի անձնական կյանքը (2012)
  • «Мертвий. Живий. Небезпечний» / Մահացած։ Կենդանի։ Վտանգավոր (2006)

Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Բոգդան Խմելնիցկու III աստիճանի շքանշան (12 փետրվարի 2024 թ., հետմահու[14];
  • Վաստակի համար III աստիճանի շքանշան (8 սեպտեմբերի 2023 թ.) [15]

Հիշատակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2023 թվականի հունիսին 20-ին Docudays UA-ն ցուցադրեց «Խմբագրման անցում» հատուկ հաղորդումը՝ նվիրված Վիկտոր Օնիսկոյի իշատակին[16]։ Այն պատրաստել է կինոհամադրող Օլգա Բիրզուլը՝ զոհված կինոգործչի կինը[17]։

Ուկրաինացի գրող Օլեքսանդր Միխեդը իր «Զանգեր աշխատանքի համար. ներխուժման տարեգրություն» գրքում «Ռեքվիեմ Տարանտինոյի համար» գլուխը նվիրել է Վիկտոր Օնիսկոյին[18]։

2023 թվականի նոյեմբերի 19-ին ուկրաինացի դերասանուհի Ռիմա Զյուբինան միացել է #EmptyChairWeek արշավին և իր էջում գրել Վիկտոր Օնիսկոյի մասին[19][20]։

Ռոման Բոնդարչուկի «Խմբագրական» ֆիլմի նկարահանող խումբը, ֆիլմ, որի խմբագրումը Վիկտորի վերջին նախագիծն էր, այդ կինոնկարը նվիրել է նրա հիշատակին։ Ֆիլմի պրեմիերան կկայանա «Berlinale -2024» -ում[21]։

Վիկտոր Օնիսկոյի մասին հոդվածներ են տպագրվել «Frankfurter Allgemeine»[22], «Liberation», «Le Monde»[23], «The Kyiv Independent»[24] պարբերականներում։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Myched O. Requiem für Tarantino (գերմ.) / Hrsg.: Werner D’Inka, G. Braunberger, J. Kaube, B. Kohler — F, Deutschland: Frankfurter Allgemeine Zeitung GmbH, 2023. — ISSN 0174-4909; 1431-3138; 1866-5314
  2. ↑ Ուկրաինայի նախագահ — 1991.
  3. ↑ Legislation of Ukraine (укр.)
  4. ↑ «Представлен оригинальный саундтрек синематика игры Warpath от Postmodern Digital и Lilith Games» (ռուսերեն). film.ua. 2021 թ․ ապրիլի 12.
  5. ↑ «Viktor Onysko – director died in the war — UNIAN» (անգլերեն). au.topnews.media. 2023 թ․ հունվարի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2023 թ․ մարտի 29-ին. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 21-ին.
  6. ↑ «Киношный экипаж тральщика "Черкассы" теперь защищает страну в реальной жизни: красноречивые фото» (ռուսերեն). kino.24tv.ua. 2022 թ․ մայիսի 3.
  7. ↑ «Минута молчания: почтим Виктора Онисько, погибшего в бою на востоке» (ռուսերեն). freeradio.com.ua. 2023 թ․ հունվարի 3.
  8. ↑ «Ukrainian film editor Viktor Onysko dies fighting Russia» (անգլերեն). polskieradio.pl. 2023 թ․ հունվարի 4.
  9. ↑ Булавін, Денис (2023 թ․ հունվարի 2). «На фронті загинув український режисер монтажу Віктор Онисько». Hromadske.ua. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 9-ին.
  10. ↑ «Віктор Онисько». ui.org.ua.
  11. ↑ «Muere en el frente de batalla el editor de cine ucraniano Viktor Onysko» (իսպաներեն). cnnespanol.cnn.com. 2023 թ․ հունվարի 2.
  12. ↑ «Загинув, захищаючи Україну: у Києві попрощалися з відомим режисером Віктором Ониськом» (ուկրաիներեն). 24tv.ua. 2023 թ․ հունվարի 5.
  13. ↑ «Не стало украинского режиссера Виктора Онисько, защищавшего страну на передовой» (ռուսերեն). boom.ms. 2023 թ․ հունվարի 4.
  14. ↑ УПУ|76/2024|12 лютого 2024|Про відзначення державними нагородами України|link=https://www.president.gov.ua/documents/762024-49749
  15. ↑ УПУ|566/2023|8 вересня 2023|Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня українського кіно|link=https://www.president.gov.ua/documents/5662023-48045
  16. ↑ ««Критичний погляд на кіно мусить бути базовою навичкою». Ольга Бірзул про програму «Монтажний перехід»». Docudays UA. 2023 թ․ մայիսի 30.
  17. ↑ Анастасія Іванців (2023 թ․ մայիսի 5). ««Я ще вчуся говорити про втрату» — Ольга Бірзул про свою програму на Docudays UA пам'яті загиблого на війні чоловіка». Суспільне Новини.
  18. ↑ Ігор Котик (2023 թ․ օգոստոսի 15). «Та не введи нас у спокусу прощення – «Позивний для Йова» Михеда». Читомо.
  19. ↑ Ксенія Білаш (2023 թ․ նոյեմբերի 13). «В Україні проходить кампанія #EmptyChairWeek на згадку митців, яких забрала війна». Lb.ua.
  20. ↑ Українська акторка Римма Зюбіна приєдналася до кампанії #EmptyChairWeek та написала на своїй сторінці про Віктора Ониська...
  21. ↑ Катерина Яковленко, Юлія Кузьменко (2024 թ․ հունվարի 17). «Режисер Роман Бондарчук про стрічку «Редакція», прем'єра якої відбудеться на «Берлінале-2024»». Суспільне Новини.
  22. ↑ Oleksandr Mykhed (2023 թ․ հունվարի 22). «Requiem für Tarantino». Frankfurter Allgemeine.
  23. ↑ Ariane Chemin (2023 թ․ դեկտեմբերի 1). «En Ukraine, acteurs et techniciens, du cinéma à la guerre». Le Monde.
  24. ↑ Dinara Khalilova (2023 թ․ հոկտեմբերի 25). «These Ukrainian artists, writers were killed by Russia's war». The Kyiv Independent.

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Վիկտոր Օնիսկո» հոդվածին։
Թեմատիկ կայքեր
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Վիկտոր_Օնիսկո&oldid=9809317» էջից