«Լոգոս»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added

Գծային

12:09, 11 Հուլիսի 2020-ի տարբերակ

Լոգոս (հունարեն՝ λόγος բառ, խոսք, դրույթ, հասկացություն, միտք, բանականություն), փիլիսոփայական տերմին։ Հին հունական մատերիալիստական փիլիսոփայության մեջ (Հերակլիտ) օգտագործվել է համընդհանուր օրինաչափություն՝ աշխարհի հիմք նշանակությամբ, իդեալիստական փիլիսոփայության մեջ՝ հոգևոր սկիզբ, աստվածային բանականություն, կեցության օրենք և այլն իմաստով։ Չինական փիլիսոփայության մեջ համանման հասկացություն է դաոն, հայ փիլիսոփայության մեջ՝ բանը։

Պատմություն

Առաջին անգամ գործածության մեջ է դրել փիլիսոփա Հերակլիտը (ք.ա. 535-475թվականներին), իսկ հետագայում այն ավելի զարգացրեց Փիլոն Ալեքսանդրացին: Արիստոտելը լոգոսը հասկանում էր իբրև «հասկացողություն» և «բանականություն», ստոիկները այն մեկնաբանում էին առավել կրոնական իմաստով ու նրանց փիլիսոփայության մեջ այն դառնում է աստվածային օրենք: Փիլոն Ալեքսանդրացին լոգոսը մեկնաբանում էր որպես գաղափարների միասնություն, ստեղծագործ ուժ, որը միջնորդ է աստծո և ստեղծված աշխարհի ու մարդկանց միջև: Լոգոսի գաղափարը ներմուծվեց նաև քրիստոնեության մեջ ու դարձավ քրիստոնեական դավանաբանության կենտրոնական գաղափարներից մեկը: Հիսուս Քրիստոսը նույնացվեց լոգոսին, որը քրիստոնեության մեջ հանդես է գալիս որպես աստծո խոսք, բանականություն: Նոր Կտակարանի Հովհանու ավետարանի հենց առաջին խոսքերը վերաբերում են լոգոսի բացառիկ նշանակությանը քրիստոնեության համար:

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 652)։

Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։
Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։

@@ Տող 2. / Տող 2. @@
 == Պատմություն ==
-Առաջին անգամ գործածության մեջ է դրել փիլիսոփա [[Հերակլիտ|Հերակլիտը]] (ք.ա. [[535]]-[[475]]թվականներին), իսկ հետագայում այն ավելի զարգացրեց [[Փիլոն Ալեքսանդրացի]]ն: [[Արիստոտել|Արիստոտելը]] լոգոսը հասկանում էր իբրև «հասկացողություն» և «բանականություն», ստոիկները այն մեկնաբանում էին առավել կրոնական իմաստով ու նրանց փիլիսոփայության մեջ այն դառնում է աստվածային օրենք: [[Փիլոն Ալեքսանդրացի]]ն լոգոսը մեկնաբանում էր որպես գաղափարների միասնություն, ստեղծագործ ուժ, որը միջնորդ է աստծո և ստեղծված աշխարհի ու մարդկանց միջև: Լոգոսի գաղափարը ներմուծվեց նաև քրիստոնեության մեջ ու դարձավ քրիստոնեական դավանաբանության կենտրոնական գաղափարներից մեկը: [[Հիսուս Քրիստոս]]ը նույնացվեց լոգոսին, որը քրիստոնեության մեջ հանդես է գալիս որպես աստծո խոսք, բանականություն: Նոր Կտակարանի Հովհանու ավետարանի հենց առաջին խոսքերը վերաբերում են լոգոսի բացառիկ նշանակությանը քրիստոնեության համար:
+Առաջին անգամ գործածության մեջ է դրել փիլիսոփա [[Հերակլիտ]]ը (ք.ա. [[535]]-[[475]]թվականներին), իսկ հետագայում այն ավելի զարգացրեց [[Փիլոն Ալեքսանդրացի]]ն: [[Արիստոտել]]ը լոգոսը հասկանում էր իբրև «հասկացողություն» և «բանականություն», ստոիկները այն մեկնաբանում էին առավել կրոնական իմաստով ու նրանց փիլիսոփայության մեջ այն դառնում է աստվածային օրենք: [[Փիլոն Ալեքսանդրացի]]ն լոգոսը մեկնաբանում էր որպես գաղափարների միասնություն, ստեղծագործ ուժ, որը միջնորդ է աստծո և ստեղծված աշխարհի ու մարդկանց միջև: Լոգոսի գաղափարը ներմուծվեց նաև քրիստոնեության մեջ ու դարձավ քրիստոնեական դավանաբանության կենտրոնական գաղափարներից մեկը: [[Հիսուս Քրիստոս]]ը նույնացվեց լոգոսին, որը քրիստոնեության մեջ հանդես է գալիս որպես աստծո խոսք, բանականություն: Նոր Կտակարանի Հովհանու ավետարանի հենց առաջին խոսքերը վերաբերում են լոգոսի բացառիկ նշանակությանը քրիստոնեության համար:
 {{ՀՍՀ|հատոր=4|էջ=652}}