Պապիկ Մկրտչյան
| Պապիկ Մկրտչյան | |
|---|---|
| Ծնվել է | դեկտեմբերի 25, 1901[1] |
| Ծննդավայր | Բռնակոթ, Զանգեզուրի գավառ, Ելիզավետպոլի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1] |
| Մահացել է | 1937[1] |
| Կրթություն | Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարան[1] և Մոսկվայի կարմիր պրոֆեսուրայի ինստիտուտ[1] |
| Մասնագիտություն | կուսակցական աշխատող և պետական ծառայող |
| Կուսակցություն | ԽՄԿԿ[1] |
| Պարգևներ և մրցանակներ | |
| Անդամություն | Սպարտակ[1] |
Պապիկ Գրիգորի Մկրտչյան (դեկտեմբերի 25, 1901[1], Բռնակոթ, Զանգեզուրի գավառ, Ելիզավետպոլի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1] - 1937[1]), խորհրդային շրջանի կուսակցական և պետական աշխատող, Անդրկովկասում և Հայաստանում խորհրդային ռեժիմի հաստատման աջակից, ԽՄԿԿ անդամ (1917)։
Սովորել է Էջմիածնի ճեմարանում և Մոսկվայի կարմիր պրոֆեսուրայի տնտեսագիտական բաժնում։ 1917 թվականին մեկնել է Բաքու, աշխատել տպարանում, ուր և ընդգրկվել է հեղափոխական գործունեության մեջ։ Բանվորների շրջանում մարքսիստական գրականություն և ագիտացիոն թռուցիկներ տարածելու համար ձերբակալվել է։ 1919 թվականին փախել է բանտից։ 1920 թվականին եղել է Նոր Բայազետի (այժմ՝ Գավառ) «Սպարտակ» երիտասարդական կոմունիստական կազմակերպության ստեղծողներից։ Ղեկավար մասնակցություն է ունեցել 1920 թվականի Մայիսյան խռովությանը, որի տապալումից հետո արտաքսվել է Հայաստանից։ Ռուսական 11-րդ կարմիր բանակի կողմից Հայաստանը գրավելուց և երկրում խորհրդային կարգերի հաստատումից հետո[2] հետո կուսակցական ղեկավար աշխատանք է տարել Դիլիջանի, Ախտայի (Հրազդան), Լոռի-Փամբակի (Վանաձոր) շրջանային-գավառային կոմիտեներում։ 1931 թվականին եղել է ՀամԿ(բ) կ Կենտկոմի քարտուղար։ 1933 թվականին նշանակվել է Ուկրաինայի Հարավ-արևմտյան երկաթուղու քաղբաժնի պետ։ Եղել է նաև ՀամԿ(բ) կ XIII— XV և XVII համագումարների պատգամավոր։ Պարգևատրվել է Լենինի շքանշանով։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 644)։ 
|