Սովորել է Բերայի (Կոստանդնուպոլիս) Մխիթարյան և Վենետիկի Մուրատ-Ռափայելյան վարժարաններում։ 1894-1918 թվականներին իբրև ուսուցիչ, տեսուչ ու տնօրեն պաշտոնավարել է Վենետիկի, Կոստանդնուպոլսի, Խարբերդի, Տրապիզոնի վարժարաններում։ 1919 թվականին վաթսուն հայ որբերով Կոստանդնուպոլսից անցել է Վենետիկ։ 1923-1929 թվականներին եղել է Մուրատ-Ռափայելյան վարժարանի տեսուչ, 1929-1930 թվականներին՝ Միլանի ուսանողարանի մեծավոր։ Հրատարակել է «Նախադրունք հայ-գրաբառ քերականության» (1892 թվական), «Առաջին քայլ է գրոց բարբառ» (1894, 1909, 1921 թվականներ), «Գործնական քերականություն արդի հայերենի» (1944, 1948 թվականներ) գրքերը։ Գրաբար թարգմանել է Բուալոյի «Արվեստ քերթողական»-ը։ 1931-1932 թվականներին լույս են տեսել Թադևոսի բարոյախրատական թատերախաղերը («Անիծյալը», «Անմեղության հաղթանակը», «Զարմայր կամ մոռացկոտ իմաստակը», «Ջղացավության», «Խելքի պակասը՝ քսակի վնաս է», «Պզտիկ գողը»)[3][4][5]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 203)։
